သူတို႕ေခၚေတာ့ဒုကၡသည္၊ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုေတာ့ေတာ္လွန္ေရးသမား။- အပိုင္း(၆)

ဒီေဆာင္းပါးေရးဖို႕ျပင္ဆင္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာအိႏိၵယျမန္မာနယ္စပ္ျမိဳ႔ျဖစ္တဲ႔တမူးျမိဳ႕မွာ ကိုမင္းကိုနိုင္နဲ႔ကိုျပံုးခ်ိဳတို႕စာေပေဟာေျပာပဲြလုပ္တဲ႔သတင္းၾကားတယ္။ တခ်ိန္ကဒီျမိဳ႕ေလးကိုေရာက္လာတဲ႔တျခားနယ္ကေက်ာင္းသားမွန္သမွ်ကို ဖမ္းဆီးစစ္ေဆးျပီးေထာင္ထဲပို႕တာ၊မိဘရပ္ဆီလဲႊေျပာင္းတာေတြခံခဲ႔ရျပီး၊ အခုႏွစ္အစိတ္ေလာက္ၾကာတဲ႔အခါမွာေတာ့ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကိုယ္တိုင္ အဲဒီျမိဳ႕မွာထင္ထင္ေပၚေပၚနဲ႔ေဟာေျပာမႈေတြလုပ္ေနျပီဆိုေတာ့.. က်ေနာ္႔ဟာကံၾကမၼာရဲ႔လွည္႔ဖ်ားမႈေတြကိုသြားဆင္ျခင္မိတယ္။ ၁၉၈၈အာဏာသိမ္းျပီးစနယ္စပ္ျမိဳ႕ေတြျဖတ္ျပီးတဖက္နိုင္ငံအစြန္အဖ်ားေတြကို (ထိုင္း၊အိႏိၵယ၊တရုတ္)က်ေနာ္တို႕ေက်ာင္းသားေတြ..ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖို႔ထြက္ခဲ႔ၾကတယ္။ အဲဒီတံုးကဓားကိုဓားခ်င္း၊လွံကိုလွံခ်င္းဆိုတဲ႔စိတ္ဓာတ္ေတြနဲ႔ေပါ့။ အဲဒီတံုးကဒီလိုနယ္စပ္ျမိဳ႔ေပၚမွာေက်ာင္းသားအရြယ္လူငယ္မ်က္နွာစိမ္းေတြဆုိ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္သြားလာရတာ။အေၾကာက္အလန္႔ၾကီးတဲ႔ အဲဒီတံုးကစစ္အာဏာပိုင္ေတြဟာနိုင္ငံခ်စ္စိတ္ရိွသူလူငယ္ေတြကို သူခိုးဂ်ပိုးလိုဆက္ဆံခဲ႔ၾကတယ္။ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကိုလက္ခံမိရင္ အိမ္ရွင္ေတြကိုဖမ္းခ်ဳပ္တယ္။ခုေခတ္လိုသာဆိုလူကုန္ကူးတဲ႔အမႈနဲ႔တရားစဲြမွာေသခ်ာတယ္။ အခုကြယ္လြန္သြားျပီျဖစ္တဲ႔တမူးျမိဳ႕သားကိုတင္၀င္း(လူ႕ေဘာင္သစ္)ဆို အဲဒီတံုးကတမူျမိဳ႔ေပၚေရာက္လာတဲ႔ေက်ာင္းသားလူငယ္မွန္သမွ်ကို