တိ႐ စၧာန္႐ုံကို မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး။ (အပိုုင္း ၂)

လြတ္္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ေပးေသာ္လည္းညစ္လိုက္ေသးသကိုး။ ကြ်န္ေတာ့္ ၂/၈၀ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ အမိန္႔အရ ငါးႏွစ္အၾကာတြင္ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္တြင္ ေထာင္မွ မထင္မွတ္ဘဲ လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ပါသည္။ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ား အားလုံးကို လြတ္ၿငိမ္း ခ်မ္းသာခြင့္ ေပးလိုက္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္တို႔ လြတ္လာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ အမိန္႔မေၾကျငာခင္ ကြ်န္ေတာ္ ေထာင္ေဆး႐ုံသို႔ သြား၍ ရဲျမင့္သိန္းကို ေတြ႕သည္။ သူ႔အသဲ ေရာင္ေနသျဖင့္ ေဆး႐ုံတက္ေနရျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးသန္႔အေရးအခင္း ျဖစ္ၿပီးေနာက္ တင္ေမာင္ဦး ျပည္ခ်စ္ပါတီမွ ဦးသြင္တို႔ႏွင့္ ၿမိဳ႕ျပလက္နက္ကိုင္တုိက္ပြဲ ေဖၚေဆာင္ ရန္အတြက္ ေဆြးေႏြးၿပီးေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဒုတိယအသုတ္အျဖစ္ ေဆြးေႏြးရန္ တိုင္ပင္သည့္အခါ ကြ်န္ေတာ္က ရဲျမင့္သိန္းကို ကြ်န္ေတာ္ ေတာတြင္းသြားေရာက္ေဆြးေႏြးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ယခင္ ပါဝင္သည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွာ အမွန္တကယ္ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲလုပ္ရန္ တာစူၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေဆြးေႏြးသည့္အခါ ေနာက္ဆုတ္သြားၾကသည္။ သူတို႔အေနႏွင့္ အစိုးရကို မႀကိဳက္ ေသာ္လည္း ဆႏၵျပ႐ုံထက္ ပိုလုပ္ရန္ မဝံ့ရဲၾက။ ယခင္ ေဆြးေႏြးစဥ္က အားလုံးက လက္နက္ကိုင္ ၿမိဳ႕ျပတိုက္ပြဲကို အားသန္ၾကသည္။ လုပ္လိုၾကသည္။ အားေပးၾကသည္။ လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ ေဖာ္မည့္အခါ လက္တြန္႔သြားၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္ တေယာက္တည္း လုပ္မည္ဆိုသည့္အခါ ရဲျမင့္က စိတ္မခ်။ သိပ္ခ်စ္ၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြမို႔ သူလိုက္မည္ဟုေျပာသည္။ ကြ်န္ေတာ္က “ေအး ငါတို႔ အလုပ္က အဆိုးဆုံး ေသႏိုင္တယ္၊ မေသရင္ ေထာင္က်မယ္” လို႔ ေျပာသည္။ ရဲျမင့္က “ေအး အဖမ္းခံရင္ ဘယ္ေလာက္က်မလဲ” ျပန္ေမးသည္။ ကြ်န္ေတာ္က အဖမ္းခံရရင္ ၾကာလွ ၅ ႏွစ္ေပါ့” ဟု ေျဖလိုက္သည္။ ရဲျမင့္က “ေအး လုပ္မယ္ကြာ ငါးႏွစ္ဆိုရင္ ေနႏိုင္ပါတယ္” တဲ့။ ေထာင္ေဆး႐ုံတြင္ ကုတင္ေပၚတြင္ လွဲေနေသာ သူငယ္ခ်င္းကို “ေဟ့ေကာင္ စိတ္တင္းထား ငါေျပာတယ္ မဟုတ္လား၊ ငါတို႔ ငါးႏွစ္ေလာက္ဘဲ ေနရမွာဆိုတာေလ၊ ငါးႏွစ္ျပည္ဘုိ႔ တလဘဲ လိုေတာ့တယ္။ ငါတို႔လြတ္မွာပါ”ဟု သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူကို အားေပးမိသည္။ ထို႔ေနာက္ အလႅာ သလႅာပေျပာၿပီး ေထာင္ေဆး႐ုံမွ ထြက္ခဲ့သည္။ ေဆး႐ုံမွ ေျခလွမ္း ၁၀ လွမ္း အကြာတြင္ ေထာင္ေဆးမႉး ကိုဘသန္း (ေထာင္ပိုင္ မကၠနားသားမက္) က “ေဟ့ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ဒီကို ျမန္ျမန္လာ” ဟု လွမ္းေခၚလိုက္၍ သူ႔႐ုံးခန္းသို႔ ေျပးသြားသည္။ သူက ေရဒီယို ဖြင့္ထားၿပီး “နားေထာင္ နားေထာင္” ဟု ဝမ္းသာအယ္လဲ ေျပာသည္။ ေရဒီယိုက “ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရ ၂/၈၀ အမိန္႔အမွတ္အရ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားကို လြတ္ၿငိမ္း ခ်မ္းသာခြင့္ ေပးလိုက္ေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ရဲျမင့္အခန္းသုိ႔ ေျပးသြားၿပီး “သူငယ္ခ်င္း ငါမေျပာဘူးလား၊ ငါတို႔ ငါးႏွစ္ဘဲေနရမယ္ဆို အခု အစိုးရက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ လြတ္ၿငိမ္း ခ်မ္းသာခြင့္ေပးလိုက္ၿပီ ငါတို႔လြတ္ၿပီကြ” ဟု ဆိုသည္။ ရဲျမင့္က ကြ်န္ေတာ့္ကို မခ်ဳိမခ်ဥ္ၾကည့္ရင္း “ငါေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူးကြာ” ဟု ညည္းလိုက္သည္။ “ဟ။ ဘာျဖစ္လို႔ မင္းကလြတ္မဲ့ဟာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာလဲ” ဟု ေမးသည့္အခါ သူကၿပဳံးၿပီး “အခုလြတ္ရင္ ငါက အသဲေရာင္ေနေတာ့ ဘယ္အရက္ေသာက္လို႔ ရမွာလဲကြာ” တဲ့ အဲဒီေတာ့ “ေခြးမသား မင္းက အရက္မေသာက္ရမွာ ေတြးပူေနရေသးတယ္” ဆိုၿပီး သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ဝမ္းသာမိခဲ့ၾကသည္။ ႏိုင္ငံေရးမွ ေတာ္လွန္ေရးသုိ႔ ေျပာင္းလုပ္ခဲ့စဥ္က ေထာင္က်ရင္ ငါးႏွစ္ဘဲ ေနရမယ္ဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ေျပာခဲ့သည္က ကြ်န္ေတာ္ဘဲ ႏႈတ္စည္း၍လား မသိ၊ ဒက္ထိမွန္ခဲ့သည္မွာ တုိက္ဆိုင္မႈလား မသိ၊ ႏိုင္ငံေရးစလုပ္ကထဲကေထာင္ငါးႏွစ္ထက္ပိုမေနရဟုအလိုလိုသိေနသည္။ထူးဆန္းသလိုေတာ့ ရွိသည္။ အက်ဥ္းသားမ်ားမိသားစုမ်ား၏ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကိုရိုက္ခ်ိဳးၿခင္း။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို မလႊတ္ခင္ ေထာင္အာဏာပိုင္မ်ားႏွင့္ အစိုးရက ေထာင္တြင္း၌ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားမ႐ွိ၊ ရာဇဝတ္သားမ်ား သာ႐ွိေၾကာင္း ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ပါသည္။ ရာဇဝတ္သားမ်ားကိုမူ ၃ ပုံ ၂ ပုံ ေလွ်ာ့ရက္ေပး၍ လႊတ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မိသားစုမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား မိသားစုမ်ား ေထာင္ဗူးဝတြင္ လာေရာက္ၿပီး မိမိသား လြတ္ႏိုး၊ မိမိေယာက္်ား လြတ္ႏိုး၊ မိမိအကို၊ ေမာင္၊ ညီ လြတ္ႏိုးႏွင့္ လာေစာင့္ၾကပါသည္။ ပထမစစျခင္း ရာဇဝတ္သားမ်ားကို ၃ ပုံ ၂ ပုံ ေလွ်ာ့၍ ၎တို႔ ေနသား ၁ ပုံေက်ာ္လွ်င္ လႊတ္ေပး ပါသည္။ ဥပမာ- ေထာင္ (၃) ႏွစ္ က်သူသည္၊ ၃ ပုံ ၂ ပုံ ေလွ်ာ့လိုက္သျဖင့္ တႏွစ္သာ က်န္သည္။ သူေထာင္ထဲတြင္ ေနသား တႏွစ္ေက်ာ္လွ်င္ လြတ္သည္။ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားကိုလည္း ရာဇဝတ္သား အျဖစ္သတ္မွတ္၍ ေနသားတပုံ ေက်ာ္ၿပီး သူမ်ားကို ရာဇဝတ္သားမ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္၍ လႊတ္ေပးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္မွာမူ တသက္တကြ်န္း က်ခံထားသူလည္းျဖစ္ေန၊ ေနသားကလည္း ၅ ႏွစ္သာ ႐ွိေသးသျဖင့္ မလြတ္ဘဲ ႐ွိေနပါသည္။ သူတို႔ကို အစိုးရ ေၾကျငာခ်က္ကို ေျပာျပ၍ ကြ်န္ေတာ့္တို႔သည္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ထုိ႔ေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းလႊတ္ေပးရန္ ေတာင္းဆိုသည့္အခါ ေထာင္ပိုင္က ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္ ရာဇဝတ္သားမ်ားသာ ျဖစ္သျဖင့္ မလႊတ္ ႏိုင္ေၾကာင္း ျငင္းဆိုခဲ့ပါသည္။ ေထာင္တြင္း႐ွိ ရာဇဝတ္သားမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားထဲမွ ၃ ပုံ ၁ ပုံ ေနသား႐ွိၿပီး၊ သူမ်ားအားလုံး ရာဇဝတ္သားမ်ား အေနႏွင့္ လႊတ္လိုက္ၿပီး ၁၆ ရက္အၾကာ ည ၁၀ နာရီခန္႔တြင္ ႏွစ္ႀကီးသမားမ်ား ျဖစ္သည့္ တသက္တကြ်န္းမ်ားႏွင့္ ေသဒါဏ္က်ခံေနရသူ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားကို ေနာက္ဆုံးရာဇဝတ္သားမ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္၍ လြတ္ မရ ႏိုင္မွန္း သိသည့္ အခါက်မွသာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး လႊတ္ေပးခဲ့ပါသည္။ စစ္အစိုးရသည္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား ႏိုင္ငံတြင္း မ႐ွိဟု ဖုံးကြယ္ဘုိ႔ရန္ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားၿပီး လြတ္ေျမာက္ လာသူမ်ားထဲတြင္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားအျဖစ္ လြတ္ေျမာက္သူ နည္းႏိုင္သမွ် နည္းေၾကာင္း ကမၻာသုိ႔ ေျဗာင္လိမ္ရန္ ႀကံစည္မႈသက္သက္ျဖစ္ေၾကာင္း သုံးသပ္မိပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့ မိဘမ်ား အစိုးရ၏ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ဥပေဒေၾကာင့္ အလြန္ဝမ္းေျမာက္ၾကၿပီး အျခား ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား မိသားစုမ်ားႏွင့္ ေထာင္ဗူးဝတြင္ေနစဥ္ ရက္ဆက္ (၁၀) ရက္တိုင္တိုင္ လာေစာင့္ၾကေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔လို ႏွစ္ႀကီးသမားမ်ား လြတ္မလာဘဲ ၅ ႏွစ္၊ ၉ ႏွစ္ က်သည့္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားသာ ရာဇဝတ္သားမ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္၍ လႊတ္သည့္အတြက္ဝမ္းနည္းစြာ ႏွင့္ အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကရသည္။ ေထာင္ပိုင္ကို ေမးသည့္အခါ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသား မဟုတ္ဟု ေျပာလႊတ္လိုက္ျပန္သည္။ ဆႏၵျပရန္ စီစဥ္ၿခင္း။ ေထာင္ထည္းတြင္လည္း ကြ်န္ေတာ္က အခ်ဳပ္က်ေနသူ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားကို စည္း႐ုံး၍ ဆႏၵျပရန္ စီစဥ္ပါသည္။ ၎တို႔ကလည္း ပူးေပါင္းပါဝင္မည္ဟု ကတိေပးပါသည္။ ထိုမွတဖန္ ႀကိဳးတုိက္သုိ႔သြား၍ ႀကိဳးဒဏ္က်ေနေသာ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ပူးေပါင္း ပါဝင္ရန္ ေဆြးေႏြးပါသည္။ ေဆြးေႏြးၾကသူမ်ားမွာ မန္းေငြေအာင္၊ မန္းဒါဝိတ္၊ ရခိုင္လူမ်ဳိးဦးထိန္လင္း၊ ေဇယ်၊ သူရတုိ႔ ညီအစ္ကို၊ ဗုံးခြဲသူ ေဇာ္ႀကီးေခၚ ေဇာ္ျမင့္ႏွင့္ ဘုန္းႀကီး ဦးလာဘတို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ၎ ေန႔တြင္ပင္ အခ်ဳပ္ႏွင့္ ဖမ္းထားသည့္ စီရင္ခ်က္ မက်ေသးေသာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို လႊတ္ေပးလိုက္သျဖင့္ ဆႏၵျပမည့္သူ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အုပ္စုဘဲ က်န္ပါေတာ့သည္။ ညဘက္ ေရာက္သည့္အခါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆႏၵျပမည္ကို သိသျဖင့္ ေထာင္ပိုင္က (၃) ေဆာင္ တခုလုံးကို အထုတ္အပိုး ျပင္ဆင္ေစၿပီး ညႀကီးမင္းႀကီး (၅) ေဆာင္သုိ႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ပါသည္။ တေဆာင္လုံး ေျပာင္းသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လိုက္ပါသြားရပါသည္။ (၅) ေဆာင္ေအာက္ (၂) တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အုပ္စု ေနရာခ်ၿပီးေသာအခါ (၃) ေဆာင္မွ ေျပာင္းလာသည့္ ရာဇဝတ္သားမ်ားအားလုံးကို ျပန္ထုတ္၍ (၃) ေဆာင္သုိ႔ ပို႔ျပန္ပါသည္။ ထိုအခါမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အုပ္စု သက္သက္ကို ေျပာင္းလွ်င္ျပႆနာလုပ္မည္ စိုးသၿဖင့္ တေဆာင္လုံး ေျပာင္းေစေၾကာင္း သတိျပဳမိပါေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္၊ ရဲျမင့္သိန္း၊ အာဇံ၊ တင္ႀကိဳင္၊ ေမာင္ေမာင္ေအး၊ ေလးခင္၊ ထြန္းၾကင္ ထို (၇) ေယာက္ကို (၅) ေဆာင္ ေျပာင္းရန္အတြက္ တေဆာင္လုံး ေျပာင္းခိုင္းျခင္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္ဦးေဆာင္ ဆႏၵျပ မည္ကို အေတာ္စိုးရိမ္ဟန္တူသည္ဟု ေတြးၿပီး ၿပဳံးမိပါသည္။ (၅) ေဆာင္ေျပာင္းၿပီး ကြ်န္ေတာ္မိန္းေဂ်း (Main Jail) ဂိတ္သို႔ သြား၍ ေထာင္ပိုင္ႏွင့္ ေတြ႕လိုေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း အေရးဆိုပါသည္။ ဝါဒါမ်ားက ကြ်န္ေတာ္ တို႔သည္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ား မဟုတ္သည့္အတြက္ မလႊတ္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေခ်ပပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ၁၂၂/၁-၂ ဆိုသည္မွာ ႏိုင္ငံေရးအရ အျမင့္ဆုံး ပုဒ္မျဖစ္ေၾကာင္း ႏိုင္ငံေတာ္ ပုန္ကုန္မႈ ျဖစ္ေၾကာင္း ၁၂၂/ ၁-၂ သည္ ႏိုင္ငံေရး ပုဒ္မမဟုတ္လွ်င္ သူအေမလင္ ပုဒ္မလားဟု ျပန္ေမးသည့္အခါ ဝါဒါမ်ား