သူတို႕ကေခၚေတာ့ဒုကၡသည္၊ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုေတာ့ေတာ္လွန္ေရးသမား။-အပိုင္း(၄)

ဒီေဆာင္းပါးေရးဖို႕အတိတ္ကိုစဥ္းစားေနခ်ိန္ျပီးခဲ႔တဲ႔တနဂၤေႏြ(နို၀င္ဘာ၂၅)မွာမႏၱေလးကေနအိႏိၵယနယ္စပ္အထိတေလွထဲစီးတခရီးထဲအတူလာခဲ႔တဲ႔ကိုျဂိုလ္တု(ကိုေအာင္ေက်ာ္ထူး)တေယာက္အသဲအသန္ျဖစ္လို႕ အိႏိၵယနယ္စပ္မိုးေရးျမိဳ႕ကေနဗမာျပည္အျပန္ကေလးျမိဳ႔ေဆးရံုမွာတိမ္းပါးသြားတဲ႔သတင္းဆိုးကိုၾကားလိုက္ရတယ္။ သူ႔ကိုမႏၱေလးခ်က္ခ်င္းေခၚသြားဖို႕ခြင္႔ျပဳခ်က္မရေသးတာကိုေစာင္႕ဆိုင္းေနတံုးကေလးေဆးရံုမွာေသာင္တင္ျပီးေမြးဇာတိနဲ႔ထာ၀ရနႈတ္ဆက္သြားရတာလို႕လည္းသတင္းေတြထြက္လာတယ္။ ကိုျဂိုလ္တုဟာလာျခင္းေကာင္းေပမဲ႔ျပန္ျခင္းမလွခဲ႔သူလို႕ဆိုရမလားပဲ။ဇာတိေျမကိုသံေယာဇင္ၾကီးျပီးနယ္စပ္မွာဘဲဆင္းဆင္းရဲရဲကုတ္ကပ္ေနရင္းေက်ာက္ကပ္ေရာဂါ၊အသဲေရာဂါေတြရခဲ႔တာ။ စနစ္တက်နဲ႔ေဆး၀ါးလည္းမကုသနိုင္ခဲ႔ဖူး။က်ေနာ္တို႕တေတြဟာနယ္စပ္နဲ႔ျမိဳ႔ေပၚဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ေတြမွာဆယ္စုနွစ္နဲ႔ခ်ီျပီးျဖစ္သလိုေန၊ျဖစ္သလိုစားနဲ႔ဘ၀မွာေပေပေတေတနဲ႔ပစၥလကၡေနခဲ႔ၾကသူေတြမ်ားတယ္။ ခႏၵာကိုယ္မွာမသိလိုက္မသိဖာသာစဲြကပ္ေနတဲ႔ေ၀ဒနာေတြကိုေရာင္႕ရဲသီးခံျပီးရိွသမွ်အင္အားေလးနဲ႔တြန္းလွန္ခဲတာ… အရြယ္ေကာင္းစဥ္ကမသိသာေပမဲ႔အသက္၅၀နားကပ္လာတာနဲ႔ခံနိုင္ရည္ကမရိွေတာ့ဖူး။ “ခႏၶာ၀န္ရွင္သန္ေရး..ဓာတုေဆး၀ါးက်ားကန္ရင္း..ရင္ထဲ၀င္ေရာက္ကူးဆက္တဲ႔..ျပင္ပဇီ၀ပိုးမႊားေၾကာင္႔္…”ဆိုတဲ႔မျကာေသးခင္ကပဲ သြားေလသူအဆိုေတာ္ခင္ေမာင္တိုးရဲ“႔ခႏၶာ၀န္”သီခ်င္းေလးလိုေပါ့….၊ဇီ၀ပိုးမႊားေၾကာင္႔ခံစားရတဲ႔ကိုယ္တြင္းေ၀ဒနာေရာ၊အသိတရားနဲ႔ခံစားမႈေၾကာင္႔ျဖစ္ရတဲ႔ရင္ထဲေ၀ဒနာေရာ.. ရိွသမွ်ခံနိုင္ရည္အားေလးနဲ႔တြန္းလွန္ေနရတာပါ။ကိုျဂိဳလ္တုကေတာ့သူခ်စ္တဲ႔ကဗ်ာတို၊စာတိုေလးေတြနဲ႔ေ၀ဒနာေတြၾကိတ္ကုစားရင္း.. .ဇာတိမႏၱေလးမေရာက္ခင္လမ္းခုလပ္မွာက်ဆံုးသြားရွာတယ္။။ က်ေနာ္တို႕မႏၱေလးကေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြေတာခိုေတာ႔ဆရာဦးေရႊထူးနဲ႔ကိုျဂိုလ္တုကဦးေဆာင္ေခၚခဲ႔တာပဲေလ။ ၁၉၈၈အာဏာသိမ္းျပီးစ၊နယ္ေဒသကသပိတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ၊တက္ၾကြလႈပ္ရွားသူေတြကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက၊တိတ္တဆိတ္္နဲ႔တမ်ိဳး၊ေပၚေပၚထင္ထင္တမ်ိဳးဆဲြေနခ်ိန္ေပါ့။ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကသူတို႕ဖမ္းတာမခံဖူး၊ျပန္ခ်မယ္ဆိုတဲ႔စိတ္နဲ႔၊ အနုနည္းနဲ႔မရလို႕လက္နက္ကိုင္နည္းနဲ႔ျပန္တြယ္မယ္ဆိုတဲ႔စိတ္ေတြရိွေနတယ္။အဲဒီတံုးကလူငယ္ေတြေတာမခိုရင္ေခတ္မမွီသလိုပဲ။ ကိုယ္႔ခ်စ္သူရီးစားကေတာင္..