သူတို႕ေခၚေတာ့ဒုကၡသည္၊ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုေတာ့ေတာ္လွန္ေရးသမား။ (၁၀) ကိုညိဳ

“သတ္ကုန္ျပီ သတ္ကုန္ျပီ ဆဲြၾကပါအံုး လုပ္ၾကပါအံုး” “ကိုအဲၾကီး..အို႕..ေသေတာ႔မွာပဲ၊ ေအာင္ဆန္းလင္းတို႕ဆဲြပါအံုး” စူးစူး၀ါး၀ါးေအာ္ဟစ္ေနတဲ႔ ေရႊဘိုကကိုတင္လွနဲ႔ကေလးျမိဳ႕က မစန္းပြီးတို႕အသံေၾကာင္႔ ဘားတိုက္ထဲကက်ေနာ္တို႕အားလံုး အျပင္ေျပးထြက္လာၾကတယ္။ ျမင္ကြင္းမွာေတာ႔ သန္သန္မာမာနဲ႔မုဆိုးၾကီးကိုအဲၾကီး ေျမေပၚမွာေမွာက္ရက္လဲလို႕။ ကေလးျမိဳ႕ကလူငယ္ေတြ ၀ိုင္းထုၾကတဲ႔ ဂဲလံုးေတြက ကိုအဲၾကီးေဘးးနားျပန္႕ၾကဲေနတယ္။ ကိုအဲၾကီးေတာ႔ တုပ္တုပ္မွ်မလႈတ္။ ကေလးျမိဳ႕အဖဲြ႔ေတြ လူခဲြလို႔ ထြက္သြားျပီးတဲ႔ေနာက္ ကိုအဲၾကီးကို၀ိုင္းထူမၾကတယ္။ နဖူးနဲ႔ ေခါင္းကဲြသြားတယ္။ ေသြးေတြစီးက်ေနတယ္။မၾကာခင္ မဏိပူရစစ္သားေတြတက္လာတယ္။ လူၾကီးေတြေရာပါတယ္။ အေျခအေနေမးျမန္းျပီး ကိုအဲၾကီးကိုအျမန္ဆံုး ခ်န္ဒယ္ေဆးရုံကို ကားနဲ႔တင္သြားၾကတယ္။ စခန္းတခုလံုး ျငိမ္သက္သြားတယ္။ ဘယ္သူမွစိတ္မေကာင္းၾကဖူး။ တခါမွအခုလိုေသြးထြက္သံယိုျဖစ္ေအာင္ တိုက္တဲ႔ခိုက္တဲ႔အထိရန္မျဖစ္ဘူးဖူး။ မၾကာခဏေတာ႔ စကားမ်ားျပီး ထိုးေတာ႔ၾကိတ္ေတာ႔မလိုျဖစ္ေနက်။ စခန္းကလူေတြ အုပ္စုအုပ္စုနဲ႔ တီးတိုးေ၀ဖန္ေနၾကတယ္။ ဟိုအရင္ေန႔ေတြကတည္းက စခန္းအျပင္ ရြက္ဖ်င္တဲထိုးအိပ္တဲ႔ ကေလးအုပ္စုေတြ အိပ္ရာနား တုတ္ေတြ၊ ဂဲေတြစုထားတာေတြ႔ဖူးတယ္။ ကိုအဲၾကီးကလည္း ေတာထဲကေကာက္ရထားတဲ႔ ေဂၚရခါးဓားေကာက္ၾကီးကို ဓားေသြးေက်ာက္ေပၚတင္ျပီး လူျမင္ကြင္းမွာ ထက္ေနေအာင္ေသြးျပေနတယ္။ စခန္းမွာက ၾကာေလညီညြတ္မႈျပိဳကဲြေလပဲ။ အုပ္စုေတြကဲြေနတယ္။ကေလးအုပ္စု၊မႏၱေလးအုပ္စု၊မံုရြာအုပ္စု၊ရန္ကုန္အုပ္စု ဆိုျပီး။ျပီးေတာ႔ရိွေသးတယ္၊ ဗကသအုပ္စု၊မကသအုပ္စု၊ဒီျငိမ္းတို႕၊မ်ိဳးခ်စ္တို႕နဲ႔ အရင္ကမၾကားဖူးတဲ႔နာမည္ေတြၾကားေနရတယ္။ အခုကဲြသြားတဲ႔ကိုအဲၾကီးဆိုတာလည္း ကေလးနယ္ကပဲ တာဟန္းက မုဆိုး။ တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းပံုစံ။လက္ရံုးသိတ္အားကိုးတဲ႔လူ။ မာန္မဲျခိမ္းေျခာက္ေနလို႕ ကေလးနယ္သားေတြသိတ္မၾကည္ၾကဖူး။ဒီလိုနဲ႔စကားမ်ားျပီး အခ်င္းခ်င္းေဆာ္ၾကတာပဲ။ စခန္းမွာလူကလည္းစံုေနျပီ။ ၈၈နို၀င္ဘာ၊ဒီဇင္ဘာလကစျပီးရန္ကုန္က ေက်ာင္းသားေတြ ေရာက္လာတယ္။ ဗကသျပန္ၾကားေရးက သူရိန္တို႕ေဇာ္ထက္တို႕။ ေနာက္ပိုင္းကိုေနႏြယ္(ကဗ်ာဆရာ) ကိုျမင္႕စန္း(စာေရးဆရာေဌးေမာင္ရဲ႔သား)ကို၀င္းနိုင္ဦး(နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း၊ အာအက္ဖ္ေအေရဒီယိုအမႈထမ္းေဟာင္း) တို႔နဲ႔ အသက္၁၆နွစ္နဲ႔၁၈နွစ္နဲ႔၁၈နွစ္ေတြသာရိွေသးတဲ႔အေျခခံပညာအထက္တန္းေက်ာင္း သမဂၢက ကိုေနလင္း(လူရွင္မ်ားသမိုင္းေရးတဲ႔နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း)နဲ႔အဖဲြ႕ေတြ၊ပန္းခ်ီထိန္လင္းတို႕ စစ္နိုင္ဦးတို႕လို လူရႊင္ေတာ္ေတြလည္းပါလာတယ္။ ယခင္နိုင္ငံေရးသမားေဟာင္းေတြနဲ႔ ရဲေဘာ္သံုးက်ိတ္ရဲ႔အမ်ိဳးအႏြယ္ေတြလည္းေရာက္လာၾကတယ္။ ဒီေတာ႔စခန္းနိုင္ငံေရးကျမိဳင္ျမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ျဖစ္လာတယ္။ ရန္ကုန္ကလာတဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ တခ်ိဳ႔က ရန္ကုန္မွာအေျခစိုက္တဲ႔ အိႏိၵယသံရံုးက လမ္းစရိတ္ေပးျပီး လႊတ္လိုက္သူေတြလည္းပါတယ္။ ရန္ကုန္အေျခစိုက္ နိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ နိုင္ငံေရးအဖဲြ႔အစည္းေတြက ေစလႊတ္သူေတြလည္းပါတယ္။ လက္နက္ကိုင္သင္တန္းေတြေပးေနျပီသတင္းၾကားလို႔ ထြက္လာသူေတြေရာ၊ လက္နက္ကိုင္ဖို႕မဟုတ္ဖူး နိုင္ငံေရးလုပ္ဖို႕ဆိုတဲ႔ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ နွလံုးရည္ဘက္စိတ္ထက္သန္သူေတြလည္းပါၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ဘယ္လိုရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ပဲလာပေစ ဒီဒုကၡသည္စခန္းထဲကို ေရာက္လာေတာ႔တာပဲ။ မိုးေရးမွာရိွတဲ႔ ပန္ခ်ာလွျမင္႔(ျမန္မာျပည္ေပါက္အိႏိၵယသား၊ကြယ္လြန္)ကိုကူးမား(မိုးေရးကုန္သည္ၾကီးမ်ားအသင္း) တို႕ကအိႏိၵယဘက္ကမ္းေရာက္လာရင္၊ နိုင္ငံေရးခိုလႈံသူမွန္သမွ်ကို စခန္းထဲသိမ္းၾကံဳးပို႕ေတာ႔တာပဲ။ က်ေနာ္တို႕ကသာ ကိုယ္႔ဖာသာ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ၊ဘယ္အဖဲြ႔ကိုယ္စားျပဳျပီး ဒီကအေျခအေနလာျပီးေလ႔လာတာေတြ၊ အဆက္အသြယ္လာယူတာေတြ၊ နိုင္ငံေရးလုပ္ဖို႔လာတာ၊ သင္တန္းတက္ဖို႔လာတာ စသျဖင္႔ ရည္ရြယ္ခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရိွေနလိမ္႔မယ္၊ ဒီစခန္းထဲေရာက္ရင္ေတာ႔ အားလံုးက ဒုကၡသည္ေတြခ်ည္းပဲ။ ပန္းခ်ီစစ္ျငိမ္းေအးကေတာင္ အဲဒါကိုရည္ရြယ္ျပီး အနက္ေရာင္စကၠဴခ်ပ္ၾကီးမွာ ေၾကာင္မ်က္လံုးေတြခ်ည္းဆဲြထားတဲ႔ ပန္းခ်ီကားေလးတခုဆဲြျပီး မွတ္တမ္းတင္ထားေသးတယ္။ ေခါင္းစဥ္က“အေမွာင္ထဲမွာေတာ႔၊ ေၾကာင္တိုင္းကအနက္” တဲ႔။ ခက္တာကဒုကၡသည္ေတြအျဖစ္သာတေျပးတညီထဲရိွခ်င္ရိွမယ္ အေတြးအေခၚနဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ အရည္အခ်င္းေတြ ခံယူခ်က္ေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးကဲြျပားေနတာကိုး။ ကိုေနႏြယ္တို႕ ကိုျမင္႔ဆန္းတို႕က နိုင္ငံေရးသန္လို႕ နယူးေဒလီသြားခ်င္တယ္၊ စခန္းမွာယခင္ရိွျပီးသား ရဲေဘာ္ေတြက လက္နက္ကိုင္သင္တန္းရမယ္လို႔ယံုၾကည္ေနတယ္။ အဲလိုယံုၾကည္ေအာင္လည္း မဏိပူရ အမွတ္(၈)ရိုင္ဖယ္တပ္ အၾကီးအကဲေတြနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရးက အယံုသြင္းျပီးေခ်ြးသိပ္ထားတယ္။ “စည္းကမ္းတက် ေနထိုင္ျပီး က်န္းမာေရးေကာင္းေအာင္ လုပ္ၾကပါ၊ မင္းတို႕တိုင္းျပည္ကိုမင္းတို႕လက္နဲ႔ကယ္တင္ရမွာပါ” လို႔မိန္႔ခြန္းေတြေျခြတာကို က်ေနာ္တို႕ယံုမွတ္ခဲ႔တယ္။ ဒါေပမဲ႔အေျခအေနက ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ျပႆနာေတြရိွလာျပီ။ နိုင္ငံေရးလုပ္ဖို႕စိတ္ထက္သန္သူေတြက လက္နက္ကိုင္ေတြေစာင္႔ၾကပ္ျပီး သံဆူးၾကိဳးအျပင္ထြက္ခြင္႔မရတဲ႔ အက်ဥ္းသားဆန္ဆန္ ဘ၀ေတြကိုမလိုလားဖူး။ စခန္းရဲ႔ပံုမွန္စည္းကမ္းေတြနဲ႔ သင္တန္းေတြမတက္ဖူး။အျပင္ထြက္ျပီး လမ္းေၾကာင္းရွာလာတယ္။ ေန႔စဥ္စခန္းကေက်ာင္းသားေတြ သံဆူးၾကိဳးေက်ာ္ျပီး ေတာလမ္းေတြကေန အျပင္ထြက္ ရြာထဲလဘက္ေရသြားေသာက္တယ္။ ခ်န္ဒယ္သြားျပီး စားစရာ၀ယ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ဆိုပါလဲျမိဳ႕၊အင္ဖားျမိဳ႔ထဲအထိထြက္လည္ၾကတယ္။တခ်ိဳ႔လည္း ဒီစခန္းမွာေတာ႔ ဘာမွမျဖစ္နိုင္ဖူး၊ မီဇိုရမ္နယ္ဘက္က ခ်န္ဖိုင္း စခန္းသြားမယ္ဆိုျပီး ေျခလွ်င္ထြက္တယ္။ တခ်ိဳ႕အဖမ္းခံရလို႕ အင္ဖားေထာင္ထဲအပို႕ခံရတယ္။ ပိုးဆိုးတာက စခန္းရဲ႔က်န္းမာေရးပဲ။ အိမ္သာမေလာက္ငွေတာ႔ေတာထဲျဖစ္သလို အေလးအခင္းသြားေတာ႔ ယင္ေတြထူေျပာလာတယ္။ ဒီေလာက္မ်ားတဲ႔ယင္ေကာင္ေတြ က်ေနာ္အဲဒီတခါပဲျမင္ဖူးတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္လည္းမဲနက္ျပြတ္ခဲေနတယ္။ ဘားတိုက္ထဲက နံရံနဲ႔၊ျခင္ေထာင္ၾကိဳးတန္းေလးေတြမွာ ညပိုင္းဆို ယင္ေတြနဲ႔ျပြတ္သိပ္ေနတယ္။အခ်ိန္တိုင္းယင္ေတြကိုလက္၀ါးနဲ႔ခတ္္ျပီးနွင္ေနရတယ္။ ယင္နွိမ္နင္းေတြလုပ္ရတယ္။ေျမာင္းေဖာက္ ေဆးျဖန္းတာေတြလုပ္တယ္။ ဒီၾကားထဲ၀မ္းေရာဂါေတြျဖစ္တယ္။ ေဆးရံုပို႔ရတယ္။ဒါနဲ႔ လိုအင္ကလည္းမျပည္႕၊စိတ္ထြက္ေပါက္လည္းမရနဲ႔ စိတ္က်ေ၀ဒနာခံစားရတာတို႕၊ စခန္းကေန ခိုးထြက္ျပီး ဗမာျပည္ထဲျပန္ေျပးတာတို႕၊ရန္ျဖစ္တာတို႕ျဖစ္လာတယ္။ တေန႔ေတာ႔အျပင္ထြက္တဲ႔ေက်ာင္းသား၂ေယာက္မိုးခ်ဳပ္မွျပန္လာေတာ႔ အေစာင္႔အရာရိွစစ္သားက ၾကိမ္းေမာင္းတယ္။ ဒိုက္ထိုးအျပစ္ေပးတယ္။ ေခါင္းကိုလက္၀ါးနဲ႔ရိုက္ပုတ္တယ္။နာနာက်င္က်င္မဟုတ္ေပမဲ႔ က်ေနာ္တို႕အားလံုးကမဏိပူရစစ္သားေတြပါ စိတ္မၾကည္လင္ေတာ႔ဖူး။ ဒီလူေတြငါတို႔ကို ခ်ိဳးနွိမ္တယ္၊ ခ်ဳပ္ေနွာင္တယ္လို႔ပဲ ျမင္ေနေတာ႔တာ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တို႕ထဲကတေယာက္က ကသဲစစ္ဗိုလ္ကိုျပန္ခံထိုးတယ္။ အဲဒီမွာကသဲစစ္သားေတြကမေၾကနပ္ဖူး။ ေတာင္ကုန္းေအာက္က ကသဲေတြတုတ္ေတြကိုင္ျပီးတက္လာတယ္။ စခန္းကေက်ာင္းသားေတြအားလံုးလဲ ရတဲ႔လက္နက္ တုတ္၊ဓား၊ခဲေတြကိုင္ျပီး အသင္႕ျပင္ထားတယ္။ လူၾကီးေတြက ျဖန္ေျဖတယ္။ စစ္တန္းလွ်ားဘက္က