သူတို႕ကေခၚေတာ့ဒုကၡသည္၊ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုေတာ့ေတာ္လွန္ေရးသမား။- အပိုင္း(၂)

ျခံေရွ႔ကစစ္ကား၂စီးထြက္သြားျပီးတေအာင္႕ၾကာေတာ့..ကိုယ္႔ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႔ျခံထဲေျပးလာ တယ္။က်ေနာ္႔ကိုေတြ႔ေတာ့၀မ္းသာသြားတယ္။သူတို႕ကတဘက္ျခံေတြမွာအိပ္ၾကတာ။ ည(၈)နာရီအိမ္ျပင္မထြက္ရဆိုတဲ႔ကာဖ်ဴးအမိန္႕ကတျမိဳ႔လံုးကိုသခ်ိၤဳင္းကုန္းလိုျငိမ္သြားေစတာကိုး..။ ကားသံၾကားရင္ေသခ်ာတယ္၊စစ္ကားပဲ။ ျခံထဲစစ္သားေတြ၀င္လာျပီဆိုကတည္းကက်ေနာ႔ကိုေသခ်ာေပါက္ဆဲြသြားျပီထင္တာ။ အဲဒီညေတာ့ျခံနဲ႔ကပ္ရက္သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာအိပ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ဘယ္အိပ္ေပ်ာ္မလဲ၊ဘာဆက္လုပ္ရင္ေကာင္းမလဲေတြးေနတာနဲ႔ မိုးလင္းခါနီးမွသတိျပတ္၊အိပ္ေပ်ာ္္သြားတယ္။ မနက္လင္းတာနဲ႔ကိုယ္ေနတဲ႔(ေျမာက္ကုန္း)ကေနျမိဳ႔ထဲဆင္းတယ္။လမ္းဆံုမွာမေမ်ာ္လင္႔ဘဲအကိုၾကီးနဲ႔ေတြ႕တယ္။ (က်ေနာ္႔အကုိ၊ကိုုတင္ေမာင္ကေစ်းသပိတ္သမဂၢေခါင္းေဆာင္ တေယာက္ပါ၊နိုင္ငံေရးတက္ၾကြတယ္၊အေဟာအေျပာေကာင္း၊ဟာသထုတ္တာ၊ အရႊန္းေဖာက္တာသိတ္ေကာင္းတယ္၊မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ားတယ္၊ ေနာက္ပိုင္းျမိဳ႔နယ္NLDဒုဥကၠဌတာ၀န္ထမ္းရင္း၂၀၀၂မွာကြယ္လြန္သြား တယ္လို႕သတင္းၾကားတယ္)၊အကိုကက်ေနာ္႕ကိုေတြ႕ေတာ့.. “ဘယ္သြားမလို႕လဲ…အိမ္ျပန္လာခဲ႔ကြာ..၊ဘယ္မွေလွ်ာက္မသြားနဲ႔၊ ငါအားလံုးတာ၀န္ယူေျပာေပးမယ္”တဲ႔..က်ေနာ္႔ကိုညကလာဆဲြတာသူသိဟန္မတူဘူး။ က်ေနာ္႔ကိုမဖမ္းေအာင္တာ၀န္ယူမဲ႕သေဘာသူေျပာေနတာ…အေ၀းထြက္သြားမွာ စိုးရိမ္ဟန္တူတယ္။က်ေနာ္ကေတာ့အကို႕ကိုဘာမွရွင္းျပမေနေတာ့ဘူး။ “ဟုတ္ကဲ႔..ခနေလးပါ၊”လို႕ပဲကမန္းကတန္းအေျဖေပးျပီးခတ္သုတ္သုတ္ ျမိဳ႔ထဲဆင္းလိုက္တယ္။အဲဒီေန႔ဟာ..က်ေနာ့အကို ကိုေနာက္ဆံုးျမင္ခဲ႔တာပဲ။ သပိတ္ကာလအေရးေပၚဆံုေနက်.ေစ်းထိတ္ကကိုျမင္႕လြင္စာအုပ္ဆိုင္ကိုက်ေနာ္ခ်က္ခ်င္းသြားတယ္။ ေမ်ာ္လင္႔ထားတဲ႔အတိုင္းဆိုင္ေနာက္ေဖး၊စားပဲြမွာလဘက္ေရေသာက္စကားေျပာေနတဲ႔ ရဲေဘာ္ၾကီးေတြကိုေတြ႔ရတယ္။သူတို႕ကသတင္းၾကိဳရျပီးျပီ။ သူတို႕အားလံုးက်ေနာ့ထက္အသက္ၾကီးတဲ႔စီနီယာသမားေတြ။ေရွ႔ေန၊ဆရာ၀န္နဲ႔၀န္ထမ္းအရာရိွတခ်ိဳ႕လည္းပါတယ္။ အားလံုးျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ပဲ၊က်ေနာ႔ကိုျမင္ေတာ့ေနရာတခံုေပးတယ္။အားလံုးကက်ေနာ္႕ကိုပဲၾကည္႔ေနတယ္။ ေစာေစာကတည္းကက်ေနာ္နဲ႔ပတ္သက္ျပီးတခုခုၾကိုတင္ေဆြးေႏြးထားပံုရတယ္။ ေရွ႔ေနကိုအုန္းၾကိဳင္ကပဲစျပီး“ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ”ေလသံေအးေအးနဲ႔ေမးတယ္။ က်ေနာ္ရွင္းျပတယ္။ “မင္းဘာဆက္လုပ္မယ္စဥ္းစားလဲ” “က်ေနာ္ဒီမွာဆက္ေနလို႕မျဖစ္ဘူးထင္တယ္” “အဲဒီေတာ့ဘယ္သြားမယ္စဥ္းစားထားလဲ၊ဘာလုပ္ေပးရမလဲ” က်ေနာ္ေခါင္းထဲမွာဆရာထူးမွာထားတာသတိရတယ္။ ဆရာထူးဆိုတာ(ဆရာဦးေရႊထူး၊မႏၱၱေလး၊ျပီးခဲ႔တဲ႔လကမွေတာင္ၾကီးေထာင္ကေန