ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္
ေရာက္ၿပီးတာနဲ႔ ဗဟုိဦးေဆာင္ေကာ္မတီ၀င္ ဦးေအာင္ထူးနဲ႔ေတြ႔တယ္။ တပ္ဖြဲ႔၀င္ေလွ်ာက္လႊာ စာရြက္ေတြ မွာ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့အခ်က္အလက္ေတြကုိျဖည့္ၿပီး ေလွ်ာက္ထားၾကတယ္။ ေဖာင္ေတြျဖည့္ေနၾကတုန္း ဗဟုိမွာ ေရာက္ေနႏွင့္တဲ့ တပ္ရင္းတစ္ခုက ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္က “ေဖာင္ျဖည့္တာမ်ား။ လြယ္လြယ္ေလးဗ်ာ။ ပညာအရည္အခ်င္း - အေတာ္တတ္လုိ႔ေရးေပးလုိက္။ ေခသူမဟုတ္ဆုိရင္လည္းရတယ္” တဲ့။ က်ေနာ္ ဒီလူ ေတြကုိသေဘာက်သြားတယ္။ ေနာက္ပုိင္းအဲဒီ ပညာအရည္အခ်င္း - အေတာ္တတ္တို႔၊ ေခသူမဟုတ္တုိ႔ဆုိ တာ က်ေနာ္တုိ႔ရဲေဘာ္အခ်င္း ခ်င္း ရီစရာေျပာေနက်ထဲမွာ ပါလာတာေတြေပါ့။
ဌာနခ်ဳပ္ကဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ေတြနဲ႔ ဆရာဦးေအာင္ထူးကဦးေဆာင္ၿပီး မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တယ္။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ အေျခခံစစ္ပညာသင္တန္းကုိ အရင္ကဗမာ့တပ္မေတာ္ကေန ရွစ္ဆယ့္ရွစ္အေရး ေတာ္ပုံအၿပီး ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အတူေတာခုိလာခဲ့ၾကတဲ့ ဆရာကုိၿငိမ္းနဲ႔ကုိေအာင္ေအာင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းၿပီးေပးၾကတယ္။ ခဲလုံးေသးေသးေလးေတြေပၚမွာ ခရာမႈတ္တုိင္း ဒုိက္ဗင္ထုိးရတာေလးငါးခါေလာက္ ရွိေတာ့ တံေတာင္ေတြဒူးေတြေပါက္ၿပဲကုန္ၿပီး ေနာက္ထပ္ခရာသံၾကားရမွာေၾကာက္ေနၾကရေသးတယ္။ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာဘဲ ႏုိင္ငံေရးအေတြးအေခၚနဲ႔ တျခားအဌာရသ (၁၈) ရပ္ထဲက တပ္အပ္တဲ့ပညာေတြလည္း ပါတာေပါ့။ ေန႔လည္ဘက္ထမင္းစားၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ပင္ပန္းလြန္းေတာ့ အိပ္ငုိက္ၾကတယ္။ သင္တန္းဆရာေတြ ညဳိျငင္မွာစုိးလုိ႔ မနဲကုိမ်က္လုံးကုိၿဖဲထားၾကရတယ္။ အဲဒီအေျခခံစစ္သင္တန္းက သုံးပတ္ေလာက္ၾကာမယ္ ထင္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ေတာ္လွန္ေရးစစ္သားေတြျဖစ္ၿပီ။ ေအးစက္မာေၾကာတဲ့ လူသတ္လက္နက္ျဖစ္တဲ့ ေသနတ္ေတြကုိ ကုိယ္တုိင္ထိေတြ႔ကုိင္တြယ္ခြင့္ စၿပီးရခဲ့ၾကတယ္။ ဘယ္လုိအသုံးခ်ရမယ္ဆုိတာကုိ ေလ့လာသင္ယူၾကတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကလုိ ေသနတ္ပစ္တုိင္းကစားေနၾကတာမဟုတ္ဘူး။ က်ည္အျပည့္ ထည့္ထားတဲ့ က်ည္ကပ္ကုိေသနတ္ထဲကုိ ေဖ်ာင္းကနဲရုိက္သြင္းလုိက္၊ ေခ်ာက္ကနဲ ေမာင္းတင္လုိက္၊ လုံၿခံဳေရးခလုတ္ကုိ တစ္ခ်က္ျခင္းပစ္လုိ႔ရမယ့္ေနရာကုိဖြင့္လုိက္ (အတြဲလုိက္ဆြဲခ်င္ရင္လည္း အတြဲလုိက္ဆြဲ လုိ႔ရမယ့္ခလုတ္ေနရာကုိဖြင့္)၊ ၿပီးရင္ ခ်ိန္ၿပီးပစ္။ ဒုိင္းကနဲ ေသေလာက္တဲ့ေနရာထိရင္ ေသတယ္။ ငယ္ငယ္ ကေလးဘ၀က ေသနတ္ပစ္တမ္းကစားသလုိ ပါးစပ္ကတဒုိင္းဒုိင္းေအာ္ပစ္ရင္း၊ ဘြာေတးလုပ္လုိ႔မရဘူး။ ဘာပဲေျပာေျပာ က်ေနာ္တုိ႔ လက္ခ်ည့္သက္သက္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူ႔မွာေသနတ္ရွိသလုိ ကုိယ့္မွာလည္း ေသနတ္ရွိၿပီဆုိေတာ့ ပြဲကနဲနဲပုိၿပီးမွ်မွ်တတျဖစ္လာၿပီလုိ႔ထင္တယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္လုံၿခံဳသြားသလုိလည္း ခံစားရတယ္။