ေသနပ္တဒိုင္းဒိုင္းေဖာက္ျပီးေျခာက္လွန္႔တယ္။က်ေနာ္တို႕အားလံုး အေစာပိုင္းေတာ႔ စခန္း၀င္းထဲမွာစုေ၀းျပီး ၀င္းထဲ၀င္လာရင္ ျပန္ခုခံဖို႕ျပင္ထားၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ စစ္တပ္အရာရိွ ေရာက္လာတယ္။ သူ႕ရဲေဘာ္ေတြကို ျပန္ခိုင္းတယ္။ က်ေနာ္တို႕ကို စည္းကမ္းအသစ္ထုတ္တယ္။ အျပင္ကို အလွည္႕က်၊အသုတ္နဲ႔ တရား၀င္တပတ္တခါ ေစ်း၀ယ္ထြက္ရမယ္။ တရားမ၀င္ထြက္ရင္အခ်ဳပ္ထဲပို႕မယ္ေပါ့။ စခန္းကလူေတြလည္းအစပိုင္းေတာ႔ဟုတ္သလိုလိုေပါ့၊ ေနာက္ပိုင္းေတာ႔လည္း ခိုးထြက္ၾကေတာ႔တာပဲ။ ထိမး္မရ၊သိမ္းမရ၊ေျပာမရပါဖူး။ ဒီၾကားထဲ ကိုရမ္ေပါင္ဆိုတဲ႔မီဇိုခ်င္းရဲေဘာ္အဖဲြ႔နဲ႔စာေရးဆရာေကာလ္ထန္ေမာရိယာယ္လ္တို႕ကလည္း အုပ္စုခဲြျပီး က်ေနာ္တို႔စခန္းေအာက္က ဘားတိုက္မွာသြားေနတယ္။ေနာက္ပိုင္းသူတို႕လည္းဗမာျပည္ထဲျပန္၀င္သြားတာပါပဲ။ အဲဒီကာလေတြမွာ၊ ျမန္မာန၀တအာဏာပိုင္ေတြကလည္း နယ္စပ္ျမိဳ႕အသီးသီးမွာ ေက်ာင္းသားၾကိဳဆိုေရးစခန္းေတြ ဖြင္႔ထားျပီး ျပည္ေတာ္ျပန္ေတြ ေနရပ္ျပန္ပို႕တဲ႔ အစီအစဥ္ေတြလုပ္ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႕စခန္းကလူေတြက တမူးနဲ႔ ကေလး၊ကေလး၀ ၾကိဳဆိုေရးစခန္းေတြမွာ ၀င္ၾကတယ္လို႔ၾကားရတယ္။ ၀င္လာတဲ႔ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႔ကိုေနာက္ေၾကာင္းစစ္ေဆးျပီး အခ်ဳပ္ထဲထည္႕ထားတာ၊ ေထာင္ထဲပို႔တာေတြလည္းရိွၾကတယ္လို႕ၾကားတယ္။စခန္းကလူေတြလည္း လူသစ္၀င္လာလိုက္၊ လူေဟာင္းတခ်ိဳ႕ထြက္ေျပးသြားလိုက္နဲ႔ သံသရာလည္ေနတယ္။ ညေနတခါမနက္တခါ တန္းစီလူစစ္ရင္ ကသဲေတြမရိပ္မိေအာင္ လူစားထိုးတာတို႕၊စားရင္းလိမ္တာတို႔အေစာပိုင္းမွာလုပ္ေပမဲ႔၊ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ႔လည္း ဘာမွမေျပာေတာ႔ဖူး။မနက္စာရင္းလာေကာက္၊တန္းစီလူစစ္ရင္ Run Away(ထြက္ေျပး)ဘယ္နွစ္ေယာက္၊ ဖ်ားနာ ဘယ္နွစ္ဦးဆိုျပီးစာရင္းမွန္ပဲေပးေတာ႔တာ။ ကသဲေတြကလည္း ထြက္ေျပးသူရိွရင္ အရင္ကလို လိုက္လံဖမ္းဆီးတာေတြမလုပ္ေတာ႔ဖူး။ တေန႔မွာေတာ႔႔…က်ေနာ္တို႕စခန္းမွာ လူေပ်ာက္မႈတခုျဖစ္သြားတယ္။ ေပ်ာက္တာကလည္း မိန္းခေလး။ မအိတဲ႔၊ ကေလးျမိဳ႕က။အသားလတ္လတ္၊ခႏၶာကိုယ္ျပည္႔ျပည္႔၊မ်က္နွာခ်ိဳခ်ိဳ၊ခ်စ္စရာရုပ္သြင္နဲ႔ပါ။ ညေနပိုင္းစခန္းမွာလူစစ္တံုးကရိွေသးတယ္။မိုးခ်ဳပ္ေတာ႔ေပ်ာက္သြားတာ။အားလံုးရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္ကုန္တယ္။ ဆူဆဲျပီး၀ိုင္းရွာတယ္။ အမွန္ေတာ႔ မအိက ရီးစားနဲ႔ခ်ိန္းေတြ႔တာ၊ သူ႔ရီးစားကလည္း စခန္းထဲကဗမာေက်ာင္းသားမႈတ္ဖူး၊ ကသဲစစ္ဗိုလ္။နာမည္က “ေခ်ာင္ဗား”တဲ႔။ က်ေနာ္တို႕ကေတာ႔ ဗမာသံနဲ႔လြယ္လြယ္ပဲေခၚတယ္ “ေၾကာင္ပါး”ဆိုျပီး။ မအိကို ေၾကာင္းပါးကသနားရာကစတာပဲ။ ကေလးျမိဳ႕ကေက်ာင္းသားေတြကလည္း ဘီစကစ္ေလးမုန္႔ေလးစားခ်င္ရင္ မအိကို ယူခိုင္း၊ ေၾကာင္ပါးကလည္း သနားေတာ႔ေပးတယ္။ဒီလိုနဲ႔ နီးစပ္ကုန္တာ။ ေၾကာင္ပါးကတကယ္ေမတၱာရိွတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႕ ေနာက္ပိုင္းမွသိရတယ္။ထားပါေတာ႔ က်ေနာ္တို႕စခန္းကရဲေဘာ္အားလံုး မအိကိုေျမလွန္ရွာတယ္။ေတာထဲေရာ၊စခန္းပတ္ပတ္လည္တင္မက အရာရိွရိပ္သာ တန္းလွ်ားက အိမ္ထဲအထိ တုတ္ေတြကိုင္ျပီး သြားရွာတာ။ကသဲအရာရိွေတြက ဘာမွမေျပာဖူး။ ေနာက္ဆံုး ကသဲတပ္မႈးကိုတိုင္တယ္။ အဲဒီေန႔မအိကိစၥဒီအတိုင္းျပီးသြားတယ္။ရွာမရဖူး။ဒါေပမဲ႔ အားလံုးသိလိုက္တာကေတာ႔ မအိ ကသဲစစ္ဘိုနဲ႔ထြက္ေျပးသြားျပီေပါ့။ ေနာက္ေန႔က်မွသတင္းရတယ္။ဟုတ္တယ္။ေၾကာင္ပါးနဲ႔မအိေျပးတယ္။ေ၀းေ၀းမဟုတ္ဖူး၊က်ေနာ္တို႕အႏၱရာယ္စိုးရိမ္လို႕သံုး၊ ေလးရက္ေတာ႔ တျခားေနရာေရွာင္လိုက္တယ္။ သိတ္မၾကာခင္ မအိ စခန္းထဲျပန္ေရာက္လာတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကသဲကင္းစခန္းနားကပ္ရက္မွာသီးျခားရြက္ဖ်င္တဲထိုးျပီးေနတာ။ ကသဲအရာရိွေတြကမအိကို ေၾကာင္ပါးနဲ႔လက္ထပ္ဖို႕သေဘာမတူဖူး။ ဥပေဒကကိုခြင္႔မျပဳတာ။မအိကနိုင္ငံျခားသား၊ဒုကၡသည္၊အစၥလမ္ဘာသာ၀င္၊ ေၾကာင္ပါးက ကသဲဇာတ္ျမင္႔ ဘရမၼာန္အမ်ိဳးအနြယ္၊ လူပံုကခတ္ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔၊အျမဲျပံဳးျပီးပါးခ်ိဳင္႔နဲ႔လူေခ်ာ။ ျပီးေတာ႔သူကမဏိပူရလူမ်ိဳးထဲမွာ ဧ၀ရက္ေတာင္ကို ပထမဆံုးတက္နိုင္တဲ႔ပုဂိၢဳလ္တဲ႔။ဂုဏ္ရိွေနတယ္။ သူေျပာျပလို႕ ေနာက္မွသိရတာ၊ သူ႔မွာအဲဒီအခ်ိန္က မိဘေတြက ဆရာ၀န္မတေယာက္နဲ႔ေစ႔စပ္ထားတယ္ဆိုပဲ။ ထားပါေတာ႔ ဆိုခ်င္တာက ေၾကာင္ပါးဘက္က အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြက လံုး၀သေဘာမတူဖူး။ က်ေနာ္တို႕စခန္းကလူေတြကလည္း ဒါဟာက်ေနာ္တို႕ နိုင္ငံနဲ႔လူမ်ိဳးကို ေစာ္ကားတာ။ လက္မထပ္ပဲေပါင္းသင္းတာလက္မခံဖူး။ ကိုယ္႔ဒုကၡသည္စခန္းကအမ်ိဳးသမီးကို လွည္႔ျဖားေပါင္းသင္းတယ္။လက္ထပ္ျပီးသီးျခားလည္းမေနဖူး။ ဒီစခန္း၀င္းထဲမွာပဲ သီးသန္႔တဲထိုးျပီးအတူေနတယ္။ ကိုယ္႔လူမ်ိဳးနဲ႔နိုင္ငံကိုပါေစာ္ကားတာလို႕ျမင္ေနတယ္။ သူတို႕နွစ္ေယာက္လံုးကို က်ေနာ္တို႕သိတ္မၾကည္ၾကဖူး။ မအိတို႕ျဖစ္ရပ္ကလည္း တကယ္ေတာ႔က်ေနာ္တို႕စိတ္ထဲက အငုတ္ေတြ၊ခံျပင္းစိတ္ေတြပိုတိုးလာတာပါပဲ။ နဂိုကမွ အဆင္မေျပတဲ႔ၾကား ဒီကိစၥက ခံပ်င္းစရာျဖစ္ေနတယ္။ သူတို႕အခ်စ္ဇာတ္လမ္းက အဲဒီမွာတင္မျပီးသြားဖူး။ ေနာက္ဆယ္နွစ္ေလာက္အၾကာ သူတို႕လင္မယားနဲ႔ျပန္ဆံုေတာ႔ လင္မယားနွစ္ေယာက္လံုး သူတို႕ဇာတ္လမ္းကို ျပန္ေျပာျပေတာ႔လည္း တကယ္႔အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ရုပ္ရွင္ေတြ၊စိတ္ကူးယဥ္၀တၱဳေတြလို အေတာ္ဆန္းက်ယ္တာပဲ၊ ကံအေၾကြးေတြနဲ႔ ၾကမၼာရဟတ္ၾကီးက လည္ေနတတ္ပါလားလို႕လည္း ေတြးမိေနေတာ႔တယ္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုးဟာ အတိတ္ဘ၀၀ဋ္ေၾကြးေတြနဲ႔ ေရစက္ေတြေၾကာင္႔ ဒီေနရာက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာလာဆံုၾက၊ေပ်ာ္ရႊင္ၾက၊ျပီးေတာ႔ ေၾကကဲြၾက၊ ၀မ္းနည္းၾက၊ ေဒါသေတြထြက္ၾက၊ နာက်ည္းၾက၊ ခြင္႔လႊတ္ၾက၊ အခဲမေၾကေတြျဖစ္ၾကနဲ႔။ တကဲ႔ကိုဘ၀ရုပ္ရွင္ကားတကားပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္းဆက္ေျပာျပမဲ႔ က်ေနာ္တို႕ ဘ၀ေတြဟာ ပိုျပီးေတာ႔ရုပ္ရွင္ဆန္ေနဦးမလားမသိ……။ ကိုညိဳ။ ၇ေဖဖ၀ါရီ၂၀၁၃။