ေတာခိုမွ၊ေတာ္လွန္ေရးလုပ္မွအထင္ၾကီးျမတ္နိုးတယ္လို႕ဆိုရမေလာက္ျဖစ္ေနတဲ႔အခ်ိန္။ (ဦးနုနဲ႔၀န္ၾကီးသားသမီးေတြ၊တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားျပည္ခ်စ္အဖဲြ႔ေတြေတာခိုတံုးကလည္းအဲလိုပဲလို႕ၾကားဖူးတယ္) ဆိုလိုတာကျပည္သူေတြကအာဏာသိမ္းစစ္တပ္ကိုသိတ္ကိုခါးသီးတယ္။လက္နက္နဲ႔ဘိုက်တာကိုရံြတယ္။ တခ်ိဳ႔မိဘေတြဆိုကိုယ္႕သားသမီးေတာခိုဖို႕ကိုယ္တိုင္စီစဥ္ေပးတဲ႔အထိေတာ္လွန္ေရးကိုအားေပးတယ္။ သားအဖေတြအတူေတာခိုတာ၊ညီအကိုေတြအတူေတာခိုတာ၊မိသားစုလိုက္ေတာခိုတာေတြေတာင္ရိွတယ္။ေသခ်ာတာကေၾကာက္လို႔ေျပးတာမဟုတ္ဖူး၊ျပန္ခ်ဖို႕ထြက္တာ ။ေၾကာက္လို႔ဆိုရင္ျပည္တြင္းထဲမွာပဲလွည္႔ပတ္ေရွာင္ေနလို႕ရတယ္။ရန္သူကိုခ်ဖို႕ဆိုအဲဒီတံုးကလူထုကသိတ္ညီညြတ္တာ။သိတ္အားေပးတာ။ ၈၈စက္တင္ဘာေနာက္ဆံုးပတ္ေက်ာက္မဲကေနကားတတန္၊ေျခက်င္တလီီနဲ႔မႏၱေလးေရာက္ေတာ့.. အေပၚယံၾကည္႔ရတာဘာေရာဂါမွမေတြ႕ရတဲ႔အတြင္းလူနာတေယာက္လိုပဲမႏၱေလးဟာပံုမွန္စက္ဘီးေတြ၊ဆိုင္ကယ္ေတြဘတ္စ္ကားေတြနဲ ႔ေစ်းခ်ိဳ၊တိုက္တန္း၊တရုတ္တန္းကလည္းသြားလာသူ၊ေစ်း၀ယ္သူေတြနဲ႔ေတြ႔ေနရတယ္။ဒါေပမဲ႔လူေတြရဲ႔မ်က္နွာေတြဟာတည္တည္ျငိမ္ျငိမ္နဲ႔။ သပိတ္ကာလတံုးကလိုတက္တက္ၾကြၾကြေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ၾကည္လင္ေနတဲ႔ပံုရိပ္ေတြမ်က္နွာမွာမေတြ႔ရဖူး။ျကည္႔ရတာစက္ရုပ္ေတြလိုပဲ။ ကာဖ်ဴးအမိန္႔ကလည္းထုတ္ထားတံုး။မနက္၆နာရီကေနည၁၀နာရီအထိေတာ့သြားလာနိုင္တယ္။အရင္လိုေန၀င္မီးျငိမ္း(မနက္၆နာရီည၈နာရီ)ေတာ့မဟုတ္ဖူး။ က်ေနာ္နန္းေရွ႔ကဆရာထူးအိမ္မွာတည္းတယ္။ကိုေက်ာ္ၾကီး(ေက်ာ္မဲေက်ာ္ၾကီးနာမည္နဲ႔တနွစ္တခါပြင္႔တဲ႔ပိေတာက္လိုအိႏိၵယကတိုက္ပဲြ၀င္သံခ်ပ္ေတြစီစဥ္ထုတ္လုပ္ေနသူ)နဲ႔ ဆရာထူးနဲ႔အေစာပိုင္းဆရာ႔အိမ္မွာပဲအိပ္ေပမဲ႔ေနာက္ပိုင္းမိတ္ေဆြတေယာက္စီစဥ္ေပးတဲ႔လဘက္ပဲြရံုတခုမွာညအိပ္တယ္။မႏၱေလးမွာတပတ္ေလာက္ဆရာထူးနဲ႔အတူ ဟိုဟိုဒီဒီျပန္႕ၾကဲသြားတဲ႔သူ႕တပည္႔ေက်ာင္းသားေတြကိုျပန္ခ်ိတ္ဆက္တယ္။စက္တင္ဘာလကုန္ညေနေလာက္က်ေနာ္တို႕တည္းတဲ႔ေနရာကို အသက္၃၀၀န္းက်င္အသားညိဳညိဳ၊ခတ္၀၀၊လည္ပင္းမွာစတီးဆဲြၾကိဳးနဲ႔အေဆာင္လိုလို၊လက္ဖဲြ႔လိုလိုတဲြျပီးဆဲြထားတဲ႔လူတေယာက္ခရီးေဆာင္အိတ္တလံုးနဲ႔ေရာက္လာတယ္။ ဆရာထူးကအဲဒီလူကိုက်ေနာ္နဲ႔မိတ္ဆက္ေပးတယ္။“သူ႔နာမည္ကျဂိဳလ္္တု၊ငါ႔ရဲေဘာ္ပဲ၊ တခိ်န္ကမႏၱေလးတကၠသိုလ္မွာေဘာ္လံုးကန္အလြန္ေကာင္းျပီးနာမည္ၾကီးတဲ႔ျဂိဳလ္တုဆိုတဲ႔တကၠသိုလ္လက္ေရြးစင္ေဘာ္လံုးသမားတေယာက္ရိွတယ္။ အခုသူလည္းအဲဒီတံုးကျဂိဳလ္တုလိုပဲကစားတဲ႔ပံုစံတူလို႕ဒို႕ကျဂိဳလ္တုလို႕ေခၚတာ၊နာမည္ရင္းကေအာင္ေက်ာ္ထူး” လို႕ဆရာကရွင္းျပတယ္။အဲဒီေန႔ညေနက်ေနာ္တို႕မံုရြာကိုသြားဖို႕အတူသြားမဲ႕သူေတြနဲ႔အခ်ိတ္အဆက္မမိတာနဲ႔မသြားျဖစ္ပဲေနာက္တေန႔ညေနမွက်ေနာ္၊ကိုျဂိဳလ္တုနဲ႔ဆရာထူးမံုရြာကိုသြားတယ္။ မံုရြာကတည္းအိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ညပိုင္းခတ္၀၀လူ၂ေယာက္ေရာက္လာျပန္တယ္။အသားခတ္လတ္လတ္၀၀နဲ႔လူကေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ဦးတဲ႔။ျမတ္ထက္ဆိုတဲ႔ကေလာင္နာမည္ခံျပီးအိႏိၵယကေနသံခ်ပ္ေတြေရးေနသူေပါ့။ ကဗ်ာေရးလည္းသိတ္ေကာင္းတယ္။ကိုျဂိဳလ္တုနဲ႔သူကညီအကိုအရင္းေတြ။ေနာက္ထပ္ခတ္၀၀အသားညိုညိုဆံပင္ဖရိုဖရဲ၊ကြမ္းတငံုငံုနဲ႔သူကဆရာထူးနဲ႔ခရီးစဥ္ကိုတိုင္ပင္ေနတယ္။ “ဆရာတို႔ကေမာ္ေတာ္နဲ႔ဘဲတမူးကိုေရလမ္းေၾကာင္းကသြားမယ္ဆိုရင္က်ေနာ္တို႕ကဟုမၼလင္းကပတ္ျပီးကားလမ္းနဲ႔တက္မယ္၊ဟိုမွာဆံုမယ္” အဲဒီလူဟာမႏၱေလးကနာမည္ေက်ာ္ပန္းခ်ီဆရာစစ္ျငိမ္းေအးဆိုတာက်ေနာ္ေနာက္မွသိတယ္။မံုရြာမွာစက္ေလွငွားတာနဲ႔၂ရက္ေလာက္ၾကာသြားတယ္။ေအာက္တိုဘာလဆန္းပါ။ ညပိုင္းဘီဘီစီေရဒီယိုကေနအိႏိၵယနယ္စပ္ကိုခိုလႈံ၀င္ေရာက္လာတဲ႔ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြကိုအိႏိၵယလံုျခံဳေရးရဲတပ္ဖဲြ႔ေတြကဖမ္းဆီးျပီးတမူးဘက္ကိုျပန္ပို႕တဲ႔သတင္းမေမ်ာ္လင္႔ဘဲၾကားလိုက္တယ္။ က်ေနာ္တို႕တို႔တည္းခိုတဲ႔အိမ္ရွင္လူၾကီးဆိုတက္္တေခါက္ေခါက္နဲ႔။“အိႏိၵယကဒီမိုကေရစီနိုင္ငံျဖစ္ျပီး..ဘာေၾကာင္တာလဲ..ဘာေၾကာင္႔လက္မခံတာလဲ၊ေက်ာင္းသားေတြဒုကၡပါပဲ”လို႕ျငီးေနတယ္။ က်ေနာ္တို႕လည္းစိတ္မေကာင္းဖူး။ေရွ႔ဆက္ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာလည္းမသိဖူး။ကိုျဂိဳလ္တုကေတာ့“ငါတို႕လမ္းေၾကာင္းနဲ႔မဆိုင္ပါဖူး၊တို႕ကတေနရာသြားမွာ”လို႕ေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႕အဖဲြ႔ေတြကမႏၱေလးကအိႏိၵယဘြားပုဂိၢဳလ္တေယာက္ရဲ႔အခ်ိတ္အဆက္နဲ႔အာသံနယ္ကိုသြားဖို႕စီစဥ္ထားတာျဖစ္တယ္။ အာသံမွာလက္နက္ကိုင္သင္တန္းတက္မယ္။အဲဒီကတဆင္႔ျပည္တြင္းျပန္၀င္မယ္ဆိုတာေလာက္ပဲက်ေနာ္သိထားတယ္။မံုရြာမွာသိတ္ၾကာၾကာေနလို႕မေကာင္းဖူး။ လူစိမ္းမွန္းသိသာတယ္။မံုရြာသပိတ္ကအေစာပိုင္းမွာညီညြတ္ေပမဲ႔ေနာက္ပိုင္းတန္ျပန္သပိတ္ေပၚျပီးေက်ာင္းသားအဖဲြ႔စိတ္၀မ္းကဲြ၊သတ္ျဖတ္မႈအထိျဖစ္သြားလို႕ျမိဳ႔လူထုစိတ္ပ်က္သြားပံုကိုအိမ္ရွင္ကရွင္းျပတယ္။ ေနာက္တရက္ညေနပိုင္းမံုရြာနယ္ကဦးဇင္းရဲ႔ေမာ္ေတာ္ကိုစင္းလံုးဌားျပီးက်ေနာ္တို႕စုစုေပါင္း(၁၀)ေယာက္ေလာက္မံုရြာကေနခ်င္းတြင္းျမစ္အထက္ကိုဆန္တက္လာခဲ႔တယ္ ။ေမာ္ေတာ္ပိုင္ရွင္ကဘုန္းၾကီးလူထြက္ပါ၊ဦးဇင္းလို႕ပဲအမ်ားကႏႈတ္က်ိဳးေနၾကတယ္။မံုရြာကေနကားနဲ႔ဆိုလည္းက်ေနာ္တို႕အုပ္စုထဲကအမ်ားစုကေက်ာင္းသားမွန္းသိတ္သိသာေတာ့မသြားနိုင္ဖူး။ အဲဒီတံုးကေက်ာင္းသားပံုစံငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နုနုဆိုရင္လံုျခံဳေရးကေက်ာင္းသားလားလို႔အရင္ေမးတာ။ကားဂိတ္တိုင္း၊စစ္ေဆးေရးဂိတ္တိုင္းေက်ာင္းသားပါလားဆိုတာအရင္စစ္ေဆးေမးျမန္းတယ္ ။ေက်ာင္းသားပါရင္ကားသမားပါမေခ်ာင္ဖူး။ဒါေၾကာင္႕အဲဒီကာလစစ္ေဆးရင္ဘယ္သူမွေက်ာင္းသားလို႕မေျပာရဲဖူး။ေတာမခိုရပဲအိမ္ျပန္ပို႕ခံရမွာေၾကာက္လို႕။ က်ေနာ္တို႕အဖဲြ႔မွာေက်ာင္းသားကစံုတယ္။မန္းတကၠသိုလ္၊သြားဘက္ဆိုင္ရာတကၠသိုလ္။မန္းေဆးတကၠသိုလ္၊ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ကလူငယ္ေတြ။ ဘယ္ေမာ္ေတာ္မွငွားလို႕မရဖူး။ကံေကာင္းလို႕ဦးဇင္းကစာနာကူညီလိုစိတ္ရိွျပီးငွားေပးတာ။သူ႔မွာလည္းအႏၱရာယ္ေလ..၊စိုးရိမ္တၾကီးနဲ႔လိုက္ပို႕ရွာတယ္။ က်ေနာ္တို႔အဖဲြ႔ဒီခရီးမွာပထမဆံုးအၾကိမ္ခ်င္းတြင္းျမစ္ကိုေမာ္ေတာ္နဲ႔ဆန္တက္ၾကတာျဖစ္တယ္။အေတြ႔အၾကံဳမရိွဖူး။တမူးဘက္မၾကာခနသြားေလ႔ရိွတဲ႔“ကိုဂ်ဴး”လို႕ေခၚတဲ႔ကိုျဂိဳလ္တုရဲ႔မိတ္ေဆြကဦးေဆာင္ျပီးလိုက္ပို႕တာ။ ကိုဂ်ဴးကဘ၀စံုတယ္။အေတြ႕အၾကံုမ်ားတယ္။လမ္းခရီးတေလ်ာက္ဘယ္ရြာမွာရဲကင္းရိွတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာစစ္တပ္ရိွတယ္ဆိုတာကိုမွတ္သားထားတဲ႔ခရီးစဥ္တေလ်ာက္ေျမပံုကိုသူ႕အကူအညီနဲ႔ဆဲြထားတယ္။ ရဲကင္းရိွတဲ႔ရြာဆိုရင္..ရြာမေရာက္ခင္ေမာ္ေတာ္ကိုကမ္းကပ္၊ေက်ာင္းသားရုပ္၊ငယ္ရုပ္ေပါက္သူေတြ၄-၅ေယာက္ကရြာကိုကြင္းျပီးေတာလမ္းကေနေလ်ာက္၊ရြာအေက်ာ္ျမစ္ကမ္းတေနရာကေနေမာ္ေတာ္ကိုျပန္ၾကိဳေစာင္႕။ အဲလိုေထာ႕နင္းေထာ႔နင္းနဲ႔ခရီးဆက္ရတာ။ခ်င္းတြင္းျမစ္အတိုင္းဆန္တက္ရတာရႈခင္းကလည္းသိတ္သာယာတယ္ ။ေရကလည္းၾကည္လင္ေနတယ္။(တေလာကခ်င္းတြင္းျမစ္ေရေနာက္က်ိျပီးတေျဖးေျဖးေကာလာတဲ႔သတင္းၾကားရတယ္)က်ေနာ္တို႕ဟာကုန္သည္ေတြနဲ႔လည္းမတူ အကဲခတ္ၾကည္႔တာနဲ႔ေက်ာင္းသားမွန္းသိသာတယ္။ေသေသခ်ာခ်ာမွတ္မိေနတာတခုက“မင္းကင္း”ရြာေရာက္တံုးကအျဖစ္ပါ။“မင္းကင္း”မွာရဲကင္းရိွတယ္။ စစ္တပ္လံုျခံဳေရးလည္းရိွတယ္။မင္းကင္းမေရာက္မီကတဲကကိုယ္႔ဆီကျဖဴျဖဴနုနု.. တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ(၂ေယာက္ကမႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္ကနီေသာတရုတ္)မို႕ ကုန္းေပၚတက္ရြာကိုကြင္းေရွာင္ျပီးဟိုး..