သူတို႕ေခၚေတာ့ဒုကၡသည္၊ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုေတာ့ေတာ္လွန္ေရးသမား။ (၁၂) ကိုညိဳ။

“ဟ.ဟ.ဟာ.ဒါမိုးေရးဘက္သြားတဲ႔လမ္းမဟုတ္ဖူးဗ်..လမ္းလဲႊသြားျပီ…ဟာ.ဒါနယူးစန္းသာ ဘက္သြားတာဗ်..က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိတယ္” အိုးအကာအလံုအုပ္ထားတဲ႔ထရပ္ကား တာလပတ္မိုးကာရဲ႔ တထြာေက်ာ္ေက်ာ္ျပဲေနတဲ႔ အေပါက္ကေန အျပင္ဘက္ကိုေတာက္ေလွ်ာက္ၾကည္႔လာတဲ႔ ကေလးျမိဳ႔က ၀င္းကို ရဲ႔ အသံေၾကာင္႔ ကားေပၚမွာအေတြးကိုစီနဲ႔ ျငိမ္ျငိမ္ေလးပါလာတဲ႔ က်ေနာ္တို႕ အားလံုး တုန္လႈပ္သြားတယ္။ “သူတို႕ေျပာေတာ႔ မိုးေရးကိုပို႕ေပးမယ္ဆို” “ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ..ဒီေကာင္ေတြညာေခၚလာျပီ” ပူညံပူညံတေယာက္တေပါက္ေျပာေနၾကျပီ။ မူလက မိုးေရးက က်ေနာ္တို႕ေခါင္းေဆာင္ေတြဆီပို႕ေပးမယ္လို႕ ကသဲတပ္ရင္းမႈးကကတိျပဳတဲ႔အေၾကာင္းက်ေနာ္တို႕ သိထားတယ္။ အခုဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ?ဲ၊ ဘယ္ကိုပို႔မွာလဲ?၊ ဘယ္ေခၚသြားမွာလဲ? ေမးခြန္းေတြနဲ႔ အားလံုးဟာ မေရမရာေတြျဖစ္ေနတယ္။ ၁၉၈၉ဧျပီလ၂၄ ရက္မွာ က်ေနာ္တို႕အားလံုးကို အမိုးအလံုအုပ္ထားတဲ႔ စစ္ထရပ္ကားၾကီးနွစ္စီးေပၚလူ၈၀ေက်ာ္ေလာက္ကိုခဲြတင္ျပီး ကသဲစစ္သားလက္နက္ကိုင္ လံုျခံဳေရးကား၂စီးနဲ႔ညွပ္ေခၚလာတာ။ အခ်ိန္က ညေန ေန၀င္ျပီးစပဲ။လမ္းမွာ က်ေနာ္တို႕ စခန္းကေန ထြက္လည္ေနက် ရြာေတြေရာက္ေတာ႔ လက္ထဲက “ဗမာေက်ာင္းသားေတြပါ၊က်ေနာ္တို႕ ကို ကယ္ပါ၊ အမွတ္(၈)ရိုင္ဖယ္တပ္က ဗမာျပည္ကိုျပန္ပို႕ေနပါတယ္”လို႔ အဓိပၸါယ္ရတဲ႔ အဂၤလိပ္စာရြက္အပိုင္းေတြပစ္ခ်ခဲ႔တယ္။ ပါလဲလမ္းခဲြေရာက္ေတာ႔ ခေလးငယ္ေတြ ေရပက္ေနတာ၊ေဆးေရာင္ေတြေပက်ံေနတာကို တာလပတ္မိုးကာၾကီးၾကားကေနလွမ္းျမင္ေတာ႔မွ ေအာ္..ဒီေန႔အိႏိၵယသၾကၤန္က်ေနပါလားလို႕ သတိရလိုက္တယ္။ အိႏိၵယသၾကၤန္က က်ေနာ္တို႔ထက္ တလပိုေစာတယ္။ ဟိုလီပဲြလို႕ေခၚတယ္။ က်င္းပတဲ႔အဓိပၸါယ္ကလည္း ျမန္မာနဲ႔ သိတ္မကြာဖူး။ ေႏြဦးရာသီ သစ္ရြက္ေတြအသစ္ထြက္ ျပီး လယ္ယာလုပ္ငန္းခြင္ေတြ အနားရတဲ႔အခ်ိန္လည္းျဖစ္တယ္။ ေရာင္စံုပန္းေတြ ပြင္႔တဲ႔ ကာလ လည္းျဖစ္တယ္။ လွပေနတဲ႔သဘာ၀ေလာကၾကီးကို ပမာထားျပီး ေရာင္စံုေဆးမႈန္႔ေတြသံုးတာလို႕ မွတ္သားဖူးတယ္။ သူမ်ားေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ျမဴးေနခ်ိန္ က်ေနာ္တို႔ကေတာ႔ ကိုယ္႔အနာဂတ္ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိျဖစ္ေနတာ။ မနက္ဖန္ ဘာျဖစ္မလဲဆိုတာ ေတြးေတာင္မေတြးရဲဖူး။ အရာရာဟာ ဘာမွမေသခ်ာဖူး။ ဘာအလွအပမွလည္းမခံစားနိုင္ဖူး။ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္းတေျဖးေျဖးအေမွာင္ဘက္ကိုေရာက္လာျပီ။ “ကားရပ္ခိုင္းပါ..ကားရပ္ခိုင္းပါ” ရုတ္တရက္ မခ်ိမဆန္႔နဲ႔ ေအာ္လိုက္တဲ႔ သက္ေထြး(ကာတြန္း-ဂ်ိဳကာ)အသံေၾကာင္႔ ဘာျဖစ္တာလဲဆိုတဲ႔ အၾကည္႔နဲ႔ ဂ်ိဳကာကို ၀ိုင္းၾကည္႔ေနတယ္။ ဂ်ိဳကာမ်က္နွာ ရံႈ႕မဲ႔ေနတယ္၊ခါးကုန္းထားတယ္။ သူ႔ေဘးကတေယာက္ကပဲေျဖလိုက္တယ္။“ ခ်ီးပါခ်င္လို႕တဲ႔” အားလံုးျပာသြားတယ္။ ကားေဘာ္ဒီကို တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ထုၾကတယ္။ ကားသမားက ဘယ္ရပ္ေပးမလဲ။ ပိုေတာင္ျမန္လာေသးတယ္။ အေရးထဲမွာအရာေပၚတဲ႔ ဂ်ိဳကာအျဖစ္ကို ၾကည္႔ျပီး ျပံဳးရမလို မဲ႔ရမလိုျဖစ္ေနတယ္။“ကဲကဲ ဂ်ြတ္ဂ်ြတ္အိပ္ရိွလားေဟ့” တေယာက္ကေမးတယ္။ အာလူးေတြထုတ္ထားတဲ႔ ဂ်ြတ္ဂ်ြတ္အိပ္္တအိပ္ ရသြားေတာ႔ ဂ်ိဳကာ ကို္ကမ္းျပီး ကားေဒါင္႔ေလးမွာထိုင္ခိုင္းလိုက္တယ္။ အနားကလူေတြ အားလံုး နွာေခါင္းေတြပိတ္ျပီး တဖက္ကိုမ်က္နွာလႊဲထားၾကတယ္။ “ေသခ်ာျပီ ဒါနယူးစန္းသာ သြားတဲ႔ လမ္းခဲြ” တခ်ိန္လံုး မ်က္နွာကို မိုးကာအျပဲ နဲ႔အပ္ျပီး အျပင္ေလာက ကိုေတာက္ေလွ်ာက္စူးစမ္းေနတဲ႔ ၀င္းကို က ေကာက္ခ်က္ခ်တယ္။ “က်ေနာ္ ဒီဘက္ႏြားေတြေမာင္းျပီးလာေရာင္းဖူးတယ္၊ဗမာျပည္နဲ႔ နီးနီးေလးပဲ” ဗမာျပည္ဆိုတာနဲ႔က်ေနာ္လည္းထျပီး ကားေပၚထိုင္ျပီးယိမ္းထိုးေနသူေတြကို ဟိုခြ ဒီေက်ာ္ျပီး တာလပတ္အျပဲေလးကေန အျပင္ကိုၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ မီးတလက္လက္နဲ႔ သြပ္မိုးအိမ္တခ်ိဳ႕ကို လေရာင္ေအာက္မွာေတြ႕ရတယ္။ ရြာတရြာျဖတ္ေနတာပဲ။ လေရာင္ေအာက္မွာ သရပ္ပင္နဲ႔ ကြမ္းသီးပင္၊ပိႏၵဲပင္တခ်ိဳ႔ေတြ႔ရတယ္။ ဟုတ္တယ္၊ဒီလိုအပင္ေတြ နဲ႔ ေက်းရြာအေနအထားက က်ေနာ္တို႔ဘက္ နဲ႔ခတ္ဆင္ဆင္။ေနာက္ေတာ႔သိတ္မၾကာဖူး၊ထရပ္ကားၾကီး ဟိုယိမ္းဒီယိမ္းနဲ႔ ရြာထဲ၀င္လာတယ္။တေအာင္႔ေလာက္မွာ ကားရပ္သြားတယ္။ “Come down, Come down, all..all” က်ေနာ္တို႕ကား တာလဘတ္ၾကီးလွန္ျပီး ကသဲအရာရိွတေယာက္က ကားေပၚကအားလံုးဆင္းဖို႕ ေအာ္ရင္း တခါးဖြင္႔လိုက္တယ္။ က်ေနာ္တို႕အားလံုးအထုတ္အပိုးကိုယ္စီနဲ႔ ခုန္ဆင္းလိုက္ၾကတယ္။ လေရာင္ေအာက္မွာ ျမင္ကြင္းကရွင္းေနတယ္။ အခ်ိန္က ည၁၁နာရီေက်ာ္။ ကုကၠိဳပင္ၾကီးေတြကိုေတြ႔ရေတာ့ ကိုယ္႔ေျမကိုယ္႔အရပ္ကိုျပန္ေရာက္ေနသလိုပဲ။ တကယ္ေတာ႔ က်ေနာ္တို႕ဒုကၡသည္စခန္းမွာေနခဲ႔တဲ႔သက္တမ္း ၅လ ေလာက္သာရိွပါေသးတယ္။ အခုဗမာျပည္ ကို ညၾကီးအခ်ိန္မေတာ္ လူသူမသိ တိတ္တဆိတ္ ျပန္ေမာင္းနွင္ခံလိုက္ရျပီဆိုတာ အားလံုးသေဘာေပါက္သြားၾကတယ္။ “ Everybody come here” ကသဲအရာရိွၾကီးက အိမ္ျမင္႕ျမင္႔ၾကီးေရွ႕မွာတန္းစီေနရာယူခိုင္းတယ္။ တပ္ၾကပ္တေယာက္က လူစစ္တယ္။ အားလံုးေပါင္း ၈၇ေယာက္ေလာက္ရိွမယ္။ က်ေနာ္တို႕က ဖိုးပါၾကီးလို႕ နာမည္ေပးထားတဲ႔ မ်က္မွန္နဲ႔ ခတ္၀၀ (ဖိုးပါၾကီးနဲ႔ဆင္တယ္) လူ၀န္မႈၾကီးၾကပ္ေရးဌာနအရာရိွ က က်ေနာ္တို႕ကို အဂၤလိပ္လိုေျပာတယ္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ႔ “မင္းတို႕ရဲ႔သေဘာဆႏၵအရ ဒီေနရာကိုေရာက္လာတာျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ ျမန္မာအိႏိၵယ နယ္ျခားျဖစ္တယ္။တဘက္မွာျမန္မာျပည္ပဲ။ မင္းတို႕ကိုနယ္စပ္အထိလိုက္ပို႕ေပးမယ္။ မင္းတို႕နိုင္ငံမင္းတို႕ျပန္နိုင္ပါျပီ၊ ဒီဘက္ကိုျပန္လာရင္ တရားဥပေဒအတိုင္းအေရးယူမွာျဖစ္တယ္” ဆိုတာပဲ။ က်ေနာ္တို႕ကလည္း ဘာျဖစ္လို႔ဂတိအတိုင္းမိုးေရးမပို႔တာလဲ ဆိုျပီး ေစာဒကတက္ၾကေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႕ဂရုမစိုက္ေတာ႔ဖူး။ မိန္းခေလးေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႕ထဲက ခ်ာတိတ္ေလးရဲ႔ စိုးရိမ္ပူပန္တဲ႔မ်က္လံုးေတြကို လေရာင္ေအာက္မွာေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနတယ္။ အားကိုးရာမဲ႔သလိုခံစားေနရတယ္။ သြားျပီ ငါတို႕ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြပ်က္စီးျပီဆိုတဲ႔အေတြးပဲ စိတ္ထဲေရာက္ေနတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔တူတာ ဘာမွေတာင္မလုပ္ရေသးဖူး အိမ္ျပန္ရေတာ႔မွာပဲ ရန္သူဆီအညံ႔ခံရေတာ႔မွာလား ဆိုတဲ႔ေမးခြန္းေတြ၀င္လာတယ္။ အဲဒီအခိုက္အတန္႔ ရြာက ခ်င္းလူၾကီးတေယာက္ မစန္းပြီးနဲ႔ တိုးတိုးၾကိတ္ျပီးခ်င္းစကား(မီဇိုဘာသာစကား)ေျပာေနတယ္။ အသက္၅၀ေက်ာ္ အဲဒီလူၾကီးက သူၾကီးျဖစ္ပံုရတယ္။ ခနေန က်ေနာ္တို႕အားလံုးတန္းစီျပီး ေတာ႔ေရွ႔ေနာက္၀ဲယာ လက္နက္ကိုင္ကသဲစစ္သားေတြျခံရံျပီးစထြက္တယ္။ ရြာအျပင္ လယ္ကြင္းၾကီးကိုျဖတ္ၾကတယ္။ လယ္ကြင္းကိုျဖတ္ရမွ လကေတာ္ေတာ္သာေနတာသတိထားမိတယ္။ လေရာင္ေအာက္မွာ အိႏိၵယနယ္ျခားရဲ ကင္းတဲေလးေတာင္ လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ခနေနေတာ႔ ရြာသခ်ိဳင္းကုန္းကိုျဖတ္ရတယ္။ ခရစ္ယာန္ရြာဆိုေတာ႔ လက္၀ါးကပ္တိုင္ေတြနဲ႔အုတ္ဂူေဖြးေဖြးေတြ လေရာင္ေအာက္မွာရွင္းေနတာပဲ။ က်ေနာ္စိတ္ထဲ လန္႔ေနတယ္။ ဒီေကာင္ေတြဒီမွာငါတို႕ကိုပစ္သတ္လည္းခံရမွာပဲ လို႔ ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ ေတြးမိေသးတယ္။ သိတ္မၾကာခင္ ေတာအုပ္အစပ္ေလးကိုေရာက္လာတယ္။ ေခ်ာင္းေလးတခုကိုျဖတ္တဲ႔ သစ္လံုးတံတားေလးနားေရာက္ေတာ႕ စစ္သားေတြကရပ္ေစာင္႕ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႕ကို ေရွ႔ကေန တံတားကိုျမန္ျမန္ျဖတ္ခိုင္းတယ္။ ေနာက္ဆံုးလူလည္းျဖတ္ျပီးေရာ ကသဲစစ္ဗိုလ္က “That is your countary.Go back there.Don’t come back here” အဲဒါဗမာျပည္ပဲ၊သြားေတာ႔၊ ဒီကိုျပန္မလာနဲ႔ လို႕နွင္ထုတ္တယ္။ စစ္သားေတြေျပာျပီးခ်က္ခ်င္းထြက္သြားတယ္။ အခုနရြာသူၾကီးက ခနရပ္ျပီးမစန္းပြီးနဲ႔ ခ်င္းလိုေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႕ကိုလည္း ဗမာစကား၀ဲ၀ဲနဲ႔ “စန္းပြီးကို ေျပာထားတယ္၊ ဒီည ဟိုဘက္ကေတာထဲမွာသြားေနပါ။မနက္က်ရင္ က်ေနာ႔ဆီ လူ၂ေယာက္လႊတ္လိုက္ပါ” လို႔မွာတယ္။“သြားၾကသြားၾက ဘုရားေကာင္းခ်ီးေပးမွာပါ” တဲ႔။ က်ေနာ္တို႕ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ ေတာလမ္းအတိုင္းတန္းစီျပီးသြားၾကတယ္။ေရွ႔ဆံုးက လူ၀တ္နဲ႔ ဦးဇင္း ဦးအာေလာကနဲ႔ ၀င္းကိုတို႔။ က်ေနာ္ကေနာက္နားေလာက္မွာ။ အေတာ္ေလးသြားလိုက္၊ ေတာတိုးသံၾကားရင္ ထိုင္ခ်ျပီးနားစြင္႔လိုက္၊ တကုတ္ကုတ္နဲ႔ ဆက္သြားလိုက္ ရပ္လိုက္နဲ႔ အေတာ္သတိၾကီးၾကီးထားသြားေနၾကတာပါ။ဘိုက္ေတြလည္းဆာေနျပီ။ေရလည္းငတ္တယ္။ ေၾကာက္စိတ္နဲ႔စိုးရိမ္စိတ္ေတြေရာေနတယ္။ သြားေနရင္း က်ေနာ႔ေရွ႔က သြားေနသူေတြတဂ်ြတ္ဂ်ြတ္နဲ႔၀ါးစားေနသံၾကားရတယ္။ဘာစားေနၾကမွန္းမသိ။ မေနနိုင္ဖူး၊ဘိုက္ကတဂီြဂီြျဖစ္ေနျပီ။ ေမးၾကည္႔တယ္၊က်ေနာ႔ေရွ႔က ဘိုက္ေပါက္ကို(သူ႔နာမည္ေမ႔ေနတယ္၊ေအာင္ေဌးေက်ာ္လားမသိ၊သခင္တင္ျမေျမးတဲ႔၊၈၈ ဆႏၵျပပဲြမွာ ၀မ္းဘိုက္ ေသနပ္မွန္ျပီး သူ႔ကို ဘိုက္ေပါက္လို႔ပဲေခၚၾကတယ္္) ဘာစားေနတာလဲ?သူကရီျပျပီးသူ႔ေက်ာပိုးအိပ္ထဲက အသီးတလံုးထုတ္ေပးတယ္၊ က်ေနာ္လည္းဘာမွထပ္မေမးဖူး ခ်က္ျခင္း ကိုက္၀ါးလိုက္တယ္။ စိမ္းရႊင္ရႊင္ အရသာနဲ႔ စားလို႕မေကာင္းဖူး၊ေရငတ္ေတာ႔ေျပသလိုလိုပဲ။တကိုက္၀ါးျပီးထပ္မစားနိုင္ဖူး၊ “ဘာၾကီးလဲ” ”အာလူး”၊စိတ္ပ်က္ျပီးလက္ထဲကဟာၾကီးလႊင္႔ပစ္လိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ နာရီ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္မျမင္မစမ္းနဲ႔ ေလွ်ာက္ေနရင္း ေတာင္ကုန္းျမင္႔ေလးတခုကိုေရာက္လာတယ္။ လူအားလံုးစုလိုက္တယ္။ ဒီမွာပဲ ညအိပ္ရေအာင္ ဦးအာေလာက ကေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႕တေတြ သစ္ပင္ေအာက္ေလး၊ျခံဳေလးေတြေလအကာအကြယ္ယူျပီး ပုဆိုးေတြျခံဳအိပ္ၾကတယ္။ စိတ္ေရာလူေရာပင္ပမ္းေပမဲ႔ ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြးနဲ႔ က်ေနာ႔မွာမအိပ္နိုင္ဖူး။ ငါအိမ္ျပန္လို႔မျဖစ္ဖူး၊ ကိုယ္႔ရဲေဘာ္ေတြကို ဘာျပန္ေျပာရမွာလဲ၊ ဒီအတိုင္းဆိုရွက္စရာၾကီး၊ ဘာမွလည္းမလုပ္နိုင္ေသးဖူး၊ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ရတာမလြယ္ပါလား၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕ ရဲေဘာ္သံုးက်ိတ္ေတြတံုးက က်ေတာ႔ ကူညီမဲ႔နိုင္ငံကအသင္႔၊ သူတို႔ေခတ္ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္တာကမွ အဆင္ေျပေသးတယ္။ ရဲေဘာ္သံုးက်ိတ္ေတြလို စစ္သင္တန္းရမယ္ထင္လို႕ ဒီကိုလာခဲ႔တာ။အိႏိၵယလာတာမွားျပီ။ ဒီမိုကေရစီနိုင္ငံဆိုျပီးအထင္ၾကီးမိတာလဲြကုန္ျပီ။ ငါတို႕တေတြကိုယ္က မညီညြတ္တာလည္းပါ ပါတယ္ေလ။ ကိုယ္လူေတြကဒီပံုစံနဲ႔ လက္နက္ကိုင္ရလို႕ေတာ႔ ရန္သူေတာင္ ကိုယ္႔ကိုတိုက္လိုက္ရမွာမဟုတ္ဖူး၊ အခ်င္းခ်င္းေဆာ္္ကုန္တာနဲ႔ အကုန္ေသမွာ။ ဟိုအျပစ္တင္၊ဒီအျပစ္ျမင္နဲ႔ တေယာက္ထဲအေတြးပြားရင္း က်ေနာ္လည္းေမွးကနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ရုတ္တရက္ နိုးလာေတာ႔ အရုဏ္တက္ေနျပီ။ ေဘးဘီထၾကည္႔ေတာ႔အားလံုးအိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႕အိပ္ေနတာ ေတာင္ဂတံုးကုန္းျမင္႔ေလးတခုမွာ။ ေအာက္ဖက္မွာ လူသံလိုလို တခ်က္တခ်က္ၾကားေနရလို႕ က်ေနာ္လည္းတေယာက္ထဲ ရိႈထဲကိုဆင္းသြားတယ္။ အေတာ္ေလးသြားမိေလ လူသံေတြက ပိုရွင္းေလပဲ။ မိန္းမနဲ႔ ခေလးသံေတြ။ ေတာင္ကုန္း သစ္ပင္အကြယ္ကေနလွမ္းၾကည္႔ေတာ႔ ေခ်ာင္းေလးထဲမွာ မိန္းမ၂ေယာက္ ၃ေယာက္ေလာက္ အ၀တ္ေလွ်ာ္ေနျပီး ခေလးေတြေရခ်ိဳးေနတယ္။ ဗမာဘက္အျခမ္းလား၊အိႏိၵယဘက္လား က်ေနာ္မေ၀ခဲြတတ္ဖူး။ ခ်က္ခ်င္း က်ေနာ္တို႕အိပ္တဲ႔ေတာင္ကုန္းဘက္ေျပးတက္လိုက္တယ္။ တေယာက္စ ၂ေယာက္စေတာ႔နိုးေနျပီ။ က်ေနာ္လည္းဦးအာေလာနဲ႔ အားလံုးကို နိုးလိုက္တယ္။ ေအာက္နားမွာ ရြာရိွတယ္၊လူေတြရိွတယ္ဆိုတာရွင္းျပတယ္။ ဒါနဲ႔ အားလံုး အထုတ္ေတြဆဲြျပီး ရိႈၾကီးတခုအတိုင္းဆက္သြားၾကတယ္။ ေရေခ်ာင္းေလးအတိုင္း ဆန္တက္သြားတာ။အေတာ္ေလးသြားမိေတာ႔ “ဦးအာေလာကရယ္၊မစန္းပြီးရယ္၊၀င္းကိုရယ္ ရြာထဲသြားဖို႕ျပင္တယ္။ မစန္းပြီးက သူ႔အ၀တ္ထုတ္ကိုျဖည္တယ္။ အဲဒီက်မွ မစန္းပြီးမွာ လံုခ်ည္၊အ၀တ္အထည္ေတြ ဒီေလာက္မ်ားမ်ားရိွမွန္းသိရတယ္။ စခန္းမွာေနတံုးက က်ေနာ္တို႕ကိုရိကၡာထုတ္ေပးေလ့ ရိွတဲ႔ ရိုခူးမား ရဲ႔ သမီးက အမ်ိဳးသမီးအခ်င္းခ်င္းကိုယ္ခ်င္းစာျပီး၊အ၀တ္အစားေတြေပးထားတာလို႕သိရတယ္။ ရိုခူးမားသမီးကလည္း က်ေနာ္တို႕ထဲက ဦးဇင္း ဦးအာေလာ ကိုက်ေနတာ။ ဦးအာေလာက ကကြန္ဖူးသင္ေပးေတာ႔ သူ႔ကို ကသဲေတြက ကြန္ဖူးမာစတာလို႕ ေခၚေလ့ရိွတယ္။ ရိုခူးမားၾကီးကလည္း ဦးအာေလာကိုခ်စ္တယ္။ ဘုန္းၾကီးကလည္းရုပ္က ခတ္ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔။ သူက လူ၀တ္နဲ႔ပဲေနတယ္။ တခါတေလ ရိုခူးမားနဲ႔သူ႕သမီးစခန္းကိုလာျပီး ဦးအာေလာကို အျပင္ေခၚသြားေလ႔ရိွတယ္။ ဦးအာေလာ က စန္းပြင္႔တယ္။ ဦးအာေလာမွ မဟုတ္ဖူး၊ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြထဲက တေယာက္စ နွစ္ေယာက္စ စခန္းေရာက္ျပီးလပိုင္းပဲ ရိွေသးတယ္၊ အနီးအနား ကသဲရြာ၊ နာဂ ရြာေတြ သြားလည္ရင္း ရြာက ေက်ာင္းသူေလးေတြနဲ႔ ရီးစား ျဖစ္သြားတာေတြ ရိွတယ္။ က်ေနာ္တို႕ ဗမာ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ေျခလွမ္းသိတ္သြက္တယ္။ အေမ်ာ္အျမင္ၾကီးတယ္။ အခုမစန္းပြီးက သူ႔ထမီေတြ တထည္ထုတ္လိုက္၊ျပန္ထားလိုက္၊ ေနာက္တထည္ထုတ္လိုက္ ျပန္ထဲ႔လိုက္ အခုနထုတ္ျပီးသား အထည္ၾကီး ျပန္ထုတ္ၾကည္႔လိုက္နဲ႔ တေယာက္ထဲ အလုပ္ရႈတ္ေနတယ္။ “မစန္းပြီး ဒီေတာၾကီးမ်က္မဲထဲ အ၀တ္အစားလွလွပပ၀တ္စရာမလိုဖူးေနာ္”လို သတိေပးေတာ႔ “မ၀တ္ပါဖူး၊ ရြာထဲက လူေတြဆီက ထမင္းခ်က္ဖို႕အိုးနဲ႔ လဲမလို႕ပါ” လို႔ေျပာျပမွ ေအာ္..သူလည္းေလး ငါးလ ေလာက္ မ၀တ္ပဲ အလွၾကည္႔ေနတဲ႔ သူ႔ထမီေလးေတြနွေျမာရွာမွာေပါ့ေလ လို႔ေတြးမိတာ။ သူတို႕ရြာထဲသြားျပီး အေတာ္ေလးၾကာေတာ႔ အိုးေတြခြက္ေတြ၊ဇြန္းေတြအျပင္ ရိကၡာတခ်ိဳ႔ပါလာတယ္။ မစန္းပြီး ထမီထုတ္ၾကီးလည္းနည္းနည္းေသးသြားတယ္။ က်ေနာ္တို႕ အုပ္စုလိုက္ တပ္စုေလးေတြခဲြလိုက္တယ္။ ထမင္းခ်က္တပ္စု၊ လံုျခံဳေရးတပ္စု၊ ထင္းရွာ၊ေရခတ္ ေပါ့။လူရွင္သခ်ိၤဳင္းစာအုပ္ေရးတဲ႔ ကိုေနလင္း(ၾသစေတးလွ်ား)နဲ႔ က်ေနာ္တို႕တဖဲြ႔ထဲ။ ထမင္းစားျပီး က်ေနာ္တို႕ဟာရြာသူၾကီးရဲ႔ အၾကံေပးခ်က္အရ ဒီေနရာဟာ ျမန္မာတပ္စခန္းရိွတဲ႔ ထင္းစင္၊ဘုတ္ကန္ နဲ႔ သိတ္နီးတယ္။ ရြာသားေတြလည္း ဟိုဖက္ ဒီဘက္ အသြားအလာေတြရိွတယ္၊ သတင္းရျပီး အဖမ္းခံရနိုင္တယ္။မိုးေရးကို သြားဖို႕ လမ္းျပတေယာက္ထဲ႔ေပးမယ္၊ သူနဲ႔ အိႏိၵယဘက္နယ္က ပတ္ျပီး မိုးေရးသြားဖို႕အၾကံေပးတယ္။ ညေနပိုင္းမွာ က်ေနာ္တို႕အားလံုး အုတ္သယ္တဲ႔ကားၾကံဳနဲ႔ အနီးဆံုးရြာတရြာကိုသြားၾကတယ္။ ရြာနာမည္ေမ႔ေနျပီ။ ရြာလူၾကီးကခ်င္းပဲ။ ဗမာျပည္မွာစစ္မႈထမ္းဖူးတယ္။ သူ႔ဗမာနာမည္ေတာင္ေျပာျပေသးတယ္။ ဦးေမာင္ေရႊ တဲ႔။ အဲဒီရြာေရာက္ေတာ႔ က်ေနာ္တို႕ထဲက ကိုျမင္႔ဆန္းနဲ႔ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕က မီဇိုရမ္ဘက္သြားဖို႕ လမ္းေၾကာင္းရွာတယ္။ သူတို႕က မဏိပူမွာ မေနခ်င္ေတာ႔ဖူး။ မီဇိုရမ္ကေန ထြက္ေပါက္တခုရွာခ်င္တယ္။ မိုးေရးလည္းမသြားခ်င္ဖူး။ က်ေနာ္တို႕ကေတာ႔ မိုးေရးက ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္ေသးတယ္။ ဗမာျပည္ေတာ႔ဘယ္သူမွမျပန္ခ်င္ၾကဖူး။ ေနာက္ဆံုး အဲဒီရြာမွာပဲ ကိုျမင္႔ဆန္းတို႕နဲ႔ လမ္းခဲြခဲ႔တယ္။ဒါေပမဲ႔ သူနဲ႔က်ေနာ္ေရစက္မကုန္ဖူး၊ ေနာင္တခ်ိန္ မဏိပူရေထာင္ထဲမွာသြားဆံုၾကေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႕ ဦးေမာင္ေရႊတို႕ ရြာကေန လမ္းျပအကူနဲ႔ မဏိပူရေတာင္ေတြကိုကို တေတာင္ျပီးတေတာင္စျပီးေက်ာ္ျဖတ္ေတာ႔တာပဲ။ ျဖတ္လမ္းကသြားရင္ နီးေပမဲ႔ ဒီလူအုပ္ၾကီးနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းကြိသြားနိုင္တယ္။ ဒီေတာ႔လမ္းျပကလည္းစိတ္ခ်ရတဲ႔ ေတာလမ္း၊ေတာင္လမ္းကေနပဲ က်ေနာ္တို႕ကို ေခၚသြားတယ္။ အမ်ိဳးသမီး၃ေယာက္နဲ႔ ဂီလာနေတြအပါအ၀င္ လူ၈၀ေလာက္ဟာ ေရွ႔ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာမသိတဲ႔ ေမွာင္မဲေနတဲ႔ အနာဂတ္ၾကီးကို စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႔ ခ်ီတက္လိုက္ျပီ။ မၾကာခင္ ရက္အနည္းငယ္မွာ က်ေနာ္တို႕ထဲက အမ်ိဳးသမီးေတြလည္း မဏိပူေထာင္ထဲေရာက္၊ က်ေနာ္တို႕လည္း ေတာၾကီးမ်က္မဲထဲ တလနီးပါးပုန္းရိႈးကြယ္ရိႈးခိုေအာင္းေနရမယ္၊ တခ်ိဳ႕စိတ္ဓာတ္က်ျပီးအိမ္ျပန္၊ တခ်ိဳ႔ န၀တစစ္တပ္ရဲ႔အဖမ္းခံရမဲ႔ ခရီးစဥ္မွန္း ၾကိဳတင္သိထားမယ္ဆို က်ေနာ္တို႕ အဲဒီ မဏိပူရေတာင္တန္းေတြေပၚ ၃ရက္ေလာက္ ခရီးျပင္းခ်ီတက္မဲ႔ အစီအစဥ္ကို စိတ္ကူးထဲေတာင္ထည္႔မိမယ္မထင္ဖူး။ အနာဂတ္ကို ၾကိဳမသိတဲ႔ က်ေနာ္တို႕ ေလာကမ်က္ကန္းေတြ တေစၦ၊သရဲကိုစိန္ေခၚမိတာ သိတ္ေတာ႔မဆန္းဘူးထင္တယ္။ ကိုညိဳ။ ၁၄ေဖဖ၀ါရီ၂၀၁၃။