ေက်ာင္းသားသူပုန္တုိ႔ရဲ့ ခရီးရွည္အမွတ္တရ (အပုိင္း-၇)

စားလုိ႔ရတာအကုန္စား

တစ္ခါ ေရွ႔တန္းမွာ ရဲေဘာ္ေတြက ကုန္းလိပ္တစ္ေကာင္ရွာလာၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ေနရာယူထားတဲ့ ေရႊက်င္ၿမိဳ႔ အနီးတစ္၀ုိက္က ေတာင္ကုန္းတစ္ခုမွာ ခ်က္စားၾကတယ္။ မစားခင္ စီနီယာက်တဲ့ရဲေဘာ္ေတြက မင္းတုိ႔ လိပ္သားစားရင္ ေရာဂါေဟာင္းျပန္ေပၚလာတတ္တယ္လုိ႔ေျပာလုိ႔ ငါ့မွာ အရင္ကဘာေရာဂါရွိလည္း ျပန္စဥ္း စားေနရေသးတယ္။ စားေတာ့လည္း သဲေတြပါလုိ႔လားမသိ၊ သြားထဲမွာ က်လိက်လိနဲ႔။ အသားငတ္ေနလုိ႔ သာ စားတာ။ ႏုိ႔မုိ႔ မစားဘဲေတာင္ေနခ်င္တယ္။

တစ္ခါလည္း က်ေနာ့ရဲေဘာ္ႀကီးဖုိးရခုိင္က တပ္ရင္းအေနာက္ဖက္ေတာင္ေၾကာေပၚက အမဲကြက္နဲ႔ စပါး အုန္းေႁမြႀကီးတစ္ေကာင္ ဂ်ီေပါက္စတစ္ေကာင္ကုိၿမိဳေနတုန္း ေခါင္းကုိေသနတ္နဲ႔ပစ္ၿပီး ဟင္းစားရွာလာ တယ္။ ဂ်ီေပါက္စအသားကုိ ဟင္းခ်က္၊ ေႁမြကုိအေရခြံဆုတ္ၿပီး ျငဳပ္သီးနဲ႔ဗာလေခ်ာင္ေၾကာ္ေၾကာ္ၿပီး ပုလင္း ေတြနဲ႔ထည့္သိမ္းၿပီး စားၾကတယ္။ မဆုိးဘူး။ စားလုိ႔ေကာင္းတယ္။ လိပ္ဥ၊ ဖြတ္ဥနဲ႔ ဖြတ္သားအကုန္လုိလုိ စားခဲ့ဖူးတယ္ေလ။ 

မွတ္မိေသးတယ္ အဲဒီ တပ္ရင္းမွာရွိေနတဲ့အခ်ိန္ေတြက ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္အထက္ဖက္မွာ ေတာင္ေပၚကက်ၿပီး ေသတဲ့ ဆင္ကုိ ပုိင္ရွင္ကအစြယ္ျဖတ္ယူသြားၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ရဲေဘာ္ေတြကုိ ဆင္သားစားဖုိ႔ေပးလုိ႔ တစ္၀ႀကီး စားလုိက္ရေသးတယ္။ ဆင္သားက အမွ်င္ႀကီးေတာ့ မနဲ၀ါးရတယ္။

လူေတြကလႈပ္ရွားသြားလာေနရတာဆုိေတာ့ ဘာနဲ႔စားစား စား၀င္တာပါဘဲ။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ အသား ငတ္ၿပီး အသားကလည္းစားခ်င္၊ အနား၀န္းက်င္မွာ ေတာေကာင္လည္းမရွိေတာ့ ႀကံရဖန္ရတယ္။ က်ေနာ္ တုိ႔ တစ္ခါ ေရွ႔တန္းမွာ စစ္ေၾကာင္းလုိက္ ေရွ႔တန္းဆင္းတဲ့အခ်ိန္ ေျခာက္ရက္ေလာက္ အသားမစားရပဲ လမ္း ေလွ်ာက္ေနရတာဆုိေတာ့ လူေတြကပင္ပန္းေနတယ္။ မွ်စ္နဲ႔ တစ္ျခားအရြက္တစ္ခ်ဳိ႔ေလာက္နဲ႔ ဟင္းစား လုပ္ေနရေတာ့ အသားဟင္းရရင္ေကာင္းမွာဘဲေတြးမိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔မွာ ရြာေတြက ၾကက္၊ ၀က္ ၀ယ္စား ႏႈိင္ေလာက္တဲ့ ေငြမပါလာဘူး။ ပါလာတဲ့အခ်ိန္ေတာ့ လုိအပ္လာရင္၀ယ္စားလုိ႔ရတာေပါ့။ ဒါေတာင္ ၀ယ္ မစားတတ္ရင္ ျပႆနာတက္ေသးတာ။

ရြာတစ္ရြာမွာ က်ေနာ္တုိ႔တပ္ရင္းမွဴးက ကရင္ရြာသားေတြကုိ ပင္ပန္းေနတဲ့ရဲေဘာ္ေတြစားဖုိ႔ ၾကက္၀ယ္ ေႂကြးတယ္။ ရြာသားကုိ သူက “ကေခ်ာတေပ့” လုိ႔ ေတာင္း၀ယ္ေတာ့ ရြာသားက ဘာလုပ္ဖုိ႔လဲလုိ႔ေမး တယ္။ သူက စားမလုိ႔လုိ႔ျပန္ေျဖတယ္။ နင္တုိ႔ လူအေယာက္ ၃၀ ေလာက္ စားလုိ႔ကုန္မလားလုိ႔ ရြာသားက ျပန္ေမးတယ္။ ၾကားထဲက ကရင္လုိတတ္တဲ့ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ပါေပလုိ႔။ ကရင္လုိ ၾကက္ကုိ “ေခ်ာ” လုိ႔ေျပာတယ္။ “ကေခ်ာ” ဆုိတာက ဆင္ေလ။ တကယ္မ်ားေရာက္လာရင္ ဆင္ေကာင္လုံးကင္ႀကီး စားၿပီး ဘယ္လုိရွင္းမလဲလုိ႔ ေတြးၾကရေသးတယ္တဲ့။

အဲ ခုန.. က်ေနာ္တုိ႔စစ္ေၾကာင္းရြာကုိေရာက္ေတာ့ KNU ကရင္ရဲေဘာ္ေလးေတြကုိ ေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ က ညေနပုိင္းရြာ၀င္တာဆုိေတာ့ အဲဒီမွာတစ္ညနားရမွာေလ။ ရဲေဘာ္ေတြလည္း အသားငတ္လာေတာ့ သူတုိ႔အသားစားရေအာင္ ကရင္ရဲေဘာ္ေတြဆီက ေခြးတစ္ေကာင္ေလာက္ေတာင္းစားမယ္လုိ႔ တစ္ေယာက္ က ေျပာတယ္။ က်ေနာ္လည္း ရတာေပါ့လုိ႔ ခြင့္ေပးလုိက္တယ္။ သူတုိ႔ ေခြးကုိဆြဲလာေတာ့ ည ၇ နာရီ ခြဲေလာက္ရွိေနၿပီ။ က်ေနာ္က တုိးတုိးတိတ္တိတ္လုပ္ၾကလုိ႔ေျပာေတာ့ တစ္ေယာက္က စိတ္ခ်ပါကုိျမတ္တဲ့။ ခနေနေတာ့ အသံၾကားရတယ္။ “ကိန္… ကိန္… ကိန္… ကိန္..” ေခြးသံကဆူညံေနတာဘဲ။ အသံ အက်ယ္ႀကီးထြက္လာၿပီး ေနာက္ တစ္ျဖည္းျဖည္းတုိးသြားတယ္။ ဘာနဲ႔သြားလုပ္ေနလဲမသိဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ အကုန္လုံး ေနာက္ေန႔မနက္အေစာႀကီး ရြာကလစ္လာခဲ့ၾကရတယ္။ ေခြးသတ္စားပါတယ္ဆုိမွ တစ္ရြာလုံး ၾကားေတာ့တဲ့အျဖစ္ကုိ ရြာသားေတြကုိရွက္လုိ႔။ ေခြးသားက အခ်ဳိသား။ ငတ္ငတ္နဲ႔ ၀ုိင္းဆြဲထဲ့လုိက္ၾကတာ အၿမွီးေတာင္ မက်န္ဘူး။ အရုိးေတြကုိ တစ္ေနရာမွာသြားျမွဳပ္ခုိင္းလုိက္ရတယ္။


