ႏိုင္ငံေတာ္ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ တရားဥပေဒ စိုးမုိးေရး (ကိုကိုၾကီး 88မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ )

ႏိုင္ငံေတာ္ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ တရားဥပေဒ စိုးမုိးေရး ( ၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၁ ရက္၊ ညေန ၃ နာရီတြင္ ေတာ္ဝင္ႏွင္းဆီ၌ ျပဳလုပ္ေသာ "ေရွ႕ေနမ်ားကြန္ယက္" ၏ ဥပေဒေရးရာေဆြးေႏြးပြဲတြင္ ၈၈ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုကိုႀကီး ဖတ္ၾကားသည္။ ) ႏိုင္ငံေတာ္ဟူသည့္ စကားရပ္သည္ သတင္းစာ၊ ေရဒီယို၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားမ်ားတြင္ အႀကိမ္ေရ အမ်ားဆံုး သံုးစြဲသည့္ ေဝါဟာရျဖစ္မည္ ထင္သည္။ ရာစုႏွစ္ဝက္ရွိသည့္တိုင္ "ႏိုင္ငံသားမ်ား" အေနျဖင့္ အဓိပၸာယ္ ဗလံုးဗေထြးျဖင့္ ဖတ္ခဲ့၊ ၾကည့္ခဲ့၊ ၾကားခဲ့ရၿပီး ျဖစ္သည္။ အမွန္စစ္စစ္ "အစိုးရ" ႏွင့္ "ႏိုင္ငံေတာ္"ကို လံုးေထြးသံုးစြဲျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ အၾကည္ညိဳပ်က္ေအာင္လုပ္ျခင္း- ပုဒ္မ ၁၂၄ (က) ကို က်င့္သံုးႏိုင္ရန္အတြက္ "ႏိုင္ငံေတာ္ ဆိုသည္မွာ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒျဖင့္ တည္ေထာင္ခန္႕အပ္ေသာ အစိုးရ" ဟူ၍ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုသည္။ အဖြဲ႕ပံုအေျခခံ ဥပေဒဆိုသည္မွာ ႏိုင္ငံသားမ်ားႏွင့္ အစိုးရၾကား ရပိုင္ခြင့္၊ တာဝန္ဝတၱရားမ်ား၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ အပ္ႏွင္းျခင္း၊ အေရးယူ ရုပ္သိမ္းျခင္းမ်ားကို သေဘာတူခ်ဳပ္ဆိုေသာ ပဋိဉာဥ္စာခ်ဳပ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ပဋိဉာဥ္စာခ်ဳပ္တစ္ခု တရားဝင္ ခိုင္မာမႈ ရွိေစရန္မွာ ျခိမ္းေျခာက္ျခင္း၊ ဖ်ားေဆာင္ေသြးေဆာင္ျခင္း တစ္စံုတစ္ရာမပါပဲ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး က်န္းမာလ်က္ရွိစဥ္ မိမိဆႏၵသေဘာအေလ်ာက္ ခ်ဳပ္ဆိုေသာ စာခ်ဳပ္ျဖစ္ရန္ လိုအပ္သည္။ ဤအခ်က္သည္ စာခ်ဳပ္၏ ဂုဏ္သိကၡာျဖစ္သည္။ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ၏ ဂုဏ္သိကၡာျဖစ္သည္။ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒကို လိုက္နာေဖာ္ေဆာင္ရမည့္ ႏိုင္ငံသားမ်ားႏွင့္ အစုိးရအဖြဲ႕အစည္းအဆင့္ဆင့္၏ ဂုဏ္သိကၡာျဖစ္သည္။ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒတြင္ပင္လွ်င္ "ႏိုင္ငံေတာ္၏ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာသည္ ႏိုင္ငံသားမ်ားထံမွ ဆင္းသက္ၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္ တစ္ဝန္းလံုး၌ တည္သည္" ဟူ၍ ႏိုင္ငံေတာ္ အေျခခံမူမ်ား၊ အခန္း ၁၊ ပုဒ္မ (၄) တြင္ အတိအလင္း ျပ႒ာန္းထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတြင္းရွိ ဥပေဒအားလံုး၏ အျမင့္ဆံုး ဥပေဒပါ ျပ႒ာန္းခ်က္အရ ႏိုင္ငံမ်ားသားထံမွ ဆင္းသက္ျခင္းမဟုတ္ဘဲ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို က်င့္သံုးျခင္းသည္ တရားမဝင္ေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံေတာ္ဟူ၍ သတ္မွတ္ေခၚေဝၚျခင္း မျပဳႏိုင္ေၾကာင္း ထင္ရွားေပၚလြင္ၿပီး