သူတို႕ေခၚေတာ့ဒုကၡသည္၊ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုေတာ့ေတာ္လွန္ေရးသမား။ (၁၁) ကိုညိဳ။

က်ေနာ႔စိတ္ထဲ ဒုကၡသည္စခန္းၾကီးက ဇရပ္နဲ႔တူလာသလိုပဲ။ လာခ်င္သူေတြလာလိုက္ ျပန္ခ်င္သူေတြထြက္သြားလိုက္ေပါ့။ စခန္းၾကီးကက်က္သေရမရိွေတာ႔ဖူး။ အေျခခံစစ္ေရးေလ႔က်င္႔ခန္းတို႔ က်န္းမာေရးေလ႔က်င္႔ခန္းတို႕လည္း လုပ္ခ်င္လုပ္ မလုပ္ခ်င္ေန။ ေဒသစဲြ ပုဂိၢဳလ္စဲြေတြနဲ႔ အစုအဖဲြ႔ေတြလည္းကဲြေနတယ္။ ေခါင္းေဆာင္မႈလည္းျပိဳကဲြေနျပီ။ စခန္းထဲမွာကိုယ္႔ဖာသာ နားလည္မႈေတြနဲ႔ပဲ ေနၾကတာ။ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႔လို႔ စကားေျပာခ်င္သူနဲ႔ေတြ႔ရင္ေျပာမယ္။ စိတ္မပါရင္မ်က္နွာလဲႊေနတယ္။ က်ေနာ္တို႕အမ်ားစုကလည္း ေခါင္းေဆာင္မႈဆိုတာကို ကိုယ္ဖတ္ဖူးတဲ႔စာအုပ္ထဲက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆိုတဲ႔ ေပတံနဲ႔ပဲတိုင္းေနတာ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကစံျပပဲ။ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လိုျဖစ္ရမယ္၊ထက္ရမယ္၊ေျဖာင္႔မတ္ရမယ္။ ဒါနဲ႔ပဲစံထိုးတာ။ ဥပမာေျပာရရင္ ေခါင္းေဆာင္ကို ေပတံအရွည္ၾကီးနဲ႔တိုင္းတယ္။ေပတံရဲ႔နာမည္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စံခ်ိန္ထက္ နည္းနည္းေလးေရာ႔တာနဲ႔ အမွတ္ေလွ်ာ႔ခ်လိုက္တယ္။ ဒီလူေခါင္းေဆာင္နဲ႔မတန္ဖူးေပါ့။ ဟိုတံုးက ေခါင္းေဆာင္ေတြက ဘယ္ပံု ဘယ္လိုဆိုတဲ႔ ကိုယ္ဖတ္ဖူးတဲ႔ ေကာင္းေပ႔ ညႊတ္ေပ႕အရည္အေသြးေတြနဲ႔ သြားယွဥ္ေနတာ။ စာအုပ္ထဲလည္း အေကာင္းေတြပဲဖတ္ရတာကိုး။ အမွတ္ကိုတိုးျပီးေပးဖို႔မစဥ္းစားပဲ၊ ေလွ်ာ႔ခ်ဖို႔ပဲၾကည္႔တဲ႔ စဥ္းစားပံုစဥ္းစားနည္း။ လူတိုင္းမွာျခြင္းခ်က္ရိွတယ္ဆိုတဲ႔ အရိွတရားကိုလက္ခံဖို႔ထက္၊ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ အဲလိုမဟုတ္ရဖူး ဆိုတဲ႔အျမင္ေတြေပါ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္တို႕မွာ ေခါင္းေဆာင္ရွာမရေတာ႔ဖူး။ စခန္းမွာ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ဦးဆိုတာ ကသဲတပ္ရင္းမႈဴးနဲ႔စကားျပန္လုပ္ေပးတာ၊ သတင္းယူေပးတာ ဆိုတဲ႔အဆင္႔ပဲ။ ေခါင္းေဆာင္မရိွေတာ႔ဖူး။ အဲလိုအီလည္လည္ျဖစ္ေနတဲ႔ေနာက္ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ရဖို႕အေၾကာင္းဖန္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႕ကိုဦးေဆာင္ေခၚလာတဲ႔ဆရာထူးလည္း မိုးေရးကိုထြက္သြားတယ္။ ျပည္တြင္းဆက္သြယ္ေရးလုပ္ၾကည္႔မယ္လို႕တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေျပာသြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ၁၉၈၉ေႏြဦးကာလပဲ။နယ္စပ္ကို ဟသၤာတကသပိတ္ေခါင္းေဆာင္ လည္းျဖစ္၊ တခ်ိန္က ဦးနုဦးေဆာင္တဲ႔ ျပည္ခ်စ္တပ္မွာ ေျမြေဟာက္တပ္ရဲ႔ တပ္မႈဴးျဖစ္တဲ ေဒါက္တာမန္းျမင္႔ဆိုင္ ဆိုတဲ႔ပုဂိၢဳလ္ေရာက္လာတယ္လို႕သိရတယ္။ ဆရာဦးေရႊထူး မိုးေရးေရာက္ေတာ႔ က်ေနာ႔ဆီစာတေစာင္လွမ္းပို႔တယ္။ “ငါတို႔အတြက္ အသင္႕ေတာ္ဆံုးေခါင္းေဆာင္တေယာက္ကို ေတြ႔ထားျပီ။ သူနာမည္က ေဒါက္တာမန္းျမင္႕ဆိုင္၊ ငါ႔အကိုၾကီးနဲ႔သူငယ္ခ်င္္း(ဦးေရႊမႈဴး၊မန္းတကၠသိုလ္၊အဂၤလိပ္စာဌာန)၊သူဟာ လက္ရံုးေရာ နွလံုးပါေကာင္းတယ္။ အခု ငါတိုက္တြန္းေနလို႕ သူ႔ရဲ႔ ေျပာက္က်ားစစ္ဆင္ေရး အေတြ႔အၾကံဳ ေလ႔လာေရးစာစဥ္ကို ျပဳစုေနတယ္၊ မၾကာမီ ငါစခန္းျပန္လာခဲ႔မယ္၊ ဒီမွာလုပ္စရာေတြလုပ္ေနတယ္” လို႕ေရးထားတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္လည္းစာကိုအခ်င္းခ်င္းဆီလွည္႔ျပျပီးခြန္အားျပန္ယူခဲ႔တယ္။ ဆရာမန္းျမင္႕ဆိုင္ ကလည္းစခန္းကို စာလွမ္းေရးတယ္။ စာထဲမွာ ျပည္တြင္းနိုင္ငံေရးအေျခအေနကို ေရးျပျပီး၊ ျပည္သူကစစ္အာဏာရွင္ေတြကို ေဆာ္ခ်င္ေနျပီ။ တို႕မွာလက္နက္နဲ႔ သင္တန္းလိုတယ္။ ဒါေတြရေအာင္ က်ိဳးစားမယ္ဆိုတဲ႔ အဓိပၸါယ္ေတြပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔စခန္းထဲမွာ ကိုယ္႔ဖာသာအင္အားေတြျပန္က်စ္လစ္ေအာင္လုပ္ၾကတယ္။ စိတ္ဓာတ္ေတြျပန္တင္းတယ္။ ဒါေပမဲ႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကစိတ္ဓာတ္က်ေနျပီ။ ညီညြတ္မႈကျပိဳကဲြေနျပီ။ တေန႔မွာေတာ႔ စခန္းထဲမွာ အံ႔မခန္း၊တၾကိမ္တခါမွမရဖူးၾကတဲ႔ညီညြတ္မႈကိုရလိုက္ၾကပါတယ္။ ညီသလားမေမးနဲ႔ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ အရင္ကၾကည္႔မရသူေတြလည္းလက္တဲြမျဖဳတ္သစၥာေတြထပ္ျပီး ေဆြးေႏြးၾက စကားေျပာၾကနဲ႔ေပါ့။ အရမ္းကိုညီညြတ္ခဲ႔ၾကတယ္။ အ့ံမခန္းညီညြတ္ခဲ႔ၾကတယ္။ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ႔ညီညြတ္ေရး၊ က်ေနာ္တို႕ဒုကၡသည္စခန္းကလူေတြ တပိုင္းစီ၊တစစီ ျပိဳကဲြသြားေစတဲ႔ညီညြတ္ေရးပါပဲ။ က်ေနာ္တို႕အားလံုးေကာင္းေကာင္းၾကီးမွတ္မိေနၾကတယ္။ အဲဒီေန႔က မတ္လ၂၃ရက္ ညေနပိုင္းေလး။ “အမေလး..ဘာျဖစ္ကုန္ပီလဲ…၀င္းကို..ေျခေတာက္က်ိဳးသြားျပီးလား..အီး..ဟီး..ဟီး” ထံုးစံအတိုင္း မစန္းပီြးရဲ႔စူးစူး၀ါး၀ါးအသံနဲ႔ေအာ္ငိုသံၾကီးကိုေၾကာက္စရာ။ထမင္းစားျပီးခါစ ဇိမ္နဲ႔နွပ္ေနၾကတံုး..စခန္းကေနအားလံုးေျပးထြက္ၾကည္႔တယ္။ ဂိတ္အ၀င္၀ကေန ကေလးျမိဳ႕က “၀င္းကို” နဲ႔ “ေအာင္ဆန္းလင္း” ကို ကေလးသားေတြပုခုန္းကေန တဘက္တခ်င္စီတဲြေခၚလာၾကတယ္။ ေထာ႔နင္းေထာ႔နင္းနဲ႔ လမ္းမေလွ်ာက္နိုင္ၾကဖူး။ သူတို႕ေျခဖ၀ါးေတြကို ရိုက္ခံထားရတာ။ အျဖစ္စံုရွင္းျပလို႔သိရတာက ေအာင္ဆန္းလင္းတို႕ အင္ဖားျမိဳ႕အထိသြားလည္တယ္။ ျပန္လာေတာ႔ရဲကမိတယ္။ ရိုက္နွက္ဒါဏ္ေပး ခံရတယ္။ လမ္းမေလွ်ာက္နိုင္ဖူး။ ကိုယ္႔လူေတြကို အဲလိုရိုက္နွက္ခံရတာျမင္ေတာ႔လည္း ဘယ္သူမွမခံနိုင္ဖူး။ အဲေလာက္ရိုက္စရာမလိုဖူးေပါ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ဆူညံဆူညံေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ကသဲစစ္သားေတြကလည္းအကဲခတ္ေနတယ္။ စူးစမ္းေနတယ္။ က်ေနာ္တို႕အားလံုး ဘားတိုက္ထဲျပန္၀င္တယ္။ အစည္းအေ၀းခ်က္ခ်င္းလုပ္တယ္။ အားလံုးက ဒီအေျခအေနကိုသေဘာမက်ဖူး။ အဆိုတင္သြင္းၾကတာကေတာ႔..ဒီမွာမေနဖူး။ တျခားစခန္းတခုေရႊ႕ေပးပါ။ ဒီမွာသံု႕ပန္းေတြနဲ႔တူတယ္။ စစ္တပ္ထဲမွာသတင္းအဆက္အသြယ္ျဖတ္ခံထားရတယ္။ အိႏိၵယအစိုးရသိေအာင္လုပ္ရမယ္။ သူတို႕မတရား ဖိနွိပ္တာမခံေတာ႔ဖူး။ ဒီေနရာမွာ အားလံုးရဲ႔ခံစားခ်က္ေတြ ေပါက္ကဲြျပီး ညီညြတ္သြားၾကတာပဲ။ တုန္လႈတ္စရာေကာင္းတဲ႔ညီညြတ္မႈ။ ညတြင္းခ်င္း စခန္းကထြက္မယ္၊ တညေတာင္မေနေတာ႔ဖူး။ အစာငတ္ခံဆႏၵျပမယ္။ အျပင္ကို စည္းကမ္းတက် တန္းစီထြက္မယ္။ ဂႏီၶၾကီးလမ္းစဥ္အတိုင္း ဘာမွမတုန္႔ျပန္နဲ႔၊ ရိုက္ရင္လည္းခံမယ္။ အေရးၾကီးရင္ ေသြးနီးတယ္ ဆိုတဲ႔အတိုင္း ကသဲစစ္ဗိုလ္ေၾကာင္ပါးနဲ႔ အတူေနတဲ႔မအိကလည္း “က်မေယာက်ၤားကိုလည္း ျပတ္နိုင္တယ္၊ က်မေတာ္လွန္ေရးအတြက္ထြက္လာတာ၊ က်မနိုင္ငံအတြက္ပဲက်မစြန္႕ရဲတယ္၊ က်မမွားခဲ႔တာေတြခြင္႔လႊတ္ပါ” လို႕တိုင္တည္တယ္။အားလံုးကၾသဘာေပးၾကတယ္။ စခန္းကလူေတြအားလံုး ကိုယ္႔အထုတ္ကိုယ္ဆဲြျပီးတန္းစီထြက္တယ္။ အရဲစြန္႕ျပီးသာထြက္လာတာ၊ သူတို႕ေသခ်ာေပါက္တားမယ္ဆိုတာတြက္ျပီးသား။ ဆန္၊ဆီ၊ၾကက္သြန္ ရိကၡာေျခာက္ေတြေရာ၊ ေဆး၀ါးေတြေရာပါတယ္။ အေစာင္႔ကသဲစစ္သားေတြပ်ာသြားတယ္။ ဘယ္သြားၾကမွာလည္းေမးတယ္၊ ဘာမွမေျဖဖူး၊ဒီမွာမေနဖူး ပဲဲေျဖတယ္။ ၀ီစီမႈတ္သံေတြဆူညံသြားတယ္။ ေအာက္ကကသဲစစ္သားေတြေျပးတက္လာတယ္။ ေသနပ္ေဖာက္သံၾကားရတယ္။ စစ္သားတခ်ိဳ႕ေသနပ္နဲ႔၊ တခ်ိဳ႕က တုတ္ေတြနဲ႔။ က်ေနာ္တို႕ရဲေဘာ္ေတြ တခ်ိဳ႕တ၀က္က ဂိတ္အျပင္ေရာက္ေနျပီ။တပ္ရင္းမႈဴးေရာက္လာတယ္။ အားလံုးကိုျပန္၀င္ခိုင္းတယ္။ ဘယ္သူမွမ၀င္ၾကဖူး။ေနရာမွာတင္ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ တပ္ရင္းမႈဴးကတခုခုအမိန္႔ေပးလိုက္ဟန္တူတယ္၊ စစ္သားနွစ္ေယာက္ကတေယာက္ျပီးတေယာက္ကို လက္ေကာက္၀တ္တဖက္ဆီကေနကိုင္ျပီးဒရြတ္တိုက္ဆဲြျပီးစခန္း၀င္းထဲပစ္ထည့္တယ္။ ေရွ႔ဆံုးက ဘုန္းၾကီးဦးအာေလာက၊ ကိုအဲၾကီး ဘယ္သူမွလက္တုန္႔မျပန္ဖူး။သူတို႕ဒရြတ္တိုက္ဆဲြတဲ႔ေနာက္ပါသြားတာပဲ။ ကိုယ္႔အလွည္႔လည္းဒီအတိုင္းပဲဒရြတ္တိုက္ၾကီး။ အဲ..တင္ပါးေတာ႔က်ိန္းတယ္။ေျမၾကီးကေက်ာက္ခဲအေၾကအမြ၊အဖုအထစ္ေတြနဲ႔မို႕ တင္းပါးေတြပြန္းပဲ့ကုန္တယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တို႕အားလံုး နိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းဆိုတယ္၊ ေသြးေမာ္ကြန္းသီခ်င္းဆိုၾကတယ္။ အားလံုးမ်က္ရည္ေတြက်တယ္၊ တခ်ိဳ႕ရိႈက္ၾကီးတငင္၊ တခ်ိဳ႕ၾကိတ္ငိုေနတယ္။ က်ေနာ္လည္းမ်က္ရည္တလိမ္႔တလိမ္႔နဲ႔။ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္ကိုခ်စ္လြန္းလို႕ ဒုကၡခံျပီး၊ အသက္စြန္႔ခ်င္စြန္႔ရပေစဆိုျပီး ဒီနိုင္ငံလာၾကတာ၊ ငါတို႕ကိုဒီလို လုပ္ရက္တယ္ဆိုျပီး သိတ္ေၾကကဲြၾကတယ္။ သိတ္ကိုစိတ္္နာၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢသီခ်င္းေတြ၊ဇာတိမာန္တက္ၾကြတဲ႔သီခ်င္းေတြဆိုၾကတယ္။ “ငါတို႕ရဲ႔ ဦးေခါင္းမ်ားသည္ ေသြးခ်င္းခ်င္းနီျပီ သို႕ေသာ္ညႊတ္ကားမညႊတ္ပါသည္ ဆိုတဲ႔ ေက်ာင္းသားတပ္ဦး သီခ်င္းဆိုတာ တခါမွအဲေလာက္ ခံစားခ်က္မပါဘူးဖူး၊သိတ္ညီတယ္၊သိတ္မာန္ပါတယ္။ သံဆူးၾကိဳးအျပင္ကေရာ၊ ၀င္းထဲမွာေရာ ကသဲစစ္သားေတြ က်ေနာ္တို႕ကို ၀ိုင္းထားတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္းဂရုဏာသက္တဲ႔မ်က္လံုးေတြနဲ႔ၾကည္႔ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုးမ်က္ရည္က်ေတာ႔လည္းသူတို႕စိတ္ေကာင္းၾကမယ္မထင္ဖူး။ ကသဲတပ္ရင္းမႈဴးက ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ဦးကိုသူ႔အိမ္ဘက္ေခၚသြားတယ္။ တပ္ရင္းမႈဴးအိမ္ကလည္း စခန္းနဲ႔တေခၚေလာက္ပဲေ၀းတာ။ ခဏေန ျပန္လာတယ္။ အားလံုးအထဲျပန္၀င္ဖို႕ တပ္ရင္းမႈဴးကေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႕ကမ၀င္နိုင္ဖူးလို႕တုန္႔ျပန္တယ္။ “ဒီေနရာဟာ အိႏိၵယပိုင္ျဖစ္တယ္၊ စစ္တပ္စခန္းျဖစ္တယ္။ ဘယ္နိုင္ငံျခားသားမွ ဒီမွာဆႏၵျပခြင္႔မရိွဖူး”လို႕ေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႕ကအျပင္မွာပဲေနမယ္၊ ဒီစခန္းမွာမေနေတာ႔ဖူး၊ စခန္းေရႊ႔ေပးပါ၊ တျခားစခန္းတခုကိုသြားခ်င္တယ္လို႕ ေျပာတယ္။ သူက မျဖစ္နိုင္ေၾကာင္းေျပာတယ္။ အဲဒီမွာတင္တင္းေနတယ္။ ဒါနဲ႔ မိုးခ်ဳပ္သြားျပီ။ အျပင္မွာပဲစုျပံဳျပီးညအိပ္ဖို႔ျပင္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႕၀ိုင္းဖဲြ႔ထိုင္ေနတာက ေဘာ္လီေဘာကြင္းမွာ၊ ပတ္ပတ္လည္မွာ ကသဲစစ္သားေတြ၀ိုင္းထားတယ္။ညတြင္းခ်င္း ကပ္ထူစာရြက္ေတြမွာစာေတြေရးၾကတယ္။ ပိုစတာေတြကိုင္ျပီးဆႏၵျပတယ္။ “ငါတို႕ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ၊ဒုကၡသည္မဟုတ္ဖူး” တို႕“ငါတို႕ဟာ အက်ဥ္းသားေတြမႈတ္ဖူး” တို႔၊ “ဒီစခန္းဟာ ေခ်ြးတပ္စခန္းနဲ႔တူတယ္” တို႕ေရးထားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ညကတေျဖးတေျဖးနက္လာတယ္။ေႏြရာသီဆိုေပမဲ႔ ေတာင္ေပၚဆိုေတာ႔ေလတိုက္ျပီးေအးတယ္။ ကိုယ္႔မွာရိွတဲ႔ ေစာင္ေတြျခံဳတယ္။ ေလကြယ္ေအာင္သြပ္ျပားေတြကာတယ္။ အေရးၾကီးတာက အခုလိုျဖစ္ေနတဲ႔ကိစၥ မိုးေရးက ဆရာမန္းတို႕၊ဆရာထူးတို႕ဆီ အျမန္ဆံုးအေၾကာင္းၾကားဖို႕ပဲ။ ေနာက္ဆံုး စခန္းအျပင္ခိုး ထြက္ေလ႔ရိွသလို၊နယ္ေျမလည္းက်ြမ္းက်င္တဲ႔ ထိန္လင္း(ပန္းခ်ီထိန္လင္း) နဲ႔ အီးရွက္(မႏၱေလး)တို႕နွစ္ေယာက္ကို ဆက္သြယ္ေရးတာ၀န္ေပးလိုက္တယ္။ ေပ်ာက္္ၾကားတပ္ဖဲြ႔ေတြ ဘယ္ေလာက္က်ြမ္းလည္းဆိုရင္၊ စစ္သားေတြကင္းေစာင္႔ေနတဲ႔ၾကားက နွစ္ေယာက္လစ္သြားတာမသိလိုက္ဖူး။ ဗမာေက်ာင္းသားေတြရဲ႔ပရိယာယ္ကိုခံလိုက္ရတာ။အေပါ႔သြားမယ္ဆိုျပီး ၂ေယာက္တတဲြ၊သံုးေယာက္တတဲြ၊တေယာက္တလွည္႕ ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႔ ရူတ္ယွက္ခတ္သြားေအာင္လုပ္ေတာ႔ အေစာင္႔လည္းလူမေရတြက္နိုင္ပဲ မ်က္ေစ႔လည္သြားတာ။ ေျချမန္ေတာ္ေပ်ာက္ၾကားနွစ္ေယာက္ကလည္း ဘယ္ေလာက္ထိျမန္လည္းဆိုမတ္လ၂၄ရက္မနက္ကိုမိုးေရးေရာက္သြားျပီး အဲဒီညမွာခ်က္ခ်င္းစခန္းျပန္ေရာက္လာတယ္။ ဒါေပမဲ႔သူတို႕မိုးေရးျမိဳ႕ကေခါင္းေဆာင္ေတြကိုသတင္းပို႕တဲ႔ ၂၄ရက္ေန႔မွာပဲ ဒီမွာျပႆနာတက္ေနျပီ။ မတ္လ၂၄ရက္တေန႔လံုး က်ေနာ္တို႕ညွိလို႕အဆင္မေျပဖူး။ သူတို႕ေျပာတာက ဒီမွာေအးေအးေဆးေဆးေန၊ ရိကၡာေတြ ဘာေတြျပန္တိုးေပးမယ္၊ အဆင္ေျပေအာင္ထားမယ္။ ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္တို႕အားလံုးက စိတ္ပိုင္းျဖတ္ျပီးသြားျပီ။စခန္းမွာမေနခ်င္ဖူး။ အဲဒီေတာ႔ ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ဦးနဲ႕ တပ္ရင္းမႈဴးညွိျပီးတဲ႔ေနာက္ သူတို႕ဘက္က၂ခုထဲကတခုပဲဆံုးျဖတ္ဆိုျပီး ခုလိုေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႕ေတာင္းဆိုတဲ႔ ေနာက္ထပ္စခန္းတခုဆိုတာ မျဖစ္နိုင္ဖူး။ (၁) ဒီမွာဆက္ေနခ်င္ေန၊(၂) ဒီမွာမေနခ်င္ရင္ နယ္စပ္ျပန္ပို႔မယ္ တဲ႔။ က်ေနာ္တို႕ေသခ်ာစဥ္းစားၾကတယ္။ ဒီမွာေတာ႔မေနဖူး။ မိုးေရးပဲသြားမယ္။ မိုးေရး(နယ္စပ္ျမိဳ႕)ကိုလိုက္ပို႕ခိုင္းတယ္။ သူတို႕ကသေဘာတူတယ္။ က်ေနာ္တို႕အားလံုးနည္းနည္းတက္ၾကြလာတယ္။ မိုးေရးေရာက္ရင္ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ေတြ႔ျပီး