ေဒါက္တာရမ္းကု 

ေဆးမွဴးေတြအားလုံးေရွ႔တန္းပါသြားၿပီး ေနာက္တန္းမွာ အသဲအသန္ျဖစ္တာကလြဲလုိ႔ တပ္ရင္းမွာရွိတဲ့ ပါရာစီတေမာ့၊ တက္ထရာဆုိက္ကလင္းနဲ႔ တစ္ျခားငွက္ဖ်ားကာကြယ္ေဆးေတြေလာက္နဲ႔ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ စခန္းသြားေနတဲ့အခ်ိန္ ထုိင္းဘက္ကမ္းက ကရင္အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္၊ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ေလွနဲ႔ ကူးလာၿပီး သူတုိ႔ရဲ့ညီတစ္ေယာက္ ဗုိက္ေအာင့္ေနလုိ႔ ဆရာ၀န္ရွိလားဆုိၿပီး လာရွာၾကတယ္။ က်ေနာ္က လုိက္ၾကည့္မယ္ဆုိၿပီး လုိက္သြားတယ္။

လူမမာကအေတာ္ေအာင့္ေနပုံရေပမယ့္ သိပ္ၿပီးဆုိးဆုိးရြားရြား ျဖစ္ေနတဲ့ပုံမေပၚဘူး။ က်ေနာ္လည္း အဆင္ သင့္ယူသြားတဲ့ တပ္ရင္းရဲ့ရွိသမွ်ေဆးထဲက ထုံးစံအတုိင္း သာမန္ဖ်ားနာရင္ေသာက္တဲ့ေဆးေတြျဖစ္တဲ့ ပါရာစီတေမာ့ ၂ လုံးနဲ႔၊ တက္ထရာဆုိက္ကလင္း ၂ လုံးစီ သုံးခြက္စာ ၄ နာရီျခားတုိက္ခုိင္းထားၿပီး (ဒါဘဲ ရွိတာကုိး) မနက္မွ အေျခအေနကုိ လာျပန္ေျပာဖုိ႔မွာခဲ့တယ္။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ အဲဒီကရင္ရြာသားေတြ ေလွနဲ႔လာၿပီး သူတုိ႔လူမမာက ခ်က္ျခင္းေကာက္ရသလုိ ေန ေကာင္းသြားၿပီဆုိၿပီး ငွက္ေျပာသီးတစ္ခုိင္နဲ႔၊ အိမ္ၾကက္မႏွစ္ေကာင္ကုိ လာၿပီးကန္ေတာ့သြားတယ္။ သူတုိ႔ ျပန္သြားေတာ့ တယ္ဟုတ္တဲ့ငါပါလားဆုိၿပီး ဘ၀င္ေတာင္ျမင့္သြားေသးတယ္။ ေနာက္ပုိင္း ဗဟုိကလူႀကီး တစ္ေယာက္ဆီမွာ ပုိက္ဆံေလးနဲနဲေတာင္းၿပီး ၾကက္ဖႀကီးတစ္ေကာင္ထပ္၀ယ္လုိက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ၾကက္ေတြမ်ားလာတယ္။

အေကာင္ေလးဆယ္၀န္းက်င္ေလာက္ မေရာက္မျခင္း ရဲေဘာ္ေတြရဲ့အျငဴစူခံၿပီး ေမြးလုိက္ေတာ့ ၾကက္အ ေကာင္ ၆၀ ေက်ာ္ေလာက္မွာ တပ္ရင္းၾကက္ၿခံေဆာက္ၿပီး ေမြးျမဴေရးလုပ္လုိက္တာ။ ဒါးဂြင္ ရန္သူ႔လက္ မက်ခင္အထိ က်ေနာ္တုိ႔တပ္ရင္းမွာ ၾကက္အေကာင္ ၁၅၀ ေက်ာ္ ၂၀၀ ေလာက္ထိျဖစ္လာတယ္။ အဲ … က်ေနာ္တုိ႔ စုိက္ခဲ့တဲ့ ေထာပတ္ခရမ္းပင္ ၉၀ ေလာက္ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ တပ္ရင္းတြင္မကဘူး ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္နဲ႔၊ အနီး၀န္းက်င္ကတပ္ရင္းေတြကုိပါ ေ၀စားႏႈိင္ေလာက္တဲ့အထိ က်ေနာ္တုိ႔ ခ်မ္းသာခဲ့တယ္။


ဇူးလူး

က်ေနာ္က တပ္ရင္းမွာပဲတာ၀န္ရွိတယ္ဆုိေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္းကာလေတြမွာ စစ္ရုံးခ်ဳပ္ကုိလည္း လုိအပ္တဲ့ ေရး-ေထာက္ ကိစၥေတြနဲ႔ ၀င္တြဲရတာေတြရွိတယ္။ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ျပန္ျဖစ္လာတဲ့ ကုိထြန္းဦး (ဇူးလူး) နဲ႔ အေတာ္ေလး တရင္းတႏွီးျဖစ္လာတယ္။ ကုိထြန္းဦးက စက္မႈတကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား။ အသားမဲမဲ အရပ္ ပုပု ပိန္ပိန္ေသးေသးေလး။ ABSDF ရဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြထဲမွာ သူအေသးဆုံး။ တခါတေလ က်ေနာ္တုိ႔စဥ္းစား တာက လူေကာင္ေသးေတာ့ ေတာ္ရုံ ေသနတ္မွန္မွာမဟုတ္ဘူးေပါ့။ အဲ သူက ေျမပုံေတြနဲ႔ တြက္ခ်က္လုပ္ရ တဲ့ အလုပ္ေတြကုိ နားလည္တယ္။ တစ္ခါ ေရွ႔တန္းတစ္ေနရာမွာ သူက ၈၁ မမ ေမာ္တာ နဲ႔ ရန္သူရွိတဲ့ ကုန္းကုိ လွမ္းပစ္တဲ့တပ္ကုိကြပ္ကဲေတာ့ ေမာ္တာနဲ႔ ရန္သူထုိင္ထားတဲ့ ေတာင္ကုန္းကုိလွမ္းပစ္ရတယ္။ ရန္သူ႔စခန္းနဲ႔ သူရွိေနတဲ့ေတာင္ကုန္းရဲ့ၾကား ေတာင္စြယ္တစ္ခုမွာ သူ႔ကုိ အုိပီ Observation Post ေပးတဲ့သူ  KNU ရဲေဘာ္က သူ႔ကုိကူညီတယ္။