လြတ္လာတဲ႔နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား၊ဆရာထူးအေၾကာင္းအဲဒီလင္႔မွာေရးထားတယ္။ http://www.kaungkin.com/index.php?option=com_content&view=article&id=707:2012-01-25-02-49-38&catid=35:2009-04-17-01-29-53&Itemid=61) က်ေနာ္တို႕အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က ေက်ာင္းဆရာဆရာထူး၊မႏၱေလးေျပာင္းသြားတာၾကာျပီ။ သပိတ္ကာလကက်ေနာ္မႏၱေလးဆင္းျပီး သပိတ္အဖဲြ႔သမဂၢေတြ၊ရဟန္းပ်ိဳေတြနဲ႔အခ်ိတ္အဆက္ေတြသြားလုပ္ေတာ့မန္းတကၠသိုလ္ အေထြေထြသပိတ္ေကာ္မတီဒုဥကၠဌဦးေရႊမႈဴး(အဂၤလိပ္စာကထိက၊ကြယ္လြန္၊ ဆရာဦးေရႊထူးအကို)အိမ္မွာဆရာနဲ႔ျပန္ဆံုတယ္။ေက်ာက္မဲကက်ေနာ္တို႕လႈပ္ရွားနိုင္ဘို႕ ရန္ကုန္၊မႏၱေလးနိုင္ငံေရးအေျခအေနနဲ႔ေျပာင္းလဲေနတဲ ႔ေၾကြးေၾကာ္သံ၊ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကိုဆရာထူးကေန႔စဥ္သတင္းေပးေနတာပါ၊ ဆရာကက်ေနာ႔ကိုေသခ်ာမွာထားတယ္။ “အေျခအေနက၊သိတ္ေတာ့မေကာင္းဘူး၊စစ္တပ္ကလူထုဘက္မွာေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းမရပ္ေသးဘူး။ အဲဒီေတာ့တခုခုျဖစ္ရင္မႏၱေလးသာဆင္းလာခဲ႔၊ဟိုဟိုဒီဒီအဖဲြ႔ေတြဆီမသြားနဲ႔ ဒီဘဲလာခဲ႔”တဲ႕၊က်ေနာ႔ေခါင္းထဲမွာအဲဒါရိွေနတယ္။ ဒါနဲ႔ဘဲ.. “က်ေနာ္မႏၱေလးဆင္းမယ္”လို႕အေျဖေပးလိုက္တယ္။ ရဲေဘာ္ၾကီးေတြက..လိုအပ္တဲ႔ေငြထုတ္ေပးတယ္။ “ဒီကေနစခန္းသာျမိဳ႕အထိေတာလမ္းအတိုင္း၊ေျခက်င္နဲ႔သြား၊ စခန္းသာအ၀င္မွာကားတစီးေစာင္႕ေနမယ္..ကဲသြားေတာ့..ငါတို႕စီစဥ္ထားလိုက္မယ္” တကယ္လို႕က်ေနာ႔ကိုစစ္တပ္ကမိရင္..က်ေနာ႔ေနာက္ကြယ္မွာတိတ္တဆိတ္ရိွေနတဲ႔ သူတို႕အႏၱရာယ္လည္းရိွတာမို႕က်ေနာ္လြတ္ေျမာက္ေနတာအေကာင္းဆံုးလို႕ က်ေနာ္လည္းစဥ္းစားထားပါတယ္။ ဒါနဲ႔..သူငယ္ခ်င္းတိုးျမင္႔သိန္းအိမ္ကိုသြားတယ္။သူကလမ္းျပအေဖာ္တေယာက္ရွာ ေပးတယ္၊သူ႔အေဖရွမ္းေဘာင္းဘီအေဟာင္းတထည္ထုတ္လာျပီး္၀တ္ခိုင္းတယ္၊ တိုးျမင္႔အေမကေအာက္ထပ္ကတက္လာျပီးရွမ္းခေမာက္တလံုးလာေပးတယ္။ “က်ေနာ္သြားေတာ့မယ္ေဒၚေဒၚ၊က်ေနာ႔မိဘေတြလို သေဘာထားျပီးကန္ေတာ့ခဲ႔ပါတယ္”က်ေနာ္ထိုင္ကန္ေတာ့လိုက္တယ္၊ေဒၚေလးပါးစပ္ ကေနအသံထြက္ျပီးဆုေတာင္းေပးတယ္၊မ်က္ေရလည္ေနတာလည္းသတိထားမိတယ္။ တခါမွမေဆာင္းဘူးတဲ႔ရွမ္းခေမာက္နဲ႔မ၀တ္ဖူးတဲ႔ရွမ္းေဘာင္းဘီ၀တ္ျပီး က်ေနာ႔ကိုလိုက္ပို႕ေပးမဲ႔သူငယ္ခ်င္းညီေထြးနဲ႔အတူလမ္းၾကားတခုကေန လမ္းျပကိုေစာင္႔ေနတယ္။စခန္းသာျမိဳ႔အထိျဖတ္လမ္းကသြားဖို႕လမ္းျပလိုတယ္။ က်ေနာ္႔နားကိုစက္ဘီးတစီးနဲ႔လူငယ္တေယာက္ကပ္လာတယ္။ တိုးတိုးေလးကပ္ျပီး.. “ကိုညိဳ..က်ေနာ္တို႕ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ”.တဲ႔။ ငါ႔နွယ္..ေသလိုက္ပါေတာ့..၊ရွမ္းေဘာင္းဘီ၊ရွမ္းခေမာက္နဲ႔ရုပ္ဖ်က္ထားပါတယ္ဆိုမွ မွတ္မိေနတဲ႔ေကာင္ကရိွေသးတယ္။ “အင္း..ေလာေလာဆယ္..၀ပ္ေနၾကအံုး..၊ “တခုခုေတာ့ဆက္လုပ္ရမယ္..