“စစ္တိုက္တမ္း မကစားတတ္ပါေစနဲ႔”-ကိုညိဳ(ေအာ္စလို)

ဒီကေန႔ ဇန္န၀ါရီလ၂၆ရက္ေန႔ဟာ က်ေနာ္တို႕အိမ္နီးျခင္းဒီမိုကေရစီနိုင္ငံၾကီးရဲ႔ေမြးေန႔ျဖစ္တယ္။ နိုင္ငံဖဲြ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုကို ေရးဆဲြေအာင္ျမင္တဲ႔ေန႔(Republic Day)ေပါ့။ က်ေနာ္တို႕နိုင္ငံထက္၄လေလာက္ပဲ ေစာျပီး ျဗိတိလွ်လက္ေအာက္ကေနလြတ္လပ္ေရးယူခဲ႔တယ္။ဒီမိုကရက္တစ္က်င္႔၀တ္နဲ႔အညီ နိုင္ငံရဲ႔ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ၁၉၅၀ဇန္န၀ါရီလ၂၆ရက္မွာျပဌာန္းနိုင္ခဲ႔တယ္။ အိႏိၵယရဲ႔အမ်ိဳးသားေရးဆိုင္ရာ နိုင္ငံေတာ္အားလပ္ရက္ေတြျဖစ္တဲ႔ လြတ္လပ္ေရးေန႔(ၾသဂုတ္လ၁၅) မဟတၱမဂႏီၶေမြးေန႔(ေအာက္တိုဘာ၂)တို႔ထက္ ဒီေန႔အေျခခံဥပေဒေန႔ဟာ ပိုျပီးခမ္းနားၾကီးက်ယ္ တယ္။နိုင္ငံအနွံ႔အမ်ိဳးသား၀တ္စံုေတြ၊အမ်ိဳးသားသီခ်င္းေတြ၊ လက္နက္ကိုင္တပ္ေတြ၊ အက၊အလွအနုပညာေတြနဲ႔ျခိမ္႔ျခိမ္႔သဲပဲ။ နယူးေဒလီမွာေတာ႔ ေထာင္နဲ႔ခ်ီတဲ႔သရုပ္ေဖာ္တင္ဆက္သူေတြဟာ သမတအိမ္ေတာ္နဲ႔၀န္ၾကီးမ်ားရံုးကုန္းျမင္႔ကေနတမိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ႔အိႏိၵယလြတ္လပ္ေရးဂိတ္အထိကားလမ္းေျဖာင္႔ေျဖာင္႔အတိုင္းလမ္းေလွ်ာက္ရင္း.. အဆို၊အက၊အတီးအမႈတ္ေတြနဲ႔သရုပ္ေဖာ္တင္ဆက္အလွျပၾကတာျဖစ္တယ္။ ဲျပည္နယ္ေတြအားလံုးရဲ႔အလွျပယဥ္ေတြမွာ မိမိတို႕ျပည္နယ္ရဲ႔ အထင္ကရ ေတြ(ဥပမာ..အာသံျပည္နယ္လို လဘက္ထြက္တဲ႔ျပည္နယ္က လဘက္စို္ုက္ခင္းနဲ႔လဘက္ခူးေနပံု၊ပင္လယ္ကမ္းေျခနဲ႔ရာသီဥတာသာယာတဲ႔ ဂိုအာျပည္နယ္ဆို အပမ္းေျဖအနားယူ၊တီးမႈတ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနပံု)စတဲ႔ သရုပ္ေဖာ္တာေတြက အေရာင္အေသြးစံုျပီးစိတ္၀င္စားစရာပါ။ အဲဒီထဲမွာ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံျပီး အၾကီးအက်ယ္ဆဲြေဆာင္မႈရိွေအာင္ျပသတာကေတာ႔ …ၾကည္းေရေလ၊အမ်ိဳးသား၊အမ်ိဳးသမီး၀တ္စံုျပည္႔ခ်ီတက္ပံု၊ စြမ္းရည္ျပပံုေတြနဲ႔အတူ၊ေ၀ဟင္ကေန အသံထက္ျမန္တဲ႔ဂ်က္ေလယာဥ္ေတြ၊ တိုက္ေလယာဥ္ေတြဂ်ြမ္းထိုးေမွာက္လွန္၊စာတမ္းေဖာ္၊ပန္းၾကဲျပေနသလို၊ ေျမျပင္မွာလည္းေနာက္ဆံုးေပၚလက္နက္ဆန္းေတြ၊ေခတ္မွီေရဒါနဲ႔စစ္သံုးယဥ္ေတြ၊ တင္႔ကား၊အေျမွာက္၊ဒံုးက်ည္၊ေ၀ဟင္ပစ္ဒုန္း၊ဒုန္းခြင္းဒုန္း၊ ေတြနဲ႔လက္နက္ျပပဲြၾကီးတခုလိုလို၊စစ္ေျမျပင္ဆီ္ခ်ီတက္ေနတဲ႔ လက္နက္ဆန္းေတြအျပည္နဲ႔ ေခါပဏီတပ္ၾကီးေတြလို ေၾကာက္ခမန္းလိလိျပသတာေတြပဲျဖစ္တယ္။ အိႏိၵယလိုပဲ၊တရုတ္၊ေျမာက္ကိုရီးယား၊ရုရွား နိုင္ငံေတြဆိုလည္း မိမိတို႕ဆိုင္ရာနိုင္ငံေတာ္ အခ်ဳပ္အျခာပိုင္တဲ႔ႏွစ္လည္ေတြမွာ တိုင္းျပည္နဲ႔ျပည္ပနိုင္ငံေတြကို စစ္အင္အားေတြပါခင္းက်င္းျပသ ေလ႔ရိွတာေတြ႔ရတယ္။ က်ဴးေက်ာ္ခံရလို႕ တိုင္းတပါးက်ြန္ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ နိုင္ငံေတြသာမက က်ဴးေက်ာ္က်ြန္ဇာတ္သြင္းခဲ႔တဲ႔နိူုင္ငံေတြကပါ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြနဲ႔ျပိဳင္ဆိုင္ၾကတာကိုျမင္ရတာပဲေလ။ ဒါေပမဲ႔က်ေနာ္ ေနာ္ေ၀းနိုင္ငံေရာက္လာတဲ႔အခါက်ေတာ႔ အဲလိုသမရိုးက်ျမင္ကြင္းေတြနဲ႔အေတြးအေခၚေတြမဟုတ္တဲ႔ဲ အျမင္ေတြ၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ လြတ္လပ္မႈနဲ႔ျငိမ္းခ်မ္း တဲ႔အေငြ႔အသက္ေတြခံစားလိုက္ရတယ္။ ေနာ္ေ၀းနိုင္ငံလည္း က်ေနာ္တို႔နိုင္ငံလိုပဲ ၂နိုင္ငံရဲ႔ကၽြန္ျပဳအုပ္ခ်ဳပ္မႈကိုခံခဲ႔ရတယ္။ပထမတၾကိမ္က ၁၄ရာစုေလာက္မွာပုလိပ္ေရာဂါျဖစ္ျပီး လူဦးေရရဲ႔သံုးပံုတပံုေလာက္ ေသဆံုးကုန္တယ္။ အထက္တန္းလႊာမင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္ေတြကအစဆံုးပါးျပီး ေနာက္ဆံုးမွာ နွစ္ေပါင္း(၄၀၀)ေလာက္အိမ္နီးခ်င္းဒိန္းမတ္ရဲ႔အုပ္ခ်ဳပ္မႈကိုခံလိုက္ရတယ္။ ေနာက္တခါ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္း၁၉၄၀ကေန၅နွစ္ေလာက္ ဂ်ာမဏီသိမ္းပိုက္မႈကိုခံခဲ႔ရတယ္။ ဒိန္းမတ္ေအာက္ကေနလြတ္ေျမာက္ျပီးအေျခခံဥပေဒေရးဆဲြတဲ႔ေမလ၁၇ရက္ေန႔ဟာ ေနာ္ေ၀းရဲ႔ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ျဖစ္တယ္။တနိုင္ငံလံုးပဲြလမ္းသဘင္ေတြနဲ႔ေပ်ာ္ရႊင္စရာေန႔ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေန႔ဆိုလူတိုင္းကမိမိတို႕အမ်ိဳးသား၀တ္စံု၊လူမ်ိဳးႏြယ္ေတြရဲ႔၀တ္စံု၊ ရိုးရာ၀တ္စံုေတြထုတ္၀တ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႕နိုင္ငံအပါအ၀င္ တပါးက်ြန္ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔နိုင္ငံေတြက ေစာေစာကလို အခ်ဳပ္အျခာပိုင္ဆိုင္တဲ႔ေန႔ေတြမွာၾကည္း၊ေရ၊ေလတပ္ေတြ၊စစ္လက္နက္အင္အား ေတြနဲ႔စစ္ေသြးစစ္မာန္ေတြမျမင္ရပဲ အျပစ္ကင္းစင္တဲ႔ခေလးေတြအလံကိုင္ျပီး ဘုရင္႔နန္းေတာ္ကိုဦးတည္ခ်ီတက္ၾကတာပဲျဖစ္တယ္။ေအာ္စလိုဆိပ္ကမ္းခံတပ္ၾကီးကေန လမ္းအျပည္႔တျမိဳ႔လံုးကေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ၊(ပထမတန္းစလို႕ေကာလိပ္ထိ) မိဘျပည္သူေတြ၊လူငယ္ေတြအလံေတြကိုင္ျပီး ျပံဳးေပ်ာ္ေနတဲ႔မ်က္နွာကိုယ္စီနဲ႔ဘုရင္႔နန္းေတာ္ကိုခ်ီတက္ၾကတာျဖစ္တယ္။ လက္နက္ကိုင္ဆိုလို႕ ဘုရင္႔ကိုယ္ရံေတာ္တပ္ဖဲြ႔ရဲ႔စြမ္းရည္နဲ႔အလွျပခ်ီတက္တာပဲေတြ႔ရတယ္။ တျခားနိုင္ငံေတြကလက္နက္အျပည္႕အစံုနဲ႔တပ္မေတာ္သားေတြခ်ီတက္ေနခ်ိန္မွာ ဒီနိုင္ငံကခေလးငယ္ေတြအလံေတြေ၀ွ႔ယမ္းခ်ီတက္ၾကတယ္။ တျခားနိုင္ငံေတြစစ္လက္နက္ေတြျပသတဲ႔အခ်ိန္၊ ဒီနိုင္ငံကခေလးေတြရဲ႔ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုျပၾကတယ္။ ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္ေတြနဲ႔ဘာကိုရည္ရြယ္တာလည္း..စိတ္၀င္စားစရာပါ။ တကယ္ေတာ႔ဒီလူမ်ိဳးေတြ ေတြးေတာပံုက ပကတိရိုးရွင္းတယ္၊ ျငိမ္းခ်မ္းတယ္၊ အနာဂတ္ကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္ရိွတယ္ဆိုတာေတြ႔ရတယ္။ဒီခေလးငယ္ေတြဟာ တခ်ိန္ဒီနိုင္ငံၾကီးကို ေမာင္းနွင္သြားမယ္႔သူေတြဆိုတာ စိတ္ခ်ယံုၾကည္ထားတယ္။ ဒီအတြက္ခေလးေတြကို အဆင္႔ျမင္႔ပညာေတြသင္ၾကားေပးရံုမက နွလံုးသားေတြကိုလူသားဆန္ေစျပီး၊စိတ္ဓာတ္ေတြကိုျငိမ္းခ်မ္းေစမဲ႔ အေတြးအေခၚနဲ႔အေလ႔အက်င႔္ေတြရသြားေအာင္ ေမြးထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ “လူတေယာက္ဟာလက္နက္ကိုင္ေတြကိုျမင္ထားရင္္၊သူ႕စိတ္ထဲမွာ ဒါဟာေသေစတတ္ပါလားဆိုတာကိုပထမဆံုးစဥ္းစားမယ္၊ ေနာက္တဆင္႔ အဲဒါကိုေက်ာ္လႊားနိုင္တဲ႔အရာကိုေတြးမယ္၊ ဥပမာ..