ျဖစ္သည္။ ျပစ္မႈဆိုင္ရာ ဥပေဒပုဒ္မ (၁၂၁) ႏိုင္ငံေတာ္ သစၥာေဖာက္ဖ်က္မႈ၊ ပုဒ္မ ၁၂၄ (က) ႏိုင္ငံေတာ္ အၾကည္ညိဳပ်က္ေစမႈ ဆုိင္ရာ ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ားအရလည္း "ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒျဖင့္ တည္ေထာင္ခန္႕အပ္ေသာ အစိုးရ" ဟူ၍ အတိအလင္း ဖြင့္ဆိုျပဌာန္းခ်က္အရ အျခားနည္းျဖင္း တည္ေထာင္ဖြဲ႕စည္းေသာ အစိုးရမ်ားကို ႏိုင္ငံေတာ္ဟူ၍ မသတ္မွတ္ေၾကာင္း သိသာထင္ရွားၿပီးျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေရး သိပၸံပညာရပ္အရ "ႏိုင္ငံေတာ္" ကို အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုရာတြင္လည္း ႏိုင္ငံေတာ္၏ အဂၤါရပ္မ်ားအျဖစ္ ၁။ ပထဝီနယ္နိမိတ္ ၂။ ႏိုင္ငံသား ၃။ အစိုးရ ႏွင့္ ၄။ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာဟူ၍ ရွင္းလင္းေဖာ္ျပထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ယင္းဖြင့္ဆိုခ်က္သည္ပင္ ႏိုင္ငံေရးစနစ္အားလံုးအတြက္ ၿခံဳငံုဖြင့္ဆိုခ်က္ျဖစ္ၿပီး ဒီမိုကေရစီ စနစ္ကို ေဖာ္ေဆာင္က်င့္သံုးသည့္ ႏိုင္ငံမ်ားအတြက္သာ သီးျခား ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ိဳး မဟုတ္ေပ၊ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သက္ဦးဆံပိုင္ဘုရင္အစိုးရ၊ တစ္ပါတီ အာဏာရွင္၊ စစ္အာဏာရွင္ အစိုးရမ်ားသည္ပင္လွ်င္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ မိမိကိုယ္မိမိ ႏိုင္ငံေတာ္ဟူ၍ မသတ္မွတ္ႏိုင္ေပ၊ အစိုးရႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ထပ္တူျပဳ၍ မရေပ။ "ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုတာ ငါပဲ၊ ငါ့ကိုဆန္႔က်င္တာဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ဆန္႕က်င္တာပဲ" ဟူ၍ သမိုင္းတြင္သည့္ စကားကို သံုးစြဲခဲ့သူမွာ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံမွ (၁၆) ဆက္ေျမာက္ လူဝီဘုရင္ ျဖစ္သည္။ နိဂံုးမေကာင္းခဲ့ပါ။ အာဏာရွင္ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ အစိုးရမ်ားက 'ႏုိင္ငံေတာ္' ဆိုသည့္ ေဝါဟာရကို ပုဂၢလိကပိုင္ ျပဳလုုပ္သံုးစြဲခဲ့ရာမွ 'အမည္ခံႏိုင္ငံေတာ္' ၏ အခန္းက႑မွာ အတိုင္းအဆမရွိ ႀကီးမားေနၿပီး ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ အခန္းက႑မွာ ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္ ခဲ့ရသည္။ ယေန႕ေခတ္သတ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတြင္ ဒီမိုကရက္တစ္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းသည္ တစ္စတစ္စ က်ယ္ျပန္႕ႀကီးထြားလာေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ဒီမိုကရက္တစ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတြင္ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ အခန္းက႑ ႀကီးမားအေရးပါလာျခင္း၊ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ ဂုဏ္သိကၡာျမင့္မားလာျခင္းသည္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ဂုဏ္သိကၡာကို ျမွင့္တင္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ အခန္းက႑ကို ပစ္ပယ္သည့္ အစိုးရမ်ား၊ ႏိုင္ငံသားအခြင့္အေရးမ်ားကို ပိတ္ပင္ ညွဥ္းပန္းသည့္ အစိုးရမ်ားကို ႏိုင္ငံတကာ မိသားစုမ်ားက ေဝဖန္ျပစ္တင္ျခင္း၊ အေရးယူပိတ္ဆို႕ျခင္းမ်ားသည္လည္း အထင္အရွားပင္ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ပံုရိပ္ထိခိုက္နိမ့္က်ျခင္းသည္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ဂုဏ္သိကၡာကို ထိခိုက္ေစျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ ဂုဏ္သိကၡာကို ထိန္းသိမ္းျခင္းျဖင့္သာ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ဂုဏ္သိကၡာကို ျမွင့္တင္ႏိုင္ေပမည္။ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးသည္ ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ ဂုဏ္သိကၡာျမင့္မားေရးအတြက္ အေျခခံအုတ္ျမစ္ျဖစ္သည္။ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးဆိုသည္မွာ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္၊ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခု၏ စိုးမိုးအုပ္ခ်ဳပ္ျခင္းႏွင့္ လံုးဝဆန္႕က်င္ျခားနားသည္။ တရားဥပေဒစိုးမိုးသည့္ အေျခအေနတြင္ လူပုဂၢိဳလ္၊ အဖြဲ႕အစည္းအားလံုးသည္ တရားဥပေဒအရ သတ္မွတ္ထားသည့္ အခြင့္အေရး၊ တာဝန္၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္မ်ားအတိုင္းသာ က်င့္သံုးေဆာင္ရြက္ရမည္ ျဖစ္သည္။ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံသားမ်ားကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရန္၊ ႏိုင္ငံသားအခြင့္အေရးမ်ားကို အာမခံႏိုင္ရန္ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ အက်ိဳးကို ေရွးရႈျပ႒ာန္းရမည္ ျဖစ္သည္။ တည္ဆဲ ဥပေဒမ်ားသည္ ႏိုင္ငံသားမ်ားဘက္က ရပ္တည္သေဘာ၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားဘက္က ရပ္တည္သေလာ ျပန္လည္ဆန္းစစ္ေဝဖန္ရင္ အေရးတႀကီး လိုအပ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ ဂုဏ္သိကၡာကို ထိခိုက္ညွိဳးႏြမ္းေစေသာ ဥပေဒမ်ားကို ျပန္လည္သံုးသပ္၍ ျပဳျပင္ပယ္ဖ်က္ေပးပါရန္ တင္ျပေတာ၅ ခုႏွစ္င္းဆိုရမည့္ အခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။ သုိ႕ျဖစ္ပါ၍ ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ ဂုဏ္သိကၡာကို ထိခိုက္ညွိဳးႏြမ္းေစေသာ ဥပေဒအခ်ိဳ႕ကို တင္ျပ ေဆြးေႏြးသြားမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ၁။ ၁၉၀၇ ခုႏွစ္ ေက်းရြာႏွင့္ ၿမိဳ႕ျပအက္ဥပေဒပါ ဧည့္စာရင္းတိုင္ၾကားျခင္း ဤဥပေဒကို ထုတ္ျပန္ျပ႒ာန္းခဲ့ေသာ အစိုးရသည္ ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕အစိုးရ ျဖစ္သည္။ သက္တမ္းအားျဖင့္ ၁၀၅ ႏွစ္ ရွိခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ၁၈၈၅ ခုႏွစ္ သီေပါမင္း အစိုးရကို ဖမ္းဆီးကြ်န္ျပဳၿပီးေနာက္ပိုင္း ျမန္မာမ်ိဳးခ်စ္မ်ား၏ လက္နက္ကိုင္ ပုန္ကန္မႈကို ဓားျပမႈ၊ လုယက္မႈ၊ ေသာင္းက်န္းမႈမ်ားအျဖစ္ ခ်ိဳးႏွိမ္စြပ္စြဲၿပီး ျပင္ျပင္းထန္ထန္ ႏွိမ္းနင္းခဲ့သည့္ ကာလလည္းျဖစ္သည္။ ၁၉၀၄ ခုႏွစ္ ရုရွား-ဂ်ပန္စစ္ပြဲတြင္ ဂ်ပန္က အႏိုင္ရခဲ့ၿပီး ျမန္မာမ်ိဳးခ်စ္မ်ားအၾကား အာရွသားမ်ား၏ ေအာင္ပြဲအျဖစ္ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓာတ္မ်ား စတင္ႏိုးၾကားလာသည့္ ကာလလည္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အုပ္စိုးသူ အစိုးရ၏ လံုၿခံဳေရး လိုအပ္ခ်က္အရ ကိုလိုနီ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ ခရီးသြားလာခြင့္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ ဥပေဒတြင္ ထည့္သြင္းျပဌာန္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤဥပေဒ အႏွစ္တစ္ရာေက်ာ္လာသည့္ အခ်ိန္အထိ ဆက္လက္က်င့္သံုးေနျခင္းကို အေလးအနက္ ျပန္လည္ သံုးသပ္ရေတာ့မည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ျဖင့္ ထြက္ခြာသည့္အခါ ျပည္ပႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ဧည့္စာရင္း တိုင္ၾကားရျခင္း မရွိပဲ မိမိႏိုင္ငံတြင္း ခရီးသြားလာ လည္ပတ္သည့္အခါ ဧည့္စာရင္းတိုင္ၾကားရမည္ ဆိုသည့္အခ်က္ကို ႏိႈင္းယွဥ္သံုးသပ္ရန္ လိုေပလိမ့္မည္။ ႏိုင္ငံသားအားလံုး သန္းေပါင္း ၆၀ခန္႕သည္ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္ႏိုင္ဖြယ္ရွိသည့္ သံသယျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ခံရသူမ်ား ( suspects ) အျဖစ္ သတ္မွတ္ခံရသည့္ သေဘာျဖစ္သည္။ ဧည့္သည္အျဖစ္ သြားေရာက္လည္ပတ္တည္းခိုသည့္ ဧည့္သည္မ်ားသည္ လည္းေကာင္း၊ လက္ခံခြင့္ျပဳသည့္ အိမ္ရွင္မ်ားသည္ လည္းေကာင္း၊ ႏိုင္ငံသားအားလံုးသည္ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ဖြယ္ရာ မရွိသည့္ ျပစ္မႈတစ္စံုတစ္ရာ က်ဴးလြန္ႏိုင္ဖြယ္ ရွိသူမ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္ခံရျခင္း ျဖစ္သည္။ ရံဖန္ရံခါျဖစ္ေပၚခဲ့သည့္ ဗံုးကြဲမႈ တစ္ခ်ိဳ႕ရွိခဲ့ျခင္းအတါက္ ႏိုင္ငံသား သန္း ၆၀ က ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးအျဖစ္ လုိက္နာေနၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဧည့္စာရင္းဥပေဒေၾကာင့္လည္း ယင္းျဖစ္ရပ္မ်ားကို ကာကြယ္ႏိုင္ျခင္း မရွိပါ။ ႏိုင္ငံတြင္း အဂတိလိုက္စားမႈမ်ား၊ ျခစားမႈမ်ားေၾကာင့္ အမွန္တကယ္က်ဴးလြန္ႏိုင္မည့္သူမ်ားအတြက္မူ ယင္းဥပေဒကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္မည့္ အေျခအေနမ်ား ရွိေနၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာျဖင့္ၾကည့္လွ်င္ ယင္းဥပေဒေၾကာင့္ စာရြက္စာတမ္းမ်ား၊ အခ်ိန္၊ လုပ္အား ဆံုးရႈံးမႈမ်ားသည္ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ ေလလြင့္ျပဳန္းတီးမႈမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ အဆိုးရြားဆံုးမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား အေနျဖင့္ ရံုးျပင္ကနားဆိုလွ်င္ အထိတ္ထိတ္ အလန္႕လန္႕ျဖင့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ သိမ္ငယ္မႈ၊ ဂုဏ္သိကၡာဆိုင္ရာ ထိခိုက္မႈပင္ ျဖစ္သည္။ မူရင္း ေက်းရြာႏွင့္ ၿမိဳ႕ျပ အက္ဥပေဒပါ ၿမိဳ႕ျပအက္ဥပေဒပုဒ္မ (၄) တြင္ "ဤဥပေဒ အာဏာသက္ေရာက္ရမည့္ ၿမိဳ႕မ်ားကို ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတမွ အမိန္႕ေၾကာ္ျငာစာ ထုတ္ျပန္သတ္မွတ္ ႏိုင္သည္" ဟု သီးျခားျပ႒ာန္းထားသည္ကို ေတြ႕ရွိရပါသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ အစိုးရ၏ လံုၿခံဳေရး လိုအပ္ခ်က္ေၾကာင့္ ထုတ္ျပန္ေသာ အက္ဥပေဒတြင္ပင္လွ်င္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးအတြက္ ရည္ရြယ္ျခင္းမဟုတ္ဘဲ ဤဥပေဒက်င့္သံုးရန္ လိုအပ္မည့္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္ လိုအပ္မည့္ၿမိဳ႕မ်ားကိုသာ သတ္မွတ္က်င့္သံုးရမည္ဟု အထင္အရွား ျပ႒ာန္းထားသည္ကို သတိျပဳရန္လိုအပ္ေပလိမ့္မည္။ မူရင္း ျပ႒ာန္းက်င့္သံုးခဲ့သည့္ တိုင္းတပါးအစိုးရပင္လွ်င္ ၎၏ လံုၿခံဳေရးအတြက္ စိုးရိမ္ရသည့္ ၿမိဳ႕မ်ားမွအပ အျခားျပည္သူ (ႏိုင္ငံသားမ်ား) အားလံုးအတြက္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး မျဖစ္ေစရန္ ဂရုတစိုက္ သတ္မွတ္ျပ႒ာန္းမည္ဟု ဆိုလိုသည္။ သို႕ေသာ္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ ၾကာခဲ့သည့္ အခ်ိန္တြင္ ႏိုင္ငံနယ္နိမိတ္အတြင္း ကာလ၊ ေဒသမေရြး သက္ေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ တရားဥပေဒဆိုသည္မွာ မျပ႒ာန္းမီ ဥပေဒခ်ိဳးေဖာက္သူမရွိဘဲ ျပ႒ာန္းလိုက္သည့္ အခ်ိန္တြင္မွ ဥပေဒခ်ိဳးေဖာက္သူမ်ားအျဖစ္ ေရာက္ရွိသြားရျခင္း ျဖစ္သည္။ ျပ႒ာန္းရန္ မလိုအပ္သည့္ ဥပေဒမ်ား၊ လိုက္နာရန္ မလြယ္ကူသည့္ ဥပေဒမ်ားကို ျပ႒ာန္းလိုက္ျခင္းသည္ ႏိုင္ငံသားမ်ားအား ဥပေဒခ်ိဳးေဖာက္သူမ်ားအျဖစ္ တြန္းပို႕လိုက္သည့္ သေဘာလည္းျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ ဂုဏ္သိကၡာကို ထိပါးေစျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ အထက္ပါ ဥပေဒ၏ ဥပေဒပုဒ္မ (၁၅) ပိုဒ္ခြဲ (၂) တြင္ ဧည့္စာရင္းတိုင္ထားသည့္ ဧည့္သည္ျပန္သြားလွ်င္ အိမ္ရွင္က သတင္းပို႕တိုင္ၾကားရမည္ဟု ဆက္လက္ျပ႒ာန္းထားသည္ကို ေတြ႕ရွိရသည္။ သို႕ေသာ္ မည္သည့္ အိမ္ရွင္ကမွ ဧည့္သည္ျပန္သြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းပို႕ တုိင္ၾကားေလ့မရွိေပ။ ဆိုလိုသည္မွာ ႏိုင္ငံသားအားလံုးေနျဖင့္ သိလွ်က္ျဖစ္ေစ၊ မသိ၍ ျဖစ္ေစ ယင္းဥပေဒကို ခ်ိဳးေဖာက္မိလွ်က္သား ျဖစ္ေနေပမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၁၉၀၇ ခုႏွစ္ ေက်းရြာႏွင့္ ၿမိဳ႕ျပအက္ဥပေဒပါ ဧည့္စာရင္းတိုင္ၾကားရျခင္း ဥပေဒသည္ ႏိုင္ငံသားအားလံုးအား (supsectes) အျဖစ္ ဂုဏ္သိကၡာ ထိပါးေစၿပီး ဥပေဒခ်ိဳးေဖာက္သူမ်ားအျဖစ္ တြန္းပို႕ေနသည္ကို ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာ ေတြ႕ရွိရပါသည္။ ၂။ ၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္ အေရးေပၚစီမံမႈ အက္ဥပေဒ ဤဥပေဒကို ျပ႒ာန္းသည့္ကာလသည္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးစ ေရာင္စံု လက္နက္ကိုင္ပုန္ကန္မႈမ်ားေၾကာင့္ ရန္ကုန္အစိုးရဟူ၍ပင္ ေခၚေဝၚသမုတ္ခံရသည့္ကာလ (အေရးေပၚ အေျခအေနျဖစ္ေပၚေနသည့္ကာလ) ျဖစ္သည္။ အမွန္စစ္စစ္ ဤဥပေဒပါ ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ားသည္ သာမန္အေျခအေန (တရားဥပေဒစိုးမိုးသည့္ အေျခအေန) တြင္ ျပစ္မႈဆိုင္ရာဥပေဒမ်ားျဖင့္ အေရးယူေဆာင္ရြက္ႏိုင္သည့္ ျပစ္မႈမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ယင္းကာလက တည္ဆဲအစိုးရအေနျဖင့္ တရားဥပေဒဆိုင္ရာ ပံုမွန္လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ားကို