အားလံုးကိုအဲလိုပဲေျပာျပထားအံုး” ခတ္တည္တည္ဘဲ.. မွာလိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ဘာမွမေရရာဘူး၊ဘာမွလည္းမျပင္ဆင္ထားဘူး၊ တေန႔စစ္အာဏာသိမ္းလိမ္႕မယ္လို႕ထင္ထား၊တြက္ထားတာရိွေပမဲ႔ က်ေနာ္တို႔တေတြ၊တပါတီအာဏာရွင္စနစ္ကိုအၾကမ္းမဲ႔နည္းနဲ႔ျဖိႈဖ်က္နိုင္မယ္လို႕ ဘဲခတ္လြယ္လြယ္ယံုၾကည္ခဲ႔ၾကတယ္။ စစ္တပ္ရဲ႔ရပ္တည္ခ်က္ကိုသိတ္မၾကိဳက္လွေပမဲ႕ အဲဒီအတြက္ဘာမွၾကိဳတင္ကာကြယ္တဲ႔အစီအစဥ္ေတြမလုပ္ခဲ႔ဘူး။ တပ္ကိုလည္းမစည္းရံုးခဲ႔ဘူး၊စစ္တပ္ကလည္းအကပ္မခံဘူး။ ေျပာမဲ႔သာေျပာတယ္၊တကယ္တမ္းဆိုအဲလိုျပင္ဖို႕လံုေလာက္တဲ႔ အခ်ိန္လည္းမရိွခဲ႔ပါဘူး၊၈ေလးလံုးတိုက္ပဲြဟာစုစုေပါင္းရက္(၄၀)ဘဲရိွခဲ႔တာပါ။ နယ္စပ္ကတိုင္းရင္းသားသူပုန္ေတြသတင္းလည္းဘာမွမၾကားရဘူး၊ က်ေနာ္တို႕ေက်ာင္းသားေတြကိုဆက္သြယ္ေဆြးေႏြးလာတာလည္းမရိွခဲ႔ဘူး။ က်ေနာ္တို႕ကလည္းသပိတ္ေအာင္ပဲြအရိွန္နဲ႔သိတ္ကို အဟုတ္ထင္ေနတာလည္းပါလိမ္႔မယ္။အဲဒီသပိတ္ေအာင္ပဲြဆိုတာကလည္း ၈၈မတ္လနဲ႔ဂ်ြန္လေက်ာင္းသားတိုက္ပဲြကေပးဆပ္မႈေတြ၊အေသခံမႈေတြ ျပီးေတာ့တျပည္လံုးသီးခံေအာင္႕အီးလာခဲ႔တဲ႔ဆင္းရဲမဲြေတမႈေတြကစီးဆင္းလာတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႕တေတြ..သိၾကေပမဲ႔၊၂၆နွစ္ေလာက္တည္ေဆာက္ထားတဲ႔ အာဏာရွင္စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကိုဒီေလာက္ေပးဆပ္ရံုနဲ႔ မလံုေလာက္ေသးဘူးဆိုတာက်ေနာ္တို႕သေဘာမေပါက္ခဲ႔ဘူး။ ေလးေလးနက္နက္နွလံုးသြင္းျပီးမကာကြယ္နိုင္ခဲ႔ၾကဘူး။ (၂) ေခ်ာေခ်ာေမာေမာပဲ၊စခန္းသာကေနေနာင္ပိန္အထိအသင္႕ေစာင္႕ေနတဲ႔ကားနဲ႔စီးသြားျပီး ေနာင္ပိန္္မွာတညအိပ္တယ္။ေနာက္တရက္ေနာင္ပိန္ကေနေမျမိဳ႔အထိဘတ္စ္ကားတစီးနဲ႔ထြက္တယ္။ အရင္ကမႏၱေလးအထိတိုက္ရိုက္ကားေတြရိွေပမဲ႔အာဏာသိမ္းျပီးရက္ အေတာ္ၾကာထိလားရိႈး၊ေက်ာက္မဲ၊သီေပါကားေတြေမျမိဳ႔(ျပင္ဦးလြင္)အထိဘဲ သြားခြင္႕ရတယ္။ မႏၱေလးကိုသြားခ်င္ရင္(စစ္ေဆးေရးဂိတ္အထပ္ထပ္နဲ႔)ကားငယ္ေလးေတြဘဲ၀င္ခြင္႔ရိွတယ္ ေမျမိဳ႔ကေနခရီးသည္တင္ဂ်စ္ကားစီးသြားရတယ္။ အရင္ကေတာ့အဲဒီဂိတ္ေတြမွာရဲနဲ႔အေကာက္ခြန္ကေစာင္႔တယ္။ သပိတ္ကာလတံုးကေတာ့ေခါင္းစီးနီ၊လက္ပတ္နီေတြနဲ႔လူငယ္ေတြကို ေတြ႕ရျပန္ျပီး၊အာဏာသိမ္းေတာ့စစ္သားေတြေစာင္႔ေနျပန္တယ္။တရုတ္ျမန္မာ ေမွာင္ခိုလမ္းလို႕ေျပာၾကတယ္။တရားမ၀င္ကုန္ေတြျဖတ္သြားျဖတ္လာေပါ႔၊ ေနာင္ခ်ိဳနဲ႔ေမျမိဳ႕ၾကားေတာလမ္းအတိုင္းတပ္မေတာ္္စစ္ေဆးေရးဂိတ္ေတြျဖတ္ရင္း သတိရေနတာေလးေျပာရမယ္။ သပိတ္ကာလက်ေနာ္မႏၱေလးကေနတက္လာေတာ့ေတာင္ၾကားလမ္းအေကြ႔တခုမွာ လည္ပတ္အနီစီးျပီးလက္နက္အျပည္႕အစံုနဲ႔တပ္မေတာ္တပ္စိတ္တစိတ္နဲ႔ေတြ႔ျပီး လက္ျပတားလို႕ဒရိုင္ဘာကကားရပ္ေပးတယ္။စီးလာတဲ႔ဒတ္ဆန္းကားေလးေနာက္ခန္းမွာက်ေနာ္ထိုင္တယ္။ သူတို႕ထဲကတပ္ၾကပ္လို႕ထင္ရတဲ႔သူတေယာက္ကျပံုျပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ကားနားကပ္လာျပီး “စာေဆာင္ေတြ၊သတင္းစာေတြပါလား၊ရိွရင္ေပးခဲ႔ပါလားဗ်ာ”လို႕ေတာင္းေတာင္း ပန္ပန္ေလးေတာင္းေနတယ္။ဘယ္သူမွ မပါဘူးလို႕ျငင္းၾကတယ္။က်ေနာ္အိပ္ထဲမွာ မႏၱေလးတကၠသိုလ္သပိတ္္စခန္းကေနဆဲြလာတဲ႔စာေဆာင္ေတြ၊သတင္းစာေတြ၊ ေၾကျငာခ်က္ေတြ၊မွတ္တမ္းဓာတ္ပံုေတြအမ်ားၾကီးဘဲပါလာတာ။ကားေခါင္မိုးေပၚ အိပ္ကတင္ထားတာ။အဲဒီစစ္သားေတြၾကည့္ရတာတကယ္လိုလိုလားလားေတာင္းေနတဲ႔ပံုစံပဲ။ “တကယ္ဖတ္ခ်င္လို႕ပါဗ်ာ၊ပါရင္ေပးခဲ႔ပါ”ဆိုျပီးလိုလိုလားလားနဲ႔ေတာင္းေနတာ။ က်ေနာ္ေပးခ်င္တဲ႔စိတ္၀င္လာတယ္။ဒါေပမဲ႔တခ်ိန္ထဲျဖတ္ကနဲသတိတခုကလဲ၀င္လာတယ္ သူတို႕အကြက္ဆင္ျပီးသက္ေသပစၥည္းနဲ႔ဖမ္းဘို႕လုပ္တာလား..