အုိပီသမားရဲ့အလုပ္က လွမ္းျမင္ႏႈိင္ေလာက္တဲ့ေနရာ၊ ေတာင္ကုန္း တစ္ခုကေန ရန္သူ႔ဆီကုိပစ္လုိက္တဲ့ ကုိယ့္ရဲ့လက္နက္ႀကီး ထိေရာက္မႈရွိမရွိ သတင္းပုိ႔ရတာေပါ့။ အုိပီ သမားကုိ ေ၀ၚကီေတာ္ကီ (စကားေျပာ စက္နဲ႔) သူလွမ္းေမးၿပီး ပထမတစ္လုံးပစ္တယ္။ စက္ထဲက အုိပီေပးတဲ့ရဲေဘာ္က နဲေနတယ္ေျပာတယ္။ ထပ္ပစ္တယ္။ ဂ်ိန္းကနဲက်သြားအၿပီး ကရင္ရဲေဘာ္ဆီကအသံ သူ႔စက္ထဲမွာထြက္လာတယ္။ “ေယာက္ဖ ေကာင္းတယ္။ သူတုိ႔ကုိနဲနဲေက်ာ္သြားတယ္။ ျပန္ခ်ိန္ၿပီးပစ္” တဲ့။ ကုိထြန္းဦးက စဥ္းစားၿပီး ျပန္တြက္တယ္။ အေသအခ်ာျပန္ခ်ိန္ၿပီး လွမ္းပစ္တယ္။ အလယ္က အုိပီေပးတဲ့ လူရဲ့အသံေပ်ာက္သြားတယ္။ ကုိထြန္းဦးက စက္ထဲကေန “ေယာက္ဖ ၾကားရလား၊ ၾကားရလား)” ေခၚတယ္။ အေတာ္ေနမွ ဟုိဘက္ကအသံ ထြက္လာတယ္။  ဘယ္လုိလဲ အေသအခ်ာ က်ၿပီးထိရဲ့လားလုိ႔ ကုိထြန္းဦးေမးေတာ့ ဟုိအုိပီသမားဆီက“ၾကားတယ္ၾကားတ “က်ယ္ တယ္၊ တည့္တည့္ကုိက်တယ္၊ ငါ ေသခ်ာေအာင္ အျပင္ထြက္ၾကည့္ေနတာ။ အခုငါ့ တဲမရွိေတာ့ဘူး။” တဲ့။ သူက လက္နက္ႀကီး ပစ္လုိက္တဲ့ က်ည္ဆံ ရန္သူ႔ဆီကုိ ဒီတစ္ခါေတာ့က်ၿပီဆုိၿပီး သူအုိပီေပးေနတဲ့တဲထဲကေန စက္ကေလးကုိပါယူၿပီး ထြက္အၾကည့္ သူ႔တဲေပၚ တဲ့တဲ့က်တာေလ။ ကုိထြန္းဦးနဲ႔ဆုံလုိ႔ တစ္ခါတစ္ေလ က်ေနာ္က.. ကုိထြန္းဦးက လက္နက္ႀကီး အရမ္းလက္တည့္တယ္လုိ႔ နာမည္ႀကီးတာပဲလုိ႔ စကားစလုိက္ရင္။ ေဟ့လူေတာ္ေတာ့။ အဲဒါဟုိလူေတြ က်ေနာ့ကုိနာမည္ဖ်က္ေန တာလုိ႔ ေျပာေလ့ရွိတယ္။

ကုိထြန္းဦးက မာနယ္ပေလာအသြား ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲမွာ စက္ေလွေမွာက္ၿပီး ေရနစ္လုိ႔ဆုံးခဲ့တယ္။ သူ ေရမကူးတတ္ဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူကအၿမဲတမ္း ယူနီေဖာင္း၀တ္တဲ့အခါ စမတ္က်က်၀တ္တတ္ၿပီး စစ္ဖိနပ္ကုိပါ ႀကိဳးစေပ်ာက္ေအာင္ စနစ္တက်စီးထားတတ္တာေလ။


တူ႔အလုိလုိတြားေတာ့မလုိ႔

အေစာပုိင္းက ထမင္းထုတ္ေတာင္ကုိ လက္နက္ႀကီးလုံၿခံဳေရးတက္ရတာ တစ္ခါရွိတယ္။ ထုံးစံအတုိင္း ဗဟုိ အထူးတပ္ေပါင္းစုေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔ ၇၅ မမ အေျမာက္ႀကီးကုိ လုံၿခံဳေရးယူေပးရတာေပါ့။ အေပၚေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က ကတုတ္က်င္းတူးၿပီး ေနရာယူၾကတယ္။ ကရင္ရဲေဘာ္ေတြက အဲဒီ ၇၅ မမ အေျမာက္ကုိ ဆင္ေနၾကတာေပါ့။ ညေနပုိင္းထမင္းစားအၿပီး ေဆးေပါ့လိပ္ေလးကုိယ္စီခဲၿပီးၿငိမ့္ေနတုန္း ဂ်ိန္းကနဲ အသံႀကီးထြက္လာတယ္။ ေတာင္ကုန္းတစ္ခုလုံးလဲ သိမ့္ကနဲျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ရုတ္တရက္ ဆုိေတာ့ ဒုိက္ထုိးတဲ့သူထုိး၊ ဂၽြမ္းျပန္တဲ့သူျပန္ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ေခါင္းေလးေတြပုၿပီး အေျခအေနကုိ အသင့္ အေနအထားနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့အခ်ိန္… ကုိယ့္အထဲက တစ္ေယာက္က ေမာင္ေက်ာ္ေတြ (ကရင္ရဲေဘာ္) ကလည္း ေသာက္ရမ္းပဲ... စမ္းပစ္မယ္ဆုိလဲ ႀကိဳေျပာတာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ ေၾသာ္ လက္စသတ္ေတာ့ ကုိယ့္ ဆီက အေျမာက္က ဟုိဖက္ကုိလွမ္းထုတာကုိး။

ဗဟုိရဲေဘာ္ေတြျဖစ္တဲ့ ရခုိင္လူမ်ဳိး BZK ကုိေအာင္သန္း၊ ကုိသန္႔ဇင္တုိ႔ ေပြးတြင္းေတြ႔လုိ႔ ေပြးသြားတူးၾက တယ္။ ေပြးအႀကီးႀကီးတစ္ေကာင္ကုိခ်က္စားၾကၿပီး အဲဒီက်င္းထဲကရလာတဲ့ ေပြးေပါက္ကေလးေတြကုိ သူတုိ႔ က်င္းတစ္ခုတူးၿပီး သူတုိ႔တဲနားမွာထားတယ္။ ေပြးေသးေသးေလးေတြက အရမ္းခ်စ္စရာေကာင္း တယ္။ အဲဒီေတာ့ သူတုိ႔လည္း ေပြးေလးေတြကုိ သြားသြားၾကည့္ၾကတာေပါ့။ ေန႔ခင္းဘက္ ၾကည့္ရုံတြင္ မကဘူး ညဘက္ေတာင္ အခ်ိန္ရရင္ ဖေယာင္းတုိင္ထြန္းၿပီး ၾကည့္ၾကတယ္။ အဲဒီေန႔က ေညွာ္နံ႔ရပါတယ္ဆုိ ၿပီး ဘယ္ကလာတာပါလိမ့္ေပါ့။ ညကင္းေစာင့္ရင္း လုိက္ရွာေနတဲ့အခ်ိန္ သူတုိ႔တဲက မီးခုိးေတြစထြက္လာ တယ္။ ေနာက္ မီးညြန္႔ေတြထြက္လာတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ စစ္ဆင္ေရးပုိင္းဆုိင္ရာ မွာ ရာထူးအႀကီးဆုံး အတြင္းေရးမွဴး (၂) နဲ႔ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ကုိထြန္းဦးတုိ႔ လာၿပီးအားေပးတဲ့အခ်ိန္။ ကုိေအာင္ သန္းတုိ႔ တဲထဲမွာ လက္နက္ႀကီးက်ည္ေတြနဲ႔ M-16 အမ္ (၁၆) က်ည္ေဘာက္ေတြ ထားထားတယ္။ အဲဒီအ ခ်ိန္ အတြင္းေရးမွဴး (၂) ေျပးတက္လာၿပီး ကုိေအာင္သန္းကုိ လွမ္းေအာ္ေမးတယ္။ “ေဟ့။ ဘာျဖစ္တာလဲ” ဆုိေတာ့ ကုိေအာင္သန္းက “က်ေနာ္တုိ႔တဲ မီးေလာင္ေနတယ္” တဲ့။ အဲဒီေတာ့ အတြင္းေရးမွဴး (၂) က အထဲမွာဘာေတြရွိလဲလုိ႔ထပ္ေမးေတာ့ ကုိေအာင္သန္းက အသီး၊ အသီးေတြတဲ့။ အတြင္းေရးမွဴး (၂) လဲ “အသီး၊ နင့္ေဖကလႊား” ဆုိၿပီး ေလွ်ာက္ေျမာင္းထဲ ဒုိင္ဗင္ထုိးဆင္းသြားတာေတြ႔လုိက္ရတယ္။

