သူတို႕ေခၚေတာ့ဒုကၡသည္၊ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုေတာ့ေတာ္လွန္ေရးသမား။- အပိုင္း(၇)

“ၾကိတ္ထားဟ..ၾကိတ္လိုက္စမ္း“. “၀က္ၾကီးကြ”….“ညိုၾကီးကြ.” “၀ါးမေနနဲ႔ျမိဳခ်လိုက္.ျမိဳခ်လိုက္”.. “ေရာ႕..ေနာက္တတံုး” “ေမာင္ညိဳအရံႈးမေပးနဲ႔..ၾကိတ္ထား..ဘိုက္ကေလးလႈပ္ျပီး၀ါး” “ေ၀း၊ေ၀း၊ေ၀း၊ေ၀း…” က်ေနာ႔စားပဲြခုန္ရွည္ၾကီးမွာမ်က္နွာခ်င္းဆိုင္မတ္တပ္ရပ္ျပီး၀က္ဆီတံုးၾကီးေတြ ပလုတ္ပေလာင္းျမိဳေနတဲ႔၀က္ၾကီး(ေဇာ္နိုင္မန္းေဆးတကၠသိုလ္)ရဲ႕အေျခအေန ဘယ္လိုေနမယ္မသိ၊က်ေနာ္ကေတာ့ေခါင္းေတြမူးျပီးမ်က္လံုးေတြ၀ါးေနျပီ၊ ဘိုက္လည္းျပည္႔လွ်ံျပီးအီလည္လည္ျဖစ္ေနျပီ။ ဒါေပမဲ႔၀က္ၾကီးကိုေတာ့အရံႈးေပးလို႔မျဖစ္၊ သူက၀က္သားကိုဘယ္နွစ္ပိႆာကုန္ေအာင္တထိုင္ထဲအျပတ္စားနိုင္တယ္ဘာညာနဲ႔ အသားငတ္ရတဲ႔အထဲတခ်ိန္လံုးၾကြားခဲ႔တာ။ တကယ္လည္းသူကတရုတ္လူမ်ိဳးပီပီ၀က္သားကၾကိဳက္သလိုျဖဴျဖဴ၀၀နဲ႔အသကုန္ဆဲြေနတယ္။ က်ေနာ္ကလည္းငယ္ငယ္ကတည္းက၀က္သားၾကိဳက္။၀က္သားဆိုရင္အဆီတံုးမွ၀ါးတာ။ ေဘးကလူေတြအကုန္လံုးက်ေနာ္တို႕၂ေယာက္အၾကိတ္အနယ္၀က္ဆီတံုးအစားျပိဳင္ေနတာကို လက္ခုတ္လက္၀ါးတီး၀ိုင္းအားေပးေနတယ္။ ဟိုကဒီကတေယာက္ျပီးတေယာက္စားမကုန္လို႕ပစ္ထည္႔ေပးေနတဲ႔လက္သီးဆုတ္ေလာက္ ၀က္ဆီတံုးၾကီးေတြကတတံုးျပီးတံုးသူ႔ပန္းဂံေရာ၊ကိုယ္႔ပန္းဂံမွာေရာျပည္႔ေနတယ္။ တခ်ိဳ႕အတံုးေတြကအေခါက္ေတာင္ပါမလာ၊အဆီခ်ည္းသက္သက္ေဖြးလို႕။ ၂ေယာက္လံုးအေလ်ာ႕မေပးဖူး။ပန္းဂံထဲကအဆီတံုးအပံုလိုက္ကိုၾကည္႔ျပီး တတံုးျပီးတတံုးျဖိဳေနတယ္။ ေဘးကလည္းက်ေနာ္တို႕၀က္ဆီတံုးေတြအီလည္လည္၀ါးေနတဲ႔မ်က္နွာေတြၾကည္႔ျပီး ဟားတိုက္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့၀က္ၾကီး“ေအ႕”ကနဲတခ်က္ပ်ိဳ႕တက္လာျပီး၊ “မရေတာ့ဖူးဗ်ာ..