ျမန္မာႏုိင္ငံလုံးဆုိင္ရာေက်ာင္းသားမ်ားဒီမုိကရက္တစ္တပ္ဦး (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္) ABSDF ရဲ့ ဌာန ခ်ဳပ္က မာနယ္ပေလာနဲ႔သိပ္မေ၀းတဲ့ ပေလာင္ကုန္းလုိ႔ေခၚတဲ့ ေလာကြားလူေဒသ ေသာင္ရင္းျမစ္နေဘးမွာ။ အဘုိင္ႀကီးက စားဖုိကုိင္။ ဟုတ္တာမဟုတ္တာအပထား အဲဒီအခ်ိန္က အဘုိင္ႀကီးခ်က္ေႂကြးသမွ်ကုိပဲ စား ရေတာ့ အဘုိင္ႀကီးရဲ့လက္ရာအေကာင္းဆုံး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ငရုပ္သီးမႈန္႔ေလးပါေလဟန္ျဖဴးထားတဲ့ ငါးပိေရက်ဲနဲ႔ ျမွစ္အျပင္ တစ္ျခားအရြက္ေတြပါတဲ့ဟင္းခ်ဳိ။ ဗဟုိကရဲေဘာ္ေတြက အဆုိင္းလုိက္ အဘုိင္ႀကီး နဲ႔ အလွည့္က်၀င္ၿပီး စားဖုိတာ၀န္ယူေပးရတယ္။ အဲ.. သူ႔အခ်စ္ေတာ္ေခြးက အေမႊးဖြားေလး။ နာမည္က ေတာ့ ေအာင္ဟိန္းတဲ့။ ေအာင္ဟိန္းဆုိတာက က်ေနာ္တုိ႔ထြက္မလာခင္ ABSDF က ဘ႑ာေရးမွဴးလုပ္ရင္း အဖြဲ႔ပုိင္ေငြေတြကုိ ‘မ’သြားၿပီး ေလယာဥ္နဲ႔ ျပည္တြင္းကုိခုိး၀င္ရင္း ေရႊတြဲလြဲ၊ ေငြတြဲလဲြအဖမ္းခံခဲ့ရတယ္ဆုိတဲ့ ေက်းဇူးရွင္ရဲ့ နာမည္ေလ။ အဲဒီမွာ ကုိမုိးသီးဇြန္ကုိ KNU ဥကၠဌ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးျမ လက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ ၾကက္ဆင္ႀကီးသုံးေလးေကာင္လည္းရွိရဲ့။ ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္ရုံးက ကုန္းျမင့္ေပၚမွာရွိၿပီး၊ က်ေနာ္တုိ႔က ေအာက္ တည့္တည့္ေလာက္မွာရွိတဲ့ ဘားတုိက္တစ္ခုမွာ တပ္ရင္းအသစ္တစ္ခုဖြဲ႔ဖုိ႔ေရာက္ေနႏွင့္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ အတူ ေနၾကရတယ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့သူေတြလည္းပါေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ မပ်င္းရဘူး။ ဒီၾကားထဲ ဗဟုိ အတြက္ အလံတုိင္တစ္ခုလုပ္ရမယ္ဆုိလုိ႔ လက္သမားဆရာတျဖစ္လဲ BZK ကုိေအာင္သန္းေနာက္ ရဲေဘာ္ ေတြအမ်ားႀကီး ေခ်ာင္းရုိးအတုိင္း သူေတြ႔ထားတဲ့သစ္ပင္ေျဖာင့္ကုိခုတ္ၿပီး သြားထမ္းၾကရတယ္။ ဗဟုိက လူ ၁၅ ေယာက္၊ အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ ကုိေအာင္သန္းေနာက္လုိက္ၿပီး အဲဒီေဘာလုံးသာသာေလာက္ အ၀ုိင္းရွိ တဲ့ သစ္လုံးရွည္ႀကီးကုိ ဟုိရမ္းဒီရမ္းနဲ႔ေခ်ာင္းရုိးတစ္ေလွ်ာက္ နာရီ၀က္မိနစ္ေလးဆယ္ေလာက္ ၀ုိင္းထမ္း လုိက္ၾကတာ ညေနအေတာ္ေလးထမင္းစားေကာင္းသြားတယ္။ ကုိေအာင္သန္းက ဒီသစ္လုံးကုိ အလံတုိင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ ေရထဲမွာဘယ္ႏွစ္ရက္ထားရမယ္၊ ေနပူဘယ္ႏွစ္ရက္လွမ္းရဦးမယ္နဲ႔ အရွည္ႀကီး ရွင္းျပခဲ့ၿပီး ေနာက္အလံတုိင္ျဖစ္သြားေတာ့လည္း ခပ္ေကာက္ေကာက္ပါဘဲ။