ကုန္သိုေလွာင္တဲ႔ဂိုေဒါင္ေတြမွာပုန္းခိုေစျပီးမိုးေရးဘက္တသုတ္ျပီးတသုတ္ပို႕ေနတာ။ေနာက္ပိုင္း အိႏိၵယဘက္ေတာခိုဖို႕လာသူမွန္သမွ်ကိုတင္၀င္းဂိုေဒါင္နဲ႔မကင္းဖူး။ၾကာေတာ့ကိုတင္၀င္းကိုယ္တိုင္လည္းမခံနိုင္ေတာ့ဖူး ၊ေျပးရေတာ့တာပဲ။ေနာက္ဆံုးဒုကၡသည္စခန္းမွာပဲေခါင္းခ်သြားေလရဲ႔။ စခန္းေနာက္ဖက္မွာသူ႕အုတ္ဂူေလးရိွေနတယ္။တကယ္ေတာ့စာသင္သားဘ၀က်ဥ္းက်ဥ္းမွာ အေတြ႕အၾကံုနုနုသာရိွသူေတြဟာအင္မတန္မွၾကမ္းတမ္းခက္ထန္လွတဲ ႔ေတာ္လွန္ေရးလမ္းေပၚေရာက္တဲ႔အခါစိတ္ကူးနဲ႔လက္ေတြ႕လံုး၀လဲြမွားေနမွန္းေနာက္မွသိရတယ္။ -------- အိႏိၵယနယ္စပ္ေရာက္္က်ေနာ္တို႕အေယာက္၄၀ေလာက္ကုိ၊ မဏိပူရျပည္နယ္လံုျခံဳေရးတပ္(ခ်န္ဒယ္ခရိုင္အမွတ္၈ရိုင္ဖယ္တပ္ရင္း)ကမိုးေရးမွ တဆင္႔နည္းနည္းအတြင္းပိုင္းက်တဲ႔(ခ်န္ဒယ္ခရိုင္)ထဲစစ္ထရပ္ကား၃စီးနဲ႔ေခၚသြားၾကတယ္။ ညမိုးခ်ဳပ္ၾကီးဆိုေတာ့..ဘယ္ေခၚသြားမွန္းလည္းမသိဖူး။ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္သြားျပီး၊ ဘာမွန္းညာမွန္းမသိရေပမဲ႔က်ေနာ္တို႕ေပ်ာ္ေနတယ္၊တက္ၾကြေနတယ္။ စိတ္အထင္၁နာရီခဲြေလာက္ေမာင္းရမယ္ထင္တယ္၊လမ္းပိတ္ထားတဲ႔လံုျခံဳေရးဂိတ္တခ်ိဳ႕ကိုလည္းျဖတ္ရတယ္။ က်ေနာ္တို႕ရွမ္းျပည္ကလမ္းေတြအတိုင္းပဲ၊အေကြ႕အေကာက္၊တဘက္ေဂ်ာက္၊ တဘက္ေတာင္နံရံနဲ႔ေတာင္ေပၚလမ္းျဖစ္တယ္။မိုးေရးကေန“ပါလဲ”ဆိုတဲ႔ျမိဳ႕ (ဒုတိယကမၻာစစ္ကဂ်ပန္တပ္ေတြအေျခစိုက္ခဲ႕သလိုျဗိတိလွ်တပ္ေတြတိုးစစ္ဆင္ခဲ႔တဲ႔သမိုင္း၀င္ျမိဳ႕) အထိေတာက္ေလွ်ာက္ေတာင္တက္လမ္းျဖစ္တယ္။“ပါလဲ”ေရာက္ေတာ့လမ္းခဲြ၂ခုရိွတယ္။ တခုကလြင္ျပင္ၾကီးျဖစ္ေနတဲ႔မဏိပူရျမိဳ႕ေတာ္အင္ဖားဘက္သြားတဲ႔လမ္းခဲြ၊ေနာက္တခုကေတာင္ေပၚလမ္းျဖစ္တဲ႔ ခ်န္ဒယ္ခရိုင္ကိုသြားတဲ႔လမ္းခဲြပါ။က်ေနာ္တို႕ကိုခ်န္ဒယ္ဘက္ေခၚသြားတာျဖစ္တယ္။ တိတိက်က်ေျပာရင္ခ်န္ဒယ္ခရိုင္ျမိဳ႕ေလးမေရာက္ခင္၃မိုင္ေလာက္မွာရိွတဲ႔ အမွတ္(၈)မဏိပူူရရိုင္ဖယ္တပ္စခန္းရိွရာလိုင္ခြန္း(Leikun)စစ္စခန္းဆီကိုျဖစ္တယ္။ အဲဒီစစ္စခန္းရဲ႔အထက္ေတာင္ကုန္းျမင္႔ၾကီးတခုမွာရိွတဲ႔ေဆာက္ျပီးစစ္တပ္ေဆးရံုေလးမွာက်ေနာ္တို႕ကို ယာယီေနထိုင္ခြင္႔ေပးထားတာျဖစ္တယ္။ေတာင္ကုန္းထိတ္မွာရိွတဲ႔ေဆးရံုေဆာင္က သိတ္ၾကီးတာေတာ့မဟုတ္ဖူး။ကုတင္ထားမယ္ဆိုရင္အလြန္ဆံုးကုတင္၃၀ဘဲဆန္႔နိုင္တဲ႔ ဘာမွမရိွတဲ႔ခမ္းမေဆာင္ၾကီးတခုရယ္ညာဘက္ေဘးကပ္ရက္မွာ၆ေပx၁၀ေပေလာက္ရိွတဲ႔ ရွည္ေမ်ာေမ်ာအခန္းတခုရယ္၊ဘယ္ဘက္ေဘးမွာအိမ္သာ၂လံုးရယ္..ဒါပဲ။ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ သြပ္မိုးအုတ္တိုက္နီက်ံက်ံေဆးရံုအသစ္စက္စက္ကထီးထီးၾကီးတခုထဲ။ ညၾကီးမင္းၾကီးက်ေနာ္တို႕ကားေပၚကဆင္းတန္းစီေနရာယူေတာ့ မဏိပူရတပ္ရင္းမႈးအရာရိွကၾကိဳဆိုတဲ႔အေၾကာင္းနႈတ္ခြန္းဆက္တယ္။ျပီးေတာ့ ဒီအေဆာက္အဦးမွာယာယီတည္းခိုဖို႕စီစဥ္ထားတဲ႔အေၾကာင္း ၊ေနာက္တေန႔မွေအာက္ခံတမံသလင္းေပၚ၊ေကာက္ရိုးေတြခင္းျပီးေႏြးေထြးေအာင္စီစဥ္ေပးမဲ႔အေၾကာင္း၊ အစားအေသာက္ကိုသူတို႕ကခ်က္ျပဳတ္စီမံေပးရမလား၊ ကိုယ္႔ဖာသာခ်က္ျပဳတ္စီစဥ္မလားေမးတယ္။က်ေနာ္တို႔ဘက္ကမိမိဖာသာစီစဥ္မဲ႔အေၾကာင္းေျပာေတာ့ သူတို႕ကေနာက္တေန႔မွာအိုးခြက္ပန္းဂံေတြနဲ႔ရိကၡာေတြေပးပို႔မဲ႔အေၾကာင္းေျပာတယ္။ျပီးေတာ့ဒီညေတာ့ သူတို႕ခ်က္ျပဳတ္ထားတဲ႔အစီအစဥ္အတိုင္းစားေသာက္ဖို႕နဲ႔.. အေဆာက္အဦးကအသစ္စက္စက္ျဖစ္လို႕ေသာက္သံုးေရေလွာင္ကန္မရိွေသးတဲ႔အေၾကာင္း. .ေလာေလာဆယ္..အိမ္သာ၂လံုးကိုလံုး၀အသံုးမျပဳပဲယာယီက်င္းတူးအိမ္သာပဲအသံုးျပဳေစခ်င္ေၾကာင္း၊ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုအေဆာက္အဦးဘယ္ဘက္မလွမ္းမကမ္းမွာ ကန္ကရစ္ေျမေအာက္မိလႅာကန္၂လံုးကိုယာယီေသာက္သံုးေရေလွာင္ကန္အျဖစ္သံုးထားတဲ႔အေၾကာင္းအသိေပးပါတယ္။ အေရးၾကီးတာတခုကအေဆာက္အဦးပရ၀ုဏ္သံဆူးၾကိဳးပတ္ပတ္လည္ကာရံထားျပီး၀န္းအျပင္မထြက္ဖို႕၊ လက္နက္ကိုင္လံုျခံဳေရးအေစာင္႕အၾကပ္ေတြရိွေနတဲ႔အေၾကာင္း၊သူတို႕ခြင္႕ျပဳခ်က္နဲ႔သာအျပင္ထြက္ဖို႕ဆိုျပီးမွာပါတယ္။ အဲဒီညကက်ေနာ္တို႕တေတြမိုးေရးျမိဳ႕ကုန္သည္ၾကီးမ်ားအသင္းကေပးလိုက္တဲ႔၂ထပ္ဘာဘူေစာင္ကိုတထည္ေအာက္ခံ တထည္ျခံဳျပီးမဏိပူေဆာင္းညကိုအံတုေကြးခဲ႔ရတယ္။ စည္းကမ္းထိမ္းသိမ္းေရးမႈဴးကိုျဂိဳလ္တု(ကြယ္လြန္)ရဲ႔တရႊီရႊီ၀ီဇီမႈတ္သံနဲ႔ထၾကထၾကဆိုတဲ႔အသံေၾကာင္႔ က်ေနာ္တို႕ကမန္းကတန္းထၾကတယ္။တပ္စု၄စုခဲြျပီးကိုယ္႔အစုနဲ႔ကိုယ္တန္းစီဖို႕အသင္႔ျပင္တယ္ က်ေနာ္တို႕ကိုေစာင္ေခါက္နည္း၊အိပ္ရာသိမ္းနည္းေတြကိုကိုယ္႔လူေတြကပဲစနစ္က်ေအာင္သင္ေပးထားတယ္။ ဖိနပ္ေတြကိုကိုယ္႔တပ္စုနဲ႔ကိုညီညီညာညာခ်ြတ္ခိုင္းတယ္။မညီသူကိုအျပစ္ေပးဒိုက္ထိုးခိုင္းတယ္။ လူကလည္းနည္း၊စိတ္ဓာတ္ေတြကလည္းတက္ၾကြေနေတာ့သိတ္ညီတယ္။စည္းကမ္းအတိအက်လိုက္နာတယ္။ မနက္အျပင္ထြက္တန္းစီေတာ့ျမဴေတြပိတ္ေနတယ္။ရာသီကေအးစိမ္႔ေနတယ္။ေရခဲမွတ္နီးနီးပဲ။ တခါတေလေရခဲေအာက္ထိေအးတယ္၊အျပင္မွာအက်ီလွမ္းထားရင္ေရခဲမႈံေတြတက္ျပီး အက်ီၤကခ်ပ္ျပားၾကီးလိုေတာင္႔ေတာင္႔ၾကီးျဖစ္ေနတယ္။ေနထြက္လာမွျပန္ေျခာက္တာ။ ယာယီအိမ္သာကလည္းက်င္းတူးျပီး၀ါးကပ္ထရံေလးပတ္လည္၀ိုင္းျပီးကာထားတာ။ေယာက္က်ားတလံုး၊ မိန္းခေလးတလံုး။မိန္းခေလးက၂ေယာက္ထဲ၊ေယာက်ာၤးက၃၀ေက်ာ္။ အိမ္သာမေလာက္လို႕သံဆူးၾကိဳးေလးအသာမျပီးစကပ္ပင္ေတာထဲစခန္းသြားၾကသူမ်ားတယ္။ စကပ္ေတာၾကီးကလည္းထူထူထပ္ထပ္၊ေနာက္ေတာ့လည္းအဲဒီစကပ္ပင္ေတြဒုကၡသည္ေတြရဲ႔ထင္းျဖစ္ကုန္တာပဲ။ အိမ္သာမေလာက္လို႕ေတာထဲျဖစ္သလိုသြားၾကေတာ႔ေနာက္ပိုင္းရက္အေတာ္ၾကာတဲ႔အခါအံ႔ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္.. ယင္ေကာင္ေတြ၊ယင္ေကာင္ေတြ..