က်ေနာ္အရံႈးေပးတယ္”လို႔ေျပာပီးအစားရပ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့မဆလစစ္တပ္ၾကီးကို(ရမ္ဘိုလို)တကိုယ္ေတာ္ေခ်မႈန္းေအာင္နိုင္္တဲ႔ဟန္နဲ႔.. ၀က္ဆီတံုးအျပည္႔ပန္းဂံ၂ခ်ပ္လံုးကိုပင္႔ေျမွာက္ျပီးေအာင္ပဲြခံလိုက္ပါတယ္။ “ေ၀း..ေဟး..ညိဳၾကီးကြ၊မႏၱေလးသား၀က္ၾကီးကိုအလဲထိုးျပီး ၀က္ဆီဖတ္ခ်န္ပီယံဆုဆြတ္ခူးသြားပါျပီခင္ဗ်ား” ကိုေက်ာ္ၾကီး(ေက်ာက္မဲေက်ာ္ၾကီး)ကက်ယ္ေလာင္တဲ႔အသံၾကီးနဲ႔ ၀က္ဆီဟဲဗီးအစားျပိဳင္ပဲြၾကီးကိုအဆံုးသပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့က်ေနာ္တို႕တေတြတလနီးပါးအသားမစားရပဲငတ္ျပတ္ေနရာက၊ ခရစ္စမတ္ပဲြေတာ္ရက္မွာစားဖို႕ဆိုျပီးက်ေနာ္တို႕ဒုကၡသည္စခန္းနဲ႔၅မိုင္ေက်ာ္ေ၀းတဲ႔ “ကြန္မလာသာဗီ”ဆိုတဲ႕နာဂရြာကရြာသူၾကီး(ဦးခ်ိဳ၊ျမန္မာျပည္ေပါက္နယ္ေျမခံအမတ္၊ ျမန္မာစကားတတ္)နဲ႔မဏိပူရျပည္နယ္(အား/ကာ၀န္ၾကီး၊ယခင္ျမန္မာျပည္သား၊နာမည္ေမ႕ေန) တို႕၀က္တေကာင္ကိုေပၚျပီးက်ေနာ္တို႕ျမန္မာေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြညစာစားဖို႕လာေပးတာပါ။ ျပီးေတာ့၊ေဘာလံုး၊ေဘာ္လီေဘာေဘာ္လံုး၊ပိုက္၊စတဲ႔အားကစားပစၥည္းေတြလည္းလာလႈဴပါတယ္။ အဲဒါပထမဆံုးအသားကိုေ၀ပံုက်ခဲြတမ္းရာရွင္နဲ႔မဟုတ္ပဲ၊အ၀စားေက်ြးခဲ႔တာပါ။ ေနာက္ပိုင္းလအတန္ၾကာေတာ့သူၾကီးဦးခ်ိဳအိမ္ကိုေက်ာင္းသားေတြေခ်ာင္းေဖာက္ေတာ့တာပဲ။ မနွစ္ကပဲဦးခ်ိဳဆံုးသြားတယ္။ဦးခ်ိဳနဲ႔ဇနီးေက်ာင္းဆရာမကစခန္းကလူေတြကိုသားသမီးေတြလိုခ်စ္တာ။ အေစာပိုင္းကာလေတြကစခန္းအျပင္ထြက္ဖို႕ေနေနသာသာစခန္းေအာက္ေတာင္ေျခက ေခ်ာင္းထဲအသုတ္လိုက္၊အသုတ္လိုက္ေရခ်ိဳးသြားရင္ေတာင္၊ကသဲအေစာင္႔ကေသနတ္နဲ႔လံုျခံဳေရးလိုက္တာ။ ပထမေတာ့က်ေနာ္တို႕ကိုေစာင္႔ေရွာက္တာလို႕ထင္တာ။ ေနာက္မွက်ေနာ္တို႕ဘ၀က အက်ဥ္းသားေတြလိုျဖစ္ေနမွန္းသိတာ။ က်ေနာ္တို႕Leikunစခန္း(ကိုယ္႔ဖာသာလိပ္ခံြလို႕နာမည္ေပးထားတယ္၊အတၱစဲြေတြမ်ားေနလို႕) ေရာက္စကအဖဲြ႔နာမည္ေပးဖို႕စဥ္းစားၾကတယ္။ ဦးစီးအဖဲြ႔ထဲမွာလည္းနာမည္နဲ႔ပတ္သက္ျပီးသေဘာထားကအမ်ိဳးမ်ိဳး။ ေနာက္ဆံုး“ဒီမိုကရက္တစ္ျမန္မာေက်ာင္းသားတပ္ဦး”(BDSF)ဆိုတဲ႔နာမည္နဲ႔ေျမေပၚနိုင္ငံေရးေလာကမွာ၀ါဒျဖန္႔မယ္။ေျမေအာက္ေတာ္လွန္ေရးအျဖစ္ (BDGF)ဒီမိုကရက္တစ္ေျပာက္က်ားတပ္ဦး(ျမန္မာနိုင္ငံ)ကိုဆံုးျဖတ္တယ္။ အဲဒီေနာက္ပန္းခ်ီစစ္ျငိမ္းေအးကဦးေဆာင္ျပီးေျမေအာက္၀ါဒျဖန္႕စာေဆာင္၊စာစဥ္ေတြကို ဒီဇိုင္းလွလွေတြနဲ႔နယ္စပ္ကတဆင္႔ျဖန္႔ခ်ိၾကတယ္။ စခန္းမွာလည္းနံရံကပ္စာေဆာင္ေတြတလ၂ခါေလာက္လုပ္တယ္။ အဲဒီတံုးကလူတိုင္းနီးနီးကဗ်ာေတြစာေတြေရးၾကတယ္။ကေလာင္ေသြးၾကတယ္။ စာေရးဆရာေကာလ္ထန္ေမာရိယာယ္ကလည္းညပိုင္းထမင္းစားျပီးရင္ လသာမွန္အိမ္ၾကီးနဲ႔လုပ္တဲ႔ေဟာေျပာပဲြမွာအားရပါးရကဗ်ာေတြရြတ္ေတာ့တာပဲ။ သူရြတ္တဲ႔“မဏိပူရေတာင္တန္းေပၚကၾကယ္နီမ်ား”ဆိုတဲ႔ကဗ်ာကို က်ေနာ္တို႕သိတ္သေဘာက်တယ္။“အို..အမိျမန္မာျပည္..မ်က္ရည္သုတ္ေလာ႕၊ မဏိပူရေတာင္တန္းမွဆီ..ဧရာ၀တီသို႕..မၾကာမီလာမည္ၾကယ္နီမ်ား..”တဲ႔.. တခ်ိဳ႕ကသူ႕ကိုမၾကားတၾကားေနာက္တယ္၊“မၾကာမီလာမည္၊ရျဖဴဂ်ီ”ဆိုျပီး။ အဲဒီရျဖဴဂ်ီ(Refugees=ဒုကၡသည္)ဆိုတဲ႔စကားကလည္းက်ေနာ္တို႕အတြက္တဒုကၡ။ ကသဲစစ္သားေတြ၊အရာရိွေတြကရျဖဴဂ်ီလို႕ပဲအလြယ္ေခၚတယ္။ ဘရူးမားရျဖဴဂ်ီေပါ့သူတို႕ကေတာ႔ခတ္လြယ္လြယ္ပဲေခၚတာေပါ့။ မရဖူး၊က်ေနာ္တို႕ဗမာေတြကသိတ္ျပီးဇာတိမာန္ျပင္းထန္တာ။ “No..No..,Don’t call a refugees.We are Freedom fighter”(က်ေနာ္တို႕ကိုဒုကၡသည္လို႕မေခၚပါနဲ႔၊ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြျဖစ္တယ္)လို႕ေျပာတယ္။ တကယ္တမ္းဆို..က်ေနာ္တို႕ဟာဒုကၡသည္ဆိုတဲ႔စကားလံုးကို အဲဒီအခ်ိန္က်မွၾကားဖူးၾကတာပါ။ဒုကၡသည္လို႕ဘယ္သူမွမခံယူခ်င္ဖူး။ က်ေနာ္တို႕ဟာဒုကၡသည္အျဖစ္ဒီေနရာကိုခိုလႈံဖို႕လာတာမႈတ္ဖူး၊ အမိနိုင္ငံကိုကယ္တင္ဖို႕လာတာျဖစ္တယ္။က်ေနာ္တို႕ဟာေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ၊ ေျပာက္က်ားစစ္သည္ေတြ..