ေတာ္ေသးတာေပါ့ က်ေနာ္က သူရဲေကာင္းလုပ္ၿပီး ကုိထြန္းဦးတုိ႔တဲထဲမွာက်န္ခဲ့တဲ့ ပစၥတုိေတြ၊ အေရးႀကီး စာရြက္စာတမ္းေတြ တက္ဆြဲတာ ေနာက္ဆုံးအေခါက္ M16 ေသနတ္က်ည္တစ္ခ်ဳိ႔ေလာက္ပဲ တဘုတ္ဘုတ္ နဲ႔ ေခါင္းေပၚက တရြမ္႔ရြမ့္ျဖတ္ၿပီး ေက်ာ္က်လုိ႔။ လက္ထဲပါလာတာ အကုန္လုံး ပုန္းက်င္းနားအထိ ေရာက္ေအာင္ ပစ္ထုတ္ၿပီး အျမန္ဒုိက္ဗင္ထုိး၀င္လုိက္ရတယ္။ တဲေတြအားလုံးက ယာယီတဲေတြေလ။ အေပၚေရာက္မွ အေရးေပၚ ေကာက္ထုိးထားတာဆုိေတာ့ အမုိးအကာေတြက အလြယ္တကူမီးေလာင္ႏႈိင္တဲ့ ေကာက္ရုိးေျခာက္နဲ႔တူတဲ့ ဟာေတြ။ ကုိေအာင္သန္းတုိ႔ ညဖက္ ဖေယာင္းတုိင္နဲ႔ ခ်စ္စရာေပြးေပါက္စ ကေလးေတြ လွန္ၾကည့္ေနတုန္း အဲဒီက်င္းေပၚအုပ္ထားတဲ့ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြကေနစၿပီး သူတုိ႔တဲပါ မီးေလာင္တာ။ လက္နက္ႀကီးက်ည္ေတြကေတာ့ တစ္လုံးမွထမေပါက္ဘူး။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ တူ႔အလုိလုိ ေတတြားၾကေတာ့မလုိ႔။

ၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား။ ငယ္ငယ္ကဖတ္ဖူးတဲ့ သမိန္ေပါသြပ္ကာတြန္းတစ္ခုထဲမွာ သမိန္ေပါသြပ္က သူငယ္ငယ္တုန္းက ေလာက္စာလုံးပစ္ကစားေတာ့ အႏုိင္က်င့္ထားတဲ့ေကာင္ကုိ ျပန္ခ်မယ္ဆုိၿပီး၊ ေတာင္ ေပၚတက္ သုိင္းက်င့္တယ္။ ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီးၾကာၿပီး သူပညာစုံသြားေတာ့ မုတ္ဆိတ္ေမႊးပါးသုိင္းေမႊးရွည္ ေတြနဲ႔ ေတာင္ေမႊးတစ္ေခ်ာင္းကုိင္ၿပီး ရြာထိပ္ကေန “ေဟ့ေကာင္… တုတ္ႀကီး (နာမည္ကုိအတိအက် မမွတ္ မိပါ) ထြက္ခဲ့ … မင္း.. ငယ္ငယ္က ငါ့ေလာက္စာလုံးေတြလုသြားတာမွတ္မိေသးလား။ ငါအခုမင္းနဲ႔ခ်ဖုိ႔ ျပန္လာၿပီ။ ထြက္ခဲ့စမ္း” ေပါ့။ ရြာထိပ္မွာထုိင္ကစားေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္က “ဘဂ်ီးကလည္း လာၿပီး ေနာက္ေနဂ်န္ၿပီ” ဆုိေတာ့၊ သမိန္ေပါသြပ္က ခ်ာတိတ္ကုိ သူတကယ္ပဲဟုိေကာင္ကုိျပန္ခ်ဖုိ႔ ပညာစုံေအာင္ ေလ့က်င့္ၿပီး ျပန္ခ်ဘုိ႔ လာၿပီးစိန္ေခၚတယ္ဆုိတာကုိ ရွင္းျပတယ္။ ကေလးက “ဘဂ်ီးကလည္းဂ်ာ…. ဦး တုတ္ႀကီးက တူ႔အလုိလုိေတတြားဘီဂ်” တဲ့။

က်ေနာ္တုိ႔ေတာခုိၾကေတာ့ လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္ေရးဆုိတာ လြယ္လြယ္ပဲစဥ္းစားၿပီး အင္း… ေျခာက္လ တစ္ႏွစ္ဆုိရင္ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးေအာင္ၿပီး အိမ္ကုိရင္ေကာ့ျပန္မယ္ေပါ့။ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္ တမ္းက်ေတာ့ တစ္ႏွစ္လည္းမၿပီး၊ ေျခာက္ႏွစ္လည္းမၿပီး အိမ္လည္းျပန္မေရာက္ အၾကာႀကီးၾကာလာ ၾကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔တစ္ခါတစ္ေလ တက္တက္ႂကြႂကြလုပ္ေနၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကုိေတြ႔ရင္ “သိပ္လုပ္မေန ပါနဲ႔ကြာ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊက တူ႔အလုိလုိေတတြား မွာပါ” လုိ႔ လွမ္းေနာက္ၾကေလ့ရွိတယ္။ အဲ… တစ္ခ်ဳိ႔ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ့ မ်က္ႏွာတည္တည္ႀကီးေတြနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ၾကတာေတာ့ ခံရတာေပါ့။


စားဖုိလ္မွဴးႀကီးကုိဘိန္း

ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္ဖက္ကုိ က်ေနာ္ မၾကာခဏေရာက္ျဖစ္ေတာ့ ေဒါင္းဂြင္ဌာနခ်ဳပ္အေစာပုိင္းမွာ ေဆးလိပ္တစ္ခဲခဲ နဲ႔ တပ္ရင္း (၂၁၁) ၀မ္ခက ဗဟုိဆက္သြယ္ေရးမွာတာ၀န္က်တဲ့ က်ေနာ့ထက္ အနည္းဆုံး ေလးငါးေျခာက္ ႏွစ္ႀကီးတဲ့ ဆက္သြယ္ေရးရဲေဘာ္ႀကီးကုိဘိန္းကုိေတြ႔တယ္။ သူက အရမ္းသေဘာေကာင္းတယ္ အပင္ပန္းခံ ၿပီး ရဲေဘာ္ေတြကုိ ကုိုယ္တုိင္ခ်က္ျပဳတ္ေႂကြးေလ့ရွိတယ္။ တစ္ရက္ က်ေနာ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူ႔ကုိ ေျမႀကီးေပၚမွာ မီးခုိးတအူအူနဲ႔ မီးေမႊးခ်က္ျပဳတ္ေနတာေတြ႔ေတာ့ က်ေနာ္က ကုိဘိန္းကုိဘာေတြခ်က္ေန တယ္ဆုိတာကုိေမးေတာ့ သူက ေတာထဲက ‘၀ဥ’ ေတြတူးၿပီး ရဲေဘာ္ေတြစားဖုိ႔ ခ်က္ေနတာလုိ႔ေျပာတယ္။ ၀ဥက မခ်က္တတ္ရင္ယားတယ္။