ဆိုတဲ႔အသိပါ။ က်ေနာ္ၾကံဖန္ေတြးျပီး၊အေၾကာက္လြန္သြားတာပါ။အဲဒီအခ်ိန္တိုင္းျပည္မွာဘာအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၱရားမွမရိွဘူး၊ေက်ာင္းသားေတြ၊ရဟန္းေတြ၊ျပည္သူေတြကအာဏာသိမ္းထားတာ။ သတိလြန္ေတာ့အေၾကာက္ဆိုသလို၊က်ေနာ့ဆီကစာေဆာင္ေတြမေပးျဖစ္ဘူး။ က်ေနာ္ေနာက္ပိုင္းက်မွေတြးမိျပီးွအေတာ္ေလးစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ သူတို႕သတင္းငတ္ျပတ္ေနတာဘဲ။ဘယ္ကေျပာင္းလာတဲ႔တပ္ေတြလည္းမသိဘူး။ သိတ္ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းပံုစံလည္းမေပါက္ပါဘူး။သူတို႕တပ္ရင္းအရာရိွကပဲ သတင္းစာေတြ႔ရင္ေတာင္းခဲ႕၊ယူခဲ႔လိုအမိန္႔ေပးထားတာလား?တိုင္းျပည္ရဲ႔လက္ရိွနိုင္ငံေရးအေနအထားကို တကယ္သိခ်င္လို႕ေတာင္းတာမျဖစ္နိုင္ဘူးလား?စတဲ႔ေမးခြန္းေတြေနာက္မွေတြးမိတယ္။ က်ေနာ္သတၱိေၾကာင္ျပီးအေရးၾကီးတဲ႔အလုပ္တခုမလုပ္မိခဲ႔တာကိုဒီေန႔အထိ ေတြးမိတိုင္းစိတ္မေကာင္းဘူး၊ေနာင္တရလို႔မဆံုးဘူး။ (၃) အင္း…တဆက္တစပ္တည္း..၊အေရးေတာ္ပံုကာလကိုယ္လုပ္ခဲ႔တာေလးလည္း နည္းနည္းေျပာရင္ေကာင္းမယ္၊ဒါမ်ိဳးကလူတိုင္းေျပာခ်င္ၾကတာ..။ ျမန္မာျပည္ရဲ႔သမိုင္းတေကြ႕ဆိုေတာ့..ေမ႕လို႕မေကာင္းတဲ႔အရာေလ။ ၈ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုမျဖစ္ခင္ကတည္းက၊ဦးေအာင္ၾကီးစာေတြ၊ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ သတင္းေတြကက်ေနာ္တို႕နယ္မွာေတာ့ထိတ္တန္းသတင္းေတြေပါ႔။ဘီဘီစီနားေထာင္ျပီး လဘက္ေရဆိုင္ျပန္အာရတာကိုကအလုပ္တခု။နိုင္ငံေရးဆိုတာဘာမွန္းမသိဘူး၊ဒါေပမဲ႔ စိတ္၀င္စားေနတယ္။ကိုယ္ၾကားတာေတြေဖာက္သည္ခ်ခ်င္တယ္။တခုခုလည္းလုပ္ခ်င္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ႔ဘာမွျဖစ္မလာဘူး။၈ေလးလံုးဆႏၵျပပဲြၾကီးရန္ကုန္၊မႏၱေလး၊မံုရြာေတာင္ၾကီး ျမိဳ႕ၾကီးျမိဳ႕ငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာျဖစ္တယ္။က်ေနာ္တို႕ျမိဳ႕ကျငိမ္ေနတာပဲ။ က်ေနာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းေတြမေနတတ္မထိုင္တတ္။၁ရက္ကုန္၊၂ရက္ကုန္၊တပတ္ကုန္ျပီ။ ျမိဳ႕ကေလးကေအးေဆးတုန္း။ဘယ္အဖဲြ႔ေတြလည္းမသိ၊ ဟိုနားဒီနားစာကပ္တာကလဲြလို႕ဆႏၵမျပၾကဘူး။ က်ေနာ္တို႕ရွက္ေနတယ္။မရေတာ့ဘူး။တခုခုေတာ့လုပ္မွျဖစ္မယ္။ကိုယ္႔ျမိဳ႕ကလည္း ေအးေဆးတယ္ဆိုေပမဲ႔၊ရွမ္းသူပုန္ေတြထတတ္တယ္။ပဲြလန္းသဘင္ဆိုဗံုးကဲြတတ္တယ္။ အၾကမ္းဖက္မႈတခုခုျဖစ္မွာစိုးရိမ္ေနဟန္တူတယ္။လူေတြအားလံုးစိတ္မွာေတာ႔ ့ဆႏၵျပခ်င္ေနတာေသခ်ာတယ္။ဘယ္သူဦးေဆာင္မလဲ၊ဘယ္သူေတြစလုပ္မလဲ.. ဒါပဲလိုတယ္။မထူးဘူး၊လဘက္ေရဆိုင္ထိုင္ေနက်ကိုယ္႔ေဘာ္ဒါေတြနဲ႔တိုင္ပင္တယ္။ ဆႏၵျပမယ္ဆိုကိုယ္ကဦးေဆာင္တာထက္၊ၾသဇာရိွတဲ႔သံဃာေတာ္ေတြ၊ပညာတတ္ဆရာ၀န္၊ ဆရာမေတြပါရင္ပိုေကာင္းမယ္။ဒါဆိုပဲြထိမ္းနိုင္မယ္ေပါ့။ ဒါနဲ႕က်ေနာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းတစုကေမၻာဇ(ရွမ္းေက်ာင္းၾကီး)ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကိုအရင္သြားတယ္။ ရွမ္းေက်ာင္းၾကီးသြားရတာအေၾကာင္းရိွတယ္။ေကာလဟလသတင္းေတြက အဲဒီေက်ာင္းကရွမ္းသူပုန္နဲ႔အဆက္အသြယ္ရိွတယ္၊ဆရာေတာ္ကနိုင္ငံေရးထက္သန္တယ္၊ မႏၱေလးကဘုန္းၾကီးေတြနဲ႔အဆက္အသြယ္ရိွတယ္ဘာညာေပါ့..။ က်ေနာ္တို႕ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထဲ၀င္ေတာ့ဆရာေတာ္ကရိွေနတယ္။ ဆရာေတာ့ကိုဦးခိုက္ျပီး “တပည္႔ေတာ္တို႕ေက်ာင္းသားေတြပါ”..လို႕အစခ်ီျပီး ရန္ကုန္၊မႏၱေလးနဲ႔တျပည္လံုးမွာဆႏၵျပပဲြေတြျဖစ္ကုန္ျပီ၊တပည္႔ေတာ္တို႕ျမိဳ႕မွာလည္း တပါတီစနစ္ဖ်က္သိမ္းေရးဆႏၵျပသင္႕ေၾကာင္းနဲ႔အစိုးရဖိနွိပ္္သတ္ျဖတ္လို႕ ေက်ာင္းသားေတြေသဆံုးရပံုကိုက်ေနာ္ကပဲဦးေဆာင္ျပီးဆရာေတာ္ကိုရွင္းျပတယ္။ ဆရာေတာ္ကေသခ်ာနားေထာင္တယ္၊က်ေနာ္ေလေၾကာရွည္ရွည္ရွင္းျပတာကိုဆံုးတဲ႔အထိ စိတ္ရွည္ရွည္နားေထာင္တယ္။တခ်က္တခ်က္အင္း..အင္း..နဲ႔ေတာင္သံေယာင္ လိုက္ေပးေနေသးတယ္။ျပီးေတာ့မွ..“မင္းကဘယ္ကလည္း..ငါမျမင္ဖူးပါဘူး” လို႕ေမးတယ္၊က်ေနာ္က“ဒီျမိဳ႔ကပါဘဲ..၊မႏၱေလးမွာေက်ာင္းတက္ေနလို႕ပါ” လို႕ေျဖတယ္(အမွန္ကက်ေနာ္ေက်ာင္းျပီးတာ၁၉၈၆က၊မိုင္းေငါ႔ျမိဳ႕ေလးမွာတဲြဘက္ အထက္တန္းေက်ာင္းဆရာတနွစ္လုပ္ျပီး၊၁၉၈၇ေငြစကၠူအေရးအခင္းေတြျဖစ္ေတာ့ေက်ာင္းထြက္ျပီး အလုပ္လက္မဲ႔ျဖစ္ေနတာ)ဆရာေတာ္ကက်ေနာတို႕အားလံုးကိုေသခ်ာၾကည့္တယ္။ ျပီးေတာ့က်ေနာ္တို႕ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္သြားေအာင္အခုလိုမိန္႕တယ္။ “ငါတို႕ျမိဳ႕ကအညိဳေရာင္နယ္ေျမျဖစ္တယ္၊ဆူဆူပူပူျဖစ္မွာစိုးရိမ္တယ္” “မင္းတို႕ဆႏၵျပမွဒီမိုကေရစီရမွာမဟုတ္ပါဘူး..ရန္ကုန္ဒီမိုကေရစီရရင္၊မႏၱေလးဒီမိုကေရစီရရင္ေက်ာက္မဲလည္းရမွာပါကြာ” က်ေနာ္ေတာ့အရမ္းရွက္သြားတယ္။လာမိတာမွားျပီဆိုျပီးေနာင္တေတြၾကိတ္ျပီးရေနတယ္။ ဘုန္းၾကီးေရွ႔မွာအျမန္ဆံုးကိုယ္ေပ်ာက္ခ်င္စိတ္ေပါက္ေနျပီ။ ကိုယ္႔ေနာက္မွာၾကံ႔ဳၾကံဳ႕ေလးေတြထိုင္ေနတဲ႔သူငယ္ခ်င္းခ်ဳိၾကီး၊ေအးမင္းနဲ႔ေအာင္ေက်ာ္တို႕ကို မသိမသာၾကည့္လိုက္ေတာ့မ်က္နွာေတြနီျပီးပ်က္ေနတယ္။ “မင္းတို႕ဆႏၵျပမဲ႔အစား၊ငါ႔ေက်ာင္း၀င္းမွာျမက္လာေပါက္စမ္းပါ ငါထမင္းေၾကြးပါ့မယ္” ဒါေတာ႔ဘုန္းၾကီးလြန္ျပီ။က်ေနာ္ရွက္တာထက္ေဒါသကထြက္ေနျပီ။ ဒါနဲ႔ေျပာထဲ႔လိုက္တယ္။ “တပည္႔ေတာ္တို႕ကဆရာေတာ္ေျပာသလိုဆူဆူပူပူမျဖစ္ဘဲ၊ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းထိမ္းသိမ္းနိုင္ေစဖို႕ ဆရာေတာ႔ကိုေမတၱာရပ္ခံတာပါ၊ဆရာေတာ္လုပ္နိုင္မယ္လို႕လဲေမ်ာ္လင္႕ထားလို႕ပါ” “ဆရာေတာ္ကမစြမ္းဘူးဆိုလည္းတပည္႔ေတာ္တို႕ဖာသာလုပ္ၾကမွာပါ” “ဘယ္သူပါပါမပါပါ..ကိုယ္လုပ္စရာရိွတာလုပ္မွာပါ၊ဒါပါဘဲ” က်ေနာ္ေျပာျပီးျပီးခ်င္းဦး၃ၾကိမ္ခ်ထလိုက္တယ္။အားလံုးရဲ႔စိတ္ထဲမၾကည္မလင္နဲ႔ေပါ့။ ေက်ာင္းေပၚကအဆင္းလက္၂ဘက္လံုး..