တပ္ရင္းဘက္တံဆိပ္ေတြကုိၾကည့္ေတာ့ ပုိၿပီးသေဘာက်သြားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ KNU တပ္မဟာ ၆ ဖက္မွာ ေက်ာင္းသားတပ္ေတြကုိေတြ႔ခဲ့တယ္ဆုိေပမယ့္ ကုိယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ကုိယ္။ သူတုိ႔နဲ႔ သိပ္တရင္းတႏီွး မျဖစ္ခဲ့ ဘူး။ ဗဟုိေရာက္မွ ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္မွာတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနၾကတဲ့ တပ္ရင္းအသီးသီးကရဲေဘာ္ေတြ၊ အနား ၀န္းက်င္ တပ္ရင္းေတြကရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ရင္းရင္းႏွီးႏွီးျဖစ္လာတာ။ တပ္ရင္းနံပါတ္ကုိ ျမန္မာလုိေရးထားတဲ့ ဘက္တံဆိပ္မွာ ဓားနဲ႔လွံကုိၾကက္ေျခခတ္ထားၿပီး အလယ္ကၾကယ္ျဖဴတစ္လံုးနဲ႔။ ရင္ဘတ္မွာလည္း ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဆုိတဲ့စာတမ္းကုိ အနီေရာင္ေအာက္ခံမွာ အျဖဴေရာင္စာလုံးေတြနဲ႔ ေရးထားတယ္။ ဓားနဲ႔လွံဆုိေတာ့ ဓားဓားျခင္း၊ လွံလွံျခင္းေပါ့။ ကုိယ္ကစၿပီးစိန္ေခၚထားတာမဟုတ္.. လက္နက္အားကုိး သမားေတြ ရဲ့စိန္ေခၚမႈအတုိင္း။
အေလး… ျပဳ
ဥကၠဌလည္းျပန္ေရာက္ေနတဲ့တစ္ရက္ မနက္ပုိင္း ထုံးစံအတုိင္းက်ေနာ္တုိ႔ကုိယ္တုိင္ ထမ္းထားခဲ့ရတဲ့ အလံ တုိင္ေရွ႔မွာ တန္းစီၾကတယ္။ တာ၀န္မွဴးက ကုိထြန္းထြန္းေအာင္။ ခရာမွဳတ္ၿပီးတန္းစီဖုိ႔ေခၚတယ္။ အားလုံး တန္းစီေနၾကတဲ့အခ်ိန္ ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ေတြက ရဲေဘာ္ေတြတန္းစီတဲ့ေရွ႔ ဘယ္ဘက္ေဘးေနရာမွာ တာ၀န္မွဴးဘက္ကုိမ်က္ႏွာမူၿပီး အလံနဲ႔ေဘးတုိက္ေနရာယူလုိက္ၾကတယ္။ ဥကၠဌျဖစ္သူ ကုိမုိးသီးဇြန္ ဆင္းလာတယ္။ သူ႔ကုိ ကရင္အရာရွိတစ္ေယာက္လက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ ေျခာက္လုံးျပဴးကုိ သူ႔ေသနတ္ ထက္ႀကီးတဲ့ ေသနတ္အိတ္နဲ႔ေရွ႔မွာခ်ိတ္ဆြဲထားတယ္။ က်ေနာ္ၾကည့္မိေတာ့ ကုိမုိးသီးႀကီးက စစ္သားပုံ မေပါက္ဘူး။ ၀တ္ထားတဲ့ယူနီေဖာင္းရယ္အားလုံးၿခံဳလုိက္ရင္ သူက စစ္ပုံထက္၊ ရဲပုံပုိထြက္ေနသလုိဘဲ။ ထုံးစံအတုိင္းလူစီၿပီး တာ၀န္မွဴးက အေလးျပဳသစၥာအဓိဌာန္ဆုိဘုိ႔မလုပ္ခင္ ဘာေျပာစရာရွိေသးလဲလုိ႔ ေမးတယ္။ တစ္ေယာက္က လက္ေထာင္ၿပီးရွိပါတယ္တဲ့။ တာ၀န္မွဴးနဲနဲစိတ္တုိသြားပုံရတယ္။ အသံလည္း က်ယ္လာၿပီး “ဘာလဲ” လုိ႔ေမးလုိက္တယ္။ ဟုိရဲေဘာ္က “အလံတုိင္ေရွ႔လည္းၾကည့္ပါဦးတာ၀န္မွဴး ရယ္” တဲ့။
အဲဗ်ာ.. ေခြးေအာင္ဟိန္းက အလံတုိင္ေရွ႔မွာ အေလးျပဳခံမယ့္ပုံနဲ႔ ငုတ္တုတ္။ ေရႊဗန္းနီနီကလည္း ေအာက္ က လွမ္းၾကည့္တဲ့လူတုိင္းကုိ ေနာက္ေနသလုိလုိ။ အဲဒါနဲ႔တာ၀န္မွဴးလည္း ေခြးေမာင္းတဲ့အလုပ္ပုိတစ္ခု ထပ္ရသြားတယ္။ ခဲေကာက္ၿပီး ေခြးမသားေအာင္ဟိန္းကုိလုိက္ထုေတာ့ ေခြးလည္း တျခားဖက္ကုိထြက္ ေျပးသြားတယ္။ ကဲရွင္းၿပီေပါ့။ အေလးျပဳဘုိ႔စေတာ့မယ္။ အဲဒါလည္းမၿပီးေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ တာ၀န္မွဴး လည္း ဒါေတာ့မတတ္ႏႈိင္ၿပီ။ အလံတုိင္၀န္းက်င္မွာေရာက္ေနတဲ့ ၾကက္ဆင္ႀကီးေတြက အသဲငယ္တတ္ တယ္။ အသံက်ယ္က်ယ္ၾကားရင္ သူတုိ႔လည္းလန္႔ေအာ္တယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီတာ၀န္မွဴးအသံနဲ႔ ၾကက္ဆင္သံ တပါတည္း ၾကားရတာက..
