ဥပေဒ ျပဳၾကရာ၀ယ္ - ကိုကိုႀကီး (ဂဂမ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္)

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံမွာ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ဥပေဒနဲ႔ အမိန္႔နဲ႔ မကြဲျပားဘူး။ ဗလုံးဗေထြးျဖစ္ေနတယ္။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ စစ္အာဏာသိမ္းအစုိးရ လက္ထက္မွာ ျဖစ္ခဲ့တာေတြ အားလုံးကို ေခတ္ေတြ စနစ္ေတြ ေျပာင္းၿပီ ဆုိေပမယ့္ တည္ဆဲဥပေဒမ်ားဆုိတဲ့ အသုံးအႏႈန္းကို အျမဲတမ္းသုံးေနတယ္။ ဦးကိုကိုႀကီး၊ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္၊ ဓာတ္ပံု- ကိုကိုႀကီး ေဖ့စ္ဘုတ္

အဲဒီေတာ့ တည္ဆဲ ဥပေဒေတြဆုိတာကို ျပန္စိစစ္ေတာ့ ဥပေဒကဲ့သုိ႔ အာဏာတည္ေသာ အမိန္႔မ်ား ဆုိတာေတြလည္း ပါတယ္။ ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြလည္း ပါတယ္။ တရားဥပေဒစုိးမုိးေရးလုိ႔ ေျပာရင္ ဥပေဒဆုိ တာဘာလဲ။ ဥပေဒျပဳေတာ့ မယ္ဆုိရင္ ဘယ္လုိအေျခခံေတြ ေပၚ မွာ မူတည္ၿပီးစဥ္းစားသင့္သလဲဆုိတာေတြကို စၿပီးေတာ့ သုံးသပ္ဖုိ႔ လုိတယ္။ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒတစ္ခုျဖစ္လာတယ္။ အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္၊ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္နဲ႔ တုိင္းေဒသႀကီး/ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္ေတြျဖစ္လာတယ္ ဆုိေတာ့ ဒီလႊတ္ေတာ္ေတြရဲ႕ အလုပ္က အဓိက ဥပေဒျပဳဖုိ႔ပဲ။ အဲဒီေတာ့ ဥပေဒျပဳေရး၊ ဥပေဒျပဳေရးဆုိတဲ့ကိစၥေတြကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ေျပာလာၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ စစဥ္းစားဖုိ႔က ဥပေဒဘယ္လုိျပဳၾကမလဲ။ ေနာက္ ဥပေဒေတြဟာ မျဖစ္မေန၊ ဥပေဒမျပဳလုိ႔ မျဖစ္တဲ့ အေျခ အေန ရွိလုိ႔ ဥပေဒျပဳတာလား။ အဲဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျပန္သုံးသပ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ၁၉၆၂ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္ ပိုင္း ျပဌာန္းခဲ့တဲ့ ဥပေဒေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ျပန္ၾကည့္ ရင္ အဲဒီမတုိင္ခင္တုန္းက ႏိုင္ငံေရးအစိုးရ၊ ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီအစိုးရ ေခတ္မွာ ျပဳခဲ့တဲ့ ဥပေဒေတြနဲ႔ အာဏာ သိမ္းၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ လူေတြရဲ႕စိတ္ေန စိတ္ထား၊ ေတြးေခၚပုံေတြက စၿပီးကြဲျပားသြားတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သတိထားရလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အာဏာသိမ္းေခါင္းေဆာင္ေတြက ဥပေဒ ျပဳဖုိ႔ ျပဌာန္းတဲ့ အခါ အရင္ဆုံး လုံၿခဳံေရး ႐ႈေထာင့္ကေန သူတုိ႔ခ်ဥ္းကပ္ေလ့ရွိတယ္။ လုံၿခဳံေရးလုိ႔ ေျပာရင္လည္း