က်ေနာ္လူႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ စစ္ရုံးေပၚမွာေတြ႔ၿပီး တစ္ခ်က္ျပန္ဆင္းလာေတာ့ သူတုိ႔စားေသာက္ၿပီးကုန္ၿပီ။ ကုိဘိန္းကေတာ့ ေဆးလိပ္တစ္ဖြာဖြာေပါ့။ ရဲေဘာ္ ၂ ေယာက္ ၃ ေယာက္က ကုိဘိန္းဆီကုိသြားၿပီး “ကုိဘိန္းခ်က္တဲ့၀ဥဟင္းကုိ စားေကာင္းေကာင္းနဲ႔စားၿပီ ပါးစပ္ေတြယားေနၿပီ” ဆုိေတာ့ သူက “ေဟ… ဟုတ္လား” တဲ့။ ဟုိရဲေဘာ္ေတြက “ဟုတ္တယ္ေလ။ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး ယားကုန္တာ၊ ခင္ဗ်ားၾကည့္ရတာ ဘာမွမျဖစ္သလုိပဲ” ဆုိေတာ့ ကုိဘိန္းက “ဟုတ္တယ္ေလ။ က်ေနာ္ကဘာမွမျဖစ္ဆုိ စားမွမစားတာတဲ့”။ ရႈံ႔မဲ့ၿပီးေဒါကန္ေနၾကတဲ့ရဲေဘာ္ေတြကုိ ထုိင္ၾကည့္ၿပီး ဟားေနရတယ္။


ကုိယ့္ေစတနာ

တပ္ရင္းမွာခ်က္စားလုိ႔ရေအာင္ တစ္ႏုိင္စုိက္ပ်ဳိးေရးအေနနဲ႔ ပဲေတာင့္ရွည္တုိင္ေထာင္တုိ႔၊ ေထာပတ္ ခရမ္း တုိ႔ စၿပီးစုိက္ၾကတဲ့အခ်ိန္။ အနားပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း မွ်စ္ေတာင္ လြယ္လြယ္ကူကူတူးစားစရာ သိပ္မရွိ ေတာ့ ေန႔တုိင္း ဗဟုိကတပ္ရင္းရာရွင္ေပးထားတဲ့ ငါးပိကုိ ပုံစံၿမိဳးစုံနဲ႔စားေနၾကရတဲ့အခ်ိန္။ တခါလာ လည္းငါးပိ၊ တခါလာလည္းငါးပိဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္ေတြ အနားပတ္၀န္းက်င္ကုိထြက္ရင္ စားလုိ႔ရ တဲ့ အပင္ေလး၊ အရြက္ေလးေတြကုိ ခူးခူးၿပီးျပန္လာၾကတာေတြ႔တယ္။ ကုိယ္လည္း ဗဟုိကေနအျပန္လမ္း မွာ ပဲေတာင့္ရွည္လုိမရွည္ေပမယ့္ ပဲေတာင့္ရွည္လုိမ်ဳိးျဖစ္ေနတဲ့ ပဲသီးစိမ္းစိမ္းေလးေတြကုိေတြ႔ေတာ့ ၀မ္းသာအားရနဲ႔။ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္နဲ႔ ခူးထည့္၊ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း စားဖုိကုိ၀င္ၿပီး ေရေဆးလွီးခၽြတ္နဲ႔ ေနာက္တန္းမွာရွိတဲ့ရဲေဘာ္ေတြကုိေၾကာ္ေႂကြးမလုိ႔ စိတ္ပါလက္ပါလုပ္ေနမိတာ အနားကုိ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး “ဗုိလ္ႀကီး၊ ဘာလုပ္ေနတာလဲ” ဆုိတဲ့အသံၾကားလုိ႔လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ကုိ၀င္းဗုိလ္။ သူ က်ေနာ့ေဘးကုိ ေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဟင္းစားပါလာတယ္ဆုိေတာ့ ရင္ေကာ့ၿပီး “က်ေနာ္ ခုနက လမ္းမွာ ပဲသီးေတြေတြ႔လုိ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔စားဖုိ႔ခူးခဲ့တာ။ ဒီညေနစာအတြက္ ပဲသီးေၾကာ္နဲ႔ငါးပိေပါ့ဗ်ာ” လုိ႔ေျပာေတာ့ သူက က်ေနာ္တစ္၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္လွီးထားတဲ့ ပဲသီးအပုံကုိလာၾကည့္ၿပီး “ဟုိက္.. ဗုိလ္ႀကီး၊ မလုပ္နဲ႔ေလ” လုိ႔လာေျပာတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဆတ္ကနဲျဖစ္သြားတယ္။ သူဆက္ေျပာတာက “အဲဒါ ေခြးလ်ားသီးေတြေလ၊ ဗုိလ္ႀကီးကလဲ ဒုကၡပါဘဲ” တဲ့။ က်ေနာ္ကလည္း ေခြးလ်ားသီးျမင္ဖူးတာ မဟုတ္ေတာ့ သူေျပာတဲ့ပဲသီးနဲ႔တူတဲ့အသီးေတြဟာ ေခြးလ်ားသီးေတြပါလားလုိ႔ သိလုိက္ရတယ္။ အဲဒီ ေတာ့မွ ရဲေဘာ္ေတြကုိ ေစတနာနဲ႔ေခြးလ်ားသီးခ်က္ေႂကြးမယ့္ အစီအစဥ္ကုိဖ်က္လုိက္ရေတာ့တယ္။ ေတာ္ၾကာ စားၿပီးတစ္ခုခုျဖစ္ေနရင္ ဒုကၡ။ ကုိ၀င္းဗုိလ္တစ္ေယာက္လည္း မၾကာေသးခင္က အေနာက္ႏုိင္ငံ တစ္ခုမွာ ကင္ဆာေရာဂါနဲ႔ ဆုံးရွာၿပီတဲ့။


