သူတို႕ကေခၚေတာ့ဒုကၡသည္၊ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုေတာ့ေတာ္လွန္ေရးသမား။ (၅)

က်ေနာ္တို႕မႏၱေလးကရဲေဘာ္ေတြမိုးေရးနယ္စပ္မေရာက္ခင္ကတည္းကတမူးနဲ႔ကေလးျမိဳ႔ကေက်ာင္းသားသံုးဆယ္နီးပါးမိုးေရးမွာေရာက္ေနၾကျပီ။ က်ေနာ္တို႕ကိုမိုးေရးျမိဳ႕အေျခစိုက္တဲ႔Sunrise Youth Club (တက္ေန၀န္းလူငယ္မ်ားအသင္းလို႕ဘာသာျပန္ရမလားမသိ၊ကာလသားလူငယ္ေတြနဲ႔စုဖဲြ႔ထားတာ) အဖဲြ႔နဲ႔မိုးေရးျမိဳ႔ကုန္သည္ၾကီးမ်ားအသင္းကေစာင္႔ေရွာက္ကူညီတာျဖစ္တယ္။ သူတို႕အားလံုးဟာျမန္မာျပည္အဆက္ေတြပါ။ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းတခ်ိဳ႔ဗမာျပည္မွာရိွေနေသးတယ္လို႕သိရတယ္။ တက္ေန၀န္းလူငယ္ေတြကေတာ့ဗမာစကားနည္းနည္းပါးပါးေတာ့ေျပာတတ္တယ၊္ ကုန္သည္ၾကီးမ်ားအသင္းကလူေတြကေတာ့မြတ္ေနတာပဲ၊စကားေရာ၊စီးပြားေရးေရာ။ သူတို႕တေတြက်ေနာ္တို႕ကိုလိုလိုလားလား၊ခ်စ္ခ်စ္ခင္နဲ႔ကိုၾကိဳဆိုၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႕မလာခင္၂ရက္ေလာက္မွ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ရာဂ်စ္ဂႏီၶကျမန္မာနိုင္ငံသားေတြကို အိႏိၵယကဒုကၡသည္အျဖစ္လက္ခံမယ္လို႕ေၾကျငာထားတာမို႕က်ေနာ္တို႕အဖဲြ႔ကံေကာင္းခဲ႔ေပမဲ႔၊ က်ေနာ္တို႕ထက္အရင္ေရာက္ခဲ႔တဲ႔ကေလးျမိဳ႕ကကိုေအာင္ဆန္းလင္း (ယခုၾသစေတးလ်ား)တို႕အုပ္စုနဲ႔တမူးကကိုေက်ာ္ေက်ာ္ထြဋ္(ယခုအေမရိကား)၊ စာေရးဆရာေကာလ္ထန္ေမာရိယာယ္လ္နဲ႔ေက်ာင္းသားလူငယ္တခ်ိဳ႕မွာ အာဏာသိမ္းျပီးရက္ပိုင္းအတြင္းထြက္လာၾကတာဆိုေတာ့၊မိုးေရးရဲေတြမဖမ္းေအာင္ဟိုေျပးဒီေရွာင္ေနရတယ္။ ရွားရွားပါးပါးအမ်ိဳးသမီးတေယာက္လည္းပါတယ္။ကေလးျမိဳ႕နယ္တာဟန္းကလုရိႈင္းခ်င္းအမ်ိဳးသမီးမူလတန္းျပဆရာမ၊မစန္းပြီးဆိုသူပါ ။ေစာေစာကတက္ေန၀န္းအဖဲြ႔ေခါင္းေဆာင္မဏိပါးတို႕အဖဲြ႔ေတြကခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ေစာင္႕ေရွာက္ထားရတာ။ က်ေနာ္တို႕အားလံုးကိုတက္ေန၀န္းအသင္းအေဆာင္မွာေနရာခ်ထားေပးတယ္။ သူတို႕ရံုးကမိုးေရးေဘာ္လုံးကြင္းေဘးနားမွာ၊နယ္စပ္ျခံစည္းရိုးနဲ႔ကပ္ေနတာပဲ(အခုထိရိွေနေသးတယ္)ဲ ။ေရာက္ေရာက္ခ်င္းညမွာပဲတည္းခိုရာအေဆာက္အဦးသြပ္ေခါင္ေပၚဘယ္ကမွန္းမသိတဲ႔ဂဲေတြက်လာလို႕.. မိုးေရးရဲစခန္းကလက္နက္ကိုင္ရဲ၂ေယာက္လာျပီးကင္းေစာင္႕ေပးရတယ္။က်ေနာ္တို႕ေရာက္ေတာ့အေစာပိုင္းေရာက္ေနသူေတြလည္း၀မ္းသာၾကတာေပါ့ေလ။ မိုးေရးျမိဳ႕ကုန္သည္ၾကီးမ်ားအသင္းအတြင္းေရးမႈဴးN.Kumarကမႏၱေလးတကၠသိုလ္မွာဘဲြ႔ရခဲ႔တာ။ က်ေနာ္တို႕အားလံုးေနထိုင္စားေသာက္ေရးနဲ႔အိႏိၵယအာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ထိေတြ႔ဆက္ဆံျပီးဘာသာျပန္တာကအစကူညီေပးပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕မလာခင္တရက္မွာပဲ..အိႏိၵယစစ္ေထာက္လွမ္းေရးရဲ႔မွတမ္းနဲ႔သုေသသနအဖဲြ႔၊ RAW(Research & Analysis Win)ကအရာရိွေတြရဟတ္ယာဥ္နဲ႔ေရာက္လာျပီး ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ထြဋ္နဲ႔စာေရးဆရာေကာလ္ထန္ေမာရိယာယ္လ္တို႕ကိုလာေတြ႔တဲ႔အေၾကာင္း၊ ဘာေတြလိုအပ္လည္းေမးေတာ့၊စား၀တ္ေနေရးနဲ႔ခိုလႈံစရာအျပင္ ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရးအတြက္လက္နက္ကိုင္သင္တန္းနဲ႔လက္နက္ပါေထာက္ပံ႔ဖို႕ေတာင္းဆိုခဲ႔တယ္လို႕..သိရတယ္။ “သူတို႕ေပးနိုင္မေပးနိုင္လည္းမသိဖူး၊နိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရးတို႕၊နိုင္ငံေရးတို႕လည္းသိတာမဟုတ္ဖူး၊ အဲဒီတံုးကကိုယ္လိုခ်င္တာ၊လိုအင္တာေတာင္းလိုက္တာပဲ”လို႕ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ထြဋ္ကေနာက္ပိုင္းမွာျပန္ရွင္းျပတယ္။က်ေနာ္တို႕တက္ေန၀န္းရိပ္သာမွာေနထိုင္စဥ္မဏိပူကနာမည္ၾကီးNorth East Sunမဂၢဇင္းကသတင္းနဲ႔ သတင္းဓာတ္ပံုေတြရိုက္သြားတယ္။(အဲဒီသတင္းဓာတ္ပံုေတြန၀တစစ္အစိုးရသတင္းစာမွာေနာက္ပိုင္းေဖာ္ျပခဲ႔ရာက က်ေနာ္ပံုကိုျမင္ျပီးမိသားစုကအိႏိၵယနယ္စပ္ေရာက္ေနျပီလို႕သိသြားတာပါ)၊မွတ္မိေနတာေလးတခုက၈၈အာဏာသိမ္းေတာ့ေသနပ္ထိမွန္ျပီး တကိုယ္လံုးေသြးေတြေပက်ံေနတဲ႔ေက်ာင္းသူေလးတဦးကိုေဆးေက်ာင္းသား၂ေယာက္က်ည္လြတ္ရာသယ္ေျပးေနတဲ႔(မ၀င္းေမာ္ဦးပံု)မ်က္နွာဖံုးနဲ႔News