ႏိုင္ငံေတာ္ဆုိတဲ့ စကားလုံးကို ထပ္ကာတစ္လဲလဲသုံးတယ္။ ႏုိင္ငံေတာ္ လုံၿခဳံေရး ဆုိၿပီးေတာ့ အာဏာသိမ္း အစုိးရရဲ႕ လုံၿခဳံေရးကို ထိခိုက္မယ္ထင္တဲ့ဟာေတြကို ႀကဳိတင္ ကာကြယ္ဖုိ႔၊ လုံၿခဳံေရးကုိ ထိခုိက္မယ္ဆုိတဲ့ ဟာေတြကို ကန္႔သတ္ဖုိ႔၊ ပိတ္ပင္ဖုိ႔စၿပီးေတာ့ စဥ္းစားတယ္။ အဲသလုိနဲ႔ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ အမ်ဳိးသားစည္းလုံး ညီညြတ္ေရးကို ကာကြယ္သည့္ ဥပေဒဆုိၿပီးေတာ့ တည္ဆဲ အဖြဲ႕အစည္းေတြ အားလုံးဖ်က္သိမ္းခံခဲ့ရတယ္။ ဒါဆုိရင္ ဒီဥပေဒဟာ ႏုိင္ငံေတာ္ အတြက္လား၊ အာဏာ သိမ္းအစိုးရ အတြက္လား၊ ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ မူ၀ါဒလား၊ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို သိမ္းပိုက္ထားတဲ့အစိုးရအဖြဲ႕က သူ႔ရဲ႕အယူအဆေတြကို ႏိုင္ငံေတာ္မူ၀ါဒ အျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီးတာ့ ျပဌာန္းလုိက္တာလား။ အဲဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျပန္ၿပီးေတာ့ ေလ့လာရလိမ့္မယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ စာေပစာနယ္ဇင္းေလာက ဆုိရင္လည္း စာေပစိစစ္ေရးတုိ႔၊ ပုံႏွိပ္ဥပေဒတုိ႔၊ ပုံႏွိပ္ထုတ္ေ၀ျခင္း ဆုိင္ရာ ဥပေဒတုိ႔ အစရွိသျဖင့္ ျပဌာန္း တယ္။ ဆုိလုိတာက ဥပေဒတစ္ခုျပဌာန္းေတာ့မယ္ဆုိရင္ ႏိုင္ငံသားေတြ ရဲ႕လြတ္လပ္ခြင့္အေပၚမွာ အေျခခံၿပီး ျပဌာန္းမွာလား၊ လုံၿခဳံေရးအေပၚမွာအေျခခံၿပီး ျပဌာန္းမွာလားဆုိတာ အဓိက ဒီႏွစ္ခ်က္ကို အကူးအေျပာင္း ကာလမွာ အေလးအနက္ထားၿပီးစဥ္းစားဖုိ႔လုိတယ္။ တကယ့္ကို ႏိုင္ငံေတာ္လုံၿခဳံေရးအတြက္လုိအပ္လာၿပီဆုိတဲ့ အခါမွာ ဘယ္သူက ဆုံးျဖတ္ရမွာလဲ ဆုိတာ ဟာ ႏုိင္ငံေတာ္ကုိ အမွန္တကယ္ကိုယ္စားျပဳတဲ့သူေတြကဆုံးျဖတ္ရမွာ။ ဆုိလုိတာက လြတ္လပ္တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲေတြနဲ႔ စစ္မွန္တဲ့ ကုိယ္စားျပဳမႈျဖစ္လာတဲ့ ကုိယ္စားလွယ္ေတြက ဒါဟာႏုိင္ငံေတာ္လုံၿခဳံေရးအတြက္ လိုအပ္ၿပီလုိ႔ ဆုံးျဖတ္တဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးျဖစ္ရမွာ။ အဲဒီလုိဆုံးျဖတ္ၿပီးဆုိရင္ေတာင္ ႏိုင္ငံေတာ္လုံၿခဳံေရးအတြက္ လုိအပ္လုိ႔ ဥပေဒျပဳေတာ့ မယ္ဆုိရင္ေတာင္ မွ ႏိုင္ငံသားလြတ္လပ္ခြင့္ကို အေျခခံၿပီးစဥ္းစားတဲ့အခါမွာ အဲဒီျပဌာန္းလုိက္မယ့္ဥပေဒ၊ ေပၚေပါက္လာမယ့္ ဥပေဒဟာ ႏုိင္ငံသားေတြရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ကို နည္းႏိုင္သမွ် အနည္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ သတိ ထားၿပီး ေတာ့ ေရးဆြဲျပဌာန္းၾကရလိမ့္မယ္။ အဲဒီလုိမဟုတ္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ လုံၿခဳံေရးအေျခခံက ျပဌာန္း လုိ္က္တဲ့ ဥပေဒအေတာ္မ်ားမ်ား ဟာ ႏိုင္ငံသား လြတ္လပ္ခြင့္ကို အေလးအနက္ထားဖုိ႔ဆုိတာထက္ကုိ လ်စ္လ်ဴ ျပဳေလ့ရွိတယ္။ အဲဒါကို