အေရွ႔ၾကိဳတင္သြားနွင္႔ျပီ ။ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာဆရာထူး၊ကိုျဂိုလ္တု၊ကိုဂ်ဴး၊ဦးဇင္းနဲ႔မႏၱေလးကက်ေနာ္တို႕ေက်ာင္းသားလူငယ္၅ေယာက္ေလာက္္ပါတယ္။တမူးဘက္ကုန္ကူးမလို႕ဆိုျပီးစည္း၀ါးကိုက္ထားတယ္။ ကိုဂ်ဴးကေျပာလို႕တမူးကနာမည္ၾကီးပဲြရံုနဲ႔ပဲြစားနာမည္ေတြအလြတ္က်က္ထားတယ္။ဆရာထူးနဲ႔ကိုျဂိဳလ္တု၊ကိုဂ်ဴးကေမာ္ေတာ္၀မ္းထဲက.. ၀ါးခ်ြန္တခ်ိဳ႔နဲ႔ဓားရွည္တေခ်ာင္းကိုေမာ္ေတာ္ေပၚကလြယ္ကူလက္လွမ္းမွီတဲ႔ေနရာေတြမွာ၀ွက္ထားလိုက္တယ္။ျပီးေတာ့သူတို႕၃ေယာက္ရဲေဆးတင္တခြက္တဖလားခ်ေနတာေတြ႔ရတယ္။ ဦးဇင္းကေတာ့ကုန္းေပၚကရဲစခန္းဆီတက္သြားျပီးစာရြက္စာတမ္းေတြသြားျပေနတယ္။ က်ေနာ္တို႕ကိုေတာ့စကားမမွားဖို႕၊မ်က္နွာမပ်က္ဖို႕မွာထားေတာ႔ကိုယ္႕အစုေလးနဲ႔ကိုယ္တိုးတိုးၾကိတ္ၾကိတ္စကားေျပာေနၾကတယ္။ မၾကာခင္ဦးဇင္းနဲ႔ရဲတပ္ၾကပ္ၾကီးတေယာက္၊ရဲ၂ေယာက္ေမာ္ေတာ္ေပၚတက္လာတယ္။က်ေနာ္တို႕ကိုဘယ္ကလဲ၊ဘာအလုပ္လုပ္္လဲ၊ေက်ာင္းသားလား..ဘာညာေမးခြန္းေတြေမးတယ္။ ပစၥည္းေတြစစ္တယ္။အ၀တ္အစားအိပ္ေတြကအစအေသးစိတ္ရွာတယ္။ျဖစ္ခ်င္ေတာ့..က်ေနာ္တို႕ထဲကမန္္းတကၠသိုလ္က“ေတာက္ထိန္”ဂ်င္းဂ်ပ္ကက္အိပ္ထဲကေန. .ေက်ာင္းလခေျပစာစာရြက္အပိုင္းအေဟာင္းေလးေတြ႕သြားတယ္။မႏၱေလးတကၠသိုလ္ဆိုတဲ႔စာေလးကပါတာကိုး..။ ရဲတပ္ၾကပ္ၾကီးကမ်က္နွာပ်က္သြားတယ္။ကုန္းေပၚျပန္တက္ျပီးတယ္လီဖုန္းသြားဆက္ဟန္တူတယ္။က်ေနာ္တို႕လည္းစိတ္ေတြလႈပ္ရွားေနတယ္။ ဆရာထူးနဲ႔ကိုျဂိဳလ္တုကေတာ့ပံုမွန္တည္တည္ၾကည္ၾကည္ပဲ။ဦးဇင္းလည္းနဲနဲကြိဳင္ေနတယ္။သိတ္မၾကာခင္..ရဲၾကပ္ၾကီးဆင္းလာတယ္။ “ခင္ဗ်ားတို႕..က်ေနာ္တို႕ကိုကူညီပါ၊အမွန္အတိုင္းေျပာပါ၊က်ေနာ္တို႕ကသတင္းရထားတယ္၊ေက်ာင္းသားေတြတက္လာမယ္ဆိုတာသိထားတယ္”လို႕တန္းေျပာတယ္။ျပီးေတာ႕ေတာက္ထိန္ကိုမိဘေတြနာမည္၊လိပ္စာေမးတယ္။ မွတ္ပံုတင္ျပရတယ္။ေတာက္ထိန္အေဖကလည္းတပ္မေတာ္ကပင္စင္စားတပ္ၾကပ္ၾကီးပဲ။ရဲၾကပ္ၾကီးကစိတ္သေဘာေကာင္းပံုရတယ္။ က်ေနာ္တို႕လည္းတ၀န္အရလုပ္ရတာပါလို႕ေျပာျပီး“ခင္ဗ်ားတို႕သြားနိုင္ပါတယ္၊က်ေနာ္စာတေစာင္တမူးရဲဌာနကိုေရးေပးမယ္၊ဟိုေရာက္ရင္ခင္ဗ်ားခင္ဗ်ားကအဲဒီစာသြားေပးလိုက္ပါ”လို႔ေျပာျပီးစာတေစာင္ေရးေပးတယ္။ စာထဲမွာယခၡဳစာယူလာသူကို္စစ္ေဆးေမးျမန္းျပီးလအပ္သလိုေဆာင္ရြက္ေပးဖို႕ဆိုျပီးေရးထားပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕မင္းကင္းစခန္းကေနထြက္လာေတာ့ညေနေစာင္းေနျပီ။အတန္ၾကာသြားမိေတာ့ရြာနဲ႔ေ၀းေ၀းျမစ္ကမ္းေျခမွာေျခလွ်င္သမားေမာင္ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ဆံုတယ္။ မိုးအရမ္းခ်ဳပ္လို႕ဆက္မသြားပဲျမစ္ကမ္းနားေသာင္ျပင္မွာဘဲညအိပ္ဖို႕ျပင္ၾကတယ္။ညေနဆည္းဆာမွာျမစ္တဘက္ကမ္းကေတာအုပ္ၾကီးဟာစိမ္းညိဳ႕ေနတာပဲ။ေခ်ေတာက္သံတခ်က္တခ်က္ၾကားရတယ္။ တခါမွအဲလိုအသံမၾကားဖူးေတာ့ရုတ္တရက္ဆို..ထိတ္လန္႔စရာၾကီး။ေတာကလည္းသိတ္ထူတယ္။ျမစ္ကမ္းစပ္မွာသစ္ကိုင္းေျခာက္ေတြစုပုံမီးလႈံၾကတယ္။ ဖေရာင္းတိုင္မီးေလးေတြနဲ႔ကမ္းစပ္ကငါးေသးေသးေလးေတြဖမ္းမရမွန္းသိသိနလိုက္ဖမ္းေနရတဲ႔အဲဒီခနတာေလးရဲ႔အရသာကိုခုထိမေမ႕ဖူး ။ေစာေစာကၾကံုခဲ႔ရတဲ႔ပူပန္မႈေတြ၊ထိတ္လန္႕စိုးရိမ္စရာေတြခ်က္ခ်င္းေမ႕သြားတယ္။သိတ္လြတ္လပ္တယ္။ျငိမ္းခ်မ္းတယ္။ မီးပံုကေႏြးေနေပမဲ႔ေသာင္ျပင္မွာတိုက္ေနတဲ႔ေလကေအးစိမ္႔စိမ္႔ဆိုေတာ့ေနာက္ေက်ာေတြေအးေနတယ္။ သဲေသာင္ျပင္ကိုလက္နဲ႔ယက္ျပီးတူးလိုက္ရင္အထဲကသဲေတြကေႏြးေနတယ္။ေစာင္မရိွေပမဲ႔သဲေလးေတြယက္၊ က်င္းတိမ္တိမ္ေလးမွာေလ်ာင္းရင္းအေပၚကသဲေတြကိုျပန္ဖံုးျပီးသဲေစာင္လႊမ္းအိပ္ရတဲ႔အရသာခုေနခါေတာင္ျပန္တမ္းတမိေသးတယ္။ေသာင္ျပင္မွာပက္လက္အိပ္ရင္း.. မဲေမွာင္ေနတဲ႔ေကာင္းကင္ေပၚကၾကယ္ေတြကေတာက္ပေနတာပဲ။ေမွာင္လြန္းလို႕ထင္တယ္၊မွိတ္တုတ္လင္းတုတ္ၾကယ္ေတြၾကားမွာေရြ႔လွ်ားေနတဲ႔ျဂိဳလ္တုေတြကိုလွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ဆရာျမသန္းတင္႕ရဲ႔ဓားေတာင္ကိုေက်ာ္၍မီးပင္လယ္ကိုျဖတ္မည္ထဲကသေဘၤာပ်က္ျပီးလူသူမရိွတဲ႔က်ြန္းေပၚေသာင္တင္ေနတဲ႔ကိုနႏၵာညေကာင္းကင္ကျဂိုလ္တုေတြကိုၾကည္႔ျပီးအေတြးပြားတာေတြသြားသတိရတယ္ ။ျပီးေတာ့စၾကၤာ၀ဠာနဲ႔အမႈံတစက္လိုလူသား၊အေၾကာင္းအက်ိဳးနဲ႔ရုပ္နာမ္ျဖစ္တည္မႈ၊ကြယ္ေပ်ာက္မႈ၊ၾကြင္းက်န္မႈေတြနဲ႔ ဗုဒၶ၊ေတာ္စတိြဳင္း၊ရိႈပင္ဟြာ၊ကာလ္မတ္တို႕ရဲ႔ေလာကအျမင္နဲ႔သမလြန္သေဘာတရားေတြကိုတို႔ထိေရးသြားတာကိုခတ္ေရးေရးမွတ္မိေနတယ္။ က်ေနာ္တို႕ဟာဟိုတံုးလူေတြေလာက္စာမဖတ္နိုင္၊မေတြးေတာနိုင္၊ညံ႔ဖ်င္းသြားပံုေတြကိုေတြးမိျပီး.. စနစ္ဆိုးၾကီးရဲ႔ဆုတ္ကပ္ထဲလူျဖစ္ရတဲ႔ဘ၀၊ကမၻာေျမၾကီးတခုထဲမွာလူသားျဖစ္ရတာခ်င္းအတူတူ.က်ေနာ္တို႕နိုင္ငံသားေတြကအခုအခ်ိန္ထိ..သမိုင္းဦးေက်းက်ြန္ေခတ္၊ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ဆိုးၾကီးထဲမွာေနာက္က်န္ရစ္ေနတာကိုမေက်မနပ္ျဖစ္ေနေတာ့တယ္ ။ေအာ္..