နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕ေကာင္းကင္ယံက အလွ်ံတညီးညီးၾကယ္တစ္ပြင့္ ေရးသားသူ-ေမာင္သာခ်ိဳ

(တစ္) ကမၻာေက်ာ္႐ုပ္ရွင္ဒါ႐ိုက္ႀကီး တစ္ေယာက္ရွိပါသည္။ သူ႔နာမည္က စတီဗင္စပီးလ္ဘာ့ဂ္ (Steven Spielberg)။ E.T ဆုိသည့္ ႐ုပ္ရွင္ကား၊ Jaws ဆိုသည့္ ႐ုပ္ရွင္ကား၊ Jurassic Park ဆိုသည့္ ႐ုပ္ရွင္ကား၊ Schinler's List ဆုိသည့္ ႐ုပ္ရွင္ကားစသည္ျဖင့္ ပရိသတ္အသည္းစြဲ ႐ုပ္ရွင္ကား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ႐ိုက္ကူးခဲ့ေသာ ဒါ႐ိုက္တာႀကီးလည္း ျဖစ္ပါ၏။ တပ္သားရမ္းကို ကယ္တင္ျခင္းဟု ဘာသာျပန္ဆိုႏုိင္သည့္ Saving Private Ryan ႐ုပ္ရွင္ျပသ၍ အၿပီးတြင္ကား အေမရိကန္ ပင္တဂြန္စစ္ဌာနခ်ဳပ္က စတီဗင္စပီးလ္ဘာ့ဂ္ကိုေခၚကာ ဧည့္ခံပါသည္။ Distinguished Public Service ဆုတံဆိပ္ကိုလည္း တပ္ေပးခဲ့ပါသည္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ လြန္ေလၿပီးေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ခဲ့ရပါသလဲ ဟူေသာအေမးႏွင့္ ပတ္သက္၍ သူက... “ကၽြန္ေတာ့္ သားသမီးေတြ အတိတ္ကို အေလးထားလာေစဖို႔”ဟု ေျဖဆိုသြားခဲ့ပါသည္။ အတိတ္။ အတိတ္ကို အေလးထားရေလမတဲ့။ မွန္ပါသည္။ လူ၌ အတိတ္ရွိပါသည္။ အေနာ္ရထာသည္ အတိတ္။ သီေပါမင္းသည္ အတိတ္။ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းသည္ အတိတ္။ ဘာေတြလုပ္ခဲ့သလဲ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သလဲသည္ အတိတ္။ လူမွန္လွ်င္ အတိတ္ကို ျပန္ၾကည့္ၾကစၿမဲပဲ ျဖစ္ပါသည္။ တိရစၧာန္တို႔၏ ကမၻာ၌ကား အတိတ္မရွိပါေလ။ (ႏွစ္) ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အတိတ္စာမ်က္ႏွာတခ်ိဳ႕ကို ျပန္ငဲ့ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ အာဇာနည္ေန႔ဆိုတာ ပါလာပါသည္။ ယင္းႏွင့္အတူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအမွဴးျပဳသည့္ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳ၊ မႈိင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီး၊ ဦးရာဇတ္၊ သခင္ျမ၊ ဦးဘ၀င္း၊ မန္းဘခိုင္၊ ဦးအုန္းေမာင္၊ ရဲေဘာ္ကိုေထြးတို႔လည္း ထိုအတိတ္စာမ်က္ႏွာထဲ၌ ပါ၀င္လာၾကရပါသည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ ၁၉ ရက္ စေနေန႔ မနက္ ၁၀ နာရီ ၃၇ မိနစ္သည္ ထုိအာဇာနည္မ်ားကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အတြင္း၀န္မ်ား႐ံုးထဲ၌ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ပစ္လုိက္သည့္ အတိတ္စာမ်က္ႏွာတစ္ခုပဲ မဟုတ္ပါလား။ ေၾသာ္...