“တပ္ဖြဲ႔ ေရွ႔ၾကည့္”- “ကလြိကလြိကလြိ”…
“တပ္ဖြဲ႔ သတိ”- “ကလြိကလြိ”
“ျမန္မာႏုိင္ငံလုံးဆုိင္ရာေက်ာင္းသားမ်ားဒီမုိကရက္တစ္တပ္ဦး တုိက္ပြဲ၀င္ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္အား အေလး ျပဳ”- “ကလုကလုကလုကလု”
တန္းထဲက ရဲေဘာ္ေတြကလည္း ရီခ်င္တာကုိေအာင့္အီးၿပီး အေလးျပဳအစီအစဥ္ကုိ အဲဒီၾကက္ဆင္ႀကီးေတြ ကုိ ဥကၠဌဆီမွာ ခြင့္ေတာင္းၿပီး ခ်က္စားခြင့္ရတဲ့ေန႔အထိ ဒုကၡခံၿပီးလုပ္ၾကရတယ္။
ပြဲမ၀င္ခင္
က်ေနာ္တုိ႔ ေတာခုိစဥ္က ၁၃ ရက္လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ေနရာေတြက အရင္က ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတြ ေခၽြးတပ္ဆြဲ ေဖာက္ခဲ့တဲ့ နာမည္ႀကီး ထုိင္း-ျမန္မာရထားလမ္းေနရာေတြေလ။ လမ္းမွာ မၾကာခဏ ရထားလမ္းပ်က္ ေတြကုိ ဟုိတစ္ပုိင္းဒီတစ္စေတြ႔ခဲ့ၾကတယ္။ နာမည္ႀကီးငွက္လည္း က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူပါလာတာေပါ့။ ဗဟုိ ေရာက္ခါစက က်ေနာ္ဟုိကမိလာတဲ့ ဘုရားသုံးဆူငွက္ဖ်ားရယ္၊ အဲ.. ဌာနခ်ဳပ္က ဖာပြန္ငွက္ရယ္ ႏွစ္ခု ေပါင္းၿပီးက်ေနာ္ ခဏခဏဖ်ားၿပီး လဲေခြေနတာမ်ားတယ္။ ငွက္ဖ်ားအေတြ႔အႀကံဳမရွိတဲ့အျပင္ ရလာတဲ့ ငွက္ဖ်ားေတြကလည္းျပင္းေတာ့ အေတာ္ထိတယ္။ ေနာက္ ဗမာ့တပ္မေတာ္ကအၿငိမ္းစားယူထားတဲ့ ဒု-ဗုိလ္မွဴးႀကီးေအးျမင့္ (အဘ) က်ေနာ္တုိ႔ဆီကုိေရာက္ၿပီး။ ဗဟုိမွာ မြန္းမံသင္တန္းေပးတယ္။ မနက္ပုိင္း ၅ နာရီခြဲေလာက္ အားလုံးထတန္းစီ၊ မာနယ္ပေလာကရြာတန္းေတြဘက္ကုိ အုပ္စုလုိက္ေျပးၾကတယ္။ သင္တန္းဆရာနဲ႔က်ေနာ္တုိ႔ စည္း၀ါးညီေအာ္ေျပးၾကတာေပါ့။ “ဘယ္ညာဘယ္ညာဘယ္ညာဘဲ” “ဘာလုပ္ ေနလဲ” “ေလ့က်င့္ေနတယ္” “ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ” “ျပည္သူ႔အတြက္ပဲ” “ဘာလုပ္ဖုိ႔လဲ” “တုိက္ပြဲ၀င္ဖုိ႔” “အမွတ္စဥ္၊ အမွတ္စဥ္၊ အမွတ္စဥ္.. ဆုိ” “တစ္… ႏွစ္…. သုံး…. ေလး၊ တစ္ႏွစ္သုံးေလး၊ တစ္ႏွစ္သုံးေလး” “ေလ့က်င့္ေရးမွာေခၽြးထြက္မ်ားမွ စစ္ေျမျပင္မွာေသြးထြက္နဲမည္။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္။ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္။ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္”။ က်ေနာ္တုိ႔အသံေတြနဲ႔ စီေနခဲ့တာေပါ့။
အျပန္က်ေတာ့ လမ္းေဘးကရင္ရြာစုကအိမ္ေတြထဲမွာ သေဘၤာသီးမွည့္ေတြသြားေတာင္းစားၾကတယ္။ သူတုိ႔က အဲဒီသေဘၤာသီးမွည့္ေတြမစားဘူး။ ၀က္ေႂကြးပစ္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က မနက္ေစာေစာ ေမာလာတဲ့ အခ်ိန္ သေဘၤာသီးမွည့္ေအးေအးေလးေတြစားရေတာ့ ေမာသမွ်ေတြေပ်ာက္သြားၿပီး အင္ျပည့္အားျပည့္ျပန္ ျဖစ္လာတယ္ေလ။ အဲ.. ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ ကရင္ရြာသားေတြက က်ေနာ္တုိ႔လက္ခ်က္နဲ႔ သူတုိ႔၀က္စာ ေႂကြးမယ့္ သေဘၤာသီးေတြကုန္လာေတာ့ တစ္လုံးကုိ ထုိင္းေငြ ၁ ဘတ္နဲ႔ေရာင္းတယ္။ သင္တန္းဆရာေတြ ၀ယ္ေႂကြးရင္ေႂကြး၊ သူတုိ႔ ပုိက္ဆံမရွိလုိ႔ မေႂကြးႏႈိင္ရင္လည္း ပုိက္ဆံရွိတဲ့ရဲေဘာ္က ထုတ္ေပါ့။
အဲဒီေန႔က က်ေနာ္မနက္ကတည္းက ဖ်ားခ်င္သလုိျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဘက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ရန္သူနဲ႔ ေတြ႔ရင္ မထိခုိက္ေအာင္ ေစတနာနဲ႔အပင္ပန္းခံၿပီး သင္ေပးတဲ့သင္တန္းျဖစ္တာေၾကာင့္ေရာ၊ ကုိယ္တုိင္ စိတ္၀င္စားတာေၾကာင့္ပါ ေဆးနားမယူဘဲ လုိက္သြားတယ္။ အဲဒီသင္တန္းအပတ္စဥ္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ေနာက္ပုိင္း လက္ေတြ႔ေတာင္ကုန္းေတြေပၚမွာတက္ၿပီး လက္ေတြ႔စမ္းသပ္ တပ္စုတုိက္စစ္ေလ့က်င့္ခန္းေတြ ေလ့က်င့္ရတယ္။ တပ္စုလုိက္ ရန္သူစခန္းသိမ္းတုိက္ပြဲေလ့က်င့္ခန္းေပါ့။ ေနာက္ဆုံးအဆင့္က ပါးစပ္က “က်ား” လုိ႔ေအာ္ၿပီး လွံစြပ္ထုိးသိမ္းရတာ။ ေရွ႔ကရဲေဘာ္ေတြေျပးတက္သြားတဲ့အတုိင္း ေနာက္ကေန ေျပးလုိက္တက္တယ္။ ခရာသံၾကားရၿပီ။ “က်ား…….အား..အား”။