ေတြးေတြးဆဆ 

တပ္ရင္းရဲ့ဘယ္ဖက္မွာ စစ္သင္တန္းရွိေတာ့ စစ္သင္တန္းနည္းျပေတြျဖစ္တဲ့ ဗမာ့တပ္မေတာ္စစ္သား ေဟာင္း ကုိေက်ာ္ေဆြ (ရမ္ဘုိ) နဲ႔ ဦးႀကီးဦးတင္၀င္းအျပင္ ကုိတင္လွ၊ ဦးမွတ္ႀကီးတုိ႔နဲ႔ပါ ခင္မင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ သူတုိ႔ ရဲေဘာ္သစ္ေတြကုိ စစ္သင္တန္းေပးေနတာကုိလည္း သြားသြားၾကည့္ျဖစ္တယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူတုိ႔ လည္း ရဲေဘာ္ေတြကုိ တန္းစီခုိင္းၿပီး ေတာင္ေပၚကုိတက္ၿပီး အင္ဥခူးမယ့္အစီအစဥ္ကုိ ရွင္းျပေနတာၾကားရ တယ္။ ကုိေက်ာ္ေဆြက “ကဲ အခုတုိ႔ေတာင္ေပၚကုိတက္ၿပီး အင္ဥခူးၾကမယ္။ တံခ်ဴေတြပါလုပ္ခဲ့ၾက” ဆုိ ေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြလည္း ငါးပိအျပင္အင္ဥပါစားရေတာ့မယ္ဆုိၿပီး တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ ၀ါးလုံးေတြလုိက္ရွာ တံခ်ဴေတြလုပ္ၾကနဲ႔ ေပ်ာ္စရာႀကီးေပါ့။ အေတာ္ေနေတာ့ ပါးစပ္ကပြစိပြစိမေၾကမနပ္ေျပာရင္း လက္ထဲမွာ အင္ဥထုပ္ေတြကုိင္ၿပီး ဆင္းလာၾကတဲ့ရဲေဘာ္သစ္ေတြကုိလွမ္းျမင္ရတယ္။ “အစကတည္းက ေျပာတာမ ဟုတ္ဘူး။ ဆရာေက်ာ္က တကယ္ေနာက္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကအဟုတ္မွတ္လုိ႔ ၀ါးလုံးေတြလုိက္ရွာၿပီး တံခ်ဴေတြလုပ္ေနတာ။ ဟုိေရာက္ေတာ့ အင္ဥက ေျမႀကီးေပၚမွာ လုိက္တူးရတာမ်ား” တဲ့။

ဒါေပမယ့္ ဆရာေက်ာ္ေဆြလည္း က်ေနာ့တပ္ရင္းက အဲဒီအခ်ိန္က ေဆးမွဴးလုပ္ေနတဲ့ ကုိလွေဌးဒဏ္ကုိေတာ့ အေတာ္ခံရတယ္။ အားတဲ့ေန႔လည္ေန႔ခင္း Scrabble စခေရဘယ္ဆက္ကစားၾက ေတာ့ ကုိလွေဌးက က်ေနာ္ဆက္ထားတဲ့ စာလုံးကုိၾကည့္ၿပီး “ဟာ…။ ဆရာေက်ာ္။ ဒီလူခဏခဏ လုပ္ေနတာမ်ားေနၿပီ။ ခုနကလည္း မဖမ္းျဖစ္လုိက္ဘူး။ က်ေနာ္သိတယ္ ၾကည့္ပါဦး သူဆက္လုိက္တာ ပီ.. ယူ.. တီ... PUT ပတ္တဲ့။ ဘီ.. ယူ.. တီ.. BUT ဘတ္ ဆုိရင္ေတာ္ေသးတယ္။ ၾကည့္ပါဦးဗ်ာ အခုလည္း စီ.. အုိ… အမ္… အီး… COME ကုိးမီးတဲ့။ ဆရာ.. ဒါ ေဒရွင္နယ္ရီထဲမွာမရွိႏိႈင္ဘူး။ ဆရာက သူ႔အထက္က ဆုိေတာ့ဖမ္းဗ်ာ” လုိ႔ေျပာတယ္။ ကုိေက်ာ္ေဆြႀကီးကလည္း ေအးေလ ဒီစကားလုံးမရွိႏႈိင္ဘူး ဖမ္းတယ္ဆုိၿပီး ထဖမ္းလုိက္တာ။ သူ႔အမွတ္ေတြ ျပန္အႏႈတ္ခံလုိက္ရတယ္။ “ေဟ့လူေတြ ခင္ဗ်ားတို႔က်ေနာ့ကုိ ညာမခ်နဲ႔” တဲ့။ အဲဒီလုိ ကုိလွေဌးက သူ႔ကုိအတည္ေပါက္နဲ႔ ခနခန သြားသြားေနာက္ တတ္တယ္။


ဗုိလ္ရမ္းကားနဲ႔ သူ႔အဖြဲ႔သားမ်ား

က်ေနာ္က တပ္ရင္းမွာ တပ္ေရး-တပ္ေထာက္အရာရွိအေနနဲ႔ ပထမပုိင္းတာ၀န္ယူခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္း တပ္ရင္းရဲေဘာ္ေတြျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ ျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းတာေတြလုပ္ၾကေတာ့ က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္း ကုလားႀကီးကုိသက္က တပ္ေရးအရာရွိျဖစ္လာၿပီး၊ က်ေနာ္က တပ္ေထာက္အရာရွိတာ၀န္ယူရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က အဖြဲ႔အစည္းက စည္းကမ္း၊ စနစ္ေတြျပန္ၿပီး စနစ္တက်လုပ္လာၾကေတာ့ မလြယ္လွေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ကုိယ္တာ၀န္ယူထားတဲ့အပုိင္းကုိ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ၾကရတယ္။ အရင္က တပ္တြင္းမွာ ေရာ ဗဟုိမွာပါရွိေနတဲ့ရဲေဘာ္ေတြက ဗဟုိေကာ္မတီေတြ၊ ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ့  မေကာင္းေၾကာင္းကုိ တြင္တြင္ႀကီးေျပာေနၾကတာ။ အဲဒါေတြကုိ တပ္နဲ႔ဗဟုိအျပန္အလွန္ေလးစားမႈ တည္ေဆာက္ေပးရတဲ့ အလုပ္ေတြကုိ တပ္မွဴးေတြက ေအာက္ေျခမွာထဲထဲ၀င္၀င္ ျပန္လုပ္ၾကရတယ္။ တပ္တြင္းနဲ႔ ညီေနာင္ တပ္ရင္းအျခင္းျခင္းအၾကား တာ၀န္အရေလးစားမႈေပးေရး၊ တပ္ရင္းက ဗဟုိကုိ ေလးစားမႈေပးေရး ကိစၥ ေတြကုိလုပ္ၾကရတယ္။ တပ္တြင္းစည္းကမ္းပုံစံခ်ၿပီး အေတာ္ေလးႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ ေလ ကုိယ့္ေခါင္းေဆာင္ကုိကုိယ္မေလးစားဘူးဆုိရင္ ဘယ္သူကေရာ ကုိယ့္အဖြဲ႔အစည္းကုိ ေလးစားမွာ လဲ။ ကုိယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ကုိကုိယ္အေလးအနက္မထားရင္ မဟာမိတ္အဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ့ၾကားမွာ အျပန္ အလွန္ေလးစားတဲ့ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈေတြရလာမွာမဟုတ္သလုိ အဖြဲ႔အစည္းရဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ လည္းတုိးတက္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ အေတြ႔အႀကံဳေတြရင့္က်က္လာၾကၿပီ။