လက္ေကာက္၀တ္ကေနလက္ေမာင္းရင္းထိ ရွမ္းစာေဆးမွင္ေတြထိုးထားတဲ႔ဆရာေတာ္က“ေနၾကအံုးခန.. မင္းတို႕ေန႔လည္၁နာရီေလာက္ေက်ာင္းကိုျပန္လာခဲ႕ၾက”လို႕လွမ္းေျပာတယ္။ က်ေနာ္ကလဲြလို႔တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြလံုး၀လွည္႔မၾကည္႔ဘူး။ “ဘာျဖစ္လို႕လဲဆရာေတာ္”“လာသာလာခဲ႔ပါ၊ေန႔လည္၁နာရီေနာ္”လို႕ထပ္သတိေပးတယ္။ ကေမၻာဇရွမ္းေက်ာင္းၾကီး၀င္းအျပင္ေရာက္ေတာ့.. တေယာက္မ်က္နွာတေယာက္ၾကည္႔ျပီး..မခ်ိသြားျဖဲေလးေတြနဲ႔ရီလိုက္ၾကတယ္။ အားလံုးစိတ္ဓာတ္အေတာ္က်သြားၾကတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္မလဲတိုင္ပင္တယ္။က်ေနာ္ကအေစာပိုင္းညွိထားသလိုပဲ၊ေဆးရံုၾကီးက ဆရာ၀န္ေတြကိုသြားစည္းရံုးမယ္လို႕ေျပာတယ္။ကိုယ္႕ထဲက၃ေယာက္ေလာက္က လံုး၀ညစ္သြားျပီ။မလိုက္ေတာ့ဘူး။ဒါနဲ႔က်န္တဲ႔၄ေယာက္နဲ႔တမိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ ႔ေဆးရံုၾကီးကုန္းကိုေျခက်င္ခ်ီတက္သြားတယ္။ျမိဳ႔နယ္ဆရာ၀န္ၾကီးရဲ႔အိမ္ကိုတိုက္ရိုက္သြားတယ္။ ဆရာ၀န္ၾကီးကကပ်ဴပ်ဴငွာငွာပဲ၊ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းအသားျဖဴျဖဴ၊ပါးေဖာင္းေဖာင္းနဲ႔ၾကည္႔ရင္းၾကည္႔ရင္းျမင္ဖူးသလိုလိုပဲ။ (ေနာက္မွျပန္သိရတာ၊ျမိဳနယ္ဆရာ၀န္ၾကီး ဦးေနလင္းဟာ၊မဆလတရားေရး၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ဦးတင္ေအာင္ဟိန္းရဲ႔ညီအရင္းျဖစ္ေနတယ္။ ဦးတင္ေအာင္ဟိန္းဟာေျဖာင္႔မတ္မွန္ကန္ျပီး၀န္ၾကီးေတြထဲမွာအခြင္႔အေရးမယူ၊လဂ္မစား သမာသမတ္ရိွတယ္လို႕သတင္းထြက္တယ္။မဆလ၀န္ၾကီးေတြထဲမွာ ရွားရွားပါးပါးနာမည္ေကာင္းထြက္တဲ႔၀န္ၾကီးပဲ) ျမိဳနယ္ဆရာ၀န္ၾကီးဦးေနလင္းကို၊က်ေနာ္တို႕ဆႏၵျပမွာျဖစ္လို႕ ေဆးရံု၀န္ထမ္းေတြပူးေပါင္းပါ၀င္ဖို႕ရွင္းျပတယ္။ဆရာ၀န္ၾကီးက “သားတို႕သေဘာထားကိုအန္ကယ္ဘာမကန္႔ကြက္စရာမရိွပါဘူး၊ သားတို႕ဆႏၵနဲ႔လုပ္စရာရိွတာလုပ္ပါ၊လားရိႈးကဆရာၾကီးကေမၻာဇခင္လႈိုင္ကလည္း ေဆးရံု၀န္ထမ္းေတြဆႏၵျပရင္မပိတ္ပင္ဘို႕မွာၾကားထားပါတယ္”လို႕ေျပာျပတယ္။ က်ေနာ္တို႕သိတ္ေပ်ာ္သြားတယ္၊ေစာေစာကအားငယ္စိတ္ေတြ၊လံုး၀ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဆရာၾကီးဦးေနလင္းကိုေက်းဇူးတင္စကားေတြအထပ္ထပ္ေျပာျပီးေဆးရံုကေန အူျမဴးထြက္လာၾကတယ္။ေအာ္..ေျပာဖို႕ေမ႕ေတာ့မလို႕.. ၊ရွမ္းေက်ာင္းၾကီးဆရာေတာ္ကေန႔လည္၁နာရီလာခိုင္းထားတာ.. က်ေနာ္တို႕သိတ္စိတ္မပါေတာ့ဘူး။ဘုန္းၾကီးကိုသိတ္မယံုေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔၁နာရီေက်ာ္ေလာက္တေယာက္ကိုဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဘက္သြားၾကည္႔ခိုင္းတယ္။ သိတ္မၾကာခင္ဘဲ၊သြားစံုစမ္းတဲ႔သူငယ္ခ်င္းေရာက္လာတယ္။ “ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာပါတီေကာင္စီကားျပာၾကီးရပ္ထားတယ္၊ေကာင္စီလူၾကီးေတြလဲ ေတြ႔တယ္” ေသခ်ာတာေပါ႕၊ဘုန္းၾကီး..