Week မဂၢဇင္းကို မိုးေရးေရာက္ေတာ့စျမင္ဖူးသလို၊အေရးေတာ္ပံုကာလထြက္လာတဲ႔အဆိုေတာ္မာမာေအးနဲ႔ကိုမင္းေနာင္တို႕ဆိုထားတဲ႔ ခြတ္ေဒါင္းနဲ႔အတူတိုက္သီခ်င္းေလးလည္းအဲဒီမွာစၾကားဘူးတာပါ။အဲဒီဓာတ္ပံုနဲ႔အဲဒီသီခ်င္းဟာက်ေနာ္တို႕တေတြရဲ႔ေဒါသကိုသာျပင္းထန္ေစရံုမက၊ စိတ္ဓာတ္ေတြကိုလည္းပိုျပီးခိုင္မာေစ၊အားေကာင္းေစခဲ႔ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ျမန္မာနိုင္ငံသားေတြကိုအိႏိၵယကဒုကၡသည္အျဖစ္လက္ခံတယ္လို႕သာေျပာတာ.. ဘာတခုမွေသခ်ာစီစဥ္ထားတာမရိွေသးပါဖူး။နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္လာသူေတြကလည္းတျခားနိုင္ငံကဒုကၡသည္ဆိုသူေတြနဲ႔ပံုစံမတူသလို၊ ထိုင္းနယ္စပ္ကစစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြ၊ရြာပးံုရြာေရွာင္ဒုကၡသည္ေတြလို..ခေလးေတြ၊မိသားစုေတြမပါဖူး။တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ၊ လူငယ္ေတြစတဲ႔အရြယ္ေကာင္းေလးေတြဆိုေတာ့ထူးထူးျခားျခားျဖစ္ေနတယ္။အမွန္ေတာ့ဒီလူေတြအားလံုးဟာအႏၱရာယ္ကလြတ္ေအာင္ေျပးလာသူေတြထက္. .ရရင္ရမရရင္ခ်ဆိုတဲ႔ေၾကြးေၾကာ္သံနဲ႔ကိုယ္ဆႏၵနဲ႔ကိုယ္သူပုန္ထဖို႕ထြက္လာသူေတြျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့..အားလံုးဟာတက္ၾကြေနတယ္။ေမ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြနဲ႔သိတ္ျပင္းထန္ေနၾကတယ္။ အိိႏိၵယကလူသားခ်င္းစာနာျပီးခိုလႈံခြင္႕ေပးတာကို၊က်ေနာ္တို႕စိတ္ထဲထင္လိုက္တာက.. လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမတခုမွာစစ္သင္တန္းေပးမယ္၊လက္နက္ေတြေပးမယ္ဆိုတာပဲ။ တကယ္႔လက္ေတြ႔မွာေတာ့အဲဒီတံုးကျမန္မာဒုကၡသည္ေတြကိုေတာင္၊ဘယ္လိုေနရာထိုင္ခင္းေပးျပီးေစာင္႔ေရွာက္မလဲဆိုတာေတာင္ အိႏိၵယကအဆင္သင္႔မျဖစ္ခဲ႔ပါဖူး။က်ေနာ္တို႕ကလည္းအေမွာင္ထဲကေနရုတ္တရက္လင္းေနတဲ႔ကမၻာၾကီးအျပင္ေရာက္လာတာပါ ။ျမင္သမွ်အရာရာထူးထူးဆန္းဆန္းေတြ။ဗဟုသုတလည္းမရိွ၊ကိုယ္႔ကိုကိုယ္လည္းအေရးေတာ္ပံုအရိွန္ေတြတက္ျပီးေျမာက္ၾကြေျမာက္ၾကြေပါ့ ။ေျပာရအံုးမယ္၊မိုးေရးျမိဳ႔ထဲ၀င္လာေတာ့ျမိဳ႔ေလးကေသးေလးပါ။နယ္စပ္ကုန္သြယ္ေရးျမိဳ႕ေလးဆိုေတာ့ဆိုင္ခန္းေတြ၊ဂိုေဒါင္ေတြမ်ားတယ္။ သြပ္မိုး၊ပ်ဥ္ကာ၊ထရံကာနဲ႔ထည္ထည္၀ါ၀ါလည္းမရိွပါဖူး။ထိုင္းနယ္စပ္ျမိဳ႕ေတြနဲ႔အရမ္းကြာတယ္လို႕ေျပာရမယ္။မိုးေရးျမိဳ႕ခံေတြဆိုတာ၊ အိႏိၵယေတာင္ပိုင္းမဒရပ္စ္၊တမီးလ္နာဒူးျပည္နယ္သားအမ်ားစုျဖစ္တယ္။ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ခ်စ္တီးထမင္းဆိုင္၊ဒံေပါက္၊တိုရွည္(ဒိုဆာ)စတဲ႔ အိႏိၵယစားေသာက္ေကာင္းေတြကိုျမန္မာ႔လွ်ာနဲ႔လိုက္ဖက္ညီေရာင္းခ်နိုင္စြမ္းရိွသူေတြေပါ့။မိုးေရးျမိဳ႔မွာစီးပြားရွာျပီးသူတို႕လူမ်ိဳးႏြယ္ေတြရိွတဲ႔ အိႏိၵယေတာင္ပိုင္းျမိဳ႕ေတြမွာအိုးအိမ္အတည္တက်နဲ႔ေနထိုင္ၾကတယ္။တမီးလ္လူမ်ိဳးေတြသာမကတမူး၊ ကေဘာ္ခ်ိဳင္႔၀ွမ္းမွာအေျခခ်ေနထိုင္တဲ႔ကူကီး(သူတို႕ကိုခ်င္းလို႔ေခၚရင္သိတ္မၾကိဳက္ဖူး)နာဂ၊လုရိႈင္း၊ ကသဲအစရိွတဲ႔လူမ်ိဳးေပါင္းစံုေနၾကတာ။က်ေနာ္တို႕ေရာက္ခါစကနာဂနဲ႔ကူကီးေတြနယ္လုတိုက္ခိုက္မႈေတြျဖစ္ၾကတယ္။ လူေတာ္ေတာ္ေသတယ္။မိုးေရးမွာနာဂကလူနည္းစုဆိုေတာ့အကုန္ေျပးရတယ္ ။ေနာက္ပိုင္းနွစ္အေတာ္ၾကာထိနာဂနဲ႔ကူကီးပဋိပကၡျဖစ္ေနတံုးပဲ။အလားတူကသဲနဲ႔ကူကီးလည္းမျကာခနတိုက္ပဲြျဖစ္တယ္။ နယ္ျခားကုန္သြယ္ေရးစခန္းဆိုေတာ့၊စီးပြားေရးနဲ႔နယ္ျခားလြတ္ေျမာက္နယ္ေျမအတြက္..စားက်က္လုတဲ႔တိုက္ပဲြေတြကဒီေန႕အထိမဆံုးေသးဖူး။ မျငိမ္းခ်မ္းဖူး။က်ေနာ္တို႕မိုေရးေရာက္ေတာ့လမ္းေဘးဆိုင္ခမ္းေတြ၊ အိမ္နံရံနဲ႔အုတ္ခံုေတြမက်န္ေနရာအနွ႔ံမွာကြန္ဂရက္အိုင္ပါတီ(ရာဂ်စ္ဂႏီၵပါတီ)လက္၀ါးတဆိပ္နဲ႔ေရြးေကာက္ပဲြမဲဆြယ္ေၾကာ္ျငာေတြအမ်ားၾကီးေတြ႕ရတယ္။ လက္၀ါးသေကၤတဆိုေတာ့“ဒီျမိဳ႕မွာလကၡဏာ၊ေဗဒင္ေဟာတဲ႔လူေတြမ်ားလွေခ်လား”လို႕တေယာက္ကတကယ္မသိတာလား၊ ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ေျပာတာလားမသိ။ လက္၀ါးတံဆိပ္ေရာ၊လွည္းဘီးေရာ၊လက္လွည္႔ယက္ကၠန္းခံုတံဆိပ္ေရာ..