ငါလည္းလက္နက္ရိွထားမယ္ဆိုရင္.. ဆိုတဲ႔စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာလံုျခံဳမႈကိုေပါ့.” ေနာ္ေ၀းေရာက္ျမန္မာေတြကိုေနာ္ေ၀းယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာသင္တန္း ဘာသာျပန္ပို႕ခ်ေပးတဲ႔ကိုထြန္းထြန္းေျပာျပတာပါ။ “ဒီမွာကခေလးငယ္ေတြကို လက္နက္မျမင္ေစခ်င္ဖူး၊ခေလးေတြၾကည္႔ဖို႕ရုပ္ျမင္သံၾကားသတင္းသီးသန္႔ရိွတယ္၊ တိုက္ပဲြသတင္း၊ အၾကမ္းဖက္တဲ႔သတင္းေတြမျပရဖူး၊စစ္ကားေတြ၊အၾကမ္းဖက္နွိမ္နင္းတဲ႔ ရုပ္ရွင္လည္းမၾကည္႕ရဖူး”အမွန္တကယ္လည္း ဒီနိုင္ငံကရဲေတြကိုလက္နက္ေတာင္မကိုင္ေစဖူး၊ လက္နက္မရိွတာေတာ႔မႈတ္ဖူး၊ရဲကားေပၚမွာပဲထားတယ္။ ျမိဳ႔ထဲမွာပံုမွန္လုံျခံဳေရးရဲဆိုလို႔ျမင္းစီးရဲနွစ္ေယာက္ပဲေတြ႔ရတတ္တယ္။ ေနာ္ေ၀းမွာစစ္တပ္မရိွေပမဲ႔ေျမာက္အတၱလန္တိတ္စာခ်ဳပ္အဖဲြ႔၀င္ေနတိုုးတပ္အတြက္ စစ္မႈထမ္းရတာရိွတယ္။အေပ်ာ္ထမ္းတပ္ဖဲြ႔၀င္၃ေသာင္းနီးပါးပဲရိွတယ္။ ဒါဆိုျပည္ပစစ္မီးရန္ကိုဘယ္လိုကာကြယ္မလဲ? တကယ္လို႕အိမ္နီးျခင္းဂ်ာမဏီကေရပိုင္နက္ျခင္းအျငင္းပြားလို႕ စစ္အင္အားနဲ႔ျခိမ္းေျခာက္မယ္ဆိုရင္ေရာ? ဒီျပႆနာရဲ႔အေျဖက ေနာ္ေ၀းရဲ႔မဟာမိတ္အင္အားနဲ႔နည္းပညာပဲလို႕ေျပာရမယ္။ သူဟာစစ္လက္နက္ေတြ၊ညူကလီးယားေတြမကိုင္ထားေပမဲ႔နည္းပညာေတြတတ္ၾကြမ္းထားတယ္။ ပညာတတ္ၾကြမ္းမႈဟာသူ႔ရဲ႔ကာကြယ္ေရးလက္နက္ျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ႔သူ႔ျပည္သူနဲ႔နိုင္ငံဟာ နိုင္ငံတကာမွာဂုဏ္သိကၡာရိွရိွရပ္တည္နိုင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔နိုင္ငံနိုင္ငံရဲ႔အေနအထားေတာ႔အားလံုးသိထားသလိုပဲ…. လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ျပည္တြင္းစစ္ဟာအမႊာပူးေလးေမြးလာတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လူမွန္းသိစအရြယ္ မွာပဲဗံုးသံေသနပ္သံေတြၾကားဘူးခဲ႔တယ္။ပဲခူးရိုးမေတာင္ၾကီးအေရွ႔ဘက္ျခမ္းမွာရိွတဲ႔ျဖဴးျမိဳ႕နယ္ထဲကက်ေနာ႔ဇာတိျမိဳ႕ေလးဟာ စစ္ေငြ႔စစ္ေရာင္ေတြသမ္းခဲ႔တယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြေျခရာထပ္ခဲ႔တယ္။ “ေနာ္တလံုးစိန္”(တခ်ိဳ႕က“နို႕တလံုးစိန္”ေခၚတယ္)ဆိုတဲ႔ကရင္သူပုန္မဟာ က်ေနာ္တို႕ငယ္ငယ္က လည္ဆံဖြားဖြားျမင္းတစီးနဲ႔ဆံပင္ဖားလွ်ားခ်ျပီး၊ က်ည္ဆံပီးတယ္လိုလို၊ပံုျပင္ထဲကတန္ခိုးရွင္လိုလိုၾကားခဲ႔ဖူးတယ္။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္ကခေလးေတြကိုေသနပ္ပစ္သင္ေပးတယ္လို႕နာမည္ၾကီးတဲ႔ “ေနာ္တလံုးစိန္”ကိုျမင္ဖူးခ်င္စိတ္ျပင္းပ်ဖူးတယ္။ သူပုန္ေတြ၊ရထားလမ္းမိုင္းခဲြတာ၊ဘဏ္၀င္စီးတာ၊ရဲစခန္း၀င္တိုက္တာေတြၾကားခဲ႔ဖူးတယ္။ ဗံုးကဲြတာေတြ၊ေသနပ္သံေတြမၾကာခဏၾကားဖူးခဲ႔တယ္။က်ေနာ္တို႕ခေလးဘ၀က အမ်ားဆံုးကစားတဲ႔ကစားနည္းဟာ“စစ္တိုက္တမ္း”ပဲ။ ေန႔စဥ္ပံုမွန္စစ္တိုက္တမ္းကစားတယ္။စဲြေနေအာင္ကစားတယ္။ စစ္ကားေတြသေဘာက်တယ္။ ဒီေန႔အထိစစ္ကားေတြဆိုၾကိဳက္ေနတံုး။က်ေနာ္တို႕မသိစိတ္မွာ“စစ္”ဟာကပ္ညိေနတယ္။ ၈၈စစ္အာဏာသိမ္းေတာ႔ လက္နက္အားကိုးသူကိုလက္နက္နဲ႔ျပန္ျပီးသင္ခန္းစာေပးရမယ္ဆိုတဲ႔အယူအဆကလႊမ္းမိုးခဲ႔တယ္။အဲဒီလက္နက္ပိုင္ဆိုင္မႈေနာက္ကြယ္က၊စက္ရုပ္လူသားဆန္ဆန္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာလႊမ္းမိုးမႈေတြ၊ အေၾကာက္တရားေပၚထြန္းမႈ၊လက္နက္ပဲအားကိုးလိုစိတ္၊လက္နက္နဲ႔သာေျဖရွင္းလိုစိတ္ကို လြယ္လြယ္နဲ႔မေဖ်ာက္နိုင္တာသတိမထားမိၾကဖူး။ အခုရက္ပိုင္းမွာပဲအမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္မွာၾကံ႕ခိုင္ဖံြ႔ျဖိဳးေရးအမတ္က ကခ်င္လက္နက္ကိုင္ေတြကို“ေရႊလက္နဲ႔ေခၚလို႕မရရင္.. ဘူးလက္(Bullet က်ီဆံ)နဲ႔ေခၚရမယ္ဆိုျပီးျခိမ္းေျခာက္ေျပာဆိုသြားတယ္။ အဲဒီအမတ္ဦးလွေဆြရဲ႔ေျပာဆိုခ်က္ေတြမွာ အတၱေတြ၊မာန္မာနေတြ၊ေဒါသေတြ၊ယွဥ္ျပိဳင္လိုမႈေတြ၊၀န္တိုမႈေတြ၊မေၾကမခ်မ္းမႈေတြ၊ အဆိုးျမင္မႈေတြ၊ဘိုက်အသာစီးရလိုမႈေတြ၊အားလံုးေရာျပြန္းေနတာကိုၾကားရလိမ္႔မယ္။ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းခ်ည္းကပ္နည္းလမ္းရွာတဲ႔အျပဳသေဘာအျမင္ေတြမေတြ႔ရဖူး။ သမတၾကီးပါမက်န္တျပည္လံုးကစစ္ပဲြေတြရပ္ျပီးျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ညွိနိႈင္းဖို႕ အေျဖရွာခ်ည္းကပ္ခ်ိန္မွာ၊လူထုကိုယ္စားလွယ္ဆိုသူကပစ္မဲ႔ခတ္မဲ႔စကားေတြ လႊတ္ေတာ္ထဲသံုးနံႈးတာၾကည္႔ျပီး..