ဂ်လယ္က်တာ၊ေကာင္စီလူၾကီးေတြနဲ႔က်ေနာ္တို႕ကိုမ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ေပးျပီးထပ္ဆံုးမခိုင္းတာ။ ဘယ္ရမလဲ၊သူတို႕နဲ႔သြားေတြ႕မဲ႔စိတ္ကူးကဆရာၾကီးဦးေနလင္းနဲ႔ေတြ႔ျပီးကထဲကမရိွေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႕မွာနက္ဖန္ဆႏၵျပမယ္ဆိုတဲ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကခ်ျပီးသားျဖစ္သြားျပီ။ (၄) အဲဒီညေနေဆးရံုကလာျပီးက်ေနာ္တို႕အုပ္စုေတြအလုပ္ရႈတ္ျပီေပါ႕ ။ခ်က္ခ်င္းဘဲလက္ကမ္းစာေဆာင္ေတြေရးတယ္၊ေစ်းထဲကပိတ္စအနီ၀ယ္ျပီးကပ္ေၾကးနဲ႔ညွပ္၊ေခါင္းစီးေတြေ၀ဖို႕ လုပ္တယ္။ဘက္ထရီးအိုးနဲ႔ေလာ္စပီကာဌားထားတယ္၊ေၾကြးေၾကာ္သံေတြေရးတယ္၊ တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ေတြအကုန္လုပ္တယ္။ တခ်ိဳ႔ကျမိဳ႔ထဲပိုစတာကပ္ျပီးနက္ဖန္ဆႏၵျပမယ္ဆိုျပီးတပ္လွန္႔တယ္၊တခ်ိဳ႕ကလက္ကမ္းစာေတြေ၀တယ္၊က်ေနာ္တို႕ ေျမာက္ကုန္းရပ္ကြက္နွင္းဆီျခံမွာ၊တညလံုးစာေရး၊မဆလအလံေဇာက္ထိုးထူ၊ ပိုစတာေရးနဲ႔တက္ၾကြေနတယ္။ မနက္၇နာရီထိုးေတာ့ဘက္ထရီအိုးနဲ႔ခ်ိတ္ထားတဲ႔ေလာစပီကာအေသးတခုကို ကေလးလက္တြန္းလွည္းတခုေပၚတင္ျပီးရပ္ကြက္လမ္းမေပၚတက္လူစုလိုက္တယ္။ ေခါင္းစီးကိုယ္စီနဲ႔က်ေနာ္တို႕၉ေယာက္၁၀ေယာက္ေလာက္ေတာ့ရိွမယ္။က်ေနာ္ကမိုက္ကိုကိုင္လိုက္တယ္။ “မိဘျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ား။၂၆နွစ္ၾကာျပည္သူေတြဂုတ္ေပၚခြစီးခဲ႔တပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ၾကီးကိုဆန္႕က်င္ဆႏၵျပဘို႕က်ေနာ္တို႕ေက်ာင္းသားေတြခ်ီတက္လာပါျပီ” “တပါတီအာဏာရွင္စနစ္ဖက္သိမ္းေရး…ဒို႕အေရးဒို႕အေရး” “ေက်ာင္းသားသမဂၢဖဲြ႕စည္းေရး.ဒို႕အေရးဒို႕အေရး” “ဒီမိုကေရစီရရိွေရး..ဒို႕အေရးဒို႕အေရး.” ရပ္ကြက္ထဲကမိန္းမၾကီးေတြေစာေစာစီးစီးေအာ္သံၾကားလို႔ထင္တယ္ တခါးေတြဖြင္႕ၾကည္ံၾကတယ္။အေၾကာ္ဆိုင္ကလူေတြလွည႔္ံၾကည႔္ၾကတယ္၊ သူတို႕အားလံုးျပံဳးစိျပံဳးစိမ်က္နွာေပးေတြနဲ႔။ဟုတ္မွာေပါ႔၊ သူတို႕ျမင္ေနက်ရပ္ကြက္ထဲကေကာင္ေလးေတြကိုး..၊ ညညအုတ္ခံုေပၚဂစ္တာတီးျပီးေအာ္ေအာ္ေနတဲ႔ေကာင္ေလးေတြ..ဆိုေတာ့၊ သူတို႕အဓိပၸါယ္နဲ႔သူတို႕ျပံုးစိစိျဖစ္ေနတာေပါ့ေလ။ က်ေနာ္တို႕ကေတာ့ခတ္တည္တည္ဘဲ၊မ်က္နွာထားေတြတင္းတင္းနဲ႔လည္ေခ်ာင္း ေၾကာေတြေထာင္ေနေအာင္အသံကုန္ေအာ္တယ္။ “အေရးေတာ္ပံု..ေအာင္ရမည္” “မိဘျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ား”..အစခ်ီျပီးတပါတီအာဏာရွင္စနစ္ကိုတိုက္ဖ်က္ဘို႕ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြခ်ီတက္လာပါျပီ..ဆိုျပီးနိႈးေဆာ္လိုက္နဲ႔။ ဘူတာနားကယာယီေစ်းထိတ္လမ္းဆံုေရာက္ေတာ႔..ေစ်းသြားေစ်းလာ၊လူငယ္၊ လူၾကီးေတြက်ေနာ္တို႔ေနာက္မွာတန္းစီျပီးပါလာတယ္။အစေတာ့လူတရာေက်ာ္..ေနာက္ေလးငါးရာ၊ တေျဖးေျဖးေထာင္နဲ႔ခ်ီလာတယ္။ျမိဳ႔လည္ေခါင္ေရာက္ေတာ့ မိုက္ၾကီးကိုင္ျပီးလွည္႔ၾကည္႔လိုက္တယ္..လူအုပ္ၾကီးကမ်က္ေစ႕တဆံုးပဲ။ ေဆးရံုကနပ္စ္မေတ၊ြ၀န္ထမ္းေတြကယူနီေဖာင္းဆင္တူနဲ႔၊ ကိုရင္ေလးေတြလဲပါလာတယ္။တရုတ္ေတြေရာ၊ကုလားေတြေရာ၊လူမ်ိဳးစံုဘဲ။ “ဒီမွာခနရပ္ရင္ေကာင္းမယ္”။တေယာက္ကအၾကံေပးတယ္။က်ေနာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ အလံေတြကိုင္ျပီးရပ္လိုက္တယ္။ “အလံေတာ္အေလးျပဳမယ္..