စိတ္ဆိုးၾကေသာ္လည္း ႐ိုက္ေမာင္းပုတ္ေမာင္း မလုပ္ၾကပါ။ ထိုခ်ိန္က ကြ်န္ေတာ္တို႔အား မလႊတ္ေသးေသာ္လည္း ေထာင္တြင္း ေျပာခ်င္ရာ ေျပာ၊ သြားခ်င္ရာသြား လြတ္လပ္ေရး ေပးထား ပါသည္။ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္လႊတ္ေပးၿခင္း။ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသားခြင့္ေပးၿပီး ၁၆ ရက္ အၾကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အုပ္စုႏွင့္ ေသဒါဏ္သမားမ်ားကို ေထာင္းဗူးဝသို႔ ည ၁၀ နာရီခန္႔တြင္ ေခၚသြားပါသည္။ ေထာင္ဗူးဝသို႔ မေရာက္ခင္ ဘယ္ဘက္႐ွိ တန္းလ်ားတခုတြင္ ေထာင္မႉးမ်ားက အမည္၊အသက္၊ ေနရပ္လိပ္စာတို႔ကို စစ္ေဆးပါသည္။ ၎စစ္ေဆးသူမ်ားထဲတြင္ တင္ေမာင္ဦးကို ႀကိဳးေပးသတ္သူ ေထာင္မႉးၾကီးေက်ာ္ဒင္၊ ေထာင္မႉးေက်ာ္ဒင္ သည္ ျမန္မာ့လက္ေ႐ြးစင္ ေဘာ္လီေဘာသမားျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။ ၎သည္ အရပ္ ၆ ေပ ခန္႔ျမင့္ၿပီး အသားမဲၾကဳတ္ၾကဳတ္ႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးမား တုတ္ခိုင္သူတဦးျဖစ္သည္။ ၎က ထြန္းၾကင္ အား… “ေဟ့ေကာင္ ပုံစံရပ္” ဟု ေျပာသျဖင့္ ထြန္းၾကင္က ပုံစံရပ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က “ငါတို႔ကို အခု လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ႔ လႊတ္ဘုိ႔ လုပ္ေနတာ ပုံစံမရပ္ႏိုင္ဘူး” ဟု ျပန္ေျပာသည့္အခါ ေက်ာ္ဒင္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ေဒါသႏွင့္ ၾကည့္ၿပီး ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ေခ်။ ထို႔ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တသိုက္ ဘယ္သူမွ ပုံစံမရပ္ဘဲ သူတို႔ေမးသမွ်ကို ေျဖၿပီး ည (၁၂) နာရီခန္႔တြင္ အထုတ္အပိုးမ်ား ယူလ်က္ ေထာင္ဗူးဝထဲတြင္ တန္းစီရပ္လုိက္ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္အတူ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဦးျမတ္ေက်ာ္၏ သားမ်ားျဖစ္ေသာ ေဇယ်၊ သူရတုိ႔ ညီအစ္ကိုလည္းပါသည္။ သူတို႔ကလည္း ေသဒါဏ္က်ထားသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ေထာင္ဗူးဝတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဖမ္းစဥ္က သိမ္းယူထားသည္မ်ားကို လက္မွတ္ထိုး ထုတ္ယူၿပီး တေယာက္လွ်င္ အိမ္ျပန္စားရိတ္ ၄၇ ျပား ထုတ္ေပးၿပီး ေထာင္ထြက္လက္မွတ္လည္း ေပးလိုက္သည္။ လိုက္ပို႔မည့္ကားမ်ားမွာ အခ်ဳပ္ကားမ်ားျဖစ္သည္။ ထရပ္ကား လူစီးကားမ်ား မဟုတ္။ လြတ္ၿပီကၽြတ္ၿပီ။ ေထာင္ဗူးဝ အခ်ဳပ္ကားႀကီးထည္းသို႔ တံခါးကို မၿပီး ဝင္လိုက္ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္အတူ အျခား အက်ဥ္းသားမ်ားလည္းပါသည္။ စုစုေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ ၃၀ ခန္႔႐ွိမည္။ အားလုံး မ်က္ႏွာမ်ား အၿပဳံးျဖင့္ ေတာက္ပေနၾကသည္။ ေဇယ်ႏွင့္ သူရတို႔ ညီအစ္ကိုလည္း ပါသည္။ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ့္အိမ္ ေနာက္ဖက္လမ္းတြင္ ေနသည္၊ တရပ္ကြက္တည္းသားမ်ားျဖစ္သည္။ ကမာ႐ြတ္မီးပြိဳင့္တြင္ ရဲျမင့္ဆင္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အတူ ကိုေအာင္စိုး၊ ေဇယ်တို႔ ညီအစ္ကိုလည္းဆင္းသည္။ ရဲျမင့္က အိမ္ႏွင့္နီးသျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က အခ်ဳပ္ကားေနာက္တြင္ ရပ္လာသည့္ ေလးဘီးကားေပၚ တက္စီးသည္။ ကိုေအာင္စိုးသည္ ျပည္ခ်စ္ပါတီမွျဖစ္သည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ ရဲစခန္းကို ဝင္စီးရန္ ႀကံစည္မႈျဖင့္ အဖမ္းခံရၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္ေထာင္ေဖါက္ရန္ ႀကံစည္မႈျဖင့္ ေျခက်င္းခတ္ၿပီး အင္းစိန္ေထာင္ အပို႔ခံရသူျဖစ္သည္။ ေထာင္တြင္း ေျခက်င္းျဖင့္ ျခင္းခတ္၊ ေဘာ္လီေဘာကစား၊ ေဘာလုံးကန္ အကုန္လုပ္သည္။ အလြန္ေပသည္။ သူ႔သံေျခက်င္းသည္ စတီးေရာင္ ေျပာင္ေနသည္။ လႈပ္႐ွားပြတ္တိုက္လြန္းသျဖင့္ သံေခ်းမတက္။ ေထာင္ေဖါက္ရန္ ႀကံစည္မႈျဖင့္ ေျခက်င္းမျဖဳတ္ဘဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ ခတ္ခံထားရသူ ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္တြင္ တည္းစရာ အိမ္မ႐ွိ၊ အသိမ႐ွိ။ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ့္အိမ္လိုက္အိပ္ရန္ ဖိတ္သျဖင့္ ဝမ္းသာစြာ လိုက္လာသည္။ ေလးဘီးကား အသံလႊင့္႐ုံေ႐ွ႕ ေရာက္သည့္အခါ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားေမွ်ာ္စင္ႀကီးကို ေတြ႕ရသည္။ ေအာ္ ငါတို႔ဗမာေတြ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားေတြ ဘာေတြ ၾကည့္ေနရၿပီကိုးဟု ၿပဳံးမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖမ္းခံ ရစဥ္က ႐ုပ္ျမင္သံၾကား မ႐ွိေသး။ ေလးဘီးကား အိမ္ေ႐ွ႕တြင္ ရပ္ေစၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဆင္းလိုက္သည္။ ေဇယ်တို႔ ညီအစ္ကို က သူတို႔အိမ္ဘက္ဆက္ၿပီး သြားသည္။ သူတို႔ ကားခေပးလိုက္မည္ဟု။ “ေအး ေတြ႕မယ္ကြာ” ဟု ေျပာခါ ကားေပၚမွ ဆင္းလိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အိမ္ႀကီးကို ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အိမ္ပတ္ပတ္ လည္တြင္ အုံးပင္မ်ားက မိုးသို႔ထိုးထြက္ေနသည္၊ လြန္ခဲ့သည့္ ငါးႏွစ္က အပင္ေတြ အျမင့္မွာ ၂၅ ေပခန္႔သာ ျဖစ္သည္။ ယၡဳ အပင္မ်ားက ေပ ၄၀ ခန္႔ေက်ာ္ပင္ ေက်ာ္မည္ မေလွ်ာ့။ အိမ္ေဘးမွ သစ္တိုပင္ႀကီးကလည္း စိမ္းစိမ္းထေနသည္၊ မည့္လွ်င္ အလြန္ခ်ဳိေသာ အပင္ႀကီးျဖစ္သည္။ သစ္တို ပင္ႀကီးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ စိုက္ထားသည့္ ပိႏၷဲပင္ႀကီးကလည္း ေပ ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ ျမင့္ေနၿပီ၊ ေအာ္အေတာ္ ေျပာင္းလဲသြားပါေပါ့လားဟု ေတြးမိသည္။ အခ်ိန္က သန္းေခါင္ေက်ာ္ေနၿပီ။ ဘယ္သူမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လြတ္လာမည္ကို မသိသလို၊ လြတ္မည္ဟုလည္း မထင္ၾကေတာ့။ မိဘေမတၱာတုႏႈိင္းလို႔မရပါ။ “ကဲ ကိုေအာင္စိုးေရ ၿခံတံခါးေတာ့ ပိတ္ေနၿပီ၊ လွမ္းေအာ္လည္း သူတို႔ႏိုးမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ၿခံတံခါးကို ေက်ာ္တက္ၾကစို႔။ အေမ့ကို ႏႈိးမယ္ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေယာက္သား သံေဘာင္ အကန္႔မ်ားျဖင့္ လုပ္ထားသည့္ ၿခံတံခါးကို ေက်ာ္တက္ၾကသည္။ တံခါးထိပ္တြင္ သံဆူးႀကိဳးမ်ား သြယ္တန္းထားသျဖင့္ သံတိုင္အခြ်န္မ်ားႏွင့္ သံဆူးႀကိဳးမ်ားကို သတိထား ခြေက်ာ္ၿပီး ၿခံထည္းသို႔ ခုန္ဆင္းလိုက္သည္။ ကိုေအာင္စိုးမွာ သံေျခမက်င္းမ႐ွိသျဖင့္ လမ္းမေလွ်ာက္တတ္သလို ျဖစ္ေနသည္။ ကြတကြတႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ေပါ့ေတာ့ေတာ့ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ဟု ေျပာသည္။ အိမ္မႀကီး႐ွိရာသို႔ ေလွ်ာက္လာၿပီးကား ဂိုေဒါင္သုိ႔ ကပ္ၿပီး အေမႏွင့္ အေဖကို ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။ “အေမ၊ အေဖ တံခါးလာဖြင့္ပါအုံး” ဟု ႏွစ္ခါ သုံးခါ ေခၚသည့္အခါ အိမ္အေပၚထပ္ စႀကၤန္မီး ျဖတ္ခနဲ ပြင့္လာသည္။ အေမႏွင့္ အေဖ မီးဖိုခမ္းႏွင့္ အိမ္မႀကီး သြယ္တန္းထားေသာ စႀကၤန္ေပၚသို႔ ေျပးထြက္ လာသည္။ “သား… လူေလး… အထြန္းလား” ဟု အေမကေမးသည္။ “ဟုတ္တယ္အေမ ကြ်န္ေတာ္ လြတ္လာၿပီ တံခါးဖြင့္ပါအုံး”ဟု လွမ္းေျပာသည္။ အေဖက ေနာက္ေဖးေလွကားမွ ေျပးဆင္းလာၿပီး “တံခါးေသာ့ ယူခဲ့ပါအုံး” ဟု ဆိုသည္။ အေမက “ေအးေအး” ဟုဆိုၿပီး အိမ္တြင္းျပန္ဝင္သြားသည္။ တခဏခ်င္း ေျပးထြက္လာၿပီး တံခါးေသာ့ကို အေဖ့ကို ပစ္ေပးရင္း လူကိုယ္တုိင္ ဆင္းလိုက္လာသည္။ အေဖက တံခါးကို လက္တုန္တုန္ရင္ရင္ႏွင့္ ဖြင့္သည္။ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လို႔၊ ၿပဳံးလို႔။ တံခါးက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ဖြင့္မရ၊ လက္ေတြက တုန္ေနသည္ကိုး။ “ကဲ ႐ွင္ဖယ္စမ္းပါ” ဟု ဆိုကာ အေဖ့လက္ထဲေသာ့ကို လွမ္းယူၿပီး အေမဖြင့္၍ တံခါးပြင့္သြားေသာအခါ အေမက လွမ္းဖက္သည္။ “ငါ့သား ဒီတသက္ ေတြ႕မွေတြ႕ရပါေတာ့မလား ေအာက္ေမ့တာ” ဟု ေျပာၿပီး မ်က္ရည္က်သည္။ အေမ့ကို တင္းတင္းဖက္လိုက္မိသည္။ အေမက တသိမ့္သိမ့္႐ႈိက္ေနသည္၊ တဦးတည္းေသာသားေလး မေသမေပ်ာက္ ျပန္ေတြ႕ရသည္မဟုတ္လား။ အေဖက ႏွစ္ေယာက္လုံးကို ဖက္ထားသည္။ “ကဲ အိမ္ေပၚတက္ၾကစို႔ဟု အေဖက သတိေပးမွ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေပၚတက္ခဲ့ၾကသည္။ ကိုေအာင္စိုးကို “အေမ ဒါကြ်န္ေတာ့္ရဲေဘာ္ ကိုေအာင္စိုး ဒီညဒီမွာတည္းမယ္ ဒါ ကြ်န္ေတာ့ အေမ ေဒၚၾကင္လွ၊ အေဖဦးတင္အုံး”ဟု မိတ္ဆက္ေပးသည္။ တညလုံးသား အမိသားအဖေတြ စကားလက္ဆုံ ေျပာမကုန္ၾက။ အေဖႏွင့္ အေမက သူတို႔ ၁၀ ရက္တိတိ ေထာင္ဗူးဝတြင္ လာေစာင့္ၿပီး ည ၉ နာရီခန္႔မွ ျပန္ျပန္သြားၾကေၾကာင္း၊ မလြတ္သည့္အတြက္ စိတ္ထိခိုက္ ေၾကကြဲရေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းေျပာျပၾကသည္။ အေမက ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ၿပီး မုန္႔မ်ားျဖင့္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ေကြ်းသည္။ ဝမ္းသာလုံး ဆို႔ေနၾက၍ မစားႏိုင္ၾက။ ေကာ္ဖီသာ တခြက္ၿပီး တခြက္ေသာက္ရင္း မိုးလင္း သြားခဲ့ၾကသည္။ ကိုေအာင္စိုးကို ေန႔လည္ရထားဘူတာဆင္းဘုိ႔ ရန္ကုန္ဘူတာ႐ုံႀကီးသို႔ လိုက္ပို႔ၿပီး လမ္းစားရိတ္ပါ ေပးလိုက္သည္။ ကိုေအာင္စိုး ရထားထြက္ခါနီး မ်က္ရည္လည္ေနသည္။ ေသအတူ ႐ွင္မကြာ ေနလာၾကသူေတြ ခြဲခြါၾကရေတာ့မည္ကိုး။ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား။ ကြ်န္ေတာ္တိရစၧာန္႐ုံသို႔ မသြားခ်င္ေတာ့ပါ။ တိရိစၦာန္႐ုံသို႔ သြားျခင္းသည္ ေပ်ာ္စရာဟုလည္း မထင္ ေတာ့ပါ။ သူတို႔အားလုံး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လို အက်ဥ္းက်ေနၾကတာပါလားဆိုသည့္ ဘဝေပးအသိက ကြ်န္ေတာ့္ ႏွလုံးသားတြင္း၌ နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္း ေနရာယူလိုက္ပါၿပီ။ သူတို႔ဟာ ရာသက္ပန္ အက်ဥ္းသားေတြပါလား။ လြတ္ရက္လုံးဝမ႐ွိဘဲ ဒီအက်ဥ္းက်ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ မဝေရစာ စားရင္း ေသၾကရမွာပါလားဟု ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ ျမင္တတ္လာပါသည္။ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာထက္ သူတို႔အတြက္ စာနာစိတ္ျဖင့္ ဝမ္းနည္းမိလာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိက္ပိတ္ခံထားရစဥ္ သံတုိင္ၾကားတြင္ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ေနခဲ့သည့္ နည္းတူ က်ားမ်ား၊ ျခေသၤ့မ်ားကလည္း ေလွာင္အိမ္ သံတုိင္မ်ားၾကားတြင္ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ရင္း ဘဝေတြ ဆုံးခဲ့ၾကရမည္မွာ အတူတူပင္ျဖစ္သည္။ အက်ဥ္းက်ေနသူမ်ားဘဝကို အက်ဥ္းက်ဖူးသူမွ ကိုယ္ခ်င္းစာ နားလည္ႏိုင္ပါသည္။ ေထာက္လွန္ေရးမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ၫြန္႔တို႔ လူသိုက္ ေထာင္က်သည့္အခါ သူတို႔အေနႏွင့္ အက်ဥ္းသားမ်ားဘဝကို ေကာင္းေကာင္းသေဘာ ေပါက္ လိမ့္မည္ဟု ထင္ျမင္ပါသည္။ ထို႔အတူ တခ်ိန္က အာဏာယစ္မူး၍ ခက္ထန္ခဲ့သူ ဦးေနဝင္း၊ စႏၵာဝင္းတို႔ မိသားစုသည္လည္း ယၡဳအခ်ိန္တြင္ စစ္အာဏာ႐ွင္စံနစ္ ၏ ဆိုးဝါးမႈကိုမိသားစုအားလံုး ခံစားရ သည့္အခါအက်ဥ္းသားမ်ားဘဝကို စာနာစိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚေနမည့္အျပင္ စစ္အာဏာ႐ွင္စံနစ္ အျမန္ဆုံး ခ်ဳပ္ၿငိမ္းပါေစဟု ဆုေတာင္းေနမည့္ သေဘာ႐ွိေပလိမ့္မည္။ လက္႐ွိ သန္းေ႐ႊ၊ ေမာင္ေအး တို႔ အုပ္စုသည္လည္း ၎တို႔ ဆရာႀကီးမ်ားကို သခၤန္းစာယူ၍ တိုင္းျပည္အာဏာကို ျပည္သူ႔လက္သို႔ အသာတၾကည္အပ္ႏွင္းပါက ဗိုလ္ေနဝင္းတို႔ကဲ့သို႔ အျဖစ္ဆိုး မႀကဳံဘဲ ေ႐ွာင္လြဲႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ဆိုသည္မွာ ခံစားတတ္သူ၊ ၾကင္နာ တတ္သူ၊ လူပီသသူမ်ားတြင္သာ ႐ွိပါသည္။