လို႕ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုခံယူထားၾကသူေတြျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ရျဖဴဂ်ီလို႕ေခၚရင္အေတာ္နာတယ္။ဒါေပမဲ႔တကယ္႔လက္ေတြ႔မွာေတာ့ပီဘိရျဖဴဂ်ီ။ ဒုကၡသည္မွဒုကၡသည္အစစ္။ ဘယ္ေလာက္ဒုကၡသည္စစ္သလဲဆိုရင္ ၊ေျချပတ္ေနသလိုဒီေတာင္ကုန္းေပၚကေနဒီစခန္းကေနဘယ္လူေတာထဲမွသြားခြင္႔မရိွဖူး၊ မ်က္ေစ႔ကမ္းေနသလို၊ျပင္ပကမၻာၾကီးကိုၾကည္႔ရႈခြင္႔မရိွဖူး၊ ရုတ္စြအဆံုးအျဖဴအမဲရုပ္ျမင္သံၾကားေလးေတာင္မရိွဖူး။ က်ေနာ္တို႕ဖာသာအစုအစည္းေလးနဲ႔သူ႕အေတြ႕အၾကံဳ၊ကိုယ္႔အေတြ႕အၾကံဳေျပာၾက၊ေဆြးေႏြးၾက၊ ရီစရာေတြၾကံဖန္လုပ္ၾက၊နဲ႔မို႕သာ၊ရူးသြပ္မသြားၾကတာ။ ဒါေတာင္ကိုယ္ရည္မွန္းတာနဲ႔လက္ေတြ႕မိုးနဲ႔ေျမကြာေနလို႕ .စိတ္ဓာတ္ေတြက်ျပီးေဂါက္မလိုလိုျဖစ္ေနသူေတြရိွေသးတယ္။ အျဖစ္ေတြကအေတာ္ဆိုး။ ဒီေနရာမွာစားေသာက္ရတဲ႔အေျခအေနေလးေျပာျပအံုးမယ္။ က်ေနာ္တို႕ကကိုယ္႔ဖာသာခ်က္စားမယ္ေျပာထားလို႕အာလူး၊ဆန္၊ပဲ၊ဆီ၊ျငဳပ္သီးေျခာက္၊ၾကက္သြန္နီ၊ ဆား၊ သၾကားစတာေတြကိုလူတေယာက္ဘယ္ေလာက္နံႈးဆိုျပီးခဲြတမ္းရပါတယ္။ ရံုးခန္းေဘးကဂိုေဒါင္ေလးထဲမွာတပတ္စာလာပို႕ထားတယ္။ ရိကၡာထုတ္ေပးတဲ႔မဏိပူရနယ္သားဇိုမီးခ်င္းၾကီးနာမည္ကရိုခူးမားတဲ႔။ သူလာျပီဆိုမ်က္နွာနီနီ၊၀ီစကီနံ႔သင္းသင္းနဲ႔ဒရီးဒယိုင္။ေနာက္ပိုင္းရိကၡာမေလာက္ငွရင္၊ ေအာက္ေစာ္နံဆန္နဲ႔၊အာလူးအပုတ္ေတြေပးတာေၾကာင္႔သူ႕ကို ဒုကၡသည္ရိကၡာနဲ႔ၾကီးပြားေနသူလို႕ပဲအားလံုးကျမင္လာတယ္။ ထင္လည္းထင္စရာ၊က်ေနာ္တို႕ကိုေပးတဲ႔ဆန္ကမဲညစ္ျပီးေအာက္ေစာ္နံရံုမကၾကြက္ေခ်း၊ ခဲ၊သလဲေတြေရာေနတဲ႔အျပင္ဂံုနီအိပ္ေအာက္ပိုင္းကအစိုျပန္ျပီးအေတာင္႔လိုက္အေတာင္႕လိုက္ ပုတ္ေနတဲ႔ဆန္ေတြပါေရာပါေနပါတယ္။ ပံုမွန္ေပးေ၀တဲ႔ဆန္ကိုကဂဲသလဲနဲ႔မႈိတက္တာေတြပါေနတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ရိုးသြားျပီးအဲဒီ၀က္စားတဲ႔ဆန္ေတြကိုလည္းမျပစ္မျမင္ၾကေတာ့ပါဖူး။ မနက္ပိုင္းက်န္းမာေရးေလ႔က်င္႔ခန္းေတြလုပ္ျပီးရင္ထမင္းခ်က္တာ၀န္က်တဲ႔ရဲေဘာ္ေတြက မိုးျဗဲဒယ္ၾကီးထဲဆန္အသိုးေတြထည္႔ျပီးေခ်ာင္းထဲဆင္းတယ္။ ဆန္ထည္႔ထားတဲ႔မိုးျဗဲဒယ္ၾကီးထဲေခ်ာင္းေရခတ္ထည္႔ျပီးေဆးပါတယ္။ ၃ေခါက္ေလာက္ေဆးျပီးရင္လူ၂ေယာက္ကဒယ္ၾကီးကိုလွဲ႔ျပီးေရႊက်င္သလိုေမႊရတယ္။ အဲဒီေနာက္အေပၚကဆန္၊ေအာက္ေျခမွာသဲနဲ႔ေက်ာက္ခဲမဲမဲေတြေပၚလာျပီး၊ ဆန္နဲ႔သလဲကဲြျပားသြားတယ္။ အဲဒီေတာ႔မိုးျဗဲဒယ္အေပၚယံကဆန္ေတြကိုသီးျခားေကာ္ခတ္လိုက္တယ္။ တေခါက္ျပီးတေခါက္ေရျဖည္႔လိုက္၊ဒယ္အိုးလႈပ္ျပီးေရႊလိုက်င္လိုက္နဲ႔ ေအာက္ဆံုးကဆန္နည္းနည္းနဲ႔ေက်ာက္ခဲသလဲေတြသီးျခားက်န္တဲ႔အထိက်င္ရပါတယ္။ ဒါကေန႔စဥ္မနက္တၾကိမ္ညတၾကိမ္ထမင္းခ်က္တာ၀န္က်တဲ႔တပ္စုတိုင္းလုပ္ေနက်ပါ။ ဟင္းကေတာ႔၊နႏြင္းမႈန္႔နိုင္နိုင္နဲ႔ခ်က္ထားတဲ႔အာလူးစိတ္ေသးေသးေလးေရက်ဲက်ဲနဲ႔ ပဲနီေလးအရည္က်ဲက်ဲ(နည္းနည္းပ်စ္ေအာင္ထမင္းေရေရာၾကတယ္)။ စခန္းမွာထမင္းေရကလည္းသိတ္တန္ဘိုးၾကီးတာ။အဲဒီက်မွထမင္းေရဆိုတာ အင္မတန္အရသာထူးကဲမွန္းသိသြားတာ။မနက္ဗိုက္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ေျပးလႊားေလ႔က်င္႔ခန္းလုပ္ရေပမဲ႔ ဘရိတ္ဖတ္စ္(Breakfast)မနက္စာကေက်ြးစရာမရိွဖူး။ ဒါေပမဲ႔က“က်ငန္း”လို႕ေခၚတဲ႔လက္ဘက္ေျခာက္နွပ္ရထဲသၾကားထဲ႔ေသာက္တယ္။ နို႕မပါဖူး။ေနာက္တခါထမင္းခ်က္အဖဲြ႔ရဲ႔“သာလြန္ဂ်ဳစ္”ဆိုတဲ႔အသံကိုေမ်ာ္ၾကတယ္။ အသံၾကားတာနဲ႔ခြက္ေလးေတြကိုင္ျပီးတန္းစီရတယ္။ သူငယ္တန္း သမိုင္းဖတ္စာထဲက၊သာလြန္မင္းတရားၾကီးရဲ႔ေျခြတာေရးသာဓကကိုအစဲြျပဳျပီး ထမင္းရည္ကို“သာလြန္ဂ်ဳစ္”လို႕ပဲနာမည္ေပးထားတယ္။ ဟင္းကေန႕စဥ္ပဲဟင္းနဲ႔အာလူးခ်ည္းပဲ။ခ်က္တာလည္းတပံုစံထဲ။ ေပးတဲ႔ရာရွင္နဲ႔ကဒီပံုစံခ်က္မွအားလံုးေလာက္ငွမွာေလ။ တခါတေလ..