အဲ… က်ေနာ္ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္။ “သတိရလာၿပီ” “ေဟ့လူ သတိရၿပီလား”။ က်ေနာ့ကုိ ရဲေဘာ္ေတြ ၀ုိင္းၾကည့္ေနၾကပါလား။ “ခင္ဗ်ား ေဆးရုံမွာေရာက္ေနတာေလ” ခင္ေမာင္ေအးရဲ့အသံ။ ေဘးမွာ မဂၤလာဒုံ သားေတြျဖစ္တဲ့ ကုိခင္ထြန္းၾကည္နဲ႔ ေအာင္ေငြဦး။ “အင္… ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ” က်ေနာ့အေမးကုိ ကုိခင္ထြန္းၾကည္က “မင္း ၃ ရက္တိတိေမ့ေနတာကြ” လုိ႔ေျဖတယ္။ ငွက္ဖ်ားပုိးေခါင္းထဲေရာက္ၿပီး ပထမ ဆုံး ေမ့ေနတာ။ သူတုိ႔ျပန္ေျပာျပတာက အဲဒီေန႔က အားလုံးေဇာနဲ႔ စခန္းသိမ္းတုိက္ပြဲေလ့က်င့္ၾကတယ္။ အေပၚေရာက္လုိ႔ လူျပန္စစ္ေတာ့ တစ္ေယာက္ေပ်ာက္ေနပါေလေရာ။ အဲဒီေတာ့ အဘနဲ႔ သင္တန္းဆရာ ေတြက “ကဲ… မင္းတုိ႔ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ေပ်ာက္ေနတယ္။ တုိက္ပြဲက်သြားၿပီလား။ ျပန္ရွာၾက” ဆုိလုိ႔ သူတုိ႔ျပန္ရွာေတာ့ က်ေနာ္က ၿခံဳပုတ္တစ္ခုထဲမွာအျမွဳပ္ေတြထြက္ၿပီးတက္ေနတယ္တဲ့။ အဲ… က်ေနာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္ေတြ ၾကားမွာ ဒီအေၾကာင္းကုိျပန္ေျပာျဖစ္ေနၾကသလုိ။ ေလ့က်င့္တာေတာင္ က်သြားတဲ့ရဲေဘာ္ ရွိေသးတဲ့အျပင္၊ အဲဒါကလည္းဘယ္သူမွမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ဘဲ။ ငွက္ဖ်ားေခါင္းထဲေရာက္တဲ့သူ ေတြက ေသရင္ေသ၊ မေသရင္ရူးသြားတာမ်ဳိးရွိတယ္။ က်ေနာ္က မေသလဲမေသ၊ အဲ.. ရူးလား၊ မရူးလား ေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္မက်ိန္းေသေသးဘူး။ အဲဒီေလာက္မဆုိးေသးဘူးလုိ႔ေတာ့ ထင္တာဘဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ က မွတ္မိေနတာ ေနာက္တစ္ခုရွိေသးတယ္။ ခဏခဏႏွာေစးေခ်ာင္းဆုိးျဖစ္တဲ့ ရဲေဘာ္ႀကီးေတြထဲက တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ ေဆးရုံက ခပ္သြက္သြက္ေဆးမွဴးဆရာမေလးေတြဆီမွာ ခဏခဏ ေဆးသြားၿပီး ေတာင္းတာ။
ေက်ာင္းထုိင္သစ္နဲ႔ ေန၀န္းနီနီ
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းအာဏာသိမ္းၿပီးကတည္းက ေထာင္ေတြ၊ တစ္ကၽြန္းေတြေရာက္သြားၾကတဲ့ နရသိန္အက်ဥ္း စံတုိ႔ရဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းေတြကုိ ဗဟုိမွာအသံသြင္းေတာ့ က်ေနာ့ကုုိ သီခ်င္းဆုိဘုိ႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း က်ေနာ့တပ္ရင္းက ရဲေဘာ္ေတြေရွ႔တန္းထြက္တဲ့စစ္ေၾကာင္းနဲ႔ က်ေနာ္ လုိက္မသြားရ ဘူး။ ေတာ္လွန္ေရးအဆုိေတာ္ လုပ္ရျပန္တယ္။ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္ဘူး တျခားတပ္ရင္းေတြက ဗဟုိမွာတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနၾကတဲ့ မမင္းမင္းေထြးငယ္နဲ႔၊ မစမ္းစမ္းျမင့္တုိ႔လည္းပါတယ္။ သူတုိ႔လည္း က်ေနာ့လုိဘဲ အေရးေပၚအဆုိေတာ္ေတြေပါ့။ ဗုံေတြဆုိင္းေတြက စိန္၀င္းၿမိဳင္ေတာ္လွန္ေရးဇတ္အဖြဲ႔က ပံ့ပုိးတယ္။ ျမန္မာသီခ်င္းသံစဥ္ေတြေပါ့။ အသံသြင္းတဲ့ စတူဒီယုိသာေျပာတာ ဘားတုိက္ထဲမွာ တုိင္ေတြကုိ ေစာင္ေတြပတ္ၿပီး ျပန္ၾကားေရးဌာနအလွဴခံရထားတဲ့ Four track recorder နဲ႔ေပါ့။ အရင္ဆုံး သီခ်င္းေတြ တုိက္။ ေနာက္ အဆုိအတီးက်လာေတာ့ အသံသြင္းၾကရတယ္။ တစ္ၿပိဳင္တည္းတခါတည္း အသံသြင္းရ တာဆုိေတာ့။ အတီးမွားရင္ရပ္ အစကျပန္ဆုိ။ အဆုိမွားရင္ရပ္ အစကျပန္ဆုိ။ အဲ… သီခ်င္းဆုိေနတုန္း။ ေအာက္က ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲမွာေလွျဖတ္သြားရင္ ရပ္ၿပီး၊ အစကျပန္ဆုိရျပန္တယ္။ စတူဒီယုိက အသံမလုံလုိ႔။