တပည့္ရင္းေတြမို႔ က၀ိ မတင္းႏုိင္ဘူးကြဲ႕ သတိကင္းကာ မ်က္ရည္က်က်ၿပီး ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းကျဖင့္ သူ႔မဟာေလးခ်ဳိးႀကီး တစ္ေနရာမွာ သည္လိုပဲ ဖြဲ႕ဆိုခဲ့ပါေလသည္။ (သံုး) ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ငါေတြ႕ ေတြ႕ခဲ့ၾကရသူမ်ား မဟုတ္ပါ။ စာေတြ႕ျဖင့္သာ ေတြ႕ခဲ့ၾကရသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ဦးဖာႏွင့္ ေဒၚစုတုိ႔၏ သား။ နတ္ေမာက္ဇာတိ။ ၁၉၁၅ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၃ ေမြး။ ဇာတာဖြဲ႕သူက စေနသားျဖစ္၍ ေမာင္ထိန္လင္းဟု မွည့္ေခၚသည္ကို မည္သူကမွ မေခၚၾက။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ငယ္ငယ္ကတည္းကပင္ ေမာင္ေအာင္ဆန္း။ စက္ဘီးမစီးတတ္ေသာ ေမာင္ေအာင္ဆန္း။ ေရမကူးတတ္ေသာ ေမာင္ေအာင္ဆန္း။ အသက္ ၇ ႏွစ္ ၈ ႏွစ္အထိ ေက်ာင္းမေနခဲ့ေသာ ေမာင္ေအာင္ဆန္း။ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕ ဦးေသာဘိတ၏ ဒီပကၤရာေက်ာင္းမွာ စာစသင္ခဲ့ေသာ ေမာင္ေအာင္ဆန္း။ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို ေရနံေခ်ာင္း အမ်ိဳးသားေက်ာင္းကေန ေအာင္ေတာ့ ပါဠိႏွင့္ ျမန္မာစာ ဂုဏ္ထူးပါခဲ့ေသာ ေမာင္ေအာင္ဆန္း။ မိန္႔ခြန္းထဲမွာ အာလူးကေလးတစ္လူးဟု ထည့္ေျပာခဲ့ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း။ ထုိဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ စ႐ိုက္ေတြကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း မဟုတ္ဘဲ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ မဟုတ္ဘဲ သာမန္ရပ္ကြက္ထဲက လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနလွ်င္လည္း အံ့ၾသတႀကီး ေလးစားေလာက္စရာ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ႏုိင္ပါသည္။ လူတုိင္းေလာက္နီးပါး သိၿပီးသားျဖစ္ေနသည့္ အေၾကာင္းအခ်က္ေလး တခ်ိဳ႕ကို စားၿမံဳ႕ျပန္ပါရေစ။ (ေလး) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအပါအ၀င္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္တုိ႔ ဂ်ပန္၌ စစ္ပညာသင္ၾကားရန္ ေရာက္ေနၾကစဥ္ တစ္ေန႔ တိုက်ိဳၿမိဳ႕တြင္ ေနၾကစဥ္အခုိက္ ကာနယ္ဆူဇူကီးေခၚ ဗိုလ္မိုးႀကိဳးက ျပည့္တန္ဆာႏွင့္ ေပ်ာ္ပါးဖုိ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို စကားေခၚပါသည္။ ကာနယ္ဆူဇူကီးသာမက ဂ်ပန္ေထာက္လွမ္းေရး အခ်ိဳ႕ကလည္း လာ၍လာ၍ ေခၚပါသည္။ ဟင့္အင္းတဲ့။ တစ္ဆက္တစ္စပ္တည္း ေျပာပါရေစ။ ၁၉၄၅ ခု ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးအၿပီး အဂၤလိပ္ျပန္အ၀င္ ဖ.