အရမ္းေပါလာတယ္။ထမင္းခ်က္တဲ႔ေနရာနဲ႔အိမ္သာထဲတင္၊ ယင္ေတြလံုးခဲေနတာမဟုတ္ဖူး၊ညအိပ္ရင္ေတာင္ယင္ေကာင္ေတြကအနားမယူဘဲ အြန္ဂ်ဴတီဆင္းျပီးမ်က္နွာနဲ႔ကိုယ္ေပၚနားျပီးနွိပ္စက္္တာခံရတယ္။ေနာက္ပိုင္း စည္းကမ္းထိမ္းသိမ္းေရးမႈးကိုျဂိဳလ္တုကယင္ေကာင္၁၀၀ကို ဘီဒီေဆးလိပ္(ကုလားေတြေသာက္ေလ႕ရိွတဲ႔ပြတ္ခ်ြန္းေဆးလိပ္ေသးေသး)တလိတ္နဲ႔နွိမ္နင္းတာေတာင္မကုန္ဖူး။ သိတ္မၾကာဖူး၊၀မ္းေရာဂါေတြျဖစ္ကုန္တယ္။က်န္းမာေရးထိခိုက္ေတာ့စိတ္ဓာတ္အၾကီးအက်ယ္က်ကုန္တယ္။ အဲဒါေနာက္ပိုင္းက်ျဖစ္လာတာေတြေပါ့။ တကယ္ေတာ့အိႏိၵယအစိုးရကျမန္မာဒုကၡသည္ေတြကိုလက္ခံေနပါျပီလို႕ကမၻာသိက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ေၾကျငာခဲ႔ေပမဲ႔.. ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ဘာတခုမွၾကိဳတင္မစီစဥ္ထားပါဖူးဆိုတာထင္ရွားပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕ဒုကၡသည္ေတြဟာေနာက္ပိုင္းမွာလူဦးေရအရ၂၀၀၀န္းက်င္ပဲရိွခဲ႔တာပါ။ က်ေနာ္တို႕တေတြကိုအစာလံုေလာက္ေအာင္မေၾကြးေမြးဖူး ၊ေစာင္မလံုေလာက္ဖူး၊အိပ္စရာ၊ေက်ာခင္းစရာေတာင္မလံုေလာက္ခဲ႔ဖူး။ေဆး၀ါးဆိုလည္းေ၀လာေ၀းပါ။ ဒီကိစၥေတြေနာက္ပိုင္းမွာေရးပါအံုးမယ္။ က်ေနာ္တို႕ဒုကၡသည္စခန္းရဲ႔ေတာင္ကုန္းပတ္ပတ္လည္သံဆူးၾကိဳးနဲ႔ကာထားျပီး အေနာက္ဖက္ထြက္ေပါက္မွာရြက္ဖ်င္တဲ၂လံုးနဲ႔လက္နက္ကိုင္မဏိပူရစစ္သားေတြေစာင္႔ေနတယ္။ သတိထားမိတာတခုကအိႏိၵယနယ္ျခားေစာင္႕လက္နက္ကိုင္စစ္သားေတြေရာ၊ အခုကင္းေစာင္႔မဏိပူရရဲေဘာ္ေတြေရာသူတို႕ေသနပ္ကိုသံၾကိဳးနဲ႔တုတ္ျပီးကိုယ္႔ခါးနဲ႔တဲြခ်ီထားတာပဲျဖစ္တယ္။ ။ခတ္ေနာက္ေနာက္တမူးနယ္သားတေယာက္ကေတာ့ဗမာေတြေသနပ္လုေျပးတတ္လို႕ပါလို႕ေျပာတယ္။ တိုက္ပဲြမွာက်ရင္ကိုယ္႔လက္နက္ကိုရန္သူကအလြယ္တကူေကာက္ယူေျပးလို႕မရေအာင္လို႕ျဖစ္မွာပါ။ က်ေနာ္တို႕အားလံုးက်န္းမာေရးေလ႔က်င္႔ခန္းေတြတန္းစီလုပ္ၾကတယ္။ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာပဲပတ္ေျပးၾကတာ .