ဘယ္လိုအေတြးအေခၚ၊ ဘယ္လိုစိတ္ကူးေတြနဲ႔နိုင္ငံအနာဂတ္ကိုတည္ေဆာက္မလဲဆိုတာအေျဖရွာလို႕မရဖူး။ က်ေနာ္တို႕အိမ္နီးျခင္းအိႏိၵယနိုင္ငံဟာက်ေနာ္တို႕ ေလးနက္တဲ႔စိန္ေခၚမႈေတြရိွေနခဲ႔တယ္။က်ေနာ္တို႕ထက္ျပင္းထန္တဲ႔ လူမ်ိဳး၊ဘာသာ၊အသားအေရာင္၊ယဥ္ေက်းမႈ၊လူတန္းစား၊ အဆင္႔အတန္းစတဲ႔ ကဲြလဲြမႈအဖံုဖံု ရိွေပမဲ႔ ဒါေတြအားလံုးအေပၚ အစိုးရရဲ႔ေျဖရွင္းမႈက သက္ေတာင္႔သက္တာရွိေစတယ္။စစ္ပဲြေတြကိုေရွာင္တယ္။ နာဂလင္႕၊အာသံ၊မဏိပူရျပည္နယ္ေတြလိုျမိဳ႕ျပေျပာက္က်ားသူပုန္ေတြနဲ႔မတည္မျငိမ္တဲ႔ၾကားက အခ်ိန္တန္ရင္ ဒီမိုကေရစီစံႏံႈးေတြနဲ႔အညီ ေရြးေကာက္ပဲြေတြ၊ျမိဳ႔ျပဖံြ႕ျဖိဳးမႈေတြ၊ လူထုအေျခခံက်န္းမာေရး၊စီးပြားေရး၊လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရး ေတြကိုေစတနာပါပါလုပ္ေပးသြားတာပဲ။ျမန္မာနိုင္ငံမွာေတာ႔ ဖဆလေခတ္ကေနဒီေန႔ထိအတိုက္အခံဆိုရင္ေထာင္ခ်၊ေတာထုတ္၊ေသနပ္နဲ႔ရွင္း၊ တန္းတူမဆက္ဆံ၊ေအာက္စည္းက၀င္မွလက္ခံတာသမိုင္းအေထာက္အထားေတြနဲ႔ဖတ္ဖူးတယ္။ က်ေနာ္တို႕အနာဂတ္မ်ိဳးဆက္လူငယ္ေတြ၊ခေလးေတြကို ဘယ္လိုစိတ္ဓာတ္အေမြမ်ိဳးေတြေပးခဲ႔မွာလဲ? စစ္၀ါဒီေတြနဲ႔စစ္ေရးအေတြးအေခၚသာရိွသူေတြကို က်ေနာ္တို႕နိုင္ငံနဲ႔၊ခေလးငယ္ေတြရဲ႔ အနာဂတ္ကိုေပးခဲ႔ရမွာလား? စစ္မက္ေတြ၊လက္နက္ခဲယမ္းေတြ၊အေလာင္းေတြ၊အသုဘေတြ၊ ဒုကၡသည္ေတြ၊ငတ္ျပတ္မႈေတြ၊ ငိုေၾကြးမႈေတြကိုက်ေနာ္တို႕ေမြးကတည္းကေနေသတဲ႔အထိယူသြားရမွာလား? တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုေတြကိုက်ေနာ္တို႕(ဗမာလူမ်ိဳး)က ညီငယ္ေတြလိုသေဘာမထားနိုင္ဖူးလား? ရုပ္ပိုင္းဘ၀ေတြသာမက၊စိတ္ဓာတ္ေရးရာယဥ္ေက်းမႈေတြပါ တိုးတက္ဖံြ႔ျဖိဳးေနတဲ႔နိုင္ငံေတြကေတာ့ သူတို႕ရဲ႔အနာဂတ္ရင္ေသြးေတြကို.စစ္ပဲြေတြ၊လက္နက္ေတြ အျမင္ကိုမခံေတာ႔ဖူး။ အနာဂတ္ကိုပိုင္စိုးမဲ႔ခေလးေတြရဲ႔နွလံုးသားေတြကိုျပဳျပင္ေနျပီ။ က်ေနာ္တို႕နိုင္ငံကေခါင္းေဆာင္ေတြကေရာ.. က်ေနာ္တို႕အနာဂတ္ခေလးငယ္ေတြအတြက္ ဘာေတြမ်ားအေမြေပးၾကမွာလဲ? လက္နက္ေတြလား? စစ္မက္ေတြလား? ဒါမွမဟုတ္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးလား? က်ေနာ္တို႕ရင္ေသြးငယ္ေတြ ကိုယ္ငယ္ငယ္ကလို စစ္တိုက္တမ္းမကစားတတ္ၾကပါေစနဲ႔လို႔ပဲ အၾကိမ္ၾကိမ္ဆုေတာင္းေနရတယ္။ ကိုညိဳ(ေအာ္စလို)