ဆ.ပ.လ ေခတ္၌ ဖ. ဆ.ပ.လ စည္း႐ံုးေရးအတြက္ ေရႊဘိုၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္သြားခဲ့ၾကရာ ေရႊဘို၌ ေရႊဘိုသူ ညိဳညိဳစိန္၏ အၿငိမ့္ဧည့္ခံပြဲအၿပီး အၿငိမ့္မင္းသမီးအား ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖမ်ားက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို လက္ဆြဲၿပီး ကိုယ့္လင္ကိုယ့္သားလို ပေရာပရည္လုပ္ဖုိ႔ ဆုေငြေပးၿပီး ခုိင္းပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ေနာက္ဆုတ္ကာ ဟင့္အင္းၿပီး ျငင္းဆန္ပံုက “က်ဳပ္မွာ ကာမပိုင္နဲ႔”တဲ့။ ကိုယ္က်င့္တရား ထိန္းသိမ္းမႈႏွင့္အတူ ဇနီးသည္အေပၚ၌ သစၥာေစာင့္သိပံုမ်ားကို ေတြ႕ႏုိင္ပါ၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တုိ႔မိသားစု ကန္ေတာ္ႀကီးေစာင္း တာ၀ါလိန္းအိမ္၌ ေနၾကစဥ္ တစ္ေန႔နံနက္ အတြင္း၀န္မ်ား႐ံုးသို႔ ကားျဖင့္ထြက္အလာ ကန္ေစာင္းတစ္ေနရာ၌ အေၾကာ္တဲတစ္တဲကိုေတြ႕ရာ အေၾကာ္သည္ေယာက္်ား၌ အေႏြးအကၤ်ီမရွိသည္ကို ေတြ႕ေသာအခါ ေဆာင္းတြင္းႀကီး ခုိက္ခုိက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းေအးပါလ်က္ ဘာေၾကာင့္ မ၀တ္ေလသလဲဟု ေလးငါးေျခာက္ရက္ စဥ္းစားၿပီးျဖစ္ေနေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ကားကို ထိုးရပ္ခုိင္းၿပီး အေၾကာ္တဲရွိရာဆီသို႔ ဆင္းသြား၊ သူ၀တ္ထားသည့္ အေႏြးအကၤ်ီကို အတင္းခၽြတ္ေပးခဲ့သျဖင့္ အေၾကာ္သည္လင္မယားခမ်ာ မ်က္ရည္လည္ရြဲႏွင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ရေလသတဲ့။ က႐ုဏာႀကီးေသာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္၏ ပံုရိပ္ကို ဖမ္းယူႏုိင္ပါ၏။ ဂ်ပန္ေခတ္ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ကို ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ (B.I.A)မွေန၍ ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္ (B.D.A)သို႔ ေျပာင္းေပးခဲ့ရၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးအဆင့္အတန္းျဖင့္ တပ္မေတာ္အႀကီးအကဲဘ၀ ပ်ဥ္းမနားစစ္ဌာနခ်ဳပ္၌ ေနရစဥ္ တပ္မေတာ္သားအခ်ိဳ႕က ဗိုလ္ခ်ဳပ္မရွိဘူးအထင္ႏွင့္ ယူနီေဖာင္းမ်ားက ညံ့ဖ်င္းေၾကာင္း၊ လူပံုအလယ္တြင္ သားသားနားနား ႂကြားႂကြားရြားရြား မရွိေၾကာင္း ႐ံႈ႕မဲ့ေျပာဆုိလ်က္ရွိၾကရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကားေလေသာ္ သူ႔႐ံုးခန္းထဲသို႔ အားလံုးကိုေခၚၿပီး သူကိုယ္တုိင္ စုတ္ျပတ္သတ္ေနသည့္ ၀တ္စံုျဖင့္ အလုပ္လုပ္ေနရသည္ကို ျပကာ ျပည္သူလူထု ဒုကၡေရာက္ေနခ်ိန္တြင္ ႂကြႂကြရြရြ ၀တ္စားေမာ္ႂကြားခ်င္သည့္ စိတ္ကို ႐ႈတ္ခ်လ်က္ တပ္ကထြက္သြားၾကဖုိ႔ ေျပာခဲ့ေလသတဲ့။ တစ္ဆက္တစ္စပ္တည္း ေျပာရလွ်င္ ဂ်ပန္ေခတ္ ဂ်ပန္သံအမတ္အိမ္က ထမင္းစားဖိတ္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ သြားေရာက္စားသံုးၾကရသည္။ ၀တ္စံုျပည့္၀တ္ကာ သံုးေဆာင္ၾကစဥ္ ပူအုိက္လွေသာေၾကာင့္ ေခၽြးမ်ားရႊဲနစ္ေနေအာင္ ထြက္လာၾကရာ အကၤ်ီခၽြတ္ကာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္စားၾကဖို႔ ခြင့္ေပးသျဖင့္ ခၽြတ္လိုက္ရာ စစ္၀တ္စံုေအာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ စြပ္က်ယ္အကၤ်ီမွာ ျမင္၍မေကာင္းေအာင္ အစုတ္စုတ္အျပတ္ျပတ္တဲ့။ ဖ.ဆ.ပ.လ ေခတ္ လြတ္လပ္ေရးရလုလုအခ်ိန္ ေအာင္ဆန္း-အက္တလီစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုရန္ အဂၤလန္သို႔အသြား နယူးေဒလီရွိ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္မျဖစ္ေသးသူ ေန႐ူးထံသို႔အ၀င္ ေန႐ူးက လန္ဒန္တြင္ အ၀တ္အစားအေနအထိုင္ စနစ္တက်ရွိေစဖို႔ အပါးေတာ္ၿမဲ ဗိုလ္ထြန္းလွကို မွာရပါသည္။ ေဂ်ာ့ဘုရင္၏ ထမင္းစားပြဲကိုတက္ဖို႔ ဘ႑ာစိုး ဆာစတက္ဖို႔ခရစ္ထံမွတစ္ဆင့္ ဖိတ္ၾကားလာေသာအခါ လည္စီးကအစ စနစ္တက် စည္းရေႏွာင္ရ ၀တ္စားျပင္ဆင္ရေလေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ပ်က္ေနခဲ့ေလသတဲ့။ အေဆာင္အေယာင္ ပကာသနေတြၾကားမွာ ေမြ႕ေလ်ာ္မႈ မရွိေသာ သူ၏စိတ္ကို အကဲခတ္ႏုိင္ပါ၏။ ၁၉၄၅ ခု ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးအၿပီး တပ္မွထြက္၍ ဖ.ဆ. ပ.လ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ရွိေနစဥ္ တစ္ေန႔တာ ၀ါလိန္းအိမ္တြင္ ရွိေနခိုက္ ရွမ္းအမ်ိဳးသားႀကီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာကာ မိသားစုသံုးဖုိ႔ ေရႊေခ်ာင္းမ်ား လာေပးပါသည္။ ဖ.ဆ.ပ.လ သို႔ သပ္သပ္လွဴဒါန္းခဲ့ၿပီးျဖစ္၍ ပုဂၢိဳလ္ေရးေပးျခင္းကို လက္ခံရန္ ေတာင္းပန္ေနရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ယင္းကိုလက္ခံၿပီး အလွဴရွင္ျပန္သြားေသာ္ ဖ.ဆ.ပ.လ ဘ႑ာေရးမွဴး ျမန္မာ့အလင္းဦးတင္ထံသို႔ ပို႔ေဆာင္လိုက္ပါသည္။ ကိုယ္က်ိဳးမရွာ အတၱနည္းပါးလွစြာေသာ လူတစ္ေယာက္၏ စိတ္ထားအၾကည္ကုိ မယံုၾကည္ေလာက္စရာ အံ့ၾသမႈႏွင့္ ေတြ႕ႏုိင္ပါ၏။ အာဏာရ ဖ.