တပ္မေတာ္ကစစ္သားသစ္ေလ႔က်င္႔ေရးစခန္းမွာေအာ္ဟစ္ေျပးသလိုေပါ့. “ဘာလုပ္ေနလဲ.ေလ႔က်င္႔ေနတယ္၊ဘာစိတ္ဓာတ္လဲ.ခြတ္ေဒါင္းစိတ္ဓာတ္၊ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ.ျပည္သူ႔အတြက္”။ ဘိုက္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ေလ႔က်င္႔ခန္းလုပ္ျပီးေမာေမာပမ္းပမ္းျဖစ္ေနေပမဲ႔ကသဲစစ္သားေတြကထမင္းလာမပို႕ေသး။ ဗမာေတြကမြန္းမတည္႔မီေန႕လည္စာစားတတ္ေပမဲ႔သူတို႕ကမြန္္းလဲြ၁နာရီေလာက္မွထမင္းစားတတ္တာ။ က်ေနာ္တို႕ေရာက္ျပီးေနာက္တရက္ထိသူတို႕ခ်က္ျပဳတ္တာပဲစားရတယ္။အိုးခြက္၊ပန္းဂံနဲ႔ရိကၡာကိစၥစီစဥ္လို႕မျပီးတာမို႕ပါ။ မွတ္မွတ္ရရရိွေနတာတခုေျပာရအံုးမယ္။.ညက်ေတာ့လူၾကီးေတြကထမင္းအရင္စားတယ္။ က်ေနာ္တို႕ကဆရာဦးေရႊထူး(မႏၱေလး)ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ဦး(ယခၡဳမဏိပူရ၊သၾကၤန္သံခ်ပ္ေရးတဲ႔ကဗ်ာဆရာျမတ္ထက္) ပန္းခ်ီစစ္ျငိမ္းေအး(ယခၡဳအေမရိကား)စာေရးဆရာေကာလ္ထန္ေမာရိယယ္လ္(ကြယ္လြန္)နဲ႔မန္းေဆးတကၠသိုလ္က.ကိုဘရန္(ကိုသိန္းေဌး-အေမရိကား)ေက်ာ္ေက်ာ္ထြဋ္(အေမရိကား)တို႕ကိုဦးစီးအဖဲြ႔ေခါင္းေဆာင္တင္ထားတာ.. သူတို႕ကအရင္စားတယ္။က်ေနာ္နဲ႔ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕အျပင္မွာမီးလံႈေနရင္းဆရာထူးက “ေမာင္ညိုေရ..ေသာက္ေရျပတ္ေနတယ္၊သြားခတ္လိုက္ပါအံုးကြာ”လို႔ခိုင္းလို႔ေရပံုး၂ပံုးဆဲြျပီး. အိမ္သာေနာက္ဖက္ကြန္ဂရစ္ေရေလွာင္ကန္ေလးထဲကေရသြားဆဲြတယ္။ က်ေနာ္ကမ်က္မွန္သမား၊ညၾကီးဆိုေတာ့သိတ္လည္းမျမင္ရဖူး။ေရေပၚေပါေလာေပၚေနတဲ႔အမႈိုက္သရိုက္ေတြရွင္းျပီးေသာက္ေရဆဲြလာတယ္။ ဦးစီးအဖဲြ႕ထမင္းစားျပီးေရေသာက္တယ္။ကသဲေတြကလည္းေသာက္ၾကတယ္ ။ေရျပတ္သြားလို႕ေနာက္ထပ္ေရသြားဆဲြဖို႕အိမ္သာေနာက္သြားေတာ့ဆရာထူးက “ေမာင္ညိဳ..