ေရွ႔ကဆရာၾကီးေတြရဲ႔စာေကာင္းေပေကာင္းေလးနည္းနည္းပါးပါးလက္လွမ္းမွီလိုက္တာပဲကံေကာင္းရဲ႔လို႔ရေသ႕စိတ္ေျဖလိုက္ရတယ္။ မနက္အေစာၾကီးမိုးမေသာက္ခင္ခရီးဆက္ၾကတယ္။ခ်င္းတြင္းျမစ္က်ဥ္းတခု(ေနရာမမွတ္မိ)ေတာင္နွစ္လံုးၾကားကေနျမစ္ကစီးေနတာ..၊ေတာင္အစြန္း၂ခုကနီးနီးကပ္ကပ္၊ သိတ္လွတယ္။အခုထိအဲဒီရႈခင္းေလးမွတ္မိေနတယ္။တခ်ိဳ႔ေနရာေတြေတာ့ေက်ာက္ေဆာင္ေတြထူထပ္ျပီးေရစီးသန္တယ္။ က်ေနာ္တို႕တေတြဆင္းျပီးေမာ္ေတာ္ကိုၾကိဳးနဲ႔ဆဲြရတယ္။ကုန္တင္စက္ေလွေတြမၾကာခနေမွာက္တယ္လို႕ဆိုတယ္။ေနာက္ဆံုး ခ်င္းတြင္းျမစ္ကေနေတာင္ဘက္အထက္ကိုခဲြထြက္သြားတဲ႔ယုေခ်ာင္းအတိုင္းဆန္တက္ျပီးတမူးနယ္ထဲေရာက္လာတယ္။ အင္ၾကင္းေတာၾကီးေတြျဖတ္ျပီး၂မိုင္ေက်ာ္၃မိုင္နီးပါးလမ္းေလွ်ာက္ လာလိုက္တာေနာက္ဆံုးတမူးကိုေရာက္လာတယ္။ရီရတယ္။ျမိဳ႔ထဲမ၀င္ခင္တေယာက္နဲ႔တေယာက္ခတ္ခြါခြါေလွ်ာက္က်ဖို႕၊ တန္းစီမေလွ်ာက္ဖို႕ၾကိဳတင္သတိေပးထားေပမဲ႔နားရမဲ႔အိမ္ကိုလမ္းက်ဥ္းတိုတိုေလးမွာဟိုေကြ႕ဒီေကြ႕ေလွ်ာက္ရေတာ့တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မ်က္ေျချပတ္မွာေၾကာက္ျပီးသြားလိုက္တာျမိဳ႔ထဲကိုေၾကာပိုးအိတ္ကိုယ္စီနဲ႔တန္းစီျပီး၀င္လာတဲ႔စစ္ေၾကာင္းတေၾကာင္းလိုပဲ။ လူစိမ္းေတြ၀င္လာတာသိတ္သိသာတယ္။ရပ္ကြက္ထဲကအကဲခတ္တဲ႔မ်က္လံုးေတြနဲ႔၀ိုင္းၾကည္႔ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႕အားလံုးစိုးရိမ္စိတ္ေတြရိွေနၾကတယ္။ဟိုဖက္ကမ္းကိုျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ေနတယ္။ဂ်ဴးရဲ႔အသိအိမ္မွာခနနားျပီးကမန္းကတန္းထမင္းခ်က္စားတယ္။ မိုးေရးျမိဳ႕(အိႏိၵယဘက္)ကိုသြားဖို႕ကုန္သည္လိုအေယာင္ေဆာင္ရမယ္ဆိုျပီး၊တမူးကလက္နွိပ္ဓာတ္မီးေတြအတဲြလိုက္စုျပံဳ၀ယ္တယ္။ဟိုဖက္ကမ္းသြားေရာင္းမလို႕ေပါ့ေလ..။ အၾကံကအဲလို..။အမွန္ကအဲဒီဓာတ္မီးေတြဟာအိႏိၵယလုပ္ေတြ၊မိုးေရးကေနတမူးကို၀င္လာတာျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တို႕ကခတ္တည္တည္နဲ႔လက္နွိပ္ဓာတ္မီးခံြေတြကိုယ္စီအတဲြလိုက္ကိုင္ျပီး တဖက္ကမ္းကိုဓာတ္မီးေရာင္းဖို႕ၾကံေနတာ..။ေတာ္ေသးတာေပါ့၊စပ္စပ္စုစုလူေတြနဲ႔မတိုးတာ။ ေတာက္ထိန္ကိုေတာ့တမူးမွာဘဲခ်န္ထားလိုက္ရတယ္။စက္ေလွပိုင္ရွင္ဦးဇင္းကိုတမူးရဲစခန္းကျပန္စာတပါတည္းယူလာခဲ႔ဖို႕“မင္းကင္း”ရဲကမွာထားလို႕ျဖစ္တယ္။ ဦးဇင္းလံုျခံဳေရးကိုငဲ႔ျပီးေတာက္ထိန္ေနခဲ႔ရတယ္။နယ္ျခားေခ်ာင္းကိုေလွနဲ႔ျဖတ္ရတာသတိရတယ္။ တဖက္ကမ္းေရာက္ျပီးနယ္စပ္ကသံဆူးၾကိဳးေတြဖ်က္ထားတဲ႔၀င္ေပါက္ကေန၀င္လိုက္တာနဲ႔ေသနပ္ကိုင္ထားတဲ႔ ကာကီေရာင္ယူနီေဖာင္းနဲ႔ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းအိႏိၵယလံုျခံဳေရးရဲၾကီးကက်ေနာ္တို႕တေတြကိုျပံုးျပံဳးၾကီးၾကည္႔ျပီး “ဘရမား..