အခ်ိန္ယူက်င့္သံုးႏိုင္သည့္ အေျခအေနမရွိျခင္းေၾကာင့္ အေရးေပၚစီမံမႈအက္ဥပေဒကို အေရးတႀကီး ျပ႒ာန္းက်င့္သံုးရျခင္းျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေတာ္တစ္ဝန္းလံုးသည္ အေရးေပၚအေျခအေနေအာက္တြင္ တည္ရွိေနသည္၊ ပံုမွန္အေျခအေနမ်ား ပ်က္ျပားေနသည္ဟု ဆိုလိုသည္။ ေခတ္အဆက္ဆက္အစုိးရမ်ားအေနျဖင့္ ယင္းဥပေဒကို ဖ်က္သိမ္းျခင္း၊ ဆိုင္းငံ့ျခင္းမရွိဘဲ အစဥ္တစ္စိုက္က်င့္သံုးခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ခဲ့ေပၿပီ။ တိုးတက္လာသည္မွာ မူရင္းဥပေဒအရ အျမင့္ဆံုးျပစ္ဒဏ္ (၇) ႏွစ္အစား ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စစ္အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ အႏွစ္ (၂၀)၊ တစ္သက္တစ္ကၽြန္း ျပစ္ဒဏ္အျဖစ္ တိုးျမွင့္ျပ႒ာန္းျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံတကာမိသားစုအလယ္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ပံုမွန္အေျခအေနမရွိသည့္ ႏိုင္ငံ၊ အေရးေပၚ အေျခအေနျပ႒ာန္းထားရသည့္ ႏိုင္ငံေတာ္အျဖစ္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ဂုဏ္သိကၡာကို အႀကီးအက်ယ္ ထိခိုက္ေစေသာ ဥပေဒပင္ျဖစ္သည္။ ၃။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ျခင္း အခန္း (၁၂) ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒဆိုသည္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္၏ အျမင့္ဆံုးဥပေဒျဖစ္သည္။ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒပါ ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ား၊ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ အခန္းက႑ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားသည္ ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ အဆင့္အတန္း ဂုဏ္သိကၡာကို ထင္ဟပ္ေဖာ္ျပျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒပါ အခ်က္အလက္မ်ားတြင္ အျငင္းပြားဖြယ္ရာ လက္မခံႏိုင္သည္မ်ားလည္း ပါဝင္ေနျခင္း၊ ေရးဆြဲစဥ္က သေဘာတူညီခ်က္မရ၍ ခ်န္လွပ္ ထားခဲ့ရျခင္း မ်ားလည္း ျဖစ္ေပၚေလ့ရွိပါသည္။ ေျပာင္းလဲလာေသာ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး လိုအပ္ခ်က္မ်ားအရ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ျခင္းကို အခန္းတစ္ခန္း သီးသန္႕ေရးဆြဲ ျပ႒ာန္းရပါသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ထိခိုက္နာက်င္မႈ နည္းႏိုင္းသမွ် နည္းလမ္းျဖင့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရာတြင္ အေရးႀကီးလွသျဖင့္ ေရေႏြးေငြ႕ ဗိြဳင္လာအိုးမ်ားတြင္ ဖိအားမ်ားလြန္းသည့္အခါ ေပါက္ကြဲမႈမျဖစ္ေစရန္ အသံုးျပဳသည့္ လံုၿခံဳေရးအဆို႕ရွင္ (safety valve) အျဖစ္လည္း တင္စားသံုးႏႈန္းေလ့ ရွိပါသည္။ တင္းက်ပ္လြန္းလွ်င္ ေပါက္ကြဲထြက္ႏိုင္သည့္ အႏၱရာယ္မွာ အခ်ိန္မေရြး ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္ေပသည္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒသံုးခု ေပၚေပါက္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈကာလတြင္ အမ်ိဳးသား ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားက လြတ္လပ္ကာစ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကို ပါတီစံုဒီမိုကေရစီစနစ္၊ လြတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္စနစ္ကို အေျခခံ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒကို ေရးဆြဲခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ျခင္း၊ အခန္း (၁၁)၊ ပုဒ္မ (၂၀၉)၊ အပိုဒ္ခြဲ (၃) တြင္ လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္ရွိ အမတ္မ်ား၏ သံုးပံုႏွစ္ပံုေအာက္ မေလွ်ာ့ေသာ အမတ္မ်ား (၆၇ ရာခိုင္းႏႈန္း) က အတည္ျပဳလွ်င္ ... ဟု ျပ႒ာန္းထားေသာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ အလိုဆႏၵႏွင့္ အညီ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ႏိုင္ရန္ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္သည့္ အခြင့္အေရးရွိသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။ သို႕ေသာ္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ စစ္တပ္မွ အာဏာသိမ္းပိုက္မႈေၾကာင့္ ၁၉၄၇ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒမွာ ပ်က္ျပယ္သြားခဲ့ရၿပီး ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒအရ ဖြဲ႕စည္း တည္ေထာင္ထားေသာ ျပည္ေထာင္စု အစိုးအရအဖြဲ႕၊ တည္ဆဲလႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား၊ အသင္းအဖြဲ႕မ်ားအားလံုးကို ဖ်က္သိမ္းၿပီး တစ္ပါတီစနစ္၊ လႊတ္ေတာ္တစ္ရပ္စနစ္ကို အေျခခံသည့္ ၁၉၇၄ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို အတည္ျပဳျပ႒ာန္းခဲ့သည္။ ယင္းဥပေဒ ျပင္ဆင္ျခင္း အခန္း (၁၅)၊ ပုဒ္မ (၁၉၄) တြင္ အပိုင္ခြဲ (က)ပါ ပုဒ္မမ်ားကို ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္အားလံုး၏ (၇၅) ရာခိုင္ႏႈန္း သေဘာတူညီခ်က္ရယူၿပီး ျပည္သူ႕ဆႏၵခံယူပြဲက်င္းပ၍ ထက္ဝက္ေက်ာ္ေသာ ေထာက္ခံမႈျဖင့္ ျပင္ဆင္ရမည္ဟူ၍ ျပ႒ာန္းထားေပသည္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ကာလ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလိုေသာ ဆႏၵအရ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲႏိုင္ရန္ ခက္ခဲတင္းၾကပ္သည့္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ျခင္း လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ားေၾကာင့္ အံုႂကြေပါက္ကြဲၿပီး ၁၉၇၄ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒကို ဖ်က္သိမ္းကာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းယူမႈ ထပ္မံျဖစ္ပြားခဲ့ရေပသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ ယင္းဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒႏွစ္ရပ္စလံုး၏ လႊတ္ေတ္ာမ်ားမွာ ႏိုင္ငံသားမ်ားထံက တိုက္ရိုက္တင္ေျမွာက္ေသာ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ ၁၀၀ ရာခိုင္ႏႈန္းျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒအရမူ ႏိုင္ငံသားမ်ားက တိုက္ရိုက္ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္လိုက္ေသာ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ အေရအတြက္သည္ လႊတ္ေတာ္ ႏွစ္ရပ္စလံုး၏ ၇၅ ရာခိုင္ႏႈန္းသာ ရွိသည္။ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ျခင္း၊ အခန္း ၁၂၊ ပုဒ္မ ၄၃၆၊ အပိုဒ္ခြဲ (က) တြင္ ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္ ၇၅ ရာခိုင္ႏႈန္းက ျပင္ဆင္ရန္ သေဘာတူလက္ခံၿပီးေနာက္ ျပည္လံုးကၽြတ္ ဆႏၵခံယူပြဲက်င္းပ၍ ဆႏၵမဲေပး ပိုင္ခြင့္ရွိသူအားလံုး၏ ထက္ဝက္ေက်ာ္ ဆႏၵမဲေပးပိုင္ခြင့္ ရွိသူအားလံုး၏ ထက္ဝက္ေက်ာ္ဆႏၵမဲျဖင့္သာ ျပင္ဆင္ရမည္ဟု ျပ႒ာန္းထားေပသည္။ ၁၉၇၄ အေျခခံဥပေဒတြင္ ေရြးေကာက္ပြဲခံ ကိုယ္စားလွယ္အားလံုး၏ ၇၅ ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ဟု ျပ႒ာန္းထားၿပီး ယခု ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒပါ ၇၅ ရာခိုင္ႏႈန္းဆိုသည္မွာ ေရြးေကာက္ခံကိုယ္စားလွယ္ ၁၀၀ ရာခိုင္ႏႈန္း (ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္) က ျပင္ဆင္လိုသည့္တိုင္ ျပင္ဆင္ခြင့္ မရွိဟု အဓိပၸာယ္ သက္ေရာက္ေပသည္။ ႏိုင္ငံသားမဲဆႏၵရွင္မ်ား၏ ဆႏၵ၊ ဂုဏ္သိကၡာကို ထိပါးညိဳးႏြမ္းေစသည့္ သေဘာကို ေဆာင္ေနေပသည္။ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒပါ အခ်က္အလက္ အေသးစိတ္မ်ားႏွင့္ ပတ္သတ္၍ မေဆြးေႏြးလိုေသးသည့္တိုင္ ေခတ္ကာလအလိုက္ ေျပာင္းလဲေနေသာ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ လုပ္ငန္းခ်က္ႏွင့္အညီ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးလုပ္ငန္းစဥ္းမ်ားတြင္ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ အခန္းက႑၊ ဂုဏ္သိကၡာ ေမွးမွိန္ထိခိုက္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ အခန္း ၁၊ ပုဒ္မ ၄ ပါ "ႏိုင္ငံေတာ္၏ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာသည္ ႏိုင္ငံသားမ်ားထံမွ ဆင္းသက္ၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္ တစ္ဝန္းလံုး၌ တည္သည္" ဟူေသာ ျပ႒ာန္းခ်က္ စစ္မွန္စြာ အသက္ဝင္ခန္႕ျငားလာေစရန္ ႏိုင္ငံတစ္က မိသားစုအလယ္၌ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ဂုဏ္သိကၡာကို ျပန္လည္ျမွင့္တင္ႏိုင္ေစရန္ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ အခန္းက႑၊ ဂုဏ္သိကၡာျမင့္မားလာေစရန္ တရားမွ်တေသာ ဥပေဒမ်ား ရွင္သန္ထြန္းကားလာရန္ လိုအပ္သည္။ ယခုတင္ျပေဆြးေႏြးခဲ့သည္မ်ားမွာ ႏိုင္ငံေတာ္၊ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ တိုက္ရိုက္ဆက္စပ္ေနသည့္ ဥပေဒအခ်ိဳ႕ကို ေကာက္ႏုတ္ ေဖာ္ျပခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ တရားဥပေဒကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဖြဲ႕အစည္းမ်ား စိတ္ႀကိဳက္ လိုသလို အဓိပၸာယ္ဖြင့္ အသံုးခ်ေနသည့္၊ အသံုးခ်ႏိုင္သည့္ ဥပေဒမ်ားကိုလည္း ဆက္လက္ေဆြးေႏြးႏိုင္ၾကရန္ လိုအပ္မည္ျဖစ္ပါသည္။ တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရးသည္ ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ အေျခခံ အုတ္ျမစ္ျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ ... ဥပေဒေရွ႕ေမွာက္တြင္ ႏိုင္ငံသားတိုင္း တန္းတူျဖစ္ပါသည္။ ဥပေဒအထက္တြင္ မည္သူမွ မရွိေစရပါ။