တပ္ရင္းဆုိေပမယ့္ ေၾကးစားစစ္သားေတြလုိ က်ေနာ္တုိ႔လစာေတြေပးၿပီး ရဲေဘာ္ေတြကုိ တည္ေဆာက္ ရတာမဟုတ္ဘူး။ အေတြးအေခၚအေျခခံနဲ႔ အမိန္႔ေတြ၊ စည္းကမ္းေတြကုိ တည္ေဆာက္ၾကရ တာဆုိ ေတာ့ လုံးလုံးမလြယ္တဲ့ကိစၥ။ တာ၀န္ဆုိတာဟာ ပုခုံးေပၚေရာက္လာၿပီဆုိရင္ အဲဒီတာ၀န္ကုိ ေၾကႁပြန္ ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ရမွာပါဘဲ။ က်ေနာ္က ရဲေဘာ္ေတြကုိ “အစစျပည့္စုံေနတဲ့ ရန္သူစစ္တပ္ကုိ ႏုိင္ခ်င္ တယ္ဆုိရင္ အနဲဆုံး သူတုိ႔ထက္ စည္းကမ္း ၃ ဆ ေလာက္ရွိမွျဖစ္မယ္။ ဒါမွတုိက္လုိ႔ရမယ္” လုိ႔ ခ်ျပ စည္းရုံးၿပီး တပ္စည္းကမ္းေတြခ်ၿပီး ခပ္တင္းတင္းကုိင္တြယ္ရတဲ့အျပင္ အဲဒီစည္းကမ္းကုိ က်ေနာ္ကုိယ္ တုိင္ေဖာက္ဖ်က္မိရင္ သူတုိ႔ခံရမယ့္အျပစ္ရဲ့သုံးဆခံမယ္လုိ႔ စိန္ေခၚၿပီးလုပ္ခဲ့ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ စစ္တပ္ဆုိတာ ဘာစစ္တပ္ျဖစ္ျဖစ္ မတစ္ေထာင္သားေတြ လာစုၾကတဲ့ေနရာေလ။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္ လည္း တစ္ခ်ဳိ႔စိမ္ေခၚမႈေတြကုိ ရင္ဆုိင္ခဲ့ရတာပါဘဲ။

မနက္ပုိင္းက ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ပုိပုိေတာင္းေသာက္တတ္တဲ့ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ကုိ က်ေနာ္နဲနဲေျပာ လုိက္မိတယ္။ အဲဒါက စစ္တပ္ကေျပးလာတဲ့ ကုိသံေခ်ာင္း။ သူက ေန႔လည္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ အဖ်ားတက္ေနတယ္ သၾကားတစ္ထုတ္လုံးကုိ ဇလုံထဲထည့္ၿပီးေရနဲ႔ေဖ်ာ္ေသာက္လုိက္ရင္ ေပ်ာက္ သြားမယ္ဆုိၿပီး သၾကားလာေတာင္းတယ္။ က်ေနာ္က တျခားရဲေဘာ္ေတြလည္း က်န္းမာေရးမေကာင္း ရင္ ေကာ္ဖီေလးဘာေလးစီစဥ္ေပးႏႈိင္ေအာင္ ထားေပးရဦးမွာဆုိေတာ့ တစ္ထုတ္လုံးမေပးႏႈိင္ဘူး၊ ယူခ်င္ရင္ သၾကားထုတ္ထဲက တစ္၀က္ကုိေပးမယ္လုိ႔ေျပာေတာ့ သူစိတ္ဆုိးသြားတယ္။ သတိမထားမိ ဘူး။ တစ္ေန႔လုံး လုပ္စရာရွိတာေတြကုိပုံမွန္အတုိင္းလုပ္ကုိင္ၿပီး ညေနပုိင္း ကုိယ္လက္လႈပ္ရွားေခၽြး ထြက္ေအာင္ ေလ့က်င့္ခန္းေတြလုပ္ၿပီး ေအးျမေနတဲ့သံလြင္ျမစ္မွာ ေရဆင္းခ်ဳိး၊ အားလုံးနဲ႔အတူ ထမင္း စားေပါ့။ အဲဒီေနာက္ ည ၁၀ နာရီခြဲေလာက္ စားဖုိေခ်ာင္ေဘးကယာယီရုံးခန္းမွာ ကုိသက္နဲ႔အတူထုိင္ ရင္း ေရနံဆီမီးခြက္ထြန္းၿပီး စာဖတ္ေနတယ္။ တပ္ရင္းဘားတုိက္က စူးစူးရြားရြားေအာ္ဟစ္ေနတဲ့ အသံ တစ္ခုထြက္လာတယ္။ ဘာလဲဆုိၿပီး ကုိသက္ကုိမ်က္ရိပ္ျပေတာ့ ကုိသက္က ငါဘယ္သိမလဲ… လာကြာ သြားၾကည့္မယ္ဆုိၿပီးထၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ဘားတုိက္ကုိေရာက္ေတာ့ ကုိသံေခ်ာင္း လွိမ့္ၿပီးေအာ္ေန တယ္… “ေအာင္မေလးဗ်။ က်ေနာ္ေနာက္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ လုပ္ၾကပါဦး” နဲ႔ ေဘးမွာဘာမွလဲမေတြ႔ရ ေတာ့ က်န္တဲ့ရဲေဘာ္ေတြလည္းဘာမွန္းမသိလုိ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ဆုတ္ၿပီးၾကည့္ေနၾကတယ္။ ကုိသက္ က သူ႔မ်က္ႏွာကုိဓာတ္မီးနဲ႔ထုိးၿပီး “ေဟ့ေကာင္။ သံေခ်ာင္း။ မင္း ဘာျဖစ္တာလဲ” လုိ႔ေမးေတာ့ သူက မ်က္ေစ့လွန္ၾကည့္ၿပီး “ကုိသက္ က်ေနာ့ကုိ၀ုိင္းခ်ေနၾကတယ္ဗ်ာ။ ဘာေကာင္ေတြလဲမသိဘူး” တဲ့။ က်ေနာ္လည္းမေနသာေတာ့ဘဲ ေဟ့လူခင္ဗ်ားဘယ္လုိျဖစ္ေနတာလဲဆုိၿပီး သူ႔ပုခုံးကုိ တစ္ခ်က္ လက္နဲ႔ ျဖန္းကနဲရုိက္ထည့္လုိက္ေတာ့ “ဟာဗုိလ္ျမတ္။ က်ေနာ္ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ့ကုိမလုပ္ပါနဲ႔။ ေနာက္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး” ဆုိၿပီး အဆက္အစပ္မရွိတဲ့စကားေတြထြက္လာတယ္။ က်ေနာ္က ေဆးမွဴး ေလးကုိ အိပ္ေဆးေပးၿပီးသိပ္ထားလုိက္ဖုိ႔ေျပာၿပီး အနား၀န္းက်င္ကုိလွည့္ပတ္ၾကည့္ေတာ့ တစုံတစ္ရာ စုိးရိမ္ေၾကာက္လန္႔ေနၾကတဲ့ ရဲေဘာ္တစ္ခ်ဳိ႔ကုိေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္ကခပ္တည္တည္နဲ႔ ဘားတုိက္ ၾကမ္းျပင္ကုိ လက္၀ါးနဲ႔ျဖန္းကနဲပုတ္ၿပီး “ဘယ္ေကာင္ေတြက လာစမ္းေနတာလဲ။ ငါ့ရဲေဘာ္ေတြကုိ ဘယ္ေကာင္မွမထိနဲ႔။ ငါ့ကုိဘယ္သူမွလုပ္လုိ႔မရဘူး။ အကုန္ဂၽြန္းျပန္ကုန္မယ္။ ငါ… ဒီည ဒီဘားတုိက္ မွာဘဲ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔အတူအိပ္မယ္။ ေၾကာက္တတ္တဲ့ေကာင္ ငါ့ေဘးလာအိပ္” ဆုိၿပီး ရဲေဘာ္တစ္ ေယာက္ကုိ က်ေနာ့ရဲ့ေစာင္နဲ႔ ေခါင္းအုံးသြားယူခုိင္းလုိက္တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ တျခားရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့ထက္အသက္ ၅ ႏွစ္ေလာက္ႀကီးတဲ့ ေရႊက်င္နယ္ သား ကုိသိန္း၀င္းက သူ ေၾကာက္ေနတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ဘာလုပ္ရမလဲလုိ႔က်ေနာ့ကုိလာေမးတယ္။ ဟုတ္ တယ္ သူေၾကာက္ေနတာ အေတာ္သိသာတယ္။ ကုိယ္ေတြပါတုန္ေနတာ။ က်ေနာ္က က်ေနာ္စိပ္ေန ၾက ေရွ႔တန္းမွာ ပဲခူးဖက္ကေရာက္လာၿပီး ငွက္ဖ်ားနဲ႔ပ်ံေတာ္မူသြားတဲ့ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးကုိေျမအခ်မွာ ေတာင္းယူထားလုိက္တဲ့ ပုတီးမဲမဲေလးကုိသူ႔ကုိေပးၿပီး ပုတီးတစ္ပတ္စိတ္ခုိင္းလုိက္တယ္။ သူခနေန ေတာ့ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ျဖစ္သြားၿပီ။ က်ေနာ္ကအဲဒီညက ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဟုတ္တာမဟုတ္တာအပ ထား၊ ေရွာက္ရမ္းေနတာ။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာဘဲ ေနာက္ပုိင္းအဲဒီအသံမၾကားရေတာ့ဘူး။ ေနာက္ တစ္ေန႔မွ ဖုိးရခုိင္က လာေျပာတယ္။ ကုိသံေခ်ာင္းကက်ေနာ့ကုိမေက်နပ္ေတာ့ ကုိသိန္း၀င္းနဲ႔ တုိင္ပင္ၾကၿပီး တပ္ရင္းရဲ့ညာဖက္က ကရင္ရြာသားေတြရဲ့တဲမွာ အဲဒီေန႔ညေနက မေကာင္းတဲ့သူေတြ သြားပါေစသားဆုိၿပီး ေဆးဖေယာင္းတုိင္ ထြန္းၾကတာဆုိဘဲ။ ကုိသိန္း၀င္းကဆရာေပါ့။ က်ေနာ္အဲဒါ ေတြကုိ နားမလည္ပါ။ 