မင္းဘယ္ကေရသြားခတ္မွာတံုး”လို႕ေမးတယ္။“အိမ္သာေနာက္ကေရေလွာင္ကန္ေလ”လို႔ေျဖေတာ့. “အာ..လခြီးမွပဲ..သြားပါျပီကြာ”လို႔ေျပာျပီးထြီထြမ္နဲ႔တံေတြးေထြးပါေတာ့တယ္။က်ေနာ္လည္းေၾကာင္သြားတယ္။ အားလံုးက“ခ်ီးေရေတြ..ခ်ီးေရေတြ”နဲ႔တ၀ါး၀ါးဟားျပီး၀ိုင္းေအာ္တယ္။ဆရာထူးက “သြားသြားပံုးထဲကေရေတြျမန္ျမန္သြန္..ေသခ်ာသြားေဆး၊၀မ္းေရာဂါေတြျဖစ္ကုန္ေတာ့မွာပဲ..ဒုကၡပဲကြာ”လို႕ျငီးတယ္။ မတတ္နိုင္ဖူးလက္လြန္သြားျပီ။ အမွန္ကညေနပိုင္းမွာေရတိုင္ကီေတြေရာက္လာလို႕ေသာက္ေရသံုးေရကိုနဂိုကသံုးတဲ႔အိမ္သာမိလႅာေရေလွာင္ကန္အသစ္ကိုမသံုးေတာ့ပဲ.. အသစ္ေရာက္တဲ႔ေရတိုင္ကီၾကီးေတြပဲသံုးတာျဖစ္တယ္။ တခါးပိတ္ထားတဲ႔အိမ္သာအသစ္ၾကီးကိုလည္းအသံုးျပဳနိုင္ျပီလို႕ ညေနကပဲဖြင္႔ေပးလိုက္တာေၾကာင္းအမ်ိဳးသမီးနွစ္ေယာက္နဲ႔ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ေစ်းဦးေပါ့က္ဆိုျပီး အခင္းၾကီးအခင္းေလးေတြသြားျပီးၾကျပီ။ေနာင္အခါသတင္းေထာက္ျဖစ္မဲ႔က်ေနာ္ကအဲဒီအင္ေဖာ္ေမးရွင္းကိုမရလိုက္ဖူး။ ဒါနဲ႔မိလႅာကန္ထဲကေရခတ္ျပီးဦးစီးအဖဲြ႔ကိုသြားတိုက္မိတာ..။အဲဒီေနာက္ပိုင္းက်ေနာ႔နာမည္လည္းလအတန္ၾကာထိ ကိုညိဳကေန..“အီးညိဳ”လို႔ေျပာင္းသြားတယ္။တခါတေလ..ေရွးေဟာင္းေနွာင္းျဖစ္ေတြျပန္ေျပာတိုင္း က်ေနာ္႔ကိုေရခတ္ကူေပးတဲ႔ကိုေအာင္ဆန္းလင္း(ကေလးျမိဳ႕၊ယခၡဳၾသစေတးလွ်ား)က.. “ကိုညိဳေရ..အဲဒီတံုးကခင္ဗ်ားေခါင္းေဆာင္ေတြကိုခ်ီးေရတိုက္ျပီးနာမ္နွိမ္လိုက္လို႕ျဖစ္မယ္ ၊ေနာက္ပိုင္းေခါင္းေဆာင္ခ်င္းလည္းမတဲ႔၊အဖဲြ႔လည္းကဲြေတာ့တာပဲေလ”လို႕ေျပာတယ္ ။ေဒါက္တာဘရမ္ဆိုရင္..နွစ္အတန္ၾကာထိက်ေနာ္႕ကို“ခ်ီးညိဳ..ခ်ီးညိဳ”နဲ႕ေနာက္ေျပာင္ျပီးေခၚတံုး..။ ကိုညိဳ(ေအာ္စလို)