တစ္ေန႔ က်ေနာ္နဲ႔အတူတြဲၿပီးသီခ်င္းဆုိရတဲ့ ရဲေမႏွစ္ေယာက္ထဲက မစမ္းစမ္းျမင့္ဆုိရင္ အသံပါမထြက္ ေတာ့လုိ႔ အဲဒီေန႔အသံသြင္းတာရပ္လုိက္ရတယ္။ ဒါရုိက္တာက ဗဟုိဦးေဆာင္ေကာ္မတီ၀င္ ကုိခင္ေမာင္ ၀င္း။ သူက တျခားလူေတြအႀကံေပးထားတဲ့အတုိင္း သီခ်င္းသြင္းမယ့္ေန႔ေတြမွာ အုန္းပြဲငွက္ေပ်ာပြဲလုပ္ၿပီး လမုိင္းတင္ထားတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ဆုိရင္ အုန္းသီးေပၚမွာ ဖေယာင္းတုိင္ထြန္း။ ပြဲေဘးမွာ ဆန္နဲနဲနဲ႔ ထုိင္းဘတ္ေငြ ၂၀ လည္းထည့္ထားတယ္။ တစ္ရက္ က်ေနာ္တုိ႔ ညေနပုိင္း ေနာက္အဆုိေတာ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့ မမင္းမင္းေထြးငယ္သီခ်င္းအလွည့္မွာ ဘယ္လုိမွ သီခ်င္းကအသံသြင္းလုိ႔မရျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ဆုံး အားလုံးအဆင္ေျပေနေတာ့ မီးစက္ရပ္သြားတယ္။ ခဏေနေတာ့ ကုိခင္ေမာင္၀င္း ေဒါသသံႀကီး ထြက္လာတယ္။ “ဟုိေကာင္ ဆန္းလင္းလက္ခ်က္ပဲ။ ခုနေလးတင္ေတြ႔ေနတာ”။ ပြဲတင္ထားတဲ့ ေငြ ၂၀ ကုိ တပ္ရင္း (၂၁၀) တပ္ရင္းမွဴးကုိဆန္းလင္းမသြားၿပီး မာနယ္ပေလာက လၻက္သုတ္ဆုိင္လစ္သြားတာ။ ယုံခ်င္ ယုံမယုံခ်င္ေန အဲဒီေန႔က မမင္းမင္းေထြးငယ္တစ္ေယာက္ က်ေနာ့ကုိစကားလာေျပာတာေတာင္ အသံက မေပ်ာက္ရုံတမယ္ဘဲက်န္ေတာ့တယ္။
သီခ်င္းေခြထြက္ေတာ့ “ဘ၀တကၠသုိလ္မွ.. ေန၀န္းနီနီ” ဆုိတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေနရာေဒသအႏွံ႔ျဖန္႔တယ္။ ေနာက္ပုိင္းျပန္ၾကားရတာ ေရွ႔တန္းရန္သူ႔လက္ေအာက္ခံရြာတစ္ရြာက ဘုန္းႀကီးပ်ံတစ္ခုမွာ ေလာ္စပီကာ Loud speaker နဲ႔ဖြင့္ေနတုန္း ပထမေတာ့ နားေထာင္ေကာင္းေနမွာေပါ့။ ေနာက္တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ “သပိတ္ သပိတ္ေမွာက္ေမွာက္” “မီးတုတ္မီးတုတ္ရွိဳ႔ရွိဳ႔” တုိ႔ပါလာေတာ့ စစ္တပ္ကလုိက္ဖမ္းလုိ႔ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာ ေတာ္သစ္လည္း ထြက္ေျပးေနရတယ္တဲ့။ ၀မ္းသာရမွာလုိလုိ၊ ၀မ္းနည္းရမွာလုိလုိ။
ဒုိက္ထုိးၾကရသူမ်ား
လူထုကုိ အကာအကြယ္ေပးရမယ့္ျမန္မာ့တပ္မေတာ္က သစၥာေဖာက္ၿပီး လမ္းေပၚမွာေတြ႔သမွ်လူပစ္ခတ္ႏွိမ္ နင္းၿပီး အာဏာသိမ္းလုိက္လုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြက လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖုိ႔ ထြက္လာၾကတာ။ က်ေနာ္တုိ႔အထဲမွာ အေစာပုိင္းက စစ္နဲ႔ပါတ္သက္ၿပီးလုံးလုံးမသိနားမလည္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ရဲေဘာ္ ေတြ ေတာထဲကုိေရာက္လာၾကတာ။ အရင္ေရာက္ေနႏွင့္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြထဲက ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ဆီက ၾကားတာ ေျပာဦးမယ္။ ေတာထဲကုိ ေက်ာင္းသားေတြအစုလုိက္အၿပံဳလုိက္ေရာက္လာ၊ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေရြး၊ တပ္ပုံစံတည္ေဆာက္ၾကေတာ့ အသစ္က်ပ္ခၽြတ္တပ္ရင္းတစ္ခုမွာ တပ္မွဴးလုပ္တဲ့သူတာ၀န္မွဴးက မနက္ပုိင္းတန္းစီတဲ့ရဲေဘာ္ေတြကုိ အမိန္႔ေပးတယ္။ “ကဲကဲ ေရွ႔ၾကည့္ဗ်ာ” “သတိဗ်ာ” ဆုိေတာ့ တန္းစီေန တဲ့အထဲက အသံတစ္ခုထြက္လာတယ္ “ဟုတ္ကဲ့ဗ်ာ” တဲ့။ အဲဒီေတာ့ တာ၀န္မွဴးက “မေနာက္နဲ႔ဗ်ာ” တဲ့။ အဲဒီလုိ။