စတူးဒင္႕..ဘရမားစတူးဒင္႕.၀ဲလ္ကမ္း၀ဲလ္ကမ္း..” (ဗမာေက်ာင္းသားေတြလားၾကိဳဆိုပါတယ္)ဆိုျပီးေျပာေတာ့..က်ေနာ္တို႕မွာအံ႔ၾသျပီး၀မ္းသာလိုက္ရတာ..။ သိတ္ေပ်ာ္သြားျပီး၊ေသေဘးကလြတ္လာသလိုခ်ည္းခံစားလိုက္ရတယ္။အမွန္ေတာ့က်ေနာ္တို႕မေရာက္လာခင္ရက္၂ရက္ေလာက္မွာပဲ(ေအာက္တိုဘာ၁၁ရက္၁၉၈၈ထင္တယ္) အိႏိၵယ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ရာဂ်စ္ဂႏီၶကျမန္မာနိုင္ငံသားဒုကၡသည္ေတြကိုအိႏိၵယအစိုးရကခိုလႈံခြင္႔ေပးမွာျဖစ္တယ္လို႕တရား၀င္ေၾကျငာလိုက္လို႕ျဖစ္တယ္။ျ ပီးေတာ့က်ေနာ္တို႕ေရာက္မယ္ဆိုတာကို..က်ေနာ္တို႕ထက္အရင္ကားလမ္းကေနၾကိဳတင္သြားနွင္႔တဲ႔ကိုေက်ာ္ၾကီး(ေက်ာက္မဲေက်ာ္ၾကီး)နဲ႔ကိုဘရမ္(ကိုသိန္းေဌး၊ယခၡဳအေမရိကား)တို႕က မိုးေရးေဒသခံအဖဲြ႔ေတြကိုအသိေပးထားျပီး၊နယ္ျခားေစာင္႔ေတြကိုပါလႈိဳ႕ေဆာ္ထားလို႕ျဖစ္ပါတယ္။က်ေနာ္တို႕တေတြရဲ႔အိႏိၵအလာခရီးကလွပခဲ႔ပါတယ္ ။ျမန္မာျပည္ဘြားမိုးေရးနယ္ခံအိႏိၵယနိုင္ငံသားေတြကေႏြးေႏြးေထြးေထြးၾကိဳဆိုၾကတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့တေလွထဲစီးတခရီးထဲလာခဲ႕သူေတြ၁၀ေယာက္ထဲကတေယာက္မွအိႏိၵယမွမရိွေတာ႔ဖူး။တေယာက္ကကေနဒါမွာ၊တေယာက္ကၾသစေတးလွ်ားမွာ၊က်ေနာ္ကေနာ္ေ၀းမွာ..အဲ… ကိုျဂိုလ္တုတေယာက္ထဲအိႏိၵယမွာက်န္ခဲ႔တာ..က်န္လူေတြေတာ့ဟိုး..အေစာပိုင္းကတည္းကဗမာျပည္ထဲျပန္၀င္သြားခဲ႔တာ။အခုေတာ့ကိုျဂိဳလ္တုၾကီးလဲမရိွေတာ႔ဖူး။သူမေသခင္ေျပာသြားတာေလး မွတ္မိေသးတယ္။ (သူကက်ေနာ္႔နာမည္ကိုညိဳကို..အဂၤလိပ္လိုBrownလိုပဲေခၚေနက်)“ဘေရာင္းေရ..ကိုယ္ကေတာ့တတိယနိုင္ငံေတြ၊ဘာေတြေတာ့မသြားခ်င္ေတာ့ဖူး ၊ေသမဲ႔ေသကိုယ္႔နိုင္ငံပဲျပန္ျပီးေသမယ္”လို႕ေျပာခဲ႔တာ။အခုေတာ့သူ႔ဆႏၵေလးျပည္႔သြားတယ္လို႕ပဲေျပာရမလားပဲ။ကေလးျမိဳ႕က၈၈ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ခ်င္းတြင္းလူငယ္ကြန္ယက္အဖဲြ႔ေတြရဲ႔ေက်းဇူးေၾကာင္႔သူ႕အသုဘ(ကေလးျမိဳ႔မွာ)လွလွပပျဖစ္သြားတယ္လို႕ေျပာရမယ္။ သူ႕ရဲ႔ရုပ္အေခါင္းကိုခြတ္ေဒါင္းအလံေလးလႊမ္းေပးထားတဲ႔ဓာတ္ပံုတပံုေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္မွာေတြ႔လိုက္ရလို႕သြားေလသူအတြက္စိတ္ေျဖနိုင္ခဲ႔တယ္။ သူယံုၾကည္တာလုပ္ခဲ႔လို႕သူ႔ဘ၀ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ..ေဒါင္းအလံေလးအလႊမ္းခံရတာ၊သူ႔အတြက္ေက်နပ္သြားတယ္။ဂုဏ္ယူလိုက္တယ္။ သူ႔လိုမ်ိဳးေဒါင္းအလံမလႊမ္းနိုင္ပဲက်ဆံုးသြားသူေတြနည္းမွမနည္းပဲကိုး။ ကိုညိဳ ဒီဇင္ဘာ၃၊၂၀၁၂။