ေနာက္တစ္ခါလည္း ကုိသံေခ်ာင္းပဲ။ အဲဒီလုိ အေသးအမႊားကိစၥတစ္ခုနဲ႔ က်ေနာ့ကုိမေၾကနပ္လုိ႔ တပ္ ရင္းစားဖုိမွာ သူတုိ႔ေန႔လည္စာစားေနၾကတုန္း က်ေနာ့ကုိေသနတ္နဲ႔ပစ္မယ္လုိ႔ေျပာတယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ အဲဒါကုိ က်ေနာ့ဆီလာေျပာတဲ့ရဲေဘာ္ဆီက သတင္းရတယ္။ က်ေနာ္ အဲဒီေန႔ညေနပုိင္း သူ႔ကုိ အီကြစ္ မန္႔အျပည့္အစုံနဲ႔ ေသနတ္ပါယူၿပီး က်ေနာ္ရွိေနတဲ့ တပ္ရင္းရုံးကုိတက္ဖုိ႔ၫႊန္ၾကားလုိက္တယ္။ သူ ေရာက္လာတာနဲ႔ က်ေနာ္က သူစားဖုိမွာေျပာခဲ့တဲ့ကိစၥကုိသိထားတဲ့အတြက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္လုပ္ လုိ႔ရေအာင္ ေခၚလုိက္တာ။ ခင္ဗ်ား အခုက်ေနာ့ကုိပစ္လုိ႔ရၿပီ။ ရန္သူပစ္သတ္တာမဟုတ္ဘဲ ကုိယ့္ရဲ့ ရဲေဘာ္က ပစ္တဲ့က်ည္နဲ႔ေသရမယ္ဆုိရင္လဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ေသရဲတယ္လုိ႔ေျပာခ်လုိက္တယ္။ ေအာက္ကုိေရာက္ရင္ေတာ့ ကုိယ့္ကိစၥကုိယ္ရွင္းလုိ႔လဲေျပာလုိက္တယ္။ သူမေျပာပါဘူးလုိ႔ ျငင္းေတာ့ က်ေနာ္က သက္ေသျပေပးဖုိ႔ အဲဒီအခ်ိန္က အနီးအနားမွာရွိေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကုိ ေခၚတင္ေပးဖုိ႔လုိသ လားလုိ႔ သူ႔ကုိျပန္ေမးေတာ့မွ သူမ်က္ရည္ေတြ၀ုိင္းလာၿပီး ဗုိလ္ျမတ္ကုိက်ေနာ္ဒီလုိေျပာတာမဟုတ္ပါ ဘူး၊ ရွင္းျပပါရေစဆုိၿပီး ေတာင္းပန္တယ္။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ကုိတပ္တြင္းညီၫြတ္ေရးကို ထိခုိက္မယ့္ အေျပာေတြ၊ အလုပ္ေတြကုိ ဆက္မလုပ္ဖုိ႔နဲ႔ ဒီတစ္ခါေတာ့ခြင့္လႊတ္တယ္ဆုိတာပါ တစ္ဆက္တည္း ေျပာလုိက္ရတယ္။ ေနာက္မျဖစ္ေစရပါဘူးဆုိတဲ့ ကတိလည္းရတယ္။ က်ေနာ္က တပ္တြင္းစည္းကမ္း ေတြကုိ ေဖာက္ဖ်က္တဲ့ရဲေဘာ္ေတြကုိအေရးယူရေတာ့ သူတုိ႔လုိေဖာက္ဖ်က္တာက်ေနာ္လုပ္ရင္ သူတုိ႔ ကုိေပးတဲ့အျပစ္ရဲ့သုံးဆခံမယ္လုိ႔ စိမ္ေခၚၿပီးကုိင္ခဲ့တယ္။ လူအင္အား၊ လက္နက္အင္အား အစစသာ လြန္းတဲ့ ရန္သူကုိရင္ဆုိင္ႏႈိင္ဖုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ အနည္းဆုံးစည္းကမ္းသုံးဆေလာက္ ပုိရွိဖုိ႔လုိတယ္လုိ႔ စဥ္းစားမိတဲ့အတြက္ စည္းကမ္းကုိတင္းၾကပ္ခဲ့ရတာ။ အဲဒီလုိေတြ ရမ္းခဲ့ရတာ။

တပ္ထဲမွာ တစ္ခါတစ္ေလ က်ေနာ့ရဲ့မ်က္ႏွာအေျပာင္းအလဲကုိၾကည့္ၿပီး ေနၾကတဲ့ရဲေဘာ္ေတြကုိ သတိ ထားမိတဲ့အခါ က်ေနာ္စိတ္မေကာင္းဘူး။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရတယ္။ က်ေနာ္ တကယ္ေတာ့ ဒီလုိမျဖစ္ခ်င္ပါဘူး။ ေနာက္ပုိင္း ဗဟုိတာ၀န္ေတြယူေတာ့မွ အဲဒီရဲေဘာ္ေတြထဲက တာ၀န္ႀကီးႀကီး ၀င္ ၿပီးထမ္းေဆာင္ၾကတဲ့သူေတြထဲက တစ္ေယာက္က က်ေနာ့ကုိဖုန္းဆက္ၿပီး အဲဒီအခ်ိန္ကဘာေၾကာင့္ က်ေနာ္ တပ္ရင္းကုိခပ္တင္းတင္းကုိင္သြားတယ္ဆုိတာကုိ သူသေဘာေပါက္ၿပီလုိ႔ေျပာတယ္။ သူကုိယ္ တုိင္ ဦးေဆာင္ေနရၿပီေလ။

xxxxxxxxx
                                                                                                                                                                                         ဆက္ပါဦးမည္.....
        ရဲေဘာ္ျမတ္   http://www.facebook.com/myat.thu.73