ဗဟုိကုိေရာက္လာတဲ့ရဲေဘာ္ေတြက ေဒသေပါင္းစုံက၊ သူ႔ေဒသအလုိက္ တပ္ရင္းေတြစဖြဲ႔ေတာ့ စစ္ေရး ျပပုံစံေတြက တစ္မ်ဳိးစီ။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီဘက္ေရာက္တဲ့သူေတြက မြန္ေတြရဲ့စစ္ေရးျပစတုိင္ကုိ မြန္ ေလ့က်င့္ေရးက ေပးလုိက္တယ္။ ကရင္ဘက္ေရာက္တဲ့တပ္တစ္ခ်ဳိ႔က ကရင္အမ်ဳိးသားအစည္းအရုံး KNU ကေန စစ္ေရးျပသင္တန္းတက္လာၾကေတာ့။ ဘယ္လွည့္၊ ညာလွည့္၊ ေနာက္လွည့္တုိ႔ကုိ ေစြ႔ကနဲ ခုန္ခုန္ လွည့္သြားၾကတာ။ က်ေနာ္တုိ႔က ေတာခုိလာတဲ့တပ္မေတာ္သားေဟာင္းေတြက သင္ေပးထားၾကေတာ့ ဗမာ့တပ္မေတာ္ရဲ့စစ္ေရးျပပုံစံနဲ႔တူတယ္။ ဗဟုိမွာက ေန႔တုိင္း ပဲဟင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ အသီးအရြက္ဟင္းေတြ ခ်ည့္စားၾကရတယ္။ တခါတေလလဲ တပတ္တခါေလာက္ေတာ့ အသားဟင္းစားရတယ္။ ကရင့္ေတာ္လွန္ ေရးေန႔တုိ႔၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျမေမြးေန႔တုိ႔ေရာက္တဲ့အခါ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္သားတုိ႔ KNU ဗဟုိမွာ အင္အား သြားျပရင္း အစားအေသာက္ေကာင္းစားရေလ့့ရွိတယ္။
တစ္ရက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ဗဟုိက မာနယ္ပေလာကြင္းထဲမွာ ရဲေဘာ္ေတြယူနီေဖာင္းအျပည့္နဲ႔ စစ္ေၾကာင္း ပုံစံျပည့္တန္းစီၿပီးေနရာယူရမယ္ဆုိေတာ့ အားလုံး ကုိယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ကုိယ္ ယူနီေဖာင္းအသစ္ေလးေတြနဲ႔ ‘သ’ ေနၾကတာေပါ့။ ကြင္းထဲေရာက္ေတာ့ ေဖာင္းႀကိဳး၊ ခရာ အျပည့္အစုံ၀တ္ထားတဲ့ ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္က စမတ္က် တဲ့ အကုိႀကီးတစ္ေယာက္က တန္းစီၿပီးေနရာယူခုိင္းတယ္။ အားလုံးေနရာယူအၿပီး “ေရွ႔ၾကည့္” “တပ္ဖြဲ႔ သတိ” “ညာညွိ” “သက္သာ” “ေအးေစ” ဆုိတဲ့ အမိန္႔ ေတြအထိ ေအးေအးေဆးေဆးဘဲ။ ေနာက္.. သူက ဘယ္လွည့္၊ ညာလွည့္၊ ေနာက္လွည့္ အမိန္႔ေတြေပး ေတာ့ သင္တန္းေပါင္းစုံကလာတဲ့ရဲေဘာ္ေတြ တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိးစီျဖစ္ကုန္ပါေလေရာ။ ခုနကေျပာသလုိ ေစြ႔ကနဲခုန္လွည့္တဲ့သူနဲ႔။ တစ္ႏွစ္သုံးအမွတ္ စဥ္ေရၿပီး လွည့္ၾကတဲ့သူေတြနဲ႔ တကယ့္ကုိ ကုိ႔ရုိ႔ကားယားေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ သူစိတ္ဆုိးၿပီး မင္းတုိ႔ဘယ္လုိလုပ္ေနတာလဲဘာညာနဲ႔ ဆူပါေလေရာ။ က်ေနာ္တုိ႔လဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္။ ထပ္လုပ္ခုိင္း ေတာ့လည္း မညီမညာဆုိေတာ့ အကုန္လုံးကြင္းထဲမွာဒုိက္ထုိးရမယ္လုိ႔ အမိန္႔ေပးေတာ့ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး မထူးေတာ့ပါဘူးဆုိၿပီး ဒုိက္ထုိးလုိက္ၾကရတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္မွာတန္းစီၾကတဲ့အခါ ဒီကိစၥကုိ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္က မေၾကမနပ္ေျပာ တာကစၿပီး ရဲေဘာ္အေတာ္မ်ားမ်ား၀င္ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ဟုတ္တယ္ အရင္ကတည္းက ဇတ္တုိက္ထား တာမဟုတ္ဘဲ မဟာမိတ္ေတြၾကားထဲမွာ မျဖစ္ရေကာင္းလားဆုိၿပီးအျပစ္ေပးတာ အဖြဲ႔အစည္းကုိ ထိခုိက္ တယ္၊ ဘာညာေပါ့။ မနက္ကမွေရာက္လာတဲ့ ဗဟုိေကာ္မတီတစ္ေယာက္ကလည္း ျဖစ္စဥ္ကုိ မသိဘဲ ၀င္ရွင္းေတာ့ပုိရႈပ္ကုန္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ က်ေနာ္တုိ႔ထက္ ၆ ႏွစ္ ၇ ႏွစ္ႀကီးတဲ့ ရဲေဘာ္ႀကီးတစ္ေယာက္က သူလည္း ေျပာစရာရွိတယ္လုိ႔ လက္ေထာင္လာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ တာ၀န္မွဴးကုိထြန္းထြန္းေအာင္ကလည္း ေျပာစရာရွိရင္ ျမန္ျမန္ေျပာေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ အဲဒီရဲေဘာ္ႀကီးက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ယုံၾကည္မႈ အျပည့္အ၀ရွိေနတဲ့ ပုံစံနဲ႔ သူ႔ေဘာင္းဘီထဲက စာရြက္ရွည္ႀကီးတစ္ရြက္ကုိ ႏႈိက္လုိက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူစဖတ္တယ္။
“က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ႀကိဳတင္ေလ့က်င့္မႈလုပ္မထားဘဲ မဟာမိတ္နဲ႔ အျခားဧည့္သည္ေတြေရွ႔မွာ ဒီလုိအပစ္ေပးတာ ဟာ အဖြဲ႔အစည္းကုိထိခုိက္ေစတာျဖစ္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ရဲေဘာ္…….. မွာအျပစ္ရွိတယ္”