အေျဖတခုခုရမယ္ထင္ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႕အားလံုးကို သံုးသုတ္ခဲြလိုက္တယ္။ တသုတ္မွာ လူ (၇၀)ေလာက္ေပါ့၊ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ဦးက “ကိုညိဳခင္ဗ်ားက မွတ္တမ္းေရးမွာဆိုေတာ႔ ပထမအသုတ္နဲ႔လိုက္သြားေပါ့” တဲ႔။ ပထမအသုတ္ထဲမွာ အမ်ိဳးသမီးသံုးေယာက္ နဲ႔လူမမာေတြ၊ ကိုျမင္႔ဆန္း နဲ႔ ကိုေနလင္း(အခသ)တို႕လည္းပါတယ္။ ေျပာရရင္ အၾကမ္းအတမ္းသမားေတြမႈတ္ဖူး၊မ်က္မွန္သမားေတြ၊ခ်ာတိတ္ေတြ၊မိန္းခေလးေတြနဲ႔လူမမာေတြပဲ။ မိန္းခေလးဆိုလို႕ေျပာဖို႔ေမ႔ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႕အဖဲြ႔မိန္းခေလး၃ေယာက္ထဲကတေယာက္က “နီနီသိန္း”တဲ႔။ သူ႔ကိုကသဲလံုျခံဳေရးအဖဲြ႔ေတြက စခန္းကိုလာပို႕တာ။ ရန္ကုန္ကလို႔ေျပာတယ္၊သူ႕အေဖကရဲမႈဴးလို႔ေျပာတယ္။ အေရးအခင္းမွာပါတယ္၊ေထာင္က်တယ္လည္းေျပာတယ္။ဒါေပမဲ႔ သူ႔အေၾကာင္းလည္းသူကေရေရလည္လည္မေျပာနိုင္ဖူး။ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔။ ဥပဓိကသန္႔တယ္။အတန္းပညာေတာ္ေတာ္ေလးရိွခဲ႔ပံုရတယ္။အဂၤလိပ္လိုေျပာနိုင္တယ္။ အသားျဖဴျဖဴ၊အရပ္ျမင္႔ျမင္႕ပဲ၊သူ႔ကိုစိတ္မူမမွန္ဖူးလို႕အားလံုးကသိထားၾကတယ္။စကားေျပာရင္ ကေဘာက္ခ်ိ ကေဘာက္ခ်ာ၊အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔။ သနားစရာေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီေန႔က မတ္လ ၂၄ရက္ေန႔။မွတ္မွတ္ရရ ကုလားသၾကၤန္က်ေနတယ္။ ေတာင္ကုန္းေအာက္ကကသဲစစ္သားေတြရဲ႔အိမ္ေထာင္သည္တန္းလွ်ားဘက္ကေန ျမဴးျမဴးၾကြၾကြ ကသဲဗံုသံေတြၾကားေနရတယ္။ အစီအစဥ္အရ က်ေနာ္တို႕ကိုပို႕ျပီးရင္ ေနာက္တဖဲြ႔ကို ပို႔မွာျဖစ္တယ္။ တကယ္လို႕အဆင္ေျပရင္ကားကိုဖံုးကာထားတဲ႔တာရပတ္ေပၚမွာအဂၤလိပ္လို ယက္စ္(Y)ကိုေရး၊မေျပလည္ရင္ နိုး(N)ကိုေရးဘို႔မွာထားတယ္။ အဂၤလိပ္လို ေရးထားတဲ႔ စာရြက္ပိုင္းေတြလည္းေ၀ထားတယ္။ စာထဲမွာ“က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြျဖစ္တယ္၊ က်ေနာ္တို႕ကို အမွတ္(၈)ရိုင္ဖယ္တပ္က နယ္စပ္ကို အတင္းျပန္ပို႕ေနတယ္။ နီးရာသတင္းဌာနကို အေၾကာင္းၾကားေပးပါ” ဆိုတာေတြေရးထားတယ္။ ထရပ္ကား၂စီးေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႕ပထမအသုတ္က ကားေပၚတက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႕ ေရွ႔ဆက္ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာေတြးၾကည္႕ရသေလာက္ သိတ္ေကာင္းမယ္ေတာ႔မထင္ဖူး။ ဒါေပမဲ႔ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းအေကာင္းပဲလို႔ေတြးျပီးစိတ္ကိုျပင္ဆင္ထားတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ ေခ်ာေမြ႔တဲ႔ဘ၀မွ မဟုတ္တာ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕လည္း ဒီလိုပဲ ဘ၀စြန္႔ျပီးလုပ္ခဲ႔ၾကတာပဲ လို႔ေျဖေတြးမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္႔စိတ္ထဲမွာ တခုေတာ႔ပိုင္းျဖတ္ထားတယ္။ ငါဗမာျပည္မျပန္ေသးဖူး၊ဒီမွာဘာတခုမွမလုပ္ရေသးပဲ မျပန္ဖူး။ ဘာမွျဖစ္မလာပဲ အိမ္ျပန္ရမွာ ရွက္စရာၾကီး။ တခုခုေတာ႔ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရမယ္ ဆိုတဲ႔အသိကရိွေနတယ္။ ေရွ႔မွာ ဘာျဖစ္မယ္မွန္းလဲမသိပဲ စမ္းတ၀ါး၀ါးအနာဂတ္ၾကီးကို ဘုမသိဘမသိေလွ်ာက္ဖို႔ ၾကိဳတင္စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားတာ ငါဟာရူးသြပ္တာပဲလို႕ အဲဒီတံုးကမေတြးမိဖူး။ တကယ္လည္းဘာမွမေရရာ မေသခ်ာတဲ႔အနာဂတ္။ ပိုဆိုးတာက အႏၱရယ္ေတာင္ရိွေသးတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီတံုးကက်ေနာ္တို႕လူငယ္ေတြဟာ အာဏာသိမ္းစစ္အစိုးရကို နိုင္ကိုနိုင္ရမယ္ဆိုတဲ႔ စိတ္ကၾကီးစိုးေနတယ္။ နိုင္မယ္လို႕လည္းထင္ေနတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔တူတာကိုပီပီျပင္ျပင္လုပ္ခ်င္ၾကတယ္။ ဘာမွမျဖစ္ပဲ၊ ဘာမွျပန္မခ်နိုင္ပဲ ဒါမွမဟုတ္ ရႈံးနိမ္႔ျပီး၊ အညံ႔ခံျပီး ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည္႔ရမွာကို သိတ္ရွက္ေနၾကတယ္။ ရန္သူ႔ဆီမွာ အညံ႔ခံျပီးျပန္မ၀င္ခ်င္ဖူး။ စခန္းမွာေတာင္ သူမ်ားေတြ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္တဲ႔ အခ်ိန္တိုင္း က်ေနာ္တို႕ ကိုယ္႔ဖာသာအားေပးျပီး ေျပာေလ့ရိွတဲ႔စကားေလးမွတ္မိေသးတယ္။ “ခြတ္ေဒါင္းမွာ ဘက္ဂီယာ မရိွဘူးေဟ့”။ ကိုညိဳ။ ၈ေဖဖ၀ါရီ၂၀၁၃။