ထမင္းေတာင္မ၀ဖူး။အထူးသျဖစ္လူသစ္ေတြတိုးလာတဲ႔အခ်ိန္။ ဒီလိုရိွတယ္။က်ေနာ္တို႕ရတဲ႔ခဲြတမ္းကလူဦးရည္နဲ႔ေပးတာဆိုေတာ့၊ ဥပမာလူ၁၀၀စာဆိုျပီးရိကၡာထုတ္ေပးလိုက္တယ္၊ ဒါေပမဲ႔ေနာက္တေန႔လူသစ္ေတြ၂၀-၃၀တိုးလာျပီဆို..ရိကၡာမေလာက္ငွေတာ့ဖူး။ အဲဒီအတိုင္းတပတ္လံုးမေလာက္မငစားရတာ။ ေနာက္တပတ္က်မွရိကၡာတိုးတယ္။ဒါေပမဲ႔လူသစ္ေရာက္ေလ..မေလာက္ငေလပဲ။ ဒီလိုထမင္းမ၀လို႕လဲက်ေနာ္တို႕အားလံုးစိတ္မပ်က္ပါဖူး၊ လူသစ္ေတြေရာက္ရင္စိတ္ဓာတ္ေတြတက္ၾကြျပီးေပ်ာ္ၾကတယ္။ ကိုယ္႔မွာရိွတဲ႔ေစာင္ေတြ အတူမွ််ျခံဳၾကတယ္။အရင္ကလူတေယာက္ေစာင္၂ထည္ကေန ေနာက္ေတာ႕ေစာင္တထည္လူ၂ေယာက္ျဖစ္သြားတယ္။ လူသစ္ေတြလာျပီဆို..က်ေနာ္တို႕တေတြစခန္းအ၀င္ဂိတ္ေပါက္၀မွာတန္းစီျပီး “ေက်ာင္းသားသမဂၢ”သီခ်င္းေတြ“ဘီအိုင္ေအေခတ္စစ္ခ်ီေတးေတြလက္ခုတ္တီးသံျပိဳင္ဆိုျပီးၾကိဳဆိုၾကတယ္။ “ငါတို႕ရဲ႔ဦးေခါင္းမ်ားသည္..ေသြးခ်င္းခ်င္းနီျပီ၊သို႕ေသာ္..ညႊတ္ကားမညႊတ္ပါျပီ.. နာဇီတပါတီအျမစ္ကမက်န္..တိုက္ခဲ႔ျပီ..ေက်ာင္းသားသမဂၢတပ္ဦးခ်ီလာျပီ..” ေတာ္လွန္သီခ်င္းေတြ၀ိုင္းဆိုေတာ့..စခန္းထဲ၀င္လာသူေတြလည္းစိတ္ဓာတ္ေတြတက္ၾကြ၊ က်ေနာ္တို႕လည္းေပ်ာ္ျမဴးၾက။ အဲ..ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ေတြလည္းရိွတယ္။ လူသစ္ေတြ၀င္လာျပီဆိုတေယာက္ကေဘာပင္၊စာရြက္ေလးကိုင္ျပီး “အသားမစားတဲ႔လူဘယ္သူရိွလည္း၊စာရင္းေပးပါ” “အမဲသားစားလား”“၀က္သားစားလား?” “သက္သတ္လြတ္ဘယ္နွစ္ေယာက္ပါလဲ?”ဆိုျပီး အတည္ေပါက္စာရင္းေတာင္းၾကတာမ်ိဳး။လူသစ္ေတြကဘယ္သိလိမ္႔မလဲ၊ “အကုန္စားပါတယ္” “က်ေနာ္အမဲသားမစားဖူး”၊ “က်ေနာ္၀က္သားမစားဖူး”နဲ႔အဟုတ္မွတ္ျပီးစာရင္းေပးၾကတယ္။ အစအေနာက္သန္တဲ႔ထဲမွာအခု..ေခတ္သစ္ပန္းခ်ီဆရာဆိုျပီးနာမည္ၾကီးေနတဲ႔ ပန္းခ်ီထိန္လင္းနဲ႔စစ္နိုင္(နယ္စပ္မွာကြယ္လြန္)တို႕လူရႊင္ေတာ္၂ေယာက္ကအကဲဆံုး။ ။လူသစ္ေတြလာျပီဆို၊“စစ္နိုင္”က၊ ကသဲစစ္ဘိုပံုစံဖမ္းျပီး(စစ္အက်ီ၊စစ္ဦးထုတ္နဲ႔)ထိန္လင္းကစကားျပန္ပံုစံနဲ႔အင္တာဗ်ဴးလုပ္တာေပါ့။ လူသစ္တေယာက္ျဖစ္တဲ႔ဖ်ာပံုနယ္က“ကိုတာရာ”ဆို..အေတာ္ခံလိုက္ရတယ္။ စစ္နိုင္ကကသဲစကားလိုလိုနဲ႔ပါးစပ္ထဲေတြ႔တာဗလြတ္ခ်လြတ္ေတြေလွ်ာက္ေျပာတာ။ ကိုထိန္လင္းကသူစိတ္ကူးတည္႔ရာဘာသာျပန္ခ်င္ရာျပန္တာ။ ဥပမာ“ခင္ဗ်ားဘယ္လိုစြန္႔စြန္႕စားစားထြက္လာခဲ႔တာလဲ?၊ “အခုစစ္သင္တန္းေပးျပီးရင္လက္နက္ကိုင္ျပီး္ခင္ဗ်ားတကယ္တိုက္ရဲလား? “ခင္ဗ်ားမိသားစုကိုမလြမ္းဖူးလား..ရီးစားမရိွဖူးလား?..ဘာညာေပါ့။ ဟိုကလည္းအဟုတ္ထင္ျပီးအပီအျပင္ေတြေျဖတာ။ ေဘးကလူေတြကနားေထာင္ျပီးၾကိတ္ရီၾကတယ္။ အဲလိုမဟုတ္တာကိုအဟုတ္ထင္ေအာင္အတည္ေပါက္ေျမွာက္ပင္႔လိမ္ညာေျပာတာကို.. က်ေနာ္တို႕က“ၾကပ္တယ္”လို႕ေခၚတယ္။ လူသစ္ဆိုရင္အမ်ားစုက“ၾကပ္”ေလ႔ရိွတယ္။ ေနာက္ေတာ႔က်ေနာ္တို႕ေနတဲ႔လိပ္ခြန္းေတာင္ကုန္းေတာင္ “ၾကပ္ကုန္း”လို႕နာမည္တြင္သြားေသးတယ္။အဲေလာက္ဆိုးတာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ျမန္မာျပည္သားေတြပီပီဆင္းရဲတာ၊စိတ္မြန္းၾကပ္တာ၊ ဒုကၡေရာက္တာမ်ိဳးဆိုလည္းၾကံဖန္ျပီးရီစရာေတြလုပ္၊ ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္နဲ႔စိတ္ထြက္ေပါက္ရွာၾကတာေပါ့ေလ။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ႔ရာသီဥတုဒါဏ္၊အဟာရခ်ိဳ႕တဲ႔ျပီးခတ္ညံ႔ညံ႔အစားအေသာက္ဒါဏ္၊ က်န္းမာေရးခ်ိဳ႕တဲ႔တဲ႔ဒါဏ္ေတြနဲ႔အဓိကက်တဲ႔လက္နက္ကိုင္သင္တန္းမရိွပဲ၊ နဂိုရည္မွန္းခ်က္အတိုင္းျဖစ္မလာတဲ႔ဒါဏ္၊အိမ္လြမ္းတဲ႔ဒါဏ္ေတြေၾကာင္႔ စိတ္ပ်က္ျပီးျပန္သြားသူေတြအစုလိုက္အျပံဳလိုက္ပဲ။ အဓိက..ကေတာ႔လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးလိုအင္ေတြမျပည္႕ၾကလို႕ပါ။ ေနာက္ပိုင္းရန္ကုန္စီးပြားေရးေလာကမွာေအာင္ျမင္ေနတဲ႔ျပည္ေတာ္ျပန္တေယာက္ဆိုရင္.. သူမျပန္ခင္ေျပာသြားတာေလးသတိရမိေသးတယ္။ “ေနာက္ဆံုးေတာ့..အာလူးနဲ႔ပဲၾကာၾကာစားနိုင္တဲ႔သူေတြပဲေဟာဒီေတာင္ကုန္းၾကီးမွာက်န္ရစ္မွာ”.. ဆိုတာေလးေပါ့။ ကိုညိဳ(ေအာ္စလို)