ထည့္မစဥ္းစားဘူး။ အဓိကက လက္ရွိကုိယ္အစုိးအဖြဲ႕နဲ႔ ကိုယ့္အုပ္ခ်ဳပ္မႈ လုံၿခဳံဖုိ႔ကိုသာ အဓိကထား စဥ္းစားေလ့ရွိတယ္။ အဲဒါဟာ ဥပေဒျပဳမယ့္သူေတြအတြက္ အဓိကအက်ဆုံး အေျခခံအယူအဆပဲ လုိ႔ ျမင္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ပက္သက္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ျပန္ၿပီးေတာ့ ေလ့လာသုံးသပ္မယ္ဆုိရင္ တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရးနဲ႔ ပက္သက္ၿပီး အေျခခံရမယ့္ မူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ အဲဒီအထဲကေနၿပီးေတာ့မွ အေရးပါတဲ့ အခ်က္ေတြ ကို ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ဥပေဒရဲ႕အထက္မွာ မည္သူမွ မရွိေစရဘူး။ ဥပေဒျပဌာန္းလုိက္တဲ့ သူေတြ ကိုယ္-က ဥပေဒရဲ႕ ေအာက္မွာပဲရွိရမယ္။ အဲဒီဥပေဒကို က်င့္သုံး မယ့္ အစိုးရ အဖြဲ႕ဟာလည္း ဥပေဒရဲ႕ ေအာက္မွာပဲရွိရမယ္။ ဒါဟာတရားဥပေဒစိုးမုိးေရးနဲ႔ ပက္သက္တဲ့ အေျခခံ အက်ဆုံးအခ်က္ပဲ။ သီးျခားကင္း လြတ္ခြင့္ရေနမယ္ ဆုိရင္ အဲဒီႏိုင္ငံမွာတရားဥပေဒစုိးမုိးမႈ ကင္းလြတ္ေနတယ္ လုိ႔ပဲ ေျပာရမယ္။ ေနာက္တစ္ခါ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္က All person are innocent until proven guilty ျပစ္မႈက်ဴးလြန္ေၾကာင္း သက္ေသ ထင္ရွား မျပႏုိင္သေရြ႕ အျပစ္ကင္းစင္သူဟု မွတ္ယူရမည္။ အဲဒါဟာ ႏုိင္ငံသားေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးကို မထိခုိက္ေအာင္ အကာအကြယ္ေပးထားတဲ့ အေျခခံမူပဲ။ ဒါက တရား ဥပေဒရဲ႕ အေျခခံမူ ျဖစ္တဲ့ သံသယအက်ဳိးကို တရားခံက ခံစားေစရမည္လုိ႔ အခိုင္အမာ ျပဌာန္းထားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပက္သက္ၿပီးေတာ့ အထင္ရွားဆံုးသာဓက တစ္ခုအျဖစ္ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ ႏိုင္ငံေတာ္အားေႏွာင့္ယွက္ ဖ်က္ဆီးလိုသူမ်ား၏ ေဘးအႏၱရာယ္မွ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္သည့္ ဥပေဒဆုိတာ စကတည္းက အာဏာ သိမ္း ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီဆုိၿပီး ထူေထာင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ ပါတီသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ တစ္ခုတည္းေသာ ဦးေဆာင္ ပါတီျဖစ္သည္ ဆုိၿပီးေတာ့ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒထဲမွာ စိတ္ႀကဳိက္ျပဌာန္းတယ္။ ျပဌာန္းၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံေရး သေဘာ ထား ကြဲလြဲတဲ့သူေတြကို အေရးယူဖုိ႔အတြက္ အရင္ဆုံး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ပုံမွန္အားျဖင့္ဆုိရင္ ျပစ္မႈ ဆုိင္ရာ ဥပေဒေတြ ရွိတယ္။ အဲအျပင္မွာမွ ထပ္ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္က ေရာင္စုံလက္နက္ကိုင္ေတြ ႀကီးထြားေနတဲ့ေခတ္မွာ အေရးေပၚ အေျခအေနေၾကညာၿပီးေတာ့ အေရးေပၚစီမံခ်က္ အက္ဥပေဒဆုိတာျပဌာန္းထားၿပီးသားရွိတယ္။ အဲဒီမွာမွ ထပ္ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္အားေႏွာင့္ယွက္ဖ်က္ဆီးလိုသူမ်ား၏ ေဘးအႏၱရာယ္မွ ကာကြယ္ေစာင့္ ေရွာက္သည့္ ဥပေဒ ဆုိၿပီးေတာ့ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္မွာ ထပ္ၿပီးေတာ့ျပဌာန္းတယ္။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ေႏွာင့္ယွက္ဖ်က္ဆီးလုိသူ ဟုတ္သလား၊ မဟုတ္ဘူးလားဆုိတာကို ဘယ္သူက ဆုံးျဖတ္ေပး သလဲဆုိေတာ့ တရားဥပေဒဆုိင္ရာခုံ႐ုံးေတြက ဆုံးျဖတ္တာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆုိင္ရာ အာဏာ က်င့္သုံးတဲ့သူေတြက ဆုံးျဖတ္တာ။ ဒါက တရားဥပေဒဆုိင္ရာ တရား႐ုံးေတြရဲ႕ လုပ္ပုိင္ခြင့္ကို ေက်ာ္လြန္ၿပီးေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆုိင္ရာ အာဏာ ပိုင္ေတြက ဆုံးျဖတ္တဲ့ ကိစၥပဲ။ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္သည့္ ဥပေဒဆုိတာက မက်ေရာက္ေသးဘူး. ဒီလူ က ႏုိင္ငံေတာ္ကို ေႏွာင့္ယွက္ဖ်က္ဆီးႏိုင္တယ္ဆုိတဲ့ သံသယနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကို ဘာတစ္ခု မွ ျပစ္မႈ ထင္ရွားေၾကာင္း သက္ေသ မျပဘဲနဲ႔ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ဖုိ႔ ျပဌာန္းထားတဲ့ ဥပေဒျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံသားေတြအေနနဲ႔ လက္ရွိအစိုးရ နဲ႔ သေဘာထားကြဲလြဲတာနဲ႔ တစ္ၿပဳိင္နက္ တရား႐ုံး မတင္ဘဲနဲ႔ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္ေၾကာင္းသက္ေသမျပႏိုင္ဘဲနဲ႔ အခ်ိန္မေရြးဖမ္းဆီးခံရႏိုင္တဲ့ အႏၱရာယ္ရွိေန တယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္အားေႏွာင့္ယွက္ဖ်က္ဆီးလိုသူမ်ား၏ ေဘးအႏၱရာယ္မွ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္သည့္ ဥပေဒဆုိၿပီးေတာ့ ႏုိင္ငံသားေတြအတြက္ ေဘးအႏၱရာယ္က်ေရာက္တဲ့ ဥပေဒျဖစ္လာတယ္။ အဲဒါဟာ ဥပေဒရဲ႕ အေျခခံမူနဲ႔တုိက္႐ုိက္ဆန္႔က်င္တဲ့ ဥပေဒျဖစ္တယ္။ ႐ုံးတင္စစ္ေဆးျခင္း၊ တရား႐ုံး ရဲ႕ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ ၂၄ နာရီထက္ေက်ာ္လြန္ၿပီး ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ျခင္း မရွိေစရလုိ႔ အေျခခံမူကိုလည္း ခ်ဳိးေဖာက္ၿပီးေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဖြဲ႕အစည္းကေနၿပီးေတာ့ စိတ္ႀကဳိက္က်င့္သုံးႏိုင္တဲ့ ဥပေဒ။ ဒီဥပေဒကို ျပန္သုံးသပ္လုိ႔ ရွိရင္ သူဟာ ႏုိင္ငံသားေတြရဲ႕ လြတ္လပ္မႈအေပၚမွာ အေျခခံၿပီးျပဌာန္းသလား၊ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ႏိုင္ငံေတာ္လုိ႔ သတ္မွတ္ၿပီး ေတာ့ ႏုိင္ငံေတာ္လုံၿခဳံေရးအတြက္ဆုိၿပီး ျပဌာန္းတဲ့ ဥပေဒလား ဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ႐ႈျမင္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခု ဒီမုိကေရစီႏိုင္ငံေတာ္တည္ေဆာက္ေတာ့မယ္၊ ဒီမုိကေရစီျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး၊ ႏိုင္ငံေရး ျပဳျပင္ေျပာင္း လဲေရးလုပ္ၿပီဆုိတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ဥပေဒျပဳဖုိခ်ည္းပဲစည္းစားေနတာထက္ကို တည္ဆဲဥပေဒေတြကို ျပန္သုံးသပ္ဖုိ႔က အေရးႀကီးတယ္။ အဲဒီတည္ဆဲဥပေဒေတြဟာ ဒီမုိကေရစီစံခ်ိန္၊ စံညႊန္းေတြ၊ တရားဥပေဒစုိးမုိးေရးဆုိင္ရာ စံခ်ိန္စံညႊန္း ေတြနဲ႔ ညီညြတ္မႈမရွိ၊ မရွိ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သုံးသပ္ဖုိ႔ လုိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဒီမွာ တရားဥပေဒစုိးမုိး ေရးနဲ႔ ပက္သက္လုိ႔ ေနာက္ထပ္အေရးႀကီးတဲ့ ဆုိ႐ုိးစကားရွိတယ္။ အျပစ္ရွိတဲ့သူ ၁၀ ေယာက္လြတ္ခ်င္လြတ္သြား ပါေစ။ အျပစ္မရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္ကို အေရးမယူမိဖုိ႔။ အျပစ္ရွိ တဲ့သူ ၁၀ ဦးကို လႊတ္ေပးျခင္းထက္ အျပစ္မရွိ သူတစ္ဦးကုိ အျပစ္ေပးျခင္းက ပို၍ဆုိးတယ္ဆုိတဲ့ ဥပေဒဆို႐ုိး စကားတစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒါအရဆုိရင္လည္း ဒီဥပေဒရဲ႕အေျခခံဟာ လြတ္လပ္ခြင့္၊ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕၊ အျပစ္မရွိ သူေတြရဲ႕ လုံၿခဳံမႈေတြကို အာမခံခ်က္ေပး ထားတဲ့ အေျခခံမႈျဖစ္တယ္။ အဲသလို ေကာင္းျမတ္တဲ့အေျခခံေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈၿပီးေတာ့ အျပစ္ရွိသူ တစ္ေယာက္ကို ဖမ္းလို႔မမိရင္ မိသားစုကိုဖမ္းလာတာမ်ဳိး။ ဒါဟာ တစ္နည္းအား ျဖင့္ေျပာရင္ ႏိုင္ငံေတာ္အခြင့္အာဏာကို က်င့္သုံးၿပီး ေတာ့ ျပန္ေပးဆြဲတာပဲ။ ကာယကံရွင္ လာအဖမ္းခံမွ မိသားစုကို လႊတ္ေပးမယ္ဆုိတဲ့ ပုံစံမ်ဳိးဟာ ႏုိင္ငံေတာ္ျပန္ေပးဆြဲမႈပဲ။ အဲသလုိ အေျခအေနမ်ဳိးဟာ တစ္ခ်ိန္တုန္း က ဘယ္လုိပဲျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့၊ တရားဥပေဒစုိးမုိးေရးဦးတည္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဥပေဒျပဳအဖြဲ႕အစည္းေတြအေနနဲ႔ေရာ၊ ဥပေဒကို ေဖာ္ေဆာင္က်င့္သုံးတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းေတြအေနနဲ႔ေရာ အေလးအနက္ထားရမယ့္ ဆင္ျခင္ရမယ့္ ကိစၥေတြလုိပဲျမင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ၿပီးခဲ့တဲ့ ကိစၥေတြအားလုံး ျပန္ေျပာေနတာေတြက သင္ခန္းစာယူဖုိ႔၊ ဒါေတြကို ျပဳျပင္ဖုိ႔ အဓိကထားတင္ျပေနတာျဖစ္တယ္။ တရားဥပေဒစုိးမုိးေရးလုိ႔ေျပာရင္ မလုိက္နာႏိုင္တဲ့ ဥပေဒေတြ၊ မျပဌာန္း မျဖစ္လုိ႔ ျပဌာန္းလုိက္ရတာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ မလုိအပ္ဘဲနဲ႔ ျပဌာန္းတဲ့ ဥပေဒေတြဟာ အဲဒီ ဥပေဒ ေတြမျပဌာန္းခင္ တုန္းက ဥပေဒခ်ဳိးေဖာက္တဲ့သူ၊ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္တဲ့သူဆုိတာ မရွိဘူး။ ဥပေဒ တစ္ခုျပဌာန္းလုိက္ ကာမွ လူေတြဟာ ဥပေဒခ်ဳိးေဖာက္တဲ့သူ၊ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူေတြအျဖစ္ က်ေရာက္သြားရတာဟာ ဥပေဒျပဳျခင္း ေၾကာင့္ျဖစ္သြားတဲ့ အႏၱရာယ္။ အဲဒီေတာ့ ဥပေဒေတြျပဳဖုိ႔ဆုိတာထက္ကို တည္ဆဲဥပေဒေတြကို အသက္၀င္ ေအာင္၊ တည္ဆဲဥပေဒေတြကို အာဏာသက္ေရာက္ေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က အေလးအနက္ အာ႐ုံစုိက္သင့္တယ္။ အဲသလုိမဟုတ္ဘဲနဲ႔ လုံၿခဳံအေျခခံနဲ႔၊ လုံၿခဳံေရးဆုိတဲ့ေနရာမွာ မိမိ သုိ႔မဟုတ္ မိမိအဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ လုံၿခဳံေရး ကို ႏုိင္ငံေတာ္လုံၿခဳံေရး ဆုိင္းဘုတ္တပ္ၿပီးေတာ့ ျပဌာန္းထားခဲ့တဲ့ ဥပေဒေတြဟာ ႏုိင္ငံသားေတြရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ကို အႀကီးအက်ယ္ၿခိမ္းေျခာက္ေနတဲ့ ဥပေဒေတြျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဥပေဒျပဳ ေတာ့မယ္ဆုိရင္ ဥပေဒမျပဳခင္မွာ ကိုယ္ဟာ ဘယ္အေျခခံကေနစၿပီးေတာ့ စဥ္းစား သလဲ။ လြတ္လပ္မႈအေျခခံ ကေနစဥ္းစားစလား၊ လုံၿခဳံေရး အေျခခံကေနစၿပီးစဥ္းစား သလားဆုိတာကို ျပတ္ျပတ္ သားသား ေလ့လာသုံးသပ္ ဖုိ႔၊ ဆန္းစစ္ဖုိ႔ လုိတယ္။ ၿပီးေတာ့ တည္ဆဲဥပေဒေတြကေရာ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ႕ လုံၿခဳံေရးအတြက္ အေထာက္ အကူျပဳဖုိ႔ ေရးဆြဲ ထားတဲဥပေဒေတြလား၊ ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ လုံၿခဳံေရးကို တကယ္လုိအပ္လုိ႔ျပဳစုထားတဲ့ ဥပေဒေတြ လားဆုိ တာ ျပန္သုံးသပ္ဖုိ႔လုိတယ္။ အဲဒါမွသာလွ်င္ လူထုက လုိက္နာႏိုင္မယ့္၊ လူထုက ေလးစားႏုိင္မယ့္ ဥပေဒ ေတြျဖစ္လာမယ္။ တရား ဥပေဒစိုးမုိးေရးကို တကယ္အေကာင္အထည္ေဖာ္မယ္ဆုိရင္ လူထုမလုိက္နာႏုိင္တဲ့၊ ၀န္ထုတ္၀န္ပုိးျဖစ္ေန တဲ့ ဥပေဒေတြကို ဖ်က္သိမ္းဖုိ႔က အေရးႀကီးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အသစ္ေတြျပဳရမယ္ဆုိရင္ လည္း ႏိုင္ငံသားေတြ ရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ကို အေျခခံၿပီး စဥ္းစားတဲ့ ခ်ဥ္းကပ္ပုံမ်ဳိးနဲ႔ ဥပေဒျပဳမွသာလွ်င္ တကယ့္ကုိ လူထုအက်ဳိးျပဳမယ့္ဥပေဒေတြ၊ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ အကာအကြယ္ျပဳတဲ့ ဥပေဒေတြ ေပၚေပါက္ပါလိမ့္မယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ပါတယ္။ ကုိကိုႀကီး ~ စာေရးသူ ဦးကိုကိုႀကီးသည္ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္တဦး ျဖစ္ၿပီး HGP ဒီပလုိမာ ရယူ ခဲ့ဖူးသူျဖစ္ၿပီး ၁၉၈၈ ခုႏွစ္က ႏုိင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရး ဘာသာရပ္ ( IR) အထူးျပဳျဖင့္ ေနာက္ဆံုး ႏွစ္ ေက်ာင္းသားအျဖစ္တက္ေရာက္သင္ၾကားခဲ့သူျဖစ္သည္။ REF - http://blog.irrawaddy.org/2013/04/blog-post_2100.html