အားလံုးျငိမ္” “ျပည္ေထာင္စုဆိုရွယ္လစ္သမတနိုင္ငံေတာ္အလံအားအေလး…ျပဳ” က်ေနာ္အသံျပဲနဲ႔တိုင္လိုက္တယ္။တခ်ိဳ႕ကအေလးျပဳတယ္၊တခ်ိဳ႕အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ က်ေနာ္႕ကိုျပဴးၾကည္ံ႔ေနတယ္။အဲဒီအခ်ိန္အသက္၅၀၀န္းက်င္ ခတ္ေတာင္႕ေတာင္႕နဲ႔လူတေယာက္လွမ္းေအာ္တယ္။ “ရဲေဘာ္၊မွားေနျပီ၊တပါတီဆိုရွယ္လစ္စနစ္ကိုမၾကိဳက္လို႕တိုက္ေနတာျဖစ္တယ္၊ ျပန္ျပင္ျပီးတိုင္ေပးပါ”လူေတြအားလံုးေဟး…ကနဲလက္ခုတ္တီးေထာက္ခံတယ္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုဘာတိုင္မိမွန္းေတာင္မသိပါဘူး၊အလံေတာ္အေလးျပဳတိုင္း ဆိုရွယ္လစ္ဆိုတာၾကီးပါးစပ္ထဲစဲြျပီးအက်င္႔ပါေနတာေလ။ “ဟုတ္တယ္၊က်ေနာ္မွားသြားတယ္” “အားလံုးသတိ” “ျပည္ေထာင္စုနိုင္ငံေတာ္အလံအားအေလးျပဳ” ဘယ္သူေတြယူလာမွန္းမသိဘူး၊ဦးနုေခတ္ၾကယ္ငါးပြင္႔အလံၾကီးကို အားလံုး၀ိုင္းအေလးျပဳၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႕တေတြတပ္ဦးကေနလူအုပ္ၾကီးကိုဦးေဆာင္ေခၚလာခဲ႔တာ၊ျမိဳ႕ထဲ လမ္းဆံုတေနရာေရာက္လိုက္၊လမ္းေဘးနားရပ္ထားတဲ႔ကားေခါင္မိုးေပၚတက္မိန္႔ခြန္းေျပာလိုက္၊ ဆက္ခ်ီတက္လိုက္၊ေနာက္ထပ္လမ္းဆံုတေနရာေရာက္ရင္အုတ္နီခဲပံုကိုစင္ျမင္႕လို မွတ္ျပီးလူအုပ္ထဲကထင္ရွားတဲ႔ျမိဳ႔မိျမိဳ႔ဖေတြကိုေခၚစကားေျပာခိုင္းလိုက္လုပ္ေတာ့တာပဲ။ အေစာပိုင္းကက်ေနာ္တို႕ဘဲဦးေဆာင္လာေပမဲ႔လူအုပ္မ်ားလာေတာ့ ကိုယ္႔ထက္၀ါရင္႕တဲ႔ေက်ာင္းသားေဟာင္းၾကီးေတြကက်ေနာ္တို႕နဲ႔တဲြျပီးဆက္ဦးေဆာင္လာခဲ႔တယ္ လိုအပ္တဲ႔အၾကံေတြကပ္ျပီးေပးေနတယ္။အားပိုရိွလာတယ္။ျမိဳ႔တပတ္ပတ္မိ သြားေတာ့ဒီလူအုပ္ၾကီးကိုဘယ္ေခၚသြားရမွာလဲဆိုတဲ႔ေမးခြန္းကေပၚလာျပီ။ က်ေနာ္တို႕အဲဒါကိုလံုး၀ၾကိဳမစဥ္းစားထားဖူး။ဆႏၵျပမယ္ဘဲလုပ္တာ၊ဘယ္လိုရုတ္သိမ္းမယ္၊ ဘယ္မွာသပိတ္စခန္းဖြင္႔မယ္ဆိုတာလံုး၀အစီအစဥ္ရိွမထားဘူး။ေက်ာင္းသားေဟာင္း ေနာင္ေတာ္ၾကီးေတြကကပ္ျပီးေမးတယ္၊“ဘယ္သြားမလဲ၊ဒီလူအုပ္ၾကီးကိုဘယ္ေခၚသြားမလဲ၊ဘာစီစဥ္ထားလဲ” က်ေနာ္ကခတ္တည္တည္ဘဲေျပာလိုက္တယ္။ “ရွမ္းေက်ာင္းၾကီးကိုခ်ီတက္မယ္” ဟုတ္တယ္ေလ၊“ရန္ကုန္ဒီမိုကေရစီရရင္ေက်ာက္မဲလည္းရမွာပါကြာ” “ဆႏၵျပမေနပါနဲ႔ငါ႔ေက်ာင္းမွာျမက္ေပါက္စမ္းပါ၊ထမင္းေကြ်းပါ႔မယ္”လို႕ ပါးစပ္ကေျပာထြက္ရဲတဲ႔ဘုန္းၾကီးကိုစိတ္ထဲကမျကည္မလင္ျဖစ္ေနတာေတာ့အမွန္။ ..က်ေနာ္တို႕တေတြေထာင္နဲ႔ခ်ီတဲ႔ လူအုပ္ၾကီးကိုကေမၻာဇရွမ္းေက်ာင္းၾကီးဆီဦးတည္ေခၚသြားခဲ႔တယ္။ ျမိဳ႕လူထုၾကီးသူ႕ေက်ာင္း၀င္းထဲေၾကြးေၾကာ္သံေတြနဲ႔၀င္လာတာကို ဘုန္းၾကီးလဲၾကိုတင္ေမ်ာ္လင္႔ထားပံုမရဘူး။ ျပီးေတာ့ျမိဳ႔မိျမိဳ႔ဖေတြဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔အဲဒီေက်ာင္းမွာဘဲျမိဳနယ္အေထြေထြ သပိတ္စခန္းၾကီးဖြင္႕ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ ေကာင္းေလစြ။ -------------------------------xxxxxxxxxxxxxxx------------------------------- (ကိုညိဳ)