ဆ.ပ.လ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနစဥ္မွာပဲ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔ အပါးေတာ္ၿမဲ ဗိုလ္ထြန္းလွကို ေခၚကာ ယခုကုန္သည္ႀကီးမ်ားဟုိတယ္ ေနရာက ပေလဒီယမ္႐ံုသို႔ သြားပါ၏။ တစ္မတ္တန္း၊ ငါးမူးတန္း၊ တစ္က်ပ္တန္း၊ ႏွစ္က်ပ္တန္းဟူ၍ရွိရာ ပိုက္ဆံမရွိ၍ ငါးမူးတန္းက ၀င္ၾကည့္ၾကပါ၏။ ႐ံုမန္ေနဂ်ာ ဦးျမဟန္သိေသာ္ သီးသန္႔အခန္းထဲကေန လာၾကည့္ဖို႔ ဖိတ္ေခၚပါ၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က တြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္။ သူေတာင္းကုိယ္ဆို၊ ဆန္ေပးေဆးယူ အမူအက်င့္ေတြကို စိုးရိမ္လို႔တဲ့။ အဂတိတရားေလးပါး မျဖစ္ေအာင္ ကင္းကင္းႏွင့္ရွင္းရွင္း ေနလုိေသာ စိတ္ဓာတ္ကို သတိျပဳမိႏိုင္ပါ၏။ သမီးကို နားကပ္ကေလး ပန္ေပးခ်င္လို႔ အေမစုဆီျပန္ကာ အေမြေတာင္းသည္ဆိုေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္တကြ မိမိတို႔ပါ ဆန္ေကာင္းေကာင္း စားရဖို႔ ရဲေဘာ္တို႔က ဆန္အိတ္မ်ား အလွဴခံထားသည္ကို သိသြားေလရာ ထုိဆန္အိတ္မ်ား အိမ္မွာမထားဖို႔ အမိန္႔ေပးေလေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း စသည္စသည္ျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ပံုရိပ္မ်ားကို စာေရးဆရာေပါင္းမ်ားစြာ စာမ်က္ႏွာေပါင္းမ်ားစြာေပၚမွာ စာဖတ္ပရိသတ္အေပါင္းက ေကာင္းေကာင္းႀကီး ဖတ္႐ႈထားၾကၿပီးသား ျဖစ္ၾကပါလိမ့္မည္။ (ငါး) ဆရာတကၠသိုလ္ဘုန္းႏုိင္၏ နာမည္ေက်ာ္ “သူ႔ကၽြန္မခံၿပီ” ၀တၳဳအဆံုးသတ္တြင္ သီေပါမင္းပါေတာ္မူၿပီးေနာက္ သူ႔ကၽြန္ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႐ုန္းကန္ၾကပံုမ်ားအေၾကာင္း ေရးဖြဲ႕ရင္း ဗိုလ္ေက်ာ္ေခါင္ႏွင့္ ဗိုလ္သူရိန္တို႔ စကားေျပာခန္းျဖင့္ အဆံုးသတ္ထားခဲ့ရာ ဤသို႔ျဖစ္ပါသည္။ “ေနာက္ကို ျပန္မေတြးနဲ႔ေတာ့ ေသြးေသာက္ရယ္...ေရွ႕ကိုသာ ခ်ီၾကစို႔ရဲ႕...ေဟာ...ဟိုနတ္ေမာက္ဆီက...ထြန္းေတာက္လာတဲ့ ၾကယ္တစ္ပြင့္ဟာ ေသြးေသာက္တုိ႔ က်ဳပ္တုိ႔ရဲ႕ အနာဂတ္ၾကယ္မင္းပင္ မဟုတ္ေလေလာ”တဲ့။ ေအာ္...နတ္ေမာက္ဆီက ထြန္းေတာက္လာတဲ့ ၾကယ္တစ္ပြင့္တဲ့။ ေတာင္တြင္းႀကီး-ေက်ာက္ပန္းေတာင္း ရထားနဲ႔ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕ကို ျဖတ္သန္းရေလတိုင္း မေကြး-ေပ်ာ္ဘြယ္ကားလမ္းကေန နတ္ေမာက္ကို ျဖတ္ရေလတုိင္း အတိတ္လည္း ရွိခဲ့၊ ရွိေသာ အတိတ္ကလည္း လွခဲ့သည့္ ၿမိဳ႕ကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ဦးၫႊတ္မိပါေၾကာင္း။ ။