“တပ္ရင္းအရာရွိေတြပါ စစ္ေၾကာင္းထဲမွာပါတဲ့အတြက္ အဖြဲ႔ဂုဏ္သိကၡာက်ဆင္းေစတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ရဲေဘာ္……… မွာအျပစ္ရွိတယ္”
“............................................... ဒါ့ေၾကာင့္ ရဲေဘာ္…… မွာ အျပစ္ရွိတယ္”
တန္းထဲက ရဲေဘာ္ေတြ၊ ဗဟုိေကာ္မတီေတြ၊ ဌာနခ်ဳပ္ရုံးအဖြဲ႔၀င္ေတြအားလုံးက စာရြက္ဖတ္ျပေနတဲ့ ရဲေဘာ္ ႀကီးကုိ မသက္မသာနဲ႔ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူက ခပ္တည္တည္နဲ႔ဆက္ဖတ္ေနတယ္။ စာရြက္ကလည္း သူ႔ခါး ပတ္နားေလာက္အထိေရွေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဆက္ေျပာဦးမလဲေပါ့။
“................... လုပ္ခဲ့ေတာ့ ………… ထိခုိက္ေစတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ရဲေဘာ္…………..မွာ အျပစ္ရွိတယ္”
အဲဒီအခ်ိန္ တန္းစီေနတဲ့ရဲေဘာ္ေတြရဲ့ေနာက္ဖက္က အသံေသးအသံေၾကာင္တစ္ခုက အေျခအေနအားလုံး ကုိ ေျပာင္းပစ္လုိက္တယ္။ အားလုံး၀ါးကနဲပြဲက်သြားၿပီး ဗဟုိကလူႀကီးတစ္ေယာက္က ေျပရာေျပေၾကာင္း ၀င္ေျပာၿပီး လုပ္စရာရွိတာေတြဆက္လုပ္ၾကတာေပါ့။
ထြက္လာတဲ့အသံက “သတ္ပစ္” တဲ့။
ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ားနဲ႔ စုံစုံညီ
ေနာက္ပုိင္း အမ်ဳိးသားညြန္႔ေပါင္းအစုိးရေခၚ အေ၀းေရာက္အစုိးရကုိ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အႏုိင္ရ ထားၾကတဲ့ လႊတ္ေတာ္အမတ္အမ်ားစုနဲ႔ဖြဲ႔စည္းအၿပီး မာနယ္ပေလာဟာ တုိင္းရင္းသားေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြအပါအ၀င္ ဒီမုိကေရစီေရးတုိက္ပြဲ၀င္ေနၾကတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြအမ်ားစု ရဲ့ စုစည္းရာ ေတာ္လွန္ေရးဌာနခ်ဳပ္ျဖစ္လာတယ္။ KNU အခမ္းအနားတစ္ခုမွာေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူ၊ ကရင္ရြာေတြက ရြာသားေတြပါတဲ့၊ လူရာနဲ႔ခ်ီတဲ့စစ္ေၾကာင္းေတြ စစ္ေရးျပကြင္းကုိ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြနဲ႔ အတူ လွည့္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က စာရြက္ေတြနဲ႔ ဘာေတြကုိေအာ္ရမယ္ဆုိတာကုိ ကုိယ့္အဖြဲ႔တြင္း လုိက္ ေ၀ထားၾကတယ္။ “စစ္အာဏာရွင္စနစ္…. ျဖဳတ္ခ်ပစ္၊ ျဖဳတ္ခ်ပစ္” “ဥကၠဌႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးျမ…. သက္ ေက်ာ္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ” “ဒီမုိကေရစီေတာ္လွန္ေရး… ေအာင္ရမည္” “အေရးေတာ္ပုံ… ေအာင္ရမည္” ေပါ့။ ဘယ္ရမလဲ… ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံကတည္းက ေက်ာင္းသားေတြက လမ္းေပၚမွာေအာ္ခဲ့တာဘဲ။ ကြင္း ထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔အသံေတြဟိန္းေနတာေပါ့။ ရြာသားေတြက ပထမေတာ့ကြက္ၾကည့္ၾကည့္နဲ႔၊ ေနာက္ေတာ့ သူတုိ႔က်ေနာ္တုိ႔စစ္ေၾကာင္းကုိ တျဖည္းျဖည္းအင္အားျဖည့္၀င္လာၾကတယ္။
သူတုိ႔က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔လုိက္ေအာ္ရတာကုိ ေပ်ာ္ေနၾကတာေပါ့။ သူတုိ႔ကုိလည္း စာရြက္ေလးေတြေ၀ေပးလုိက္ တယ္။ အဲဒီေနာက္ ေရွ႔ကေအာ္တဲ့အကုိႀကီးက ပုံမွန္အတုိင္း “ဥကၠဌႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးျမ” လုိ႔တုိင္ေပးလုိက္ ေတာ့၊ ကရင္ရြာသားေတြဆီက “ျဖဳတ္ခ်ပစ္၊ ျဖဳတ္ခ်ပစ္” ဆုိတဲ့အသံႀကီးက ခၽြန္ထြက္လာတယ္။ ေရွ႔က အကုိႀကီးမ်က္လုံးျပဴးၿပီး “ေဟ့လူေတြ ခင္ဗ်ားတုိ႔ စာဖတ္ၿပီးေအာ္ေလ ျပႆနာတက္ေတာ့မွာဘဲ” တဲ့။ ရြာသားေတြက “မသိဘူးေလ၊ ခုန နင္တုိ႔ေအာ္သလုိေအာ္လုိ႔ရမယ္မွတ္လုိ႔” တဲ့။ ကြင္းဟုိဘက္ေလာက္မွာ လူႀကီးေတြမၾကားရတဲ့ေနရာမွာ မုိ႔လုိ႔ေပါ့။ ႏုိ႔မုိ႔ မနည္းရွင္းရမယ္။
xxxxxxxxx
ဆက္ပါဦးမည္.....
ရဲေဘာ္ျမတ္
No comments:
Post a Comment