စံုေနတာပဲ။ အိႏိၵယမွာရာသီဥတုေကာင္းတဲ႔ေအာက္တိုဘာလဆိုေရြးေကာက္ပဲြလုပ္ေနက်ဆိုတာေတြ၊ နိုင္ငံေရးပါတီေတြလြတ္လြတ္လပ္လပ္မဲဆြယ္တယ္၊စည္းရံုးတယ္ဆိုတာအဲဒီအခါမွမ်က္ေစ႕နဲ႔တပ္အပ္ျမင္ဖူးတာပါ။ (က်ေနာ္တို႕ျပည္ပေရာက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအသက္..ေလးငါးဆယ္ေက်ာ္ေနျပီ..ခုထိမဲမေပးဘူးၾကဖူး)။ ဒီမိုကေရစီနိုင္ငံၾကီးကိုေရာက္ျပီဆိုေတာ့..က်ေနာ္တို႕တေတြလြတ္လပ္ျပီ၊ျငိမ္းခ်မ္းျပီ၊ကိုယ္႔နိုင္ငံကိစၥေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္လုပ္နိုင္မယ္လို႕ေမ်ာ္လင္႔ခဲ႔ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႕ေရာက္ျပီးရက္ပိုင္းအၾကာမွပဲရန္ကုန္မွာေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ဦးတင္ဦးနဲ႔၊ဦးေအာင္ၾကီးတို႕ေပါင္းျပီးNLDပါတီဖဲြ႕တဲ႔သတင္းၾကားရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕ကေတာ့စစ္အစိုးရလက္ေအာက္ကေရြးေကာက္ပဲြဟာတရားမွ်တမွာမဟုတ္ဖူးလို႕ပဲယံုၾကည္ေနခဲ႔တယ္။ က်ေနာ္တို႕အားလံုးတက္ေန၀န္းကလပ္မွာသံုး၊ေလးရက္ေနျပီးေတာ့လံုျခံဳေရးအရမိုးေရးရဲစခန္း၀င္းထဲေျပာင္းေရႊ႔ရပါတယ္။ ရဲစခန္းဘားတိုက္ခန္းမထဲမွာက်ေနာ္တို႕အားလံုး၄၀၀န္းက်င္ေလာက္ရိွမယ္ထင္တယ္။ရဲစခန္းကပဲဲထမင္းေၾကြးတယ္၊ လဘက္ေရတိုက္တယ္။က်ေနာ္တို႕ကလည္းစားလိုက္၊အိပ္လိုက္မေနၾကဖူး။မနက္ေစာေစာထ၊အစုေလးေတြခဲြျပီးရဲစခန္း၀င္းထဲမွာပဲ၊ ကိုယ္လက္ေလ႔က်င္႔ခန္းေတြတန္းစီလုပ္တယ္။မနက္ဆို နိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းနဲ႔ေက်ာင္းသားသမဂၢသီခ်င္းေတြဆိုရင္းလက္နက္မဲ႔စစ္ေရးေလ႔က်င္႔ခန္းေတြလုပ္ၾကတယ္။ တေလွထဲစီးလာတဲ႔ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ကကိုညီညီလြင္(ယခၡဳၾသစေတးလွ်ား)ကတကၠသိုလ္အရံတပ္ရင္းမွာေလ႔က်င္႕သင္ၾကားဖူးေတာ့သူကပဲဦးေဆာင္ျပီး ကာယေလ႔က်င္႔ခန္းနဲ႔အေျခခံစစ္ေရးျပသင္တန္းကိုေပးတယ္။ရဲစခန္း၀န္းေလးထဲမွာေန႔စဥ္မနက္တခါ၊ညေနတခါတန္းစီဘယ္ညာေလွ်ာက္ျပီး. .ဘာလုပ္ေနလဲ..ေလ႔က်င္႔ေနတယ္၊ဘာလုပ္ဖို႕လည္း…တိုက္ပဲြ၀င္ဖို႕၊ ဘာစိတ္ဓာတ္လဲ..ခြတ္ေဒါင္းစိတ္ဓာတ္၊ဘယ္သူ႕အတြက္လဲ..ျပည္သူ႕အတြက္..ဘာလိုခ်င္လဲ..ဒီမိုကေရစီ..”ဆိုျပီး ပါးစပ္ကလည္းေအာ္၊ေျပးလဲေျပး..နဲ႔ရဲစခန္း၀င္းနဲ႔အနီးတ၀ိုက္က်ေနာ္တို႕အသံေတြဟိန္းေနတယ္။ သိတ္မၾကာဖူး၊တေယာက္စကားတေယာက္နားနဲ႔. .“ေက်ာင္းသားေတြကိုစစ္သင္တန္းေပးေနျပီ..”ဆိုတဲ႔ေကာလဟလေတြနဲ႔..(က်ေနာ္တို႕က်န္းမာေရးေလ႔က်င္႔ခ်ိန္ဆို)တမူးနဲ႔၊ နမ္႔ဖာလံုဘက္ကျမန္မာျပည္သူေတြပဲြၾကီးတခုလိုရဲစခန္းပတ္ပတ္လည္လာေငးၾကည္႔ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႕ကလည္းတက္ၾကြျပီး၊မ်က္နွာထားတည္တည္ေတြနဲ႔အခုပဲစစ္ေျမျပင္ထြက္ျပီးရန္သူကိုအျပတ္ေခ်မႈန္းေတာ့မဲ႔ပံုစံေတြနဲ႔ေပါ့။ တခ်ိဳ႕ေတြကက်ေနာ္တို႕ကိုစားစရာေတြ၊သစ္သီးေတြလာေပးၾကတယ္။နယ္စပ္ကျပည္သူေတြခမ်ာလည္း က်ေနာ္တို႕ကိုျမန္မာျပည္ရဲ႔ဒုတိယေျမာက္လြတ္လပ္ေရးကိုတိုက္ယူေပးမဲ႔လူငယ္ေတြလို႔ယံုၾကည္ထားပံုရတယ္။ က်ေနာ္တို႕ကိုယ္တိုင္လည္းအဲလိုထင္ေနခဲ႔တယ္။အဲဒီတံုးကက်ေနာ႔္ဆရာဦးေရႊထူးကိုေမးဘူးတယ္.. “ဆရာ..က်ေနာ္တို႕ေတာ္လွန္ေရး.ဘယ္ေလာက္ၾကာမယ္ထင္လဲ”..“ေမာင္ညိဳရာ..အလြန္ဆံုး၂နွစ္ေပါ့..၊၊ျပည္သူတရပ္လံုးကဒို႕ဘက္ပါေနတာပဲကြာ.၊ တခ်ိန္ကဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတို႕၊ဦးနုရဲ႔ျပည္ခ်စ္ေတာ္လွန္ေရးတို႕ဆိုတာ. .အခုလိုျပည္သူေတြလွည္းေနေလွေအာင္းျမင္းေစာင္းမက်န္ပါ၀င္တာမဟုတ္ဖူးကြ၊ဒါဟာငါတို႕ရဲ႔ပဲြသိမ္းတိုက္ပဲြပါ”လို႕ျပန္ေျဖခဲ႔တာမွတ္မိေနပါေသးတယ္။ အဲဒီတံုးကက်ေနာ္တို႕အားလံုးအဲဒီလိုပဲတထစ္ခ်ယံုၾကည္ခဲ႔တာပါ။ရဲစခန္းမွာက်ေနာ္တို႕ခိုလံႈေနတံုးတမူးနဲ႔ကေလးနယ္ကလူငယ္ေတြက်ေနာ္တို႕ဆီလာပူးေပါင္းၾကတယ္။ ကေလးျမိဳ႕က“မအိ”ဆိုတဲ႔အမ်ိဳးသမီးတေယာက္လည္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႕က်ေနာ္တို႕ထဲမွာအမ်ိဳးသမီး၂ေယာက္ျဖစ္သြားတယ္။သူတို႕၂ေယာက္ကံၾကမၼာကလည္းအေတာ္ဆန္းက်ယ္လြန္းတယ္။ ၀တၱဳဆန္ဆန္၊ရုပ္ရွင္ဆန္ဆန္ေတြမို႕လို႕ပါ။အျပင္ကတကယ္႔အျဖစ္အပ်က္ဆိုတခါတခါရုပ္ရွင္ေတြ၊၀တၱဳဇာတ္လမ္းေတြထက္.. ပိုျပီးရႈတ္ေထြး၊ေထြျပား၊ဆန္းက်ယ္တယ္ဆိုတာက်ေနာ္လည္း..ေတာ္လွန္ေရးေလာကထဲေရာက္မွပဲယံုရေတာ့တယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြကိုေနာက္ပိုင္းက်ေျပာပါအံုးမယ္။တေန႔က်ေနာ္တို႕ဆီ၊ မဏိပူရဲ႔ျပည္နယ္၀န္ၾကီးကိုယ္တိုင္ရဟတ္ယာဥ္နဲ႔လံုျခံဳေရးလက္နက္ကိုင္တပ္ေတြနဲ႔အတူေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႕ကိုၾကိဳဆိုေၾကာင္းနဲ႔အားေပးစကားေတြလာေျပာတာပါ။သူ႔အမွာစကားေတြကလည္းက်ေနာ္တို႕စိတ္ဓာတ္ကိုျမွင္႔တင္ေပးတယ္။ သူေျပာတဲ႔ထဲမွာ..မဏိပူရနဲ႔ျမန္မာဟာရုပ္ရည္တူတဲ႔မြန္ဂိုလြိဳက္မ်ိဳးႏြယ္ညီအကိုေတြျဖစ္တဲ႔အေၾကာင္း၊ အိႏိၵယအမ်ိဳးသားတပ္မေတာ္INAေခါင္းေဆာင္ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႕စ္ဟာျမန္မာလြတ္လပ္ေရးေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ရင္းနွီးသူျဖစ္ျပီးျမန္မာျပည္သူေတြအကူအညီနဲ႔ INAဟာျဗိတိလွ်နယ္ခ်ဲ႔ကိုတိုက္ထုတ္နိုင္တာျဖစ္ေၾကာင္း၊ျမန္မာေတြေက်းဇူးရိွတဲ႔အေၾကာင္း၊ျဗိတိလွ်ကလြတ္လပ္ေပးေတာ့မဏိပူရကိုျမန္မာနဲ႔ေပါင္းမလား? အိႏိၵယနဲ႔ေပါင္းမလားလို႕ေမးခြန္းထုတ္ဖူးေၾကာင္း၊ေနာက္ဆံုးမိမိတို႕ဟာအိႏိၵယနဲ႔အတူေနဖို႕ဆံုးျဖတ္ခဲ႔တဲ႔အေၾကာင္း၊ မဏိပူျပည္သူေတြဟာျမန္မာေတြကိုခ်စ္ခင္ျပီးဒီမိုကေရစီေရးအတြက္အားေပးေထာက္ခံတဲ႔အေၾကာင္းေ၀ေ၀ဆာဆာေျပာသြားပါတယ္။ သူ႔စကားထဲမွာအိႏိၵယလြတ္ေျမာက္ေရးစစ္တပ္ကိုထူေထာင္ခဲ႔တဲ႔ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႕စ္တို႕၊ျမန္မာေတြေက်းဇူးတို႕. ဆိုတာက်ေနာ္တို႕သဲေျခၾကိဳက္ေတြေပါ့။တေန႔စစ္သင္တန္းအမွန္တကယ္ရမယ္လို႕ပဲေမ်ာ္လင္႔ေနတာ..။သိတ္မၾကာဖူး၊ ရဲစခန္းကေနက်ေနာ္တို႕အားလံုးမဏိပူရျပည္နယ္(ခ်န္ဒယ္ခရိုင္)အတြင္းဘက္ကိုေရႊ႔ေျပာင္းရေတာ့မယ္ဆိုတဲ႔သတင္းထြက္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႕စိတ္ဓာတ္ေတြတက္ၾကြေနတယ္။ဒီတခါေတာ႔ငါတို႕ကိုစစ္သင္တန္းေတြေပးဖို႕ေနရာေျပာင္းမယ္ထင္တယ္လို႕ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္တြက္ခ်က္စိတ္ကူးေတြယဥ္ျပီးေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ နွင္းျမဴေတြက်ေနတဲ႔ညေနခင္းတရက္မွာစစ္ထရပ္ကား၂စီးနဲ႔မဏိပူရလက္နက္ကိုင္စစ္သားတခ်ိဳံံမိုးေရးရဲစခန္းကိုေရာက္လာျပီး က်ေနာ္တို႕ကိုေရႊ႔ေျပာင္းဖို႕ျပင္ဆင္ပါတယ္။မိုးေရးျမိဳ႕ခံေတြကစားစရာေတြ၊လိုအပ္တဲ႔အသံုးအေဆာင္ေလးေတြလာေပးၾက၊ ကုန္သည္ၾကီးမ်ားအသင္းကေစာင္ေတြအထပ္လိုက္လာလွဴပါတယ္။ ဗမာျပည္ဘက္ကျပည္သူေတြကလည္းလမ္းေဘး၀ဲယာကေနေငးၾကည္႔ရင္းလာနႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႕ကလည္းေက်ာင္းသားတပ္ဦးသီခ်င္းေတြ၊သမဂၢသီခ်င္းေတြမာန္ပါပါဆိုၾကတယ္။ စိတ္ထဲမွာေရွ႔တမ္းစစ္မ်က္နွာထြက္ရေတာ့မလိုလိုေပါ့။အရမ္းတက္္ၾကြေနတယ္။ ။ျမင္ျမင္သမွ်အရာေတြအားလံုးလွပေနတယ္။အရူးအမူးခ်စ္ရတဲ႔ရီးစားဦးဆီကခ်စ္ပါတယ္ဆိုတဲ႔အေျဖစကားေလးရလိုက္သလိုခံစားမႈမ်ိဳး။ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးေလထဲ၀ဲေနသလိုပဲ….ေျမာက္ၾကြေျမာက္ၾကြနဲ႔ရႊင္လန္းေနတယ္။လမ္းေဘး၀ဲယာကျပည္သူေတြကိုလက္ေတြေ၀ွ႔ရမ္းျပလို႕ကိုမဆံုးဘူး။ “ေနာင္ရိုး..တိုက္ပဲြသမိုင္းေၾကာင္းတို႕ရိွခဲ႔သည္..ငါတို႕ဗမာေတြသည္..စံနမူနာတင္ထြန္းလင္းေတာက္ပခဲ႔သည္..ကမၻာမွာေမာ္ကြန္းတင္ခဲ႔ျပီ..” ဆိုတဲ႔ေက်ာင္းသားတပ္ဦးသီခ်င္းကိုလည္ေခ်ာင္းေၾကာ၊နားထင္ေၾကာေတြေထာင္ေနေအာင္၊မာန္ေတြဌာန္ေတြနဲ႔ဟစ္ေအာ္သီဆိုၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့က်ေနာ္တို႕သြားရမဲ႔ေနရာဟာ..အားလံုးေမ်ာ္လင္႔ထားသလိုစစ္ေရးေလ႔က်င္႔ေပးမဲ႔စခန္းသစ္တခုဆီမဟုတ္ဘဲ.. က်ေနာ္တို႕ဘ၀ေတြကိုေဘာင္ခတ္ျပီးအက်ယ္ခ်ဳပ္ထားမဲ႔က်ဥ္းက်ဥ္းၾကပ္ၾကပ္ဒုကၡသည္စခန္းတခုဆိုတာ..ေယာင္လို႔ေတာင္စိတ္မကူးခဲ႔သလို၊ အဲဒီဒုကၡသည္စခန္းၾကီးကပဲက်ေနာ္တို႕ကိုဘယ္လိုေလာကဓံၾကီးပဲလာလာလံုး၀မမႈ၊ စိန္ေခၚသြားမယ္ဆိုတဲ႔လူစြမ္း၊လူစေတြပါေမြးထုတ္ေပးခဲ႔တယ္ဆိုတာ..ၾကိဳမျမင္ခဲ႔ပါဖူး။ တကယ္ေတာ့၊လူ႔ဘ၀ဆိုတာ..ထင္တာေတြမျဖစ္တတ္သလို၊မထင